DEAD SPACE 3

Το πρώτο Dead Space κατέκτησε κοινό και κριτικούς, στηριζόμενο σε ένα απλό, αρχέγονο κόνσεπτ : όταν είσαι μόνος, κανείς δεν ακούει τα ουρλιαχτά σου. Όταν τώρα, είσαι μόνος, μαζί με μια ορδή αιμοδιψή νεκρόμορφα (sic), ανύπαρκτο σχέδιο διαφυγής και μια σκάρτη ηλεκτροκόλληση για όπλο, κλάφτα. Ένα κλειστοφοβικό, Carpenter-ικό διαμάντι, όπου ασυναίσθητα και αβίαστα, ο παίκτης ταυτιζόταν με το σιωπηλό γκαντεμόσαυρο πρωταγωνιστή Isaac “Bad Luck” Clarke και όπως μια φορά κι ένα καιρό στο Doom, έδινε ο ίδιος τη ζωή του για ν’αντέξει λίγο ακόμα ο Clarke. Ελάχιστες προμήθειες, όπλα φυσοκάλαμα, ατελείωτοι εχθροί και ελπίδα καμιά. Τα συστατικά της επιτυχίας. Ούτε η ίδια η Visceral δεν πρέπει να είχε υπολογίσει πως το παιχνίδι της θα γνώριζε τέτοια επιτυχία.

Το δεύτερο μέρος της σειράς, παρά τις σινεμασκόπ φιλοδοξίες του και τον παράγοντα “Έλα μπάρμπα, τώρα πιάσαμε την καλή”, που εφαρμόζει η EA όταν μυριστεί έστω και υποψία ευρώ στον ορίζοντα, βγήκε και πάλι, εξαιρετικό. Η δράση μεταφέρθηκε σε αστικό περιβάλλον, ο καταρρακωμένος ψυχισμός του πρωταγωνιστή ήταν πλέον νευραλγικός για την εξέλιξη του σεναρίου και το απροσδόκητο love story, όχι μόνο έδενε όμορφα με τη δράση, άλλα σου έδινε έναν ακόμη λόγο να θέλεις να επιβιώσεις, να λευτερώσεις τον Isaac από την φρίκη των Markers, μια για πάντα.

Όλ’αυτά τα ωραία έρχεται να ισοπεδώσει το corporate, άψυχο χέρι του μάρκετινγκ, με την over-hyped, άνιση, όχι-ακριβώς-μετριότητα που ακούει στο όνομα Dead Space 3, ένα τίτλο ο οποίος σίγουρα πρωτοεμφανίστηκε σε ισολογισμό και κάποιους μήνες αργότερα η ομάδα έμαθε πως θα εργαζόταν πάνω σε αυτόν. Όχι πως είναι φρικτό, ανυπόφορο ή κακοφτιαγμένο. Τουναντίον. Ακόμη και με τις κονσολάδικες καταβολές του για σημαία, το Dead Space 3 φωνάζει “υψηλά production values” από χιλιόμετρα. Κάποιος ενδεχομένως πίστεψε πως μπορεί να ήταν και το καλύτερο μέρος της σειράς. Κάποιος που δεν είχε παίξει ποτέ του τα δυο προηγούμενα Dead Space.

Ό,τι ξεκινάει ωραία…

Τρόμος υπάρχει σε ελάχιστα, καλά κρυμμένα σημεία, που η πλειοψηφία των παικτών δεν θα κάνει καν τον κόπο να εξερευνήσει. Το γράψιμο και το σενάριο, από συμπαθητικές Καρπεντεριές με όμορφες, ψυχωμένες εκπλήξεις, εκπορνεύθηκαν ως υπο-κόπια του Prometheus και πραγματικά το 90% του στόρι είναι από ασυνάρτητο έως τραγελαφικό. Χωρίς να θέλω να δώσω spoilers, το γράψιμο και η σεναριακή εξέλιξη του Dead Space 3, είναι τόσο ασυνάρτητα, λάθος και πρόχειρα, ώστε πραγματικά, αν δεν έπρεπε να γράψω το ριβιού, πολύ αμφιβάλλω αν θα καθόμουν να παίξω το παιχνίδι μέχρι τέλους. Είναι πραγματικά κρίμα, καθώς η τελευταία ώρα του παιχνιδιού, είναι 100% Dead Space από τα παλιά. Το κακό είναι πως έτσι όπως κυλάνε οι προηγούμενες δώδεκα, λίγοι από εσάς θα μείνουν ως το τέλος. Η δράση ξεκινά με τον Isaac μες τη μουρτζούφλα και τα γουίσκια, με το Ελλάκι να την έχει κάνει προ πολλού (έφτιαξε μάτι, έβαλε βυζί, σιγά μην καθόταν με τον μίρλα, είχε σχέδια το κορίτσι) και εκεί ο Μποράτσος αναθαρρεί, λέει “Ωπ, γίναμε, καλώς σε ξαναβρήκα αδερφέ Άιζαακ!” και κάνει όρεξη για μεγάλες αγριάδες και ένα αληθινό Dead Space.

Κανένα εικοσάλεπτο αργότερα, οι όποιες ψευδαισθήσεις έχουν διαλυθεί.

DEAD EFFECT 4 : MODERN UNCHARTED WARFARE

Πριν καταπιαστείτε με το Dead Space 3, να ξέρετε ένα πράγμα. Όλα γίνονται για τη μάχη. Όχι την απελπισμένη, πλάτη-στον-τοίχο, ούρα-στον-καθετήρα και μια-σφαίρα- για- είκοσι- εχθρούς μάχης του πρώτου μέρους της σειράς, αλλά μιας Mass Effect-ικής σφαγής, με τα νέκρομορφς να λειτουργούν ως Diabl-ικές πινιάτες loot και upgrade circuits. Όχι απλώς δεν θα νιώσετε τρόμο, αλλά θα δοθείτε ολόψυχα στο αγαπημένο μας meta-game, “Πόσο τεράστια μηχανή του κιμά μπορώ να κάνω το δικό μου Isaac;”.

“Άσε με, μόλις διάβασα το σενάριο του Dead Space 3. Κλάφτα.”

Η δουλειά φυσικά της Visceral σε αυτό τον τομέα, είναι υποδειγματική. Ένα crafting σύστημα-ονείρωξη του καστομοψυχάκια, με άπειρες δυνατότητες, το οποίο λειτουργεί ουσιαστικά σαν ένα τεράστιο mix n’ match κάθε πιθανού όπλου που εμφανίζεται στο παιχνίδι. Θέλετε ένα pulse rifle εμπλουτισμένο με stasis rounds και μια γιγάντια πριονοκορδέλα για όταν τα πράγματα σκουραίνουν; Κανένα πρόβλημα! Τούρμπο καραμπίνα με rocket launcher από κάτω; Όλα φτιάχνονται. Ακόμη και γω που δεν ασχολούμαι σχεδόν ποτέ με custom crafting σε παιχνίδια, όχι μόνο κατάλαβα απολύτως πώς λειτουργεί το σύστημα στο παιχνίδι, αλλά έφτιαξα δυο πανέμορφα σφαχτήρια τα οποία με κράτησαν ως το τέλος του παιχνιδιού.

Για όσους βαριούνται να πειραματιστούν, υπάρχει μια πληθώρα ready-made schematics και παρά τις φρικτές φήμες περί microtransactions που θα κατέστρεφαν το παιχνίδι, μπορείτε άνετα να οργώσετε τον τίτλο δίχως να δώσετε ούτε ένα σέντ παραπάνω στην EA. Από αυτή την άποψη, το σύστημα κρίνεται επιτυχημένο, καθώς οι βιαστικοί μπορούν όντως να πληρώσουν για να έχουν υπερόπλα από την αρχή, ενώ ο νορμάλ κόσμος μπορεί να απολαύσει το παιχνίδι στο φυσιολογικό του ρυθμό.

Και μιας και πιάσαμε το ρυθμό…σχεδόν το 90% του χρόνου σας στο Dead Space 3, θα το περάσετε πυροβολώντας, ανατινάζοντας και διαμελίζοντας ορδές από ολοένα και πιο αδιάφορα νεκρόμορφα, σε μια Αγγαρειομαχική Οδύσσεια, αντάξια του Ε.Σ. Αν κάπου νιώσετε τα ποσοστά απαλαιψιάς σας να ανεβαίνουν επικίνδυνα λόγω της εγκληματικής βλακείας της campaign, μπορείτε πάντοτε να φέρετε ένα φίλο στο παιχνίδι, οπότε ναι μεν εξανεμίζεται κάθε έννοια πρόκλησης ή τρόμου (τουλάχιστον στη normal δυσκολία) αλλά έχετε την ευκαιρία να βιώσετε μερικές από τις πιο καλογραμμένες σεκάνς του παιχνιδιού.

Είναι απορίας άξιο το πώς, οι μοναδικές στιγμές old school τρόμου βρίσκονται στις secondary missions, μερικές εκ των οποίων είναι προσβάσιμες μονάχα στην co-op campaign. Κλειστοφοβικοί χώροι, μικρές βινιέτες ψυχασθένειας στο βαθύ διάστημα, αποκρυφισμός, βία και ο άγρια διαταραγμένος ψυχισμός του συμπαθέστατου John Carver, χωράνε σε λίγες μόλις αποστολές όλα όσα δεν καταφέρνει ολόκληρη η campaign.

MAKE US WHOLE

Brothers. One last time.

Ο βαθμός του παιχνιδιού δεν θα ήταν αυτός που είναι, αν δεν συνέτειναν δυο πράγματα. Κατά πρώτον, το απίστευτα καλοφτιαγμένο combat/customization σύστημα, το οποίο είναι πραγματικά η χαρά του καμμένου αξιονά, που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για σενάριο, διαλόγους και λοιπές πολυτέλειες. Αν αποφασίσετε πως θέλετε να τεμαχίσετε διαστημοζόμπια ώστε να χαλαρώσετε, αυτό είναι το παιχνίδι για εσάς. Αν θυμάστε έστω και αμυδρά το λόγο που ερωτευτήκατε το πρώτο Dead Space, θα χαμογελάσετε μονάχα κατά την τελευταία ώρα του παιχνιδιού, όταν οι Isaac και Carver βρίσκονται στα σπλάχνα μιας εξωγήινης πόλης, ένα εκατομμύριο έτη φωτός μακριά από κάθε ίχνος σωτηρίας και πασχίζουν να εξηγήσουν Λαβκραφτικές γεωμετρίες ώστε να επιβιώσουν λίγες στιγμές ακόμη. Το φινάλε του παιχνιδιού (και μόνο αυτό) πραγματικά φέρνει τη σειρά στις ρίζες της, αφήνοντάς μου έναν αρμονικό απόηχο στο κατόπι μιας campaign που έπαιξα πραγματικά σέρνοντας.

Ήχος και ηχητικά εφέ βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο και σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς χρωματισμούς και την έξυπνη χρήση του φωτός και των σκιών, λειτουργούν ως ένα πολύ καλό “μακιγιάζ” επάνω σε μια μηχανή γραφικών που πλέον δείχνει τα χρόνια της. Αν και πρόκειται για straight port, με αρκετά θολά και κονσολάδικα textures, δεν συνάντησα το παραμικρό πρόβλημα στην ενασχόλησή μου μαζί του. Αψεγάδιαστο framerate και πολύ καλή προσαρμογή σε χειρισμό με mouse και keyboard.

Από το εξαιρετικό φινάλε της περιπέτειας.

Συναισθηματικά, είναι το πιο αδύναμο Dead Space από τα τρία, καθώς εύκολα διαπιστώνει κανείς πως όλο το budget πήγε στο γυάλισμα των υποσυστημάτων και των meta-games του τίτλου. Σενάριο, διάλογοι και δέσιμο με τον παίκτη, εκπαραθυρώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνοντάς μας με ένα καλογυαλισμένο όσο και ανώδυνο, blockbuster. Το αν θα σας αρέσει εξαρτάται αποκλειστικά από τις προσδοκίες σας. Αν έρχεστε για τη δράση και τα όπλα, αγοράστε το με κλειστά μάτια. Είναι εντυπωσιακότερο και μεγαλύτερο από τα δυο προηγούμενα παιχνίδια μαζί. Αν όμως Dead Space είναι για σας μια σφαίρα κι ένα τρελό σχέδιο απέναντι σε ατελείωτες ορδές, θα απογοητευτείτε. Όπως έγραψε πολύ σωστά και ο συνάδελφος Sephir, ο τρόμος δεν είναι πια εδώ.

Hip bone is connected to the…ah, fuck it.

(Το παιχνίδι διατίθεται από τη CD Media.)

Pros

Cons