EARLY ACCESS: AGONY

Ίσως η πλέον εντυπωσιακή απεικόνιση της Κόλασης έως τώρα στον κινηματογράφο να είναι το άνισο (αλλά παράξενα μαγευτικό) What Dreams May Come, με τον Robin Williams στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι εικόνες που είχα πρωτοδεί στο trailer του φιλμ το μακρινό 1998, με είχαν πραγματικά καθηλώσει. Ποτέ πριν η ομορφιά της Παραδείσου (της και όχι του, να διαβάζεις περισσότερο Καζαντζάκη, Τακτικέ Αναγνώστη) δεν είχε αποτυπωθεί με τόση προσοχή στην λεπτομέρεια. Ποτέ πριν δεν είχαν ζωντανέψει με τόση μαύρη, σκουληκιασμένη τέχνη, τα μαρτυρικά ταμπλό των Γκουστάβ Ντορέ και Ιερώνυμου Μπος.

Η μια ώρα που πέρασα με το early access tech demo του Agony, με γύρισε πίσω στα δεκαέξι μου. Η οπτική απεικόνιση της Κόλασης, είναι συγκλονιστική. Δίχως την παραμικρή υπερβολή, πρόκειται για ένα από τα εντυπωσιακότερα (αν όχι το εντυπωσιακότερο) δείγμα χρήσης της Unreal 4 μηχανής γραφικών που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Τοπία χιλιόμετρα μετά την απελπισία, εφιάλτες ντυμένοι την γδαρμένη σάρκα των καταραμένων. Θρήνοι και οδυρμοί στο τέλος κάθε λογικής ή ελπίδας.

Αν δεν είχα χάσει όλα τα screenshots που τράβηξα αρχικά, θα είχα κάτι καλύτερο για εσάς από αυτή την ούτως ή άλλως πανέμορφη, στόκ φωτογραφία του παιχνιδιού.

Το Agony σε αρπάζει από τα μούτρα και σε τραβά στα έγκατα, τα σπλάχνα της Μητέρας των Νεκρών, της Πόρνης με τα Χίλια Νεογνά. Σπάζει τα γόνατά σου ώστε να βρεθείς να προσκυνάς τον κοκάλινο θρόνο της Ερυθρής Θεάς, παράφρων, εξευτελισμένος, ανύπαρκτος. Η παρουσίαση, η αίσθηση, η ατμόσφαιρα και ο ζόφος που αποπνέει η παραμικρή ενασχόληση με το Agony, στην κυριολεξία ενοχλούν. Πρόκειται για τίτλο που σε καμία περίπτωση δεν ενδείκνυται για στιγμές χαλάρωσης στο τέλος μιας δύσκολης ημέρας. Αντίθετα, είναι ακριβώς εκείνο το παιχνίδι που θα φροντίσει να ισοπεδώσει οτιδήποτε όμορφο ενδεχομένως συνέβη στην ημέρα σας. Τα αισθήματα καταπίεσης και κλειστοφοβίας που μου προκάλεσε ακόμη και το σύντομο, σεναριακά γυμνό κομμάτι του παιχνιδιού που διατίθεται ως demo, πραγματικά δεν έχουν προηγούμενο.

Αναλαμβάνουμε τον ρόλο μιας Καταραμένης Ψυχής, που μην γνωρίζοντας το πώς και το γιατί, έχει βρεθεί στα έγκατα της Κολάσεως. Μόνη σταθερά και ελπίδα λύτρωσης στο μυαλό μας, είναι η προοπτική της συνάντησης με την Ερυθρή Θεά, την Μητέρα των Νεκρών, το Ανήμερο Σκότος. Γνωρίζουμε πως θα πρέπει να διαβούμε τους εννιά κύκλους της Κολάσεως προκειμένου να φτάσουμε σε Εκείνη.

Είναι κορίτσι από σπίτι, μην κοιτάτε το ντύσιμο.

Το concept, τα γραφικά, ο σχεδιασμός του ήχου και η ατμόσφαιρα του Agony, αποτελούν κατηγορία από μόνα τους. Από την εποχή της αρχικής, ανυποψίαστης καθόδου μου στα σπλάχνα του Κάστρου Brandenburg είχα να νιώσω τέτοια απελπισία, τέτοιο αίσθημα εφιαλτικής υποθαλάσσιας βραδύτητας στον μάταιο αγώνα μου για επιβίωση ή επικράτηση. Με μέλη της ομάδας σχεδιασμού της να έχουν θητεύσει στα Witcher 3 και The Division, η Madmind Studios βρίσκεται αυτή την στιγμή στο Kickstarter, υποσχόμενη μια πραγματική αποκάλυψη στην κατηγορία του survival horror.

Αν και σχεδιαστικά το πόνημά τους ήδη φλερτάρει με κάθε σχετικό βραβείο της χρονιάς που μέλλει να κυκλοφορήσει, ο χρόνος που πέρασα στην early access, μου άφησε κάποιες αμφιβολίες ως προς την τελική ποιότητα του τίτλου, τις οποίες οφείλω να διατυπώσω εδώ. Κατά πρώτον, το παιχνίδι, στην παρούσα μορφή, στερείται ολοσχερώς διαλόγων ή κάποιου σεναριακού υποβάθρου πέρα από το κόνσεπτ που περιγράψαμε λίγο πιο πάνω. Προσγειωνόμαστε στην Απόλυτη Φρίκη και ο σκοπός μας είναι να κυριεύσουμε το σώμα ενός δαίμονα, του οποίου ο εμβληματικός σχεδιασμός αποτελεί και τον «κράχτη» του παιχνιδιού. Οι μηχανισμοί κίνησης δεν πρόκειται να ξενίσουν κανένα φίλο των πρόσφατων survival horror παιχνιδιών. Μπορούμε να νυχοπατήσουμε, να κρατήσουμε την ανάσα μας και να λουφάξουμε ανάμεσα σε νεκρά κουφάρια, μέχρις ότου περάσει η φρίκη από κοντά μας. Στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενοι την δύναμή μας να μεταφέρουμε την ψυχή μας μέσα σε διάφορα ταλαίπωρα κορμιά ή δαίμονες, χρησιμοποιούμε τις ιδιαίτερες ικανότητες του καθενός, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε τους σκοπούς μας. Στην πορεία, θα διδαχθούμε κάποια αρχαία σύμβολα, τα οποία θα κληθούμε να σχεδιάσουμε με το ποντίκι (βαριά και αξεπέραστη η κληρονομιά του Arx Fatalis) επάνω σε τοίχους και πόρτες προκειμένου να ανοίξουμε αρχαία περάσματα. Μια δάδα θα αποτελέσει πολύτιμο όπλο και εργαλείο στα έγκατα του Εφιάλτη.

Humana Inspired To Nightmare

Και κάπου εδώ το παιχνίδι χτυπά μια αρκετά φάλτσα συγχορδία, με αποτέλεσμα η συμφωνία της φρίκης στην οποία αποσκοπεί, τελικά να μας αφήνει με το φρύδι ανασηκωμένο. Είμαστε νεκροί. Καταραμένοι. Ήδη στην Κόλαση. Δίχως ελπίδα. Είναι δυνατόν να μας νοιάζει να νυχοπατήσουμε, ενώ είμαστε μια αθάνατη ψυχή, προκειμένου να μη μας φάει η Αιδοιόμορφος Τερατονύμφη; Πόσο τρόμο να βιώσουμε όταν γνωρίζουμε πως κάθε θάνατος του ξενιστή μας απλώς απελευθερώνει την ψυχή μας προς αναζήτηση του κοντινότερου στόχου προς κατοχή; Το συγκεκριμένο μοτίβο, σε συνδυασμό με την απουσία διαλόγων ή κάποιου ξεκάθαρου σεναρίου, σύντομα δημιουργεί δυσφορία. Από την μια, ο πανέμορφος, εκπληκτικός εικαστικός τομέας αποτελεί κάτι που πραγματικά δεν έχετε αντικρίσει ή βιώσει ξανά στον χώρο των video games. Η πλήρης μάλιστα σχεδιαζόμενη συμβατότητα του Agony με κράνη εικονικής πραγματικότητας, το καθιστά ίσως τον πρώτο αληθινά απαραίτητο VR τίτλο στον ορίζοντα. Ο εφιάλτης αυτός, στην απομόνωση του κράνους, ενδέχεται να είναι πραγματικά μοναδικός.

Από την άλλη, το μάλλον τετριμμένο gameplay σε συνδυασμό με την έλλειψη σκοπού που νιώθουμε κατά την διάρκεια του demo, γρήγορα μειώνει τον ενθουσιασμό μας. Φυσικά ο τίτλος βρίσκεται στα πρώτα στάδια του σχεδιασμού του ακόμη και έχει όλα τα φόντα προκειμένου να αποτελέσει κάτι πραγματικά μοναδικό στον χώρο των video games. Σας ενθαρρύνουμε να περάσετε μια βόλτα από την Kickstarter σελίδα του, προκειμένου να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι εάν πρόκειται για μια δουλειά που σας κεντρίζει το ενδιαφέρον. Εάν το artwork «μιλήσει» και σε εσάς με τον ίδιο τρόπο που «μίλησε» σε εμένα, καλώς μας ήρθατε, αρπάξτε ένα Σταυρό, έχουμε μια μικρή αιωνιότητα εδώ.

Pros

Cons