REVIEWS

SUPER SEDUCER

Κοπελιά να σε ρωτήσω κάτι;

Αγαπητοί αναγνώστες, αυτή η κριτική θα έχει και την έννοια του αποχαιρετιστήριου λόγου μου προς εσάς. Καθώς σας γράφω τις ψηφιακές γραμμές αυτές στο Macbook Air μου, ο άνεμος της μεσογείου χαϊδεύει τα μαλλιά μου και διαπερνά τα designer λινά που φορώ. Η θαλαμηγός που έχω μισθώσει είναι έτοιμη να πιάσει στο Μονακό, την αρχή της ξέφρενης κρουαζιέρας μου στην Κυανή Ακτή. Δεν θα περίμενα ποτέ όταν ανέλαβα αυτό το παιχνίδι, πως η ζωή μου θα άλλαζε τόσο ραγδαία, μετά την μαθητεία υπό τον Μεγάλο Διδάσκαλο. Οι οικονομίες που μάζευα για χρόνια από την ανιαρή μου εργασία έγιναν επενδύσεις που με απάλλαξαν από τον καθημερινό μόχθο και πλέον μπορώ ελεύθερος να ταξιδεύω ασταμάτητα με την θαλαμηγό, με αιθέριες υπάρξεις να επιβιβάζονται αδιάκοπα σε κάθε νέο λιμάνι.

Θα πρέπει να σας αφήσω κάπου εδώ καθώς η σουηδέζα γυμνάστρια που δεν θυμάμαι καν το όνομά της προσπαθεί να με ταΐσει φράουλες με σαντιγί και η Σόνια η χορεύτρια από την Ουκρανία (ή μήπως την Μολδαβία;) τραβάει το λάπτοπ από τα χέρια μου νιαουρίζοντας.

Το Super Seducer, κατά πάσα πιθανότητα ηθελημένα, φαίνεται σαν να έρχεται από κάποια άλλη εποχή. Πιο συγκεκριμένα γύρω στο 2000 με 2008 περίπου, οπότε και άνθιζε και εγχωρίως ένα σαθρό και εφήμερο lifestyle, στηριγμένο και αδελφωμένο με σχήματα εύκολου και συνήθως παράνομου ή έστω ημίπαράνομου πλουτισμού. Διακοποδάνεια, τζιπάρες, μαύρισμα για τουλάχιστον τον μισό χρόνο, λεύκανση στα δόντια και ένδυση με ό,τι επέτασσαν οι αρχιερείς του lifestyle από χώρες-οδηγούς με μεγαλύτερη ευμάρεια. Ως εμπειρία θυμίζει ένα ταξίδι στο χωριό, όπου καθώς απλώνεις τις βαλίτσες σου στο αναλλοίωτο εφηβικό σου δωμάτιο, ανακαλύπτεις κάτω από το κρεβάτι μια κούτα γεμάτη με έντυπα της εφηβικής εποχής, γεμάτο με καλλονές και μάτσο άνδρες με ακριβά ρολόγια. Βαρύγδουποι τίτλοι στα εξώφυλλα, όπως «Οι δέκα τρόποι να την κάνεις να τρελαθεί για την πάρτη σου!» ή «Οδηγός Απιστίας : Συμβουλές για να μη σας πιάσουν.» Εν μέσω όλου αυτού του πνεύματος, αν το Super Seducer αποτελούσαν avi αρχειάκια σε χαμηλή ανάλυση, θα μπορούσε να είναι ένα πικάντικο cd δώρο που θα έδινε κάποιο περιοδικό της περιόδου.

Super seducer 01Μια μέθοδος με μηδαμινά περιθώρια σφάλματος.

Αυτή η χρονοκάψουλα λοιπόν θα μπορούσε να διασκεδάσει σίγουρα τον ώριμο άνθρωπο που θα ερχόταν ξανά σε επαφή με την σύγχυση και την αφέλεια της εφηβείας –της προσωπικής του εφηβείας και της κοινωνικής εφηβείας της εποχής. Για 10 λεπτά το ξεφύλλισμα θα ήταν διασκεδαστικό. Μετά όσο πιο πολύ παραμένεις στην εποχή, τόσο αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

Πριν φτάσουμε όμως στο τι πρεσβεύει, ας εξετάσουμε το πώς λειτουργεί ως βιντεοπαιχνίδι. Ο ρόλος μας είναι το να οδηγήσουμε μια περσόνα βασισμένη στον Richard La Ruina σε διάφορες καταστάσεις τυχαίων συναντήσεων (Opening Cold) όπου μας δίδονται διάφορες επιλογές για τον τρόπο που θα θέλαμε να δράσει και το αντίστοιχο κλιπάκι παίζει εφόσον τις επιλέξουμε.

Super seducer 02Κάποιες φορές στην εταιρία, χρειάζεται ένα διάλειμμα.

Κάποιες από τις επιλογές είναι καταφανώς ακραίες και ως τέτοιες, μέσα στην καφρίλα τους μπορεί να φέρουν και το γέλιο, μέσα στην γενικότερη κωμική χροιά του όλου παιχνιδιού. Ανάλογα με την επιλογή μας, ο La Ruina, έρχεται για να μας συμβουλέψει, καθήμενος σε ένα βαρύ, δρύινο κρεβάτι ξενοδοχείου. Αν κάναμε «λάθος», μόνος του, ενώ αν επιλέξαμε την σωστή προσέγγιση πλαισιωμένος από θεραπαινίδες Σλαβικής ομορφιάς. Υπάρχει και η χλιαρή περίπτωση που τα καταφέρνουμε μεν, αλλά όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και οι θεραπαινίδες αποστασιοποιούνται κάπως στο παρασκήνιο. Εάν κάναμε λάθος επιλογή, επιστρέφουμε για να επιλέξουμε κάτι άλλο, ενώ με τις σωστές ή τις αποδεκτές, η ιστορία προοδεύει.

Super seducer 03Ανάμεσα στις επιλογές ο Richard προσφέρει ψήγματα σοφίας.

Οι ιστορίες αυτές έχουν να κάνουν με πέσιμο στην ψύχρα (κυριολεκτικά) σε διάφορες περιστάσεις, όπως στον δρόμο, σε κλαμπ, σε καφετέρια, στην δουλειά κ.τ.λ. Η ηθοποιία είναι σχεδόν κωμική, ξύλινη από την πλευρά των γυναικών και κινούμενη από τα όρια της ολίσθησης σε γλίτσα έως το Cringe (δυσανασχέτηση εκτιμώ) για τον Richard, με κάποια ελάχιστα διαλείμματα γέλιου. Το θέμα είναι ότι καθώς παρατραβά αυτό το αστείο, η καλτίλα κάπου χάνει το νόημά της και την ανοχή που της πρέπει και το παιχνίδι καταντά αβάσταχτο, ταυτόχρονα λόγω των κουραστικών μηχανισμών του gameplay και της γραμμικότητας και λόγω του περιεχομένου του που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ληφθεί σοβαρά υπόψιν. Αν δεν ήξερα πως ο Richard στην πραγματικότητα είναι ένας PUA , ήτοι Καλλιτέχνης Πεσίματος στην Ψύχρα, θα πίστευα πως το όλο εγχείρημα είναι μια κριτική ακριβώς σε αυτό το lifestyle.

Super seducer 04Το final boss του Super Seducer και νυν σύζυγος του Richard.

Είναι προφανές πως δεν μπορεί να του δοθεί ο τίτλος του παιχνιδιού αφού στην καλύτερη είναι ένα visual novel γραμμικής εξέλιξης. Προσπερνώντας αυτό, δεν θα θίξω θέματα αντίληψης και αντικειμενοποίησης στην θεματολογία του, μιας και είναι κάτι που μπορεί να το κάνει προφανώς ο καθένας με μια ματιά. Αυτό όμως που θα ήθελα να αναφέρω είναι το συναίσθημα θλίψης το οποίο προκαλεί. Όπως και οι γνωστοί αρχιερείς της τότε εποχής που προφανώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί, περιφέρονται στα πάνελ των καναλιών προσπαθώντας να δείξουν πως είναι ακόμα «μέσα στα πράγματα», έτσι φαίνεται και στο στήσιμο του παιχνιδιού με χρήση φωτογραφιών δεκαετίας στα κεντρικά μενού από τον Richard, που ως άλλος Alfie νοσταλγεί τις μέρες της σωματικής ρώμης. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως εν τέλει το Super Seducer, προφανώς δεν είναι παιχνίδι και είναι ακραίο στην καλτίλα του ακριβώς επειδή είναι ένα ηθελημένο δόλωμα (ή hook) για κόσμο που θα θελήσει να φωτιστεί από την διδασκαλία των γκουρού του PUA ή θα σπεύσει να διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο οδηγούμενος στον τίτλο αυτό ίσως και λόγω του ψηφιακού σαματά που δημιουργούν οι πολέμιοι όσων πρεσβεύει. Η τυποποίηση των πάντων που προκαλεί το οικονομικό μοντέλο των καιρών μας, οδηγεί σε ανθρώπους Fallout 4, που δίνουν την εικόνα ωκεανού ενώ έχουν μισό μέτρο βάθος. Το έμπειρο μάτι μπορεί να δει την μοναξιά τους καθώς αναλώνονται στο κυνήγι, έχοντας το ως αυτοσκοπό, σαν εμπύρετοι χρυσοθήρες.

Pros

Κάποιες ελάχιστες στιγμές διασκεδαστικής καλτίλας, νεύμα σε περασμένες εποχές.

Cons

  • Δεν μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι.
  • Προβληματικό περιεχόμενο και θεματολογία.
  • Απόλυτα γραμμικό.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 45%

45%

Σπύρος Μπλιάγκος

Εισήλθε στον χώρο του PC Gaming από νεαρότατη ηλικία, χάρη στον αρχετυπικό, μεγαλύτερο Cool ΞάδερφοTM και ένα Amstrad CPC, με ένα μικρό κονσολό-διάλειμμα μεταξύ 1995-1999. Εμφορείται από μηδενιστικές σκέψεις, που προσπαθεί ατυχώς να σκεδάσει, αναζητώντας απαντήσεις σε προαιώνια ερωτήματα σε όλα τα genres.

One Comment

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL