REVIEWS

GOODBYE DEPONIA

Το Deponia συγκαταλέγεται σε ένα από τα αγαπημένα μου adventures των τελευταίων ετών. Η κυκλοφορία του το περσινό καλοκαίρι αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη δροσιά στη συνηθισμένη ξηρασία της συγκεκριμένης περιόδου, καθώς επρόκειτο για ένα από τα κορυφαία adventures (αν όχι το κορυφαίο) της «LucasArts της Ευρώπης», Daedalic Entertainment. Βασικοί λόγοι της επιτυχίας του ήταν οι έξυπνοι γρίφοι του, οι καλογραμμένοι και αστείοι διάλογοι και φυσικά το ανεπανάληπτο καστ των χαρακτήρων του με αποκορύφωμα τον γκαφατζή πρωταγωνιστή Rufus, ο οποίος άνετα διεκδικεί μια θέση στο πάνθεον των πιο αξιαγάπητων χαρακτήρων που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε adventure.

Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσε να του προσάψει κανείς είναι ότι το παιχνίδι δεν είχε φινάλε, αλλά αποτελούσε το πρώτο επεισόδιο μιας τριλογίας, η οποία είχε σκοπό να ολοκληρωθεί σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Πράγματι, η συνέχεια δεν άργησε να έρθει, με το sequel ονόματι Chaos On Deponia να σκάει μύτη ελάχιστους μήνες μετά, όπου το παιχνίδι, αν και διατηρούσε σε υψηλά επίπεδα τους διαλόγους, το χιούμορ και την «ατζαμοσύνη» του Rufus που οδηγούσε σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις, υστερούσε ελαφρώς στο τομέα των γρίφων που συχνά ξεπερνούσαν τα όρια της λογικής ακόμα και για ένα computer game! Αλήθεια, πώς μπορεί κάποιος να ξεχάσει το γρίφο με τη μουσική έξω από το κρησφύγετο των επαναστατών; Το Chaos On Deponia πάντως πέτυχε το στόχο του και κατάφερε να μεγαλώσει την ανυπομονησία για το τρίτο και τελευταίο μέρος της περιπέτειας του Rufus, το οποίο άργησε σχεδόν ένα χρόνο. Αξιζε άραγε η αναμονή;

Goodbye Deponia Shot2
Τρεις Rufus; What kind of sorcery is this?

TRIPLE RUFUS, TRIPLE THE FUN

Το Goodbye Deponia λοιπόν συνεχίζει τις περιπέτειες του Rufus και της παρέας του (Bozo, Doc και Goal), οι οποίοι, ενώ είχαν στα χέρια τους όλα τα εφόδια για να αποκτήσουν πρόσβαση στον διαστημικό σταθμό Elysium, μετά από μια σειρά τελείως βλακωδών ενεργειών του Rufus, που είχαν ως αποτέλεσμα τη σχεδόν πλήρη διάλυση του οχήματος του Bozo, να καταλήξουν σε ένα ξενοδοχείο της κακιάς ώρας. Εκεί τα πράγματα θα αρχίσουν να περιπλέκονται όταν συμπτωματικά (;) κάνουν την εμφάνισή τους ο Cletus, ο μοχθηρός σωσίας του Rufus και (πρώην) αρραβωνιαστικός της Goal, και ο Argus με τους Organon του, ενώ η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη, καθώς μετά από ορισμένα μπερδέματα και μια ενδιαφέρουσα και αναπάντεχη σεναριακή ανατροπή, ο Rufus θα καταλήξει με τρεις συνολικά εαυτούς! Αν ένας Rufus είναι μια κινητή καταστροφή από μόνος του, τι θα προκαλέσουν άραγε τρεις;

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, καθώς το Goodbye Deponia επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις τις οποίες δεν θα ήθελα να αποκαλύψω, από την άλλη οφείλω να αναφέρω ότι το παιχνίδι διαθέτει ένα από τα πιο ανατρεπτικά φινάλε που έχουμε δει και που σίγουρα θα προκαλέσει συζητήσεις, ενώ δεν είναι διόλου απίθανο να δυσαρεστήσει πολλούς από εσάς. Ομολογουμένως πρόκειται για μια γενναία κίνηση της Daedalic να ολοκληρώσει με τόσο διφορούμενο τρόπο το μεγαλύτερο project της μέχρι σήμερα, αλλά προσθέτει εξίσου και ένα μεγάλο ερωτηματικό για μία πιθανή συνέχεια της ιστορίας, καθώς αφήνει κάποια θέματα αναπάντητα ή/και μη επαρκώς εξηγήσιμα. Προσωπικά το φινάλε του δεν με κάλυψε απόλυτα και θεωρώ ότι έρχεται σε αντίθεση με τη συνολικά χιουμοριστική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, αλλά αυτό είναι ένα καθαρά υποκειμενικό ζήτημα.

Goodbye Deponia Shot1
Στη νέα περιπέτεια θα συναντήσετε αρκετούς παλιούς γνώριμους…

ΠΙΑΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ

Το Goodbye Deponia δεν ξεφεύγει από τη συνταγή των δύο προηγούμενων παιχνιδιών και μάλιστα ξεκινά αρκετά δυνατά, με τους γρίφους του ξενοδοχείου να αποδεικνύονται αρκετά ευρηματικοί και διασκεδαστικοί. Αυτό που θα παρατηρήσετε κατά την ενασχόλησή σας με το παιχνίδι είναι ότι έχει αυξηθεί σημαντικά η συχνότητα των γρίφων και των (skippable – θα χάσετε όμως το achievement;) mini-puzzles. Σχεδόν δεν κάνετε βήμα χωρίς να αναγκαστείτε να βάλετε το μυαλό σας να δουλέψει για να λύσει κάποιο πρόβλημα που προκάλεσε (φυσικά) ο ίδιος ο Rufus, ενώ το επίπεδο δυσκολίας είναι μάλλον ανεβασμένο και οι γρίφοι που θα συναντήσετε απαιτούν συχνά μεγάλη φαντασία και παρατηρητικότητα. Ιδίως στο κεφάλαιο που ο Rufus γίνεται τριπλός, όπου αποτελεί με διαφορά το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του παιχνιδιού, τα πράγματα γίνονται αρκετά πολύπλοκα και με τη δυνατότητα ανταλλαγής αντικειμένων μεταξύ των τριών Rufus (σε στυλ Day of the Tentacle) να δημιουργούν σύνθετους γρίφους, υπάρχουν στιγμές που θα κολλήσετε για ώρες, χωρίς να υφίστανται αρκετά hints για το πως θα προχωρήσετε.

Δυστυχώς αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο σφάλμα του παιχνιδιού, καθώς οι άνθρωποι της Daedalic, στη προσπάθειά τους να τραβήξουν όσο περισσότερο γίνεται σε μάκρος τη διάρκειά του, υπέπεσαν στη παγίδα να προσθέσουν μια σειρά από πολλούς «παλαβούς» γρίφους που είναι ικανοί να δοκιμάσουν τα όρια της υπομονής σας. Παραδείγματος χάρη, το πρόβλημα με τα παιδάκια που σας ακολουθούν συνεχώς, έχει μια φλύαρη και υπερβολική λύση ή ο γρίφος με τη σαΐτα είναι μάλλον «άστοχος». Παράλληλα, η εξέλιξη του σεναρίου είναι ιδιαίτερα αργή και μένει αδικαιολόγητα στάσιμη για αρκετή ώρα, δίνοντας την εντύπωση ότι πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εντέλει αφαιρεθεί, προκειμένου η ιστορία να γίνει πιο συμπαγής και με καλύτερο ρυθμό.

Ευτυχώς που αυτή η στασιμότητα στη πλοκή του σεναρίου δεν εμποδίζει τους ανθρώπους της Daedalic να συμπεριλάβουν ορισμένα από τα καλύτερα αστεία τους, τα οποία, αν και ορισμένες φορές είναι κάπως χοντροκομμένα, προκαλούν γέλια μέχρι δακρύων. Ο Rufus παραμένει απολαυστικός τόσο στις εκφράσεις του όσο και στα θανατηφόρα σχόλια του, αν και αυτή τη φορά τον βρίσκουμε λίγο πιο συνειδητοποιημένο και με πρωτοφανείς τάσεις αυτοκριτικής. Οι διάλογοι διατηρούν τη τρέλα τους με τη γνωστή ακατάσχετη μα διασκεδαστική φλυαρία τους που έκανε τη σειρά ξακουστή, ενώ το νέο καστ χαρακτήρων που θα συναντήσετε συναγωνίζεται άνετα το παλαιό, παρ’ όλο που θα εντοπίσετε ουκ ολίγους παλαιούς γνώριμους. Οι περισσότεροι βέβαια έχουν αναλάβει καινούριους ρόλους και προσπαθούν να αποφύγουν τον Rufus όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά μάταια. Κανείς δεν γλιτώνει από τον Rufus!

Goodbye Deponia Shot3
Μη πάτε ποτέ κόντρα σε δύο γυναίκες…

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Στο τεχνικό τομέα το Goodbye Deponia δεν διαφέρει καθόλου από τους προκατόχους του: υπέροχα hand-drawn γραφικά, πολύχρωμες τοποθεσίες με εξαιρετική επιλογή χρωμάτων, μοναδικά σχεδιασμένοι χαρακτήρες, ποικιλία μουσικών θεμάτων που αρμόζουν απόλυτα με τις περιστάσεις και voice acting υπεράνω κριτικής – ίσως η κορυφαία δουλειά της Daedalic που έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα. Σημαντική βελτίωση εντοπίζεται στο τομέα των bugs, το μεγάλο βραχνά των παιχνιδιών της εταιρίας, καθώς κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με το τίτλο, δεν εντόπισα κάποιο πραγματικά σοβαρό πέρα από μερικά ορθογραφικά λάθη και ασήμαντα glitches, παρ’ όλα αυτά είναι κρίμα που για μια ακόμη φορά η Daedalic δεν κατορθώνει να τα εξαλείψει πλήρως. Στα του χειρισμού δε νομίζω ότι χρειάζεται κάποια ανάλυση: πιο απλός πεθαίνεις και αν ακόμα δυσκολεύεστε (πλάκα κάνετε έτσι;), υπάρχει το γνωστό tutorial (με τη Toni αυτή τη φορά), το οποίο μάλλον περισσότερο κοροϊδεύει τη κατάσταση παρά βοηθά ουσιαστικά.

Τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα για το Goodbye Deponia; Αναμφισβήτητα, το παιχνίδι είναι ένα πολύ αξιόλογο adventure που ξεχειλίζει από ποιότητα, χιούμορ, διάρκεια (πρόκειται για το μεγαλύτερο της σειράς) και σπιρτάδα. Απλά δεν καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπάνω, να εκτοξεύσει δηλαδή τη σειρά στο επίπεδο του να αποτελέσει ένα ισχυρότατο σημείο αναφοράς για το είδος των point ‘n’ click adventures, παρ’ όλο που έδειχνε ότι είχε όλα τα προσόντα για κάτι τέτοιο. Το φινάλε του διαθέτει μια γλυκόπικρη γεύση και η παρακολούθηση των τίτλων τέλους θα σας αφήσει με μια γλυκιά νοσταλγία για την επική περιπέτεια του Rufus που μόλις έλαβε τέλος. Πιθανόν όμως να μην είναι και η οριστική…

Pros

  • Το γνωστό, υψηλού επιπέδου, χιούμορ που διακρίνει τη σειρά
  • Ο Rufus παραμένει τεράστια μορφή
  • Μεγάλο σε διάρκεια, γεμάτο γρίφους
  • Υπέροχος τεχνικός τομέας, με τα voice-over να είναι απλά καταπληκτικά

Cons

  • Φινάλε που θα διχάσει
  • Κάποιοι θεοπάλαβοι γρίφοι που πιθανόν να σας κουράσουν
  • Αργός ρυθμός εξέλιξης της πλοκής
  • Το τελευταίο επεισόδιο των Deponia…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 85%

85%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

13 Comments

  1. Από ότι φαίνεται πρέπει να είχε φοβερούς χαρακτήρες και αυτό. Πάντως ελπίζω να είναι ανώτερο του chaos γιατί (για μένα) ήταν κατώτερο των προσδοκιών μου.

    Γιώργο σε διάρκεια πως είναι; Ναι διάβασα ότι αυξάνεται η διάρκεια λόγω παλαβών γρίφων αλλά σε σχέση με τα δύο πρώτα πως πάει;

    Tutorial με την Toni; Να ένας πολύ σημαντικός λόγος να παίξεις το tutorial.

  2. Καλησπέρα και από εμένα!
    Πολύ καλό review και πολύ καλό παιχνίδι φυσικά. Για τους γρίφους αν και συμφωνώ με όσα γράφτηκαν νομίζω ότι έχει βελτιωθεί αρκετά η κατάσταση σε σχέση με το δεύτερο μέρος και προσωπικά μου φάνηκαν και πιο έξυπνοι στο goodbye. Ίσως βέβαια ο γρίφος με τη μουσική να με κάνει αρνητικά προκατειλημμένο με το Chaos.
    Πάντως κρίμα για τον τίτλο ενώ έχει τόσο τέλειο οπτικό αποτέλεσμα να μην έχει γίνει καμία βελτίωση στο κακό animation.

  3. Ωπ! που είναι ο Μάνος; 😀 :p
    Για να είμαι ειλικρινής πάνω-κάτω αυτά περίμενα να διαβάσω. The good old Rufus. Αυτό με το φινάλε με προβλημάτισε πάντως…
    Όσον αφορά τους γρίφους, υπερβολικοί, ξευπερβολικοί είναι πάντα απολαυστικοί (και βάζω μέσα και αυτόν με τη μουσική του Chaos, έχει μια διεστραμένη μεν, λογική δε, αν κάποιος παρακολουθήσει τα αστεία που γίνονται ειδικά στο tutorial).

  4. Για μένα ο Rufus -χωρίς να θέλω να φανώ βλάσφημος- είναι ο σύγχρονος Guybrush!
    Απόλαυσα και διασκέδασα με τα 2 προηγούμενα επεισόδια και μπορώ να πώ οτι βρήκα το “Chaos in Deponia” πληρέστερο του πρώτου, απλά γνωρίζαμε πλέον πάνω κάτω τί θα δούμε…
    Ανυπομονώ να παίξω το τελευταίο μέρος και δηλώνω οτι ΔΕ διάβασα το ρηβιού για την αποφυγή σποίλερζζζ (σόρρυ Δέμπε ;))

  5. Μόλις το ολοκλήρωσα και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ, το δε φινάλε με εξέπληξε ευχάριστα. Σε επίπεδο γρίφων, σίγουρα ευκολότερο/λιγότερο ευφάνταστο από το δεύτερο, αλλά οπωσδήποτε ένα εξαιρετικό μέρος της τριλογίας που πιστεύω κάθε Ντεπονίτης θα ευχαριστηθεί με την ψυχή του.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL