REVIEWS

WORLD OF WARCRAFT – BATTLE FOR AZEROTH

Battle for creative originality

Είναι η αλήθεια ότι από τότε που διάβαζα reviews στο PC Master για ΜΜΟ (κάτι γίγαντες τύπου Everquest θυμάμαι) ο έκτοτε συντάκτης (συνήθως Νίκος Κόντης – respectful salutations) πάντα έκλεινε με το ότι είναι δύσκολο του να βαθμολογείς ένα ΜΜΟRPG λόγω του ότι δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί όντας ζωντανός οργανισμός. Μέχρι τότε δεν είχε σκάσει ο τίτανας World of Warcraft που εκτίναξε την Blizzard από εταιρεία με ταυτότητα σε πολυεθνικό κολοσσό με έδρα την Καλιφόρνια. Άλλωστε, 14 χρόνια και 7 expansions είναι πολλά ώστε να εδραιώσουν ένα τυπικό μοντέλο για την εξέλιξη εκάστοτε expansion, ειδικά όταν το (φανατικό) κοινό εσωτερικής ανακύκλωσης/κατανάλωσης της εταιρείας τρώει με το φτυάρι ό,τι και αν του σερβίρουν. Παρόλα αυτά για να μπορέσεις να κρίνεις το περιεχόμενο ενός τέτοιου τίτλου οφείλεις να δεις τι τρέχει όταν ξεκινάει το πραγματικό παιχνίδι (δηλαδή στο level cap), εξ’ου και το review βγαίνει ένα μήνα και κάτι ψιλά από την κυκλοφορία του expansion. Είδαμε quests, είδαμε μηχανισμούς, είδαμε και τα dungeons και raids και κρίναμε. Πάμε λοιπόν.

ΙΧΘΥΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΕΝΟΣ ΨΕΥΤΟΠΑΛΑΙΟΥΡΑ

Έπειτα από 14 χρόνια είναι σχεδόν μαθηματικώς βέβαιο ότι οποιοδήποτε franchise (είτε μιλάμε για τηλεοπτικό είτε στα videogames) έρχεται σε ένα τέλμα ή καλύτερη μία κούραση. Αυτό συμβαίνει διότι όταν έχεις ένα συγκεκριμένο και πεπερασμένο cast λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις όσο και αν αναπτύξεις τους χαρακτήρες σου, όσο και αν προσπαθήσεις να τους επαναπροσδιορίσεις με την πάροδο του χρόνου. Το World of Warcraft δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Ενάμιση μήνα νωρίτερα διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο του Rowan Kaiser στο Venture Beat όπου συνέκρινε την ιστορία του WoW με αυτήν του Buffy the Vampire Slayer. Οι ομοιότητες ήταν απολύτως ακριβείς. Κάθε συνεχόμενη σειρά πρέπει να έχει συνεχή κλιμάκωση ώστε να κρατάει το κοινό της σε εγρήγορση, ένταση, ενδιαφέρον.

Το μικρό σπίτι στην… έρημο, παρέα με δύο αλπάκας.

Στο WoW τα πράγματα άρχισαν να ασθμαίνουν αρκετά κάπου στη μέση με το πέρας του Wrath of the Lich King και ίσως του Cataclysm. Διαβάζοντας πρόσφατα ένα post στο reddit ένας χρήστης, του οποίου το προσωνύμιο δυστυχώς μου διαφεύγει αυτήν τη στιγμή, περιέγραψε την κατάσταση στο Vanilla WoW και στα πρώτα χρόνια σε σύγκριση με τώρα. Παλαιότερα η ιστορία αντλούσε υλικό από τα κενά που είχε αφήσει το Warcraft ως σειρά strategy, ενώ πλέον προσπαθεί να βρει στηρίγματα και να αντλήσει έμπνευση από την pop culture με το αποτέλεσμα να είναι ένα χωνευτήρι από περίεργες αναφορές και ιδιόμορφη δομή. Τα πράγματα είναι άκρως διαφορετικά και στο επίπεδο εμπειρίας (κατά τον ίδιο χρήστη, που με βρίσκει σύμφωνο) αλλά αυτά θα τα αναλύσουμε στην πορεία. Έπειτα από μία μεγάλη κοιλιά όπου η Blizzard κατέφυγε στη σεναριακή ευκολία “time-travel”, προσπάθησε με το WoW – Legion να χτυπήσει το nostalgia factor, να κλείσει σεναριακές “τρύπες” που κανείς δεν γνώριζε ότι υπήρχαν μέσω retcon και γενικώς να αγγίξει αυτό το παλιό feel που είχε το παιχνίδι τα πρώτα χρόνια. Κατά τη γνώμη μας, το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό αφού κανείς δεν υποψιαζόταν ότι αυτό που ξεκινούσε – και κατέληξε- ως «η ιστορία εξαγνισμού του Illidan» θα περιλάμβανε τελικά ακόμη και προσωπική γνωριμία με το Titan Pantheon και την αντιμετώπιση της απειλής του ίδιου του Sargeras, μίας φιγούρας που ήταν ο κλασσικός Ultimate Big Baddy του κόσμου του Warcraft.

Αναγκαστικά όταν έρχεσαι σε τέτοιο τέλμα – όπου έχεις «φάει» τον αρχικακό- πρέπει να βρεις, ακόμη και με το ζόρι, κάποιον ανταγωνιστή ώστε να προωθήσει περαιτέρω την ιστορία μέσω της τριβής/σύγκρουσης. Για άλλη μία φορά την εύκολη λύση του αποδιοπομπαίου τράγου, ως άλλος Garrosh, φέρει η νυν Warchief της Horde, Sylvannas. Προσωπικά αυτή η επιλογή μου φάνηκε εξωφρενική και τραβηγμένη από τα μαλλιά. Από την άλλη δεν είναι αντικειμενικός κριτής καθώς  πάντα θεωρούσα πολύ πιο ενδιαφέρον faction την Horde ως μία παράταξη που είχε περισσότερα ελαττώματα τα οποία πάντα προσπαθούσε να υπερκεράσει ακολουθώντας μία ιδιότυπη οδό τιμής. Τον τελευταίο ρόλο καλείται να επιτελέσει πλέον ο Saurfang. Αλλά ξεφεύγουμε. Battle for Azeroth, κυρίες και κύριοι. Φαινομενικά πριν το expansion όλα έδειχναν ότι θα είχαμε να κάνουμε με έναν faction-wide war. Οι δύο ήπειροι με συνοπτικές διαδικασίες έχουν χωριστεί ώστε να ανήκει έκαστη αποκλειστικά σε μία παράταξη. Εν τέλει η εξέλιξη του expansion με βάση το πρώτο raid αλλά και το ήδη ανακοινωθέν δεύτερο (στο επόμενο μεγάλο patch) θα έχει να κάνει με τη μάχη με Old Gods με έπαθλο το Azeroth, ενώ θα συναντήσουμε πλέον και τη θρυλική βασίλισσα των Naga, Azshara.

Η σύγκρουση μεταξύ δύο διαφορετικών προσωποποιημένων ιδεών για τη Horde

BATTLE FOR… ALLIES

Μέχρι τότε όμως Alliance και Horde πολεμούν για το νέο μετάλλευμα που άρχισε να αναβλύζει από ρωγμές του Azeroth σε όλη την ήπειρο, το Azerite. Στη μέση βρίσκεται το νέο faction, οι Champions of Azeroth που προσπαθούν, ματαίως, να αναδείξουν τη βασική προτεραιότητα που είναι η επούλωση των πληγών του πλανήτη. Παρόλα αυτά οι δύο μεγάλες παρατάξεις αναζητούν νέους συμμάχους στην αναζωπυρόμενο πόλεμο όπου εισέρχονται τα Trolls της Zandalar και το βασίλειο του Kul Tiras για Horde και Alliance, αντίστοιχα. Προσωπικά δεν θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση αν η Blizzard σε άλλη μία retcon κίνηση δείξει ότι τελικά ο Sargeras ήθελε να πολεμήσει τον Old God που ζει εντός του πλανήτη και για αυτό έκανε όλες τις κινήσεις στο Warcraft canon: δημιουργία Legion, Orc corruption, η εισβολή μέσω της Dark Portal και φυσικά η τελευταία του κίνηση – το ξίφος που έμπηξε στην περιοχή του Silithus.

Μέχρι τότε όμως (και αν βγούμε σωστοί) τα μέλη κάθε παράταξης πρέπει να προσεταιρίσουν τους νέους, εν δυνάμει, συμμάχους. Για αυτόν το λόγο η Horde φτάνει στη νήσο της Zandalar όπου είναι εδραιωμένη η αρχαία Troll empire. Αντιστοίχως, η Alliance φτάνει στη νήσο Kul Tiras. Στόχος και των δύο η στρατολόγηση και αξιοποίηση των τεράστιων στόλων που έχουν οι νέες νήσοι. Κάθε νήσος αποτελείται από τρεις υποπεριοχές, με το levelling να γίνεται αποκλειστικά στη νήσο του κάθε faction. Για τους Horde πρέπει να διερευνήσουν τα εσωτερικά ζητήματα και πιθανές σκευωρίες που απειλούν εκ των έσω στην αυτοκρατορία των Zandalari Trolls, ενώ οι Alliance πρέπει να ενοποιήσουν τους οίκους που απαρτίζουν το βασίλειο του Kul Tiras. Πέραν αυτών των βασικών campaign, υπάρχει και το War Campaign έκαστης παράταξης που ξεκλειδώνεται και εξελίσσεται σταδιακά προκειμένου να δώσει πατήματα και μικρά quest lines στην αντίπαλη νήσο.

Ακόμη και Death Note (δέκα χρόνια μετά…)έχωσε η Blizzard.

Η εμπειρία κατά τη διάρκεια του questing μάλλον κρίνεται απογοητευτική, τουλάχιστον από μεριάς Horde. Ο συντονισμός των quests σε μικρά hubs κάθε χάρτη (όπως πρωτοεισήχθει στο Cataclysm) είναι πλέον δεδομένος, οπότε δεν υφίσταται το backtracking που υπήρχε μέχρι και σε σημεία του WotLK. Παρόλα αυτά οι τύποι των quests («σκότωσε Χ βατράχια», «φέρε X γαλοπουλοφτερά», δεν πειράζει που είχες αντιμετωπίσει τον Sargeras μερικούς μήνες νωρίτερα) είναι πλέον κουραστικός. Λαμπρή εξαίρεση αποτελούν πάντα τα scenarios, αλλά αυτά είναι αρκετά αραιά. Ακόμη πιο προβληματικό είναι το γράψιμο τουλάχιστον από πλευράς Horde. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι έφτασα το level cap (120 πλέον) ψάχνοντας πώς θα ζευγαρώσω επιτυχώς δύο δεινοσαύρους… Σεναριακά υπάρχει εξέλιξη και σύνδεση μεταξύ των περιοχών, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τη δυσφορία που είχα κάθε φορά που πήγαινα σε νέο hub για να πάρω τα μονοτόνως ίδια quest με διαφορετικό περίβλημα. Εικάζω πώς και πλευράς Alliance τα πράγματα δεν είναι πολύ πιο διαφορετικά.

Λίγο πριν το Expansion.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ…

Για άλλη μία φορά (όπως και το Legion) εντύπωση μου έκανε το πόσο μοναχική υπόθεση μπορεί να είναι πλέον το levelling στο WoW, πράγμα αντιφατικό για ένα ΜΜΟRPG. Με εξαίρεση ορισμένα quests που απαιτούσαν 3-5 άτομα, όλη την υπόλοιπη questing εμπειρία την πραγματοποίησα solo. Για να δώσω ακόμη ένα συγκριτικό παράδειγμα με το πώς ήταν τα πράγματα στις απαρχές του παιχνιδιού, πλέον μπορείς να «τραβάς» 5-6 mobs, σκοτώνεις, πας στα επόμενα. Παλαιότερα η δομή του παιχνιδιού και η δυσκολία του απαιτούσαν στρατηγική σκέψη και πολλές φορές συνεργασία μεταξύ των παικτών, που ωθούσε αυθόρμητα στη δημιουργία ομάδων. Πλέον ακόμη και αν μπαίνεις σε ένα party για να σκοτώσεις ένα elite, θα είσαι ευχαριστημένος αν πει έστω ένα άτομο «γεια» στο chat. Σημεία των καιρών, και σίγουρα δεν παραπονιέμαι που δεν είναι απαραίτητο να εξαρτάσαι από άλλους για να εξοπλιστείς καλύτερα, αλλά πλέον ο κοινωνικός/φιλικός χαρακτήρας (social aspect για αυτούς που το έχουν συνηθίσει εις την αγγλικήν) έχει περιοριστεί σημαντικά.

Από σχεδιαστικής πλευράς προσωπικά θεωρώ ότι η πιο όμορφη και πολύπλευρη νήσος είναι αυτή του Kul Tiras. Πλούσια χρώματα και διακυμάνσεις, λειβάδια, κορεσμένα χρώματα. Σε αυτό συνεισφέρει και η ατμόσφαιρα του νησιού που είναι επικεντρωμένη σε δύο βασικά στοιχεία: πειρατές και Cthulhu Mythos. Αντιθέτως, οι περιοχές της Zandalar είναι ιδιαίτερα μονότονες άμεση απόρροια του γεγονότος ότι απεικονίζουν ομοιόμορφα κλίματα (τροπική ζούγκλα, βαλτότοπο, έρημο). Ιδιαίτερη προσοχή έχει δωθεί στην πρωτεύουσα της Zandalar, Zuldazar, το μέγεθος της οποίας κάνει τη Suramar στο Legion να ωχριά. Όλη η καλλιτεχνική προσέγγιση της πόλης είναι σηκωμένη από ιστορικά εγχειρίδια πάνω στην Αυτοκρατορία των Αζτέκων, με τις προφορές των trolls να έχουν ξεφύγει από την «παραδοσιακή» τζαμαϊκανή προφορά και να αποδίδονται όπως στο Black Panther (fo’ Wakanda).

Υπάρχουν σημεία όπου οι καλλιτέχνες της Blizzard υπερέβαλλαν εαυτόν.

Σε γενικές γραμμές, οι αδυναμίες του BfA τελειώνουν στο levelling. Στο endgame, βελτίωσε κατά πολύ τα στοιχεία του Legion και βρήκα ότι με το πέρας του level cap ήξερα πολύ καλύτερα πώς να κινηθώ ώστε να αποκτήσω τις απαραίτητες βελτιώσεις στον εξοπλισμό μου. Το artefact weapon κάθε κλάσης έχει αντικατασταθεί με το Azerite Amulet (Heart of Azeroth) το οποίο ξεκλειδώνει ιδιότητες από Azerite gear που υπάρχει σε συγκεκριμένα slots (helm, shoulders, chest). Φαίνεται ότι η Blizzard πήρε τη βασική ιδέα και την επέκτεινε προς το καλύτερο, καθώς το σύστημα ως έχει τώρα επιτρέπει αρκετούς συνδυασμούς και δεν περιορίζει πολύ το specialisation της κλάσης λόγω του αναγκαίου grind όπως κατέληξε να κάνει το Legion. Πλέον το reputation grind έχει έναν επιπλέον απώτερο στόχο αφού με την επίτευξη του πολυπόθητου Exalted status μπορούμε να ξεκλειδώσουμε playable φυλές για το λογαριασμό μας. Το πρώτο βήμα είχε ήδη γίνει με τρεις φυλές από το Legion, ενώ τώρα έχουμε άλλες δύο: τους Mag’har Orcs και τους Dark Iron Dwarves με άλλες να ακολουθούν όσο προχωράει και ανανεώνεται το expansion.

Τα World Quests (WQ) εξακολουθούν να υφίστανται και ξεκλειδώνονται και στις δύο νήσους και για τα δύο factions. Φαίνεται ότι είναι αρκετά πιο οργανωμένα-μαζεμένα, ενώ η ύπαρξή τους και στις δύο ηπείρους συνεισφέρει στο να φέρνει κοντά παίκτες από τα αντίπαλα στρατόπεδα για World PvP. Στο τελευταίο καταλυτικό ρόλο παίζει και το War Mode, που ενεργοποιείται στην πρωτεύουσα κάθε faction. Συνεισφέροντας το ψηφιακό του κορμί στην πολεμική μηχανή, ο παίκτης είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος για PvP. Το καροτάκι εν προκειμένω είναι η αυξημένη απολαβή XP και αμοιβών κατά την περάτωση των WQ (περί το 10% παραπάνω). Μπορώ να πω ότι κατά την εμπειρία μου υπήρξαν 2-3 σταθερές περιοχές όπου παρατηρήθηκε συστηματικό World PvP (στην έρημο Vol’dun της Zandalar και στη Drustvar του Kul Tiras), σημεία όπου υπήρχαν συγκεκριμένα World Quests.

Όπως είπαμε η R’lyeh θα αναδυθεί σε κάθε κόσμο!

Τα dungeons τα βρήκα αρκετά καλοσχεδιασμένα με σωστή στρατηγική τουλάχιστον τα οριακά προαπαιτούμενα ilvls για το dungeon. Στη Mythic δυσκολία (που είναι και το πραγματικό dungeon run, καθώς οι προηγούμενες είναι η πανδαισία του faceroll…) απαιτείται σωστός συντονισμός, ενώ παρατήρησα ότι σχεδόν πάντα αποκτάς τουλάχιστον ένα upgrade για το gear. Προσωπικά με γοήτευσε το Waycrest Manor και το Tol Dagor για την ατμόσφαιρα αλλά και τους μηχανισμούς που προσέφεραν. Επί της ουσίας, αρκετοί από τους μηχανισμούς που συναντάμε στα dungeons, απαντώνται σε ορισμένες φάσεις των bosses στο νέο raid, το Uldir. To τελευταίο αποτελεί το πειραματικό εργαστήρι των Τιτάνων όπου πειραματιζόντουσαν πάνω σε ένα υβρίδιο Old God (τον G’huun). Ο τελευταίος αποτελεί και την πηγή διαφθοράς για ό,τι συμβαίνει στη Zandalar.

Τελευταία νέα στοιχεία που εισήγαγε η Blizzard είναι τα Island Expeditions, μικροί χάρτες στα πρότυπα domination μικρών νήσων μέσω κατάληψης πόρων, και το Warfront. Τα Island Expeditions instances-σφηνάκια είναι σχεδιασμένα για τρία άτομα. Στόχος είναι να πετύχουμε τον επιθυμητό στόχο πόντων (λέγε με Azerite σε μονάδες) πριν την ομάδα του αντίπαλου faction, βοηθώντας τρόπο τινά το war effort. To Warfronts είναι ένα 20-man PvE mode, που προσομοιάζει σε μεγάλο βαθμό τη δράση των τίτλων στρατηγικής (Warcraft III κανείς;), αλλά λαμβάνοντας χώρα στη δική μας προοπτική. Πολεμάμε creeps, φτιάχνουμε outposts, και διαχειριζόμαστε πόρους στην πρώτη γραμμή του πολέμου υπέρ του faction. Ως ανταμοιβή, απολαμβάνουμε epic gear που πέφτει από rare mobs, war resources για τα class/garrison missions των ακολούθων σας, mounts/pets κτλ. Η πρόσβαση στο Warfront εναλλάσσεται αναλόγως την πρόοδο που κάνει το κάθε faction σε συνεισφορές αναλωσίμων (χρυσάφι, συνταγές από professions, war resources).

Εβδομαδιαία απολαβή από το farming, περί τα 2000 Azerite power. Διόλου άσχημα για τα expeditions.

ΓΙΑ ΆΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ ΈΧΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ

(γράφει ο Βασίλης Ξερικός)

Έτος 2018 λοιπόν και η Blizz πιστή στο διετές ραντεβού της με την κοινότητα του World of Warcraft, κυκλοφορεί το νέο, έβδομο στη σειρά expansion pack για το κολοσσιαίο της MMORPG με το όνομα Battle For Azeroth. Tα κύρια, βασικά χαρακτηριστικά του τα διαβάσατε από τον Παύλο. Ας δούμε τώρα πιο συγκεκριμένα τι παίζει από την πλευρά της Alliance αλλά και σε επίπεδο endgame.

Το προηγούμενο μέρος της σειράς (Legion) από πλευράς μηχανισμών, απήχησης, εσόδων και gameplay, τα πήγε καταπληκτικά. |Στο κομμάτι του σεναρίου και του γενικότερου lore όμως η Blizz με εντελώς αμήχανο τρόπο, μπόλικο και πολύ συζητήσιμο retcon έχωσε τον υπέρτατο Κακό του σύμπαντος του παιχνιδιου (μέχρι τώρα τουλάχιστον)  Sargeras στο ψυγείο παρέα με τον Illidan και την Burning Legion στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για να κάνει χώρο στους πολύ (μα πάρα πολύ) αμφιβόλου σεναριακής αξίας Void Lords. Μιλάμε για reboot που όμοιό του δεν έχει δει η Azeroth ποτέ. Πράγμα που σημαίνει πως η Βlizzard χρειάζόταν να επιβραδύνει την εξέλιξη της ιστορίας ώστε να χωνέψει η κοινότητα τις αλλαγές. Και ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι κλασικά με την αναζωπύρωση του πολέμου μεταξύ Horde – Alliance.

Σε όρους gameplay η πιο σημαντική αλλαγή που συνεπάγεται αυτή η τακτική είναι πως για πρώτη φορά Alliance και Horde έχουν τις δικές τους νέες ξεχωριστές ηπείρους με εντελώς διακριτές πόλεις, σεναριακές πλοκές και αρχιτεκτονική. Δε μιλάμε απλά για διακριτά Garrisons τύπου Warlords of Draenor, εδώ κάθε παράταξη λαμβάνει ενα νησί με τρείς περιοχές, τρεις φράξιες για να προσεγγίσει και dungeons προσαρμοσμένα στο κάθε lore. Αυτό από την μια σημαίνει πως το ανέβασμα πολλαπλών alts της ίδιας πλευράς θα καταντήσει γρήγορα βαρετό, από την άλλη όμως δίνει έξτρα κίνητρο στους παίκτες να εξερευνήσουν και τις δύο πλευρές για να βιώσουν την ιστορία ολιστικά.

Ενδιαφέροντα όλα τα dungeon, πολύ γέλιο το Freehold σε αυτό το σημείο.

Με την Sylvannas λοιπόν να παθαίνει Χίτλερ καίγοντας την Darnassus, η Alliance σεληνιάζεται και περνάει στην επίθεση για πρώτη φορά στα χρονικά του WoW (θυμίζω πως ιστορικά είχε χάσει Lordaeron, Gilneas, Theramore, Hillsbrad και τώρα Darnassus), τσακίζοντας την Horde και ανακτώντας την Lordaeron (Undercity ντε) για πρώτη φορά από τότε που την ρήμαξε ο Arthas. Με τις παρατάξεις πια να κατέχουν σχεδόν ολόκληρες τις ηπείρους στις οποίες βρίσκονται οι πρωτεύουσές τους (Kalimdor για Horde, Eastern Kingdoms για Alliance) o πόλεμος μεταφέρεται στις νότιες θάλασσες. Η Sylvannas μετά την ήττα προσεγγίζει την αυτοκρατορία των Zandalari Trolls και η Alliance απαντά αναζητώντας τους αποξενωμένους αδερφούς της στο βασίλειο του Κul Tiras. Ναι όπως καταλαβαίνετε, η Jaina Proudmoore μετά την αποχή (λόγω οργής) από το πλαίσιο στο Legion, επιστρέφει ως κεντρικό πρόσωπο της Alliance για να ηγηθεί τόσο της προσπάθειας επαναπροσέγγισης αλλά και της ενοποίησης της επικράτειας. Βλέπετε το Kul Tiras κλυδωνίζεται γερά, με τον πανίσχυρο στόλο του άφαντο και τους οίκους που το αποτελούν σε αναβρασμό.

Η ζώνη αυτή χωρίζεται σε τρεις περιοχές.

  1. To Tirigarde Sound στο οποίο βρίσκεται η πρωτεύουσα (και κεντρικό hub της Alliance) Boralus, είναι η επικράτεια του οίκου Proudmoore στον οποίο έχουν παρεισφρύσει διαλυτικά στοιχεία τα οποία και θα κληθούμε να ξεριζώσουμε. Η περιοχή χαρακτηρίζεται από παραθαλάσσιες οχυρώσεις και πειρατικά λημέρια ενώ διαθέτει ουσιαστικά ούτε ένα, ούτε δύο αλλά τρία τελικά Dungeon: την κουρσάρικη βάση Freehold, το Siege of Boralus καθώς και τη φυλακή Tol Dagor.
  2. To Drustvar, ένα νησί με γοτθική απόχρωση σπίτι του οίκου Waycrest. Εδώ καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια αρχαία απειλή από το υπερπέραν, τον παλιό κυρίαρχο του Kul Tiras, Gorak’Tul ο οποίος επιστρέφει έχοντας υπό τις προσταγές του μεταξύ άλλων μια αδελφότητα μαγισσών του δάσους, στις οποίες περιλαμβάνεται και η Λαίδη Waycrest. Ολόφρεσκο lore εδώ. Αν και ο Gorak’Tul μοιάζει εντελώς αδιάφορος και ψιλομίζερος ως ανταγωνιστής, η ζώνη έχει έντονο άρωμα σλαβικής μυθολογίας και φωνάζει από χιλιόμετρα πως οι σχεδιαστές της Blizz όταν την έπλαθαν έπαιζαν πολύ The Witcher Τελικό Dungeon εδώ το Waycrest Manor.
  3. To Stormsong Valley. Η βάση του Οίκου Παίζει το ρόλο τόσο του σιτοβολώνα όσο και του αλιευτικού κέντρου του Kul Tiras. Εύφορη κοιλάδα με χιονισμένα βουνά στο βορρά, έπεσε θύμα της Βασίλισσας Azshara και των Old Gods. Tη ζώνη συμπληρώνει το τελικό dungeon Shrine of the Storm.
War Mode

Για πολλοστή φορά η Blizz επιχειρεί να αναζωογονήσει το λεγόμενο World (μη οργανωμένο και εκτός instance) PvP. Η νέα απόπειρα ακούει στο όνομα War Mode το οποίο είναι απλά ένα PvP flag το οποίο έρχεται πακέτο με έξτρα ταλέντα τα οποίο μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο σε PvP σενάρια. Ουσιαστικά οι παίκτες μπορούν εθελοντικά να θέσουν τους εαυτούς τους ως PvP enabled targets και να βγουν στον κόσμο έτοιμοι για μάχη με την αντίπαλη παράταξη. Το τυράκι εδώ είναι έξτρα εμπειρία κατά τη διάρκεια του leveling και επιπλέον ανταμοιβή για κάθε quest που ολοκληρώνει ο παίκτης υπό το καθεστώς War Mode, καθώς και αποκλειστικά εβδομαδιαία έπαθλα. Όλα καλά και άγια αλλά κατά την άποψή μου τίποτε το αξιοσημείωτο εδώ. Όσοι γουστάρουν World PvP το κάνουν και χωρίς έξτρα κίνητρο. Προσωπικά θα προτιμούσα ένα σύστημα βασισμένο στους PvP πύργους του Legion περισσότερο εστιασμένο στους παίκτες και όχι τους NPCs.

Έννοια σου και ερχόμαστε!
End Game

To πρώτο raid tier του BfA ξεκινά με το Uldir. Ουσιαστικά πρόκειται (όπως μαρτυράει το όνομά του) για μια ζώνη Τιτάνιας προέλευσης, στη βάση της οποίας βρίσκεται ένας Old God, που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και σκορπάει την καταστροφική επιρροή του σε όλη την επικράτεια του Zandalar. Συμπαθητικό instance χαμηλής σχετικά δυσκολίας που δεν φτάνει σε καμιά περίπτωση το μεγαλείο του Ulduar (βασικά αποτελεί τρίτης κατηγορίας έκδοσή του προαναφερθέντος raid σε όλα). Ελπίζουμε σε καλύτερη συνέχεια εδώ.

Τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα στον Mythic Dungeon τομέα. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και έτσι εδώ η Blizzard ακολουθεί με ελάχιστες τροποποιήσεις την mythic keystone dungeon συνταγή του Legion. H πιο ριζική αλλαγή βρίσκεται στον μέγιστο αριθμό προσφυμάτων τα οποία από τρία γίνονται τέσσερα στις προχωρημένες δυσκολίες. Κατά τα άλλα όσοι έχουν εμπειρία από το αντίστοιχο κομμάτι του Legion εδώ θα νοιώσουν σαν το σπίτι τους.

Tεχνικά

Αρκετούτσικες οι αλλαγές εδώ. Πρώτα-πρώτα οι φανερές. Το παιχνίδι υποστηρίζει πια πρωτόκολλο DX12. Πριν χαρείτε όμως να σημειωθεί πως πρόκειται μάλλον για απλό Wrapper που δεν προσφέρει ιδιαίτερο όφελος απόδοσης σε σύγκριση με το DX11 (το οποίο παραμένει διαθέσιμο) αν είστε χρήστης AMD Radeon. Xειρότερα είναι τα πράγματα στο πράσινο στρατόπεδο αφού παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι Nvidia sponsored, η ίδια Blizzard παροτρύνει τους χρήστες Geforce να προτιμήσουν το DX11 μονοπάτι.

Τα γραφικά πάντως είναι και πάλι ελαφρώς βελτιωμένα σε σχέση με το Legion. O κόσμος και οι περιβάλοντες χώροι ειδικά έχουν δεχτεί τη φροντίδα των σχεδιαστών (αν και η Horde κατά την ταπεινή μου γνώμη αδικείται από τις ελαφρώς μονότονες σχεδιαστικά ζώνες της). Μια απλή σύγκριση των φρέσκων Troll dungeons με αυτά της περιόδου 2004-2008 (Classic/TBC/Wrath) φωνάζει πως το παιχνίδι δέκα χρόνια αργότερα ουσιαστικά μοιάζει οπτικά με sequel. Παρωχημένο μεν, αλλά με καλλιτεχνική διεύθυνση που μασκαρεύει το πέρασμα του χρόνου ικανοποιητικά. Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η ανανεωμένη ηχητική μηχανή. Πλέον μπορούμε να ακούμε βηματισμούς οι οποίοι αλλάζουν ανάλογα με την επιφάνεια κίνησης, αντίλαλους, ρεαλιστικό ήχο στο εσωτερικό τούνελ κ.ό.κ.

Αύρα από Jurassic Park (το πρώτο). Διότι, γιατί όχι?

ΣΥΝΟΨΙΣ

Όταν ξεκίνησα να παίζω το BfA ομολογώ ότι ήμουν αρκετά ξενερωμένος με το πώς η Blizzard αντιμετώπισε το lore και ειδικά το πώς βρήκε στη Horde την εύκολη λύση του κακού. Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν με τα αρκετά κακογραμμένα και παρωχημένα quests (πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων). Παρόλα αυτά το expansion κατάφερε να με ιντριγκάρει και να με κερδίσει στο endgame, όπου η πληθώρα δραστηριοτήτων μπορούν επάξια να διεκδικήσουν ακόμη και δίωρο την ημέρα από τον παίκτη. Ειδικά αν έχετε μία σταθερή παρέα 2-3 άλλων ατόμων ώστε να χαζολογείτε, θα δείτε ότι το WoW εξακολουθεί να είναι ένα πρώτης διαλογής time sink. Όσοι, δε, τη δουν πολύ πιο σκληροπυρηνικά θα αναγκαστούν έπειτα από ένα μήνα σχετικά χαλαρής ενασχόλησης (μπορεί 2 εβδομάδες σκληρής «δουλειάς») να κοιτούν ποιον alt θα θέλουν να ανεβάσουν, αφού θα έχουν ολοκληρώσει όλες τις δυνατές ενέργειες. Παρόλα αυτά το BfA δείχνει ότι το WoW εξακολουθεί να είναι παιχνίδι για όλα τα γούστα. Μπορεί να μην είναι αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε από πλευράς lore, μηχανισμών, διάδρασης παικτών, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού εξυπηρετεί ενά τεράστιο, πολύμορφο κοινό. Μένει να δούμε πώς θα διαχειριστεί η Blizzard το σενάριο για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι το επόμενο expansion.

Αξίζει να ασχοληθώ τώρα με αυτό;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Η Blizzard το παίζει... σιγουράκι, φέρνει λίγες καινοτομίες και προσπαθεί να περισώσει την κατάσταση στην οποία αναγκαστικά έχει περιέλθει το lore του WoW ελέω κλιμάκωσης. Παρόλα αυτά το BfA παραμένει ένα άκρως διασκεδαστικό expansion που έχει πολλά να δώσει το endgame για να ένα μη-σκληροπυρηνικό παίκτη.

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

15 Comments

  1. Ωραίο review που συμφωνεί λίγο πολύ με τις δικές μου απόψεις: Το lore/lvling (σε σχέση με το Legion τουλάχιστον) υποβαθμίστηκε αλλά η πληθώρα activities στο endgame αποζημιώνουν και με το παραπάνω (με αρκετά τυράκια – τρόπους για gearing up).

    Μοναδική διαφωνία μου είναι το Azerite σύστημα (gear+traits) που στη προσπάθεια τους να καταργήσουν τα tier sets (γιατί?) και ταυτόχρονα να καταστήσουν την ανάγκη για grind μικρότερη (όντως επιτυγχάνεται) αλλά ταυτόχρονα να “αναγκάσουν” τον κόσμο να κάνει mythic raiding δημιουργούν αρκετά θέματα και αδικίες αναλόγως την class του παίχτη.

    Το Uldir χαμηλή δυσκολία? (Φαντάζομαι ο Kuiv το έγραψε αυτό). Κάτι πολύ λάθος πρέπει να κάνω με τη ζωή μου. 😛

  2. Κρίμα, δεν έχει πάτο το βαρέλι τελικά.

    Άλλο ένα ότι να ‘ναι money making expansion με λίγη ουσία, ξαναζεσταμένο lore και απόλυτο κορεσμό.

    Αυτά που λέτε ειδικά για στρατηγικές που δεν χρειάζονται πλέον και το γενικό streamlining των factions είναι κάτι που βλέπαμε από το Wotlk και πλέον είναι εκτός ελέγχου. Είναι ο λόγος που ανά διαστήματα επιστρέφω σε private servers τσεκάροντας τα διάφορα expansions μεμονωμένα, για να σιγουρέψω ότι δεν είμαι θολωμένος από απατηλές αναμνήσεις αλλά από απτά στοιχεία που σιγά σιγά με έκαναν να μην μου αρέσει το παιχνίδι.

    Πρέπει να κάνουν ένα γενικό reset στο μυαλό τους και να ξεκινήσουν έναν wow 2 από καθαρές βάσεις αρκετά χρόνια μπροστά στην ιστορία, ενθυμούμενοι ενδεχομένως τι έκανε το vanilla wow το πιο ανάρπαστο ΜΜΟ όταν βγήκε.

  3. θα συμφωνησω με τον nitro. Η απληστια τους (ετσι πιστευω εγω) πηρε αυτο το καταπληκτικο παιχνιδι, και με διαφορα voodoo το εκαναν φαντασμα του εαυτου του.

    Να προσθεσω οτι οι αλλαγες που εκαναν ολα αυτα τα χρονια, εχουν δειγματα αγχους και νευρικων κινησεων. φοβοντουσαν μηπως χασουν την κοτα με τα χρυσα αβγα και αναγκαστουν να πουν αντιο στα πορσικα; δεν ξερω.

    Για μενα, η αρχη του τελους ξεκινησε με τον κατακλυσμο. Ειναι το expansion που προσωπικα, μου εδωσε μεγαλους εσωτερικους διχασμους. ολα καλα και ξαφνικα ενα ξενερωμα που το ακολουθουσε κατι που μου εδινε μια μικρη ορεξη να συνεχισω και καπακι αλλο ενα ξενερωμα.

    Οι ωρες που επαιζα αρχισαν να μειωνονται, μετα αρχισαν να μειωνονται οι μερες και στο τελος δεν εβρισκα λογο να λογκαρω.

    Καποια στιγμη ειπα να κανω ενα come back και εφαγα πορτα με τον κωδικο. το email για το reset του ειχε αποκαιρο απενεργοποιηθει επειδη δεν το χρησιμοποιουσα. Βοηθεια για το προβλημα μου δεν βρηκα. αποδειξεις οτι ειμαι ο Αρχων του account μου ειχα και εχω. Εγω αυτο το πηρα ως αγορασε και φαε οτι σου πεταμε.

    Μονο απο τα αρκουδακια, θα επρεπε να πουν ενα ευχαριστω για το support και να πανε σπιτια τους για να σχεδιασουν κατι νεο, φρεσκο και καλο οπως ηταν η εναρξη του WOW.

    απο το αρθρο καταλαβα οτι εχουν βρεθει σε ενα γενικο αδιεξοδο και τραβανε τον καραφλα απο τα φρυδια.

    1. Δεν φοβόντουσαν να χάσουν την κότα, ήθελαν απλά να κάνουν το παιχνίδι προσιτό σε όλους.

      Αν επιστρέψεις σε vanilla server θα δεις ότι σε σχέση με τώρα το παιχνίδι είναι πολύ αδυσώπητο και δεν συγχωρεί λάθος κινήσεις. Ένα λάθος pull και καπούτ!

      Περισσότερα κόκκινα mobs στις αρχικές περιοχές, περισσότερα elite που σε ανάγκαζαν να ψάξεις group, πιο δύσκολο progression, professions που για να τα ανεβάσεις έπρεπε να βρεις συγκεκριμένους trainers σε συγκεκριμένα σημεία (πχ enchanting, έπρεπε να πας Uldaman) ή spells που έπρεπε να κάνεις αρκετά δύσκολα quests (druid aquatic form πχ) και γενικά τέτοια πράγματα που έκαναν ορισμένα aspects του παιχνιδιού δύσκολα με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο καθένας να τα φτάσει και έτσι έδινε ένα ενδιαφέρον uniqueness το να έχεις καταφέρει πχ να έχεις το aquatic form.

      Το να υπάρχει κάτι που δεν μπορεί η σάρα και η μάρα να το έχουν, του δίνει επιπλέον αξία μόλις το αποκτήσεις μετά κόπων.

      Τώρα όλα είναι στο πιάτο όλων, έτοιμα, με ελάχιστο κόπο. Από εκεί που όλο το παιχνίδι είχε ένα challenge να ασχοληθείς μαζί του, τώρα έχει νόημα μόνο το end game και κατά εμέ και αυτό έχει χάσει την δόξα του 40man που δεν μπορούσε ο καθένας να πάρει μέρος (ούτε εγώ μπορούσα πχ… και θαύμαζα τους τύπους που το έκαναν.)

      1. Monetization κύριοι, κλείνει και τα καλύτερα σπίτια.

        Όταν κυκλοφόρησε το WoW, πίσω στο 2004, το γεγονός πως ζητούσε συνδρομή ήταν “βαρύ” πολύ για ένα κοινό που είχε συνηθίσει στο μοντέλο “Αγοράζω παιχνίδι/παίζω παιχνίδι για πάντα’. Τα micro-transactions δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια.

        Όταν αργότερα νομιμοποιήθηκαν από το ποίμνιο (μπεεεεε), δεν ήταν χαζή η Μπλίζαρντ να μείνει έξω από το χορό. Πληρώνει ο νουμπάς; ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ και βάρα τον κώλο σου κάτω “skilled” πάλιουρα. Τα μαθηματικά είναι αμείλικτα και προχωράνε βάσει Κ.Κ.Π (Κατώτερου Κοινού Παρονομαστή)

  4. “εκτίναξε την Blizzard από εταιρεία με ταυτότητα σε πολυεθνικό κολοσσό” : Εδώ σταμάτησα λιγάκι να διαβάζω και συλλογίστηκα πόσο αληθινή είναι αυτή η κουβέντα! Προσωπικά η μαγεία που είχε το franchise για μένα πέθανε μαζί με τον Arthas. Από το Cataclysm και μετά παίζοντας τα expansions, ένιωθα μόνο αδιαφορία για το “τι κάνω τώρα”, “τι θέλει να πετύχει ο τάδε χαρακτήρας” κλπ. Απλά δε με ένοιαζε.

    Επίσης έθιξες και το ψιλοχαμένο social-aspect του παιχνιδιού. Και αυτή είναι μια λυπηρή διαπίστωση, δυστυχώς..

    Πάντως από το λίγο που έχω προλάβει να παίξω, αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι τα τοπία στο Kul-Tiras και το μουσικό ντύσιμο εκείνων των περιοχών.

    Μεγάλο φάουλ όμως της Blizzard να απαιτεί exalted reputation με 2 factions του Legion προκειμένου να ξεκλειδώσεις φυλές στο BfoA. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που ένα προηγούμενο expansion έχει τέτοιο αντίκτυπο σε περιεχόμενο που κυλοφόρησε μετέπειτα.

    Εξαιρετικό άρθρο και από τους 2 σας!

  5. το vanilla δεν μου φαινοταν και πολυ ευκολο, ισως να εφταιγαν τα νουμπι-skills. καποιες περιοχες ηταν αρκετα δυσκολες για μενα (plagueland).

    Σιγουρα, καποιες στιγμες φανταζαν εφιαλτης αλλα στο τελος ηταν περιπατος στο παρκο. αλλες φορες ξεκινουσε σαν περιπατος στο παρκο και εφτανες σε σημειο που σκεφτοσουν να κανεις delete το quest.

    Καποτε υπηρχαν καποιες σχετικες ισορροπιες και μετα ξεκινησαν τα παραξενα. ο χαρακτηρας σου, απο ατομο με κινητικα προβληματα σκοτωνε και τον θανατο. αλλες φορες σαρωνες και ξαφνικα ενοιωθες οτι εχασες τις ικανοτητες σου. αυτα δεν ηταν αστικοι μυθοι και σεναρια συνωμοσιας. Το παιχνιδι το μαγειρευαν συνεχεια και συνεχεια και συνεχεια.

    Το burning crusade, για μενα, ηταν απο τις καλυτερες στιγμες το WOW. ηταν wow!!! ειδικα στο pvp, επαιζα τοσες πολλες ωρες που νομιζα οτι θα με βρουν νεκρο με τη μουτρα μου κολημενη στα πληκτρα. Μετα το μαγειρεψαν τοσο πολυ που εχασα καθε διαθεση για warcraft. Οι νεοι παιχτες, ναι, πολλοι γουσταραν την φαση και μαλλον εκει πονταραν τα παντα. ρε φιλε, ασε και κανενα τοκεν για τους φονταμελιστες παιχτες σου. αυτοι σε εκαναν αυτο που εγινες.

    Καποιες απο τις αλλαγες που εγιναν πολυ αργοτερα, πηδηξαν με γυαλια και αμμο τους παλιους παιχτες. Hunter χωρις mana. περασα χρονια και χρονια μελετωντας skills και αφιερωσα χρονο για δοκιμες και κατεληξα σε συγκεκριμενα build και μολις ειπα, εδω ειμαστε, αυτο δουλευει και οι κοποι μου απεδωσαν καρπους…. εεεε τωρα δεν θα εχεις mana και θα εχεις μια μαμαμικα και μιση και ξεκινα απο την αρχη. τα ιδια και με τον paladin.

    Οταν κανεις reset στα παντα, δεν σε νοιαζει η ανεση των παλιων παιχτων αλλα το δολωμα για να φερεις περισσοτερο κοσμο στο wow. stick to the story και ασε την κινηση σε εμας.

  6. Επειδη αναφερθηκαν και τα Raid. Επειδη τυχαινε να ειμαι σε καλο guild και ουλτρα στρατηγος, μπουκαρα συχνα σε τετοιες φασεις. το εφτιαξαν πολυ καλα το συστημα (ειδικα για pvp) για να μπαινεις σε αυτες τις φασεις και μετα…. τα σκατωσαν. χαθηκε η μαγεια.

    Ακομα και για τα light dungeon. δηλαδη εμπαινες σε dungeon με random τυπους οι οποιοι απλα ηθελαν να πανε στο επομενο dungeon. rogue που ηθελαν να τανκαρουν, healers με band aid κτλ. καρναβαλι το εκαναν και ναι, η αναμονη για να βρεις κοσμο να μπουκαρεις καπου, ειχε και αυτο την μαγεια του γιατι εκτιμουσες καποια πραγματα. Στησανε το πανηγυρακι πανω στο greed.

  7. Λοιπόν, ως νέος παίκτης που έχει παίξει μόνο το BfA και τα προηγούμενα μόνο για leveling έχω να πω:

    Είμαι ψηλοαπογοητευμένος με το παίγνιο. WoW άκουγα και έλεγα ότι πρέπει να σπέρνει… δε μπορεί να έφτασε τυχαία 10Μ subs και ακόμα και τώρα που είναι σε πτώση να έχει (έστω) 5Μ. Δεν είναι με τίποτα κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο φάνταζε για μένα. Ίσως άργησα πάρα πολύ να το παίξω και έχασα την αίγλη του vanilla και των πρώτων expansions.

    Το leveling αν και είναι γρήγορο (σε είκοσι μέρες ήμουν 120 με σχετικό κάξιμο και ως εντελώς νέος παίκτης), είναι από τα πιο βαρετά leveling που έχω κάνει. Μαρτύριο, dungeon-άθλιο quest chain-dungeon-νέο άθλιο quest chain (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Στο BfA τα πράγματα σε σχέση με τα quests άλλαξαν λίγο προς το καλύτερο, κυρίως γιατί άρχισα να τους δίνω λίγο περισσότερη σημασία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα χαζά, πέρα δώθε, σκότωσε 5 κατσίκια ή μάζεψε κακάκια ύαινας δε με ξενέρωσαν πολλές φορές.

    Έφτασα λοιπόν στο end game και μέσα σε λίγες ώρες έφτασα 340 ilvl, για πλάκα. Μερικά dungeons ακόμα και 354 ilvl. Αν ασχολιόμουν περισσότερο με dungeons θα ήμουν εύκολα πάνω από 360 αλλά τα βαρέθηκα. Κάνω δυο τρία την εβδομάδα για το χαβά με guild mates. Εντελώς νέος παίκτης, μέσα σε ένα μήνα 354 ilvl; Και για να φτάσω τους καλύτερους να χρειάζομαι απλά περισσότερο κάψιμο σε dungeons που τα “έχω”; Too ez.

    Ήδη υπάρχουν μέρες που δε ψήνομαι ιδιαίτερα να μπω. Κάτι που δε συνέβαινε για παράδειγμα με το Guild Wars 2 που έχει σαφώς καλύτερα quests (για μένα) ενώ σαν δομή είναι και εκεί πολύ καλύτερο. Έχω 1500+ ώρες στο gw2 και δε μπορέσα ακόμα να βγάλω ούτε το 5% των raids (δεν ασχολήθηκα και πολύ οκ) και μπαίνω σε ένα μήνα στο wow και βγάζω το uldir (σε νόρμαλ) σχετικα εύκολα;

    Γενικά ψάχνω πράγματα να κάνω στο wow πλέον, εντελώς διαφορετικά από το gearing up. Σκοπός Α’ να γίνω exalted με τα factions του BFA. Από εκεί και πέρα, το WoW προσφέρει έναν τεράστιο και εντυπωσιακό κόσμο προς εξερέυνηση και πάρα πολλά achievements. Μάλλον προς τα εκεί θα κινηθώ εφόσον βρω κάτι ενδιαφέρον. Μόλις αγόρασα τη δεύτερη συνδρομή μου και πολύ πιθανό να είναι και η τελευταία μου.

    1. Η κατάσταση που εξέλαβα όταν levelαρα στο BfA ήταν αυτή παρακάτω.

      https://i.imgur.com/5mOjOkQ.jpg

      Παρόλα αυτά συμφωνώ στα συμπεράσματά σου. Η Blizzard πλέον έχει περιορίσει την πρόοδο του παίκτη πίσω από το διαβόητο timegating, ώστε να μπορεί να επεκτύνει όσο μπορεί τη συνδρομή. Αυτό που είδα από τους hardcore παίκτες της guild στην οποία βρισκόμουν ήταν ένα τεράστιο burnout το πολύ μίας εβδομάδας, όπου κυριολεκτικά είχαν δει τα πάντα (ΚΑΙ τα reputations) και έπειτα περιστασιακό log in για να κάνουν το raid και τα dungeons που ήθελαν. Για κάποιον κάζουαλ, μπορεί να έχει περισσότερη διασκέδαση αν απλώσει αυτόν τον χρόνο, ειδάλλως θα αρκεστεί στο να levelάρει alts όποτε τελειώσει με τον κύριο χαρακτήρα του.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL