CASTLEVANIA: LORDS OF SHADOW

Castlevania. Μία από τις παλαιότερες και ιστορικότερες σειρές βιντεοπαιχνιδιών, γνωστή για το συμπαγές, εθιστικό gameplay, την εκπληκτική μουσική υπόκρουση και την υψηλή πρόκληση. Κατηγορούμενος για τους γοτθικούς εφιάλτες που στοιχειώνουν τις αναμνήσεις χιλιάδων παικτών ανά τον κόσμο, η ιαπωνική Konami.  Ας ξεκινήσουμε όμως από τη ρίζα του Κακού.  Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1986 όταν το πρώτο μέλος της σειράς έκανε την εμφάνιση του στο πρώτο οικιακό σύστημα της Nintendo.  Επρόκειτο για ένα side-scrolling platform action παιχνίδι που αποτελούσε φόρο τιμής στο σινεμά του γερμανικού εξπρεσιονισμού και του φανταστικού (βλ. ταινίες της Universal Studios) γενικότερα. Η σειρά έμεινε σχετικά στάσιμη (κάποια επεισόδια που αποτέλεσαν εξαίρεση φυσικά υπήρχαν) όσο αφορά το gameplay της. Μέχρι που φτάνουμε στο 1997 και το Symphony of the Night, για την πρώτη παιχνιδομηχανή του τεχνολογικού κολοσσού που ακούει στο όνομα SONY. Ριζικές αλλαγές επήλθαν, με τη σειρά να αποκτά τον χαρακτηρισμό Metroidvania λόγω της μη γραμμικής εξερεύνησης κυρίως, που «δανείστηκε» από την (παλιο)σειρά Metroid. Επιπλέον εξαλείφθηκε σε μεγάλο ποσοστό ο arcade χαρακτήρας των προκατόχων του και ενσωματώθηκαν rpg στοιχεία (αναβάθμιση χαρακτήρα, εξοπλισμός κτλ.)

Διακτινιζόμαστε στο 2010. Η Konami κυκλοφορεί το Castlevania: Lords of Shadow (LoS για συντομία) για τα PS3 και Xbox360.  Σύμφωνα με τα λεγόμενα των δημιουργών πρόκειται για “a different take on the Castlevania mythos”. Για πρώτη φορά στη σειρά, δημιουργός είναι κάποιο studio εκτός Ιαπωνίας. Η ισπανική MercurySteam (Jericho, Blade of Darkness ως Rebel Act Studios) ανέλαβε τα ηνία για τη διεκπεραίωση του τίτλου, σε συνεργασία με τον γνωστό δημιουργό Hideo Kojima (Snatcher, Metal Gear Solid κ.α.) που είχε κυρίως συμβουλευτικό ρόλο στο «στήσιμο» των cutscenes και την σκηνοθεσία γενικότερα.

Επιστροφή στο σήμερα. Το Σεπτέμβριο του 2013 η Konami αποφασίζει να κυκλοφορήσει το LoS, σε ένα πακέτο που περιλαμβάνει και τα 2 DLC του, στην απόλυτη gaming πλατφόρμα. To παρελθόν των Ιαπώνων είναι ελαφρώς βεβαρημένο καθώς δεν φημίζονται για την αρτιότητα των port τους στα PC (βλ. MGS).  Έχει δοθεί όμως η δέουσα προσοχή στη συγκεκριμένη κυκλοφορία ώστε να πρόκειται όντως για την Απόλυτη Έκδοση [sic];

“What is a man? A miserable little pile of secrets”.

Η ιστορία λαμβάνει χώρα τον 11ο αιώνα, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα (κάπου στην Ευρώπη)  όπου ο κόσμος είναι παρηκμασμένος και βαδίζει αργά, αλλά σταθερά, προς το τέλος του. Τα πνεύματα των νεκρών δεν βρίσκουν γαλήνη και ξεχασμένα πλάσματα των θρύλων περιπλανώνται μεταξύ των ανθρώπων. Η Brotherhood of Light, ένα τάγμα ιπποτών που προστατεύει τους αθώους από κάθε λογής ανίερα πλάσματα, ανακαλύπτει πως υπεύθυνοι πίσω από το Σκότος που σαρώνει τη γη είναι οι μυστηριώδεις Lords of Shadow. Έτσι, η αδελφότητα στέλνει τον Gabriel Belmont, που χειριζόμαστε κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, να ερευνήσει περαιτέρω. Σε αυτό το μοναχικό κατά τα φαινόμενα ταξίδι θα λάβουμε καθοδήγηση από διάφορους χαρακτήρες μεταξύ αυτών η νεκρή γυναίκα του ήρωα μας Marie, που είχε σκοτωθεί από κάποια μυστηριώδη φιγούρα, όπως υποδηλώνεται από τους εφιάλτες που τον βασανίζουν. Εδώ εισέρχεται και το προσωπικό κίνητρο του πρωταγωνιστή, όπου μαθαίνοντας για την ύπαρξη της God Mask, ενός περιβόητου artifact που επιτρέπει στον κάτοχο του μεταξύ άλλων να φέρει πίσω στη ζωή τους νεκρούς, αποφασίζει να το αναζητήσει.

Σε γενικές γραμμές το ύφος γραφής κρίνεται ικανοποιητικό, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι υπέρ του δέοντος μελοδραματικές-ηρωικές στιγμές. Η ιστορία κατά τη γνώμη μου,  είναι μία από τις 2-3 καλύτερες της σειράς με αρκετές σημαντικές ανατροπές. Το σενάριο παρουσιάζεται μέσω των αφηγήσεων του Sir Patrick Stewart (που υποδύεται το Zobek) στην αρχή του κάθε επιπέδου των cutscenes, αλλά και μέσω των διαλόγων του κεντρικού χαρακτήρα με τους NPCs που θα συναντήσει, φιλικούς ή εχθρικούς. Το δε lore του σύμπαντος ξετυλίγεται κυρίως μέσα από παπύρους που βρίσκουμε διάσπαρτους μέσα στο παιχνίδι. Το voice-acting κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα αν και παρατηρούνται κάποια σκαμπανεβάσματα στην ερμηνεία του Robert Carlyle ως Gabriel Belmont και πιθανώς η σκωτσέζικη προφορά του να αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα στον παίκτη.

Set the controls for the dark heart of the Sun

Ας ρίξουμε μια ματιά στο τεχνικό σκέλος του port. Το παιχνίδι υποστηρίζει μεγάλο εύρος αναλύσεων (μέχρι και 1920×1080) και επιτρέπει αρκετές επιλογές στο πείραγμα των ρυθμίσεων. Πέρα από τις αναλύσεις, υπάρχουν επιλογές για ρύθμιση του antialiasing, του anisotropic filter κ.α. Σίγουρα όχι τόσες πολλές όπως σε ένα αμιγώς PC game (π.χ. S.T.A.L.K.E.R.) αρκετές όμως για να ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς users. Το optimization που έχει γίνει είναι φαινομενικό (πόντοι και στην Climax για τη σοβαρότητα που επέδειξε), σε τέτοιο βαθμό ώστε το παιχνίδι να τρέχει απρόσκοπτα ακόμα και σε pc 4ετίας με όλες τις ρυθμίσεις στο μέγιστο επίπεδο.

Όσον αφορά στον τομέα του χειρισμού, το παιχνίδι επιτρέπει τόσο τη χρήση πληκτρολογίου όσο και gamepad. Ο τίτλος υποστηρίζει τα περισσότερα σύγχρονα χειριστήρια και το mapping των πλήκτρων είναι ιδανικό, αλλά όλως περιέργως δεν προσφέρεται η δυνατότητα για remapping, τουλάχιστον μέσω του αρχικού μενού. Αν έχετε κάποιο παλαιότερο gamepad (που δεν υποστηρίζει XInput) μπορείτε να δοκιμάσετε αυτό. Με πληκτρολόγιο επίσης υπάρχει η δυνατότητα προσαρμογής των κινήσεων του χαρακτήρα όπου θέλουμε. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι το LoS δεν αξιοποιεί την κίνηση του mouse γεγονός που φαντάζει αρκετά αναχρονιστικό. Και εδώ ο έλεγχος έχει καλή ανταπόκριση και σε αντίθεση με την προηγούμενη περίπτωση υπάρχει δυνατότητα για key binding (όπου επιθυμούμε στο πληκτρολόγια καθώς και στα κουμπιά του ποντικιού).

Painting my horror

Το οπτικό αποτέλεσμα είναι αρκούντως εντυπωσιακό, σε βαθμό που δε φαίνεται η ηλικία του τίτλου. Οι υφές είναι στην πλειοψηφία των περιστάσεων υψηλής ποιότητας. Το frame rate είναι επίσης σταθερό και ακόμα σε περιπτώσεις που στην οθόνη επικρατεί χαμός από εχθρούς ή εφέ, δεν πέφτει κάτω από 55-60. Την παράσταση θεωρώ όμως ότι κλέβουν οι πανέμορφοι χρωματισμοί, το εμπνευσμένο design των επιπέδων και η καλαίσθητη καλλιτεχνική διεύθυνση που χαρακτηρίζει το παιχνίδι. Χωρίς ίχνος υπερβολής, υπάρχουν σημεία που θα σταματήσετε για να θαυμάσετε το έργο των Ισπανών δημιουργών.

Στο τομέα της ηχητικής επένδυσης το LoS προσπαθεί να διαφοροποιηθεί σημαντικά από τους προκατόχους του. Εδώ απουσιάζουν οι ως επί το πλείστον ambient και goth pop/rock μελωδίες και τη θέση τους έχουν πάρει οι συμφωνικές ενορχηστρώσεις. Άλλοτε επικές και ατμοσφαιρικές κι άλλοτε μελαγχολικές και ταξιδιάρικες προσδίδουν το απαραίτητο υπόβαθρο σε κάθε περίπτωση. Τα περισσότερα κομμάτια είναι νέα ενώ υπάρχουν και κάποια λίγα που είναι re-arranged εκδόσεις παλαιότερων για την απαραίτητη νότα (no pun intended) νοσταλγίας. Υπεύθυνος για το soundtrack είναι ο Oscar Araujo, ο οποίος έχει αναλάβει να ντύσει μουσικά και το επερχόμενο sequel. Σε υψηλά επίπεδα κυμαίνονται και τα διάφορα ηχητική εφέ με πειστική απόδοση των τεκταινόμενων επί της οθόνης.

“No man knows till he has suffered from the night how sweet and dear to his heart and eye the morning can be”.

Τι γίνεται όμως με την καρδιά του παιχνιδιού, το gameplay? Το LoS σε πρώτη βάση μπορεί να χαρακτηριστεί ως action-adventure προοπτικής 3ου προσώπου. Διεισδύοντας εις τα ενδότερα διαπιστώνουμε ότι το gameplay απαρτίζεται από 3 δομικά στοιχεία: μάχες, platforming-εξερεύνηση και puzzles.

Ο ήρωας μας είναι εξοπλισμένος με το combat cross, ένα είδος αλυσίδας με αιχμηρούς κρίκους. Στο ρεπερτόριο των κινήσεων υπάρχουν δυνατά χτυπήματα επικεντρωμένα σε ένα στόχο, πιο αδύναμα που πλήττουν ομάδες αντιπάλων, λαβές, άλματα, αποφυγές, κ.ά. Νέες κινήσεις, combos καθώς και ξόρκια μπορούν να αποκτηθούν και κυρίως να αγοραστούν κατά τη διάρκεια της περιπέτειας. Η εξαγορά πραγματοποιείται πληρώνοντας το κατάλληλο αντίτιμο σε experience points τα οποία αποκτώνται με κάθε νίκη μας στις μάχες. Δυνατότεροι εχθροί ανταμείβουν με περισσότερα xp, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάποιο boss. Υπάρχει μεγάλος αριθμός από αυτά στο παιχνίδι και οι αναμετρήσεις με τα περισσότερα είναι απολαυστικές. Στην πλειοψηφία αυτών των μαχών κάνουν την εμφάνισή τους και κάποια quick-time events, τα οποία όμως είναι πολύ εύκολο να εκτελεστούν.  Πέρα από το βασικό όπλο, ο Gabriel έχει στην διάθεση του και δευτερεύων εξοπλισμό που περιλαμβάνει από ασημένια στιλέτα μέχρι και φλασκιά με αγιασμένο νερό. Τα sub-weapons είναι αναλώσιμα αλλά μπορούν να αναπληρωθούν διαλύοντας destructible αντικείμενα του περιβάλλοντα χώρου ή κατατροπώνοντας εχθρούς.

Σχετικά νωρίς στην περιπέτεια μας θα αποκτήσουμε και τη δυνατότητα χρήσης μαγείας. Έτσι έχοντας ενεργή την light magic μπορούμε να θεραπευτούμε με κάθε χτύπημα που επιφέρουμε στους αντιπάλους (όσο περισσότερη η ζημιά που προκαλούμε τόσο μεγαλύτερη η υγεία που ανακτούμε). Η χρήση της shadow magic έχει ως αποτέλεσμα κάθε χτύπημα του Gabriel να προκαλεί επιπλέον φθορά στον αντίπαλό μας. H μαγεία εξαντλείται τόσο στην περίπτωση που την χρησιμοποιούμε   όσο στην περίπτωση που είναι παθητικά ενεργή (με σχετικά αργό ρυθμό).  Αναπληρώνεται με 2 τρόπους: είτε από αγάλματα που αναβλύζει κίτρινη ενέργεια (υπάρχουν κι αυτά που αναδύουν πράσινη ενέργεια και αναπληρώνουν health) είτε από orbs που αφήνουν πίσω τους ηττημένοι εχθροί. Υπάρχει και η δυνατότητα να παίρνουμε orbs με κάθε χτύπημα που δέχονται οι αντίπαλοί μας, αλλά αυτό απαιτεί περισσότερη μαεστρία. Νωρίς στο παιχνίδι αποκτάμε την Focus bar η οποία όταν γεμίσει έχει το προαναφερθέν αποτέλεσμα. Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με ένα είδος βαθμολόγησης του παίκτη κατά τη διάρκεια της μάχης. Όσο ο Gabriel επιφέρει απανωτά χτυπήματα χωρίς να δέχεται ζημιά από τους αντιπάλους τόσο πιο γρήγορα θα γεμίζει αυτή η μπάρα. Αυτό επιτυγχάνεται κι ακαριαία με τη χρήση parry (block με κατάλληλο timing που αφήνει τον επιτιθέμενο εκτεθειμένο για μερικά free hits ) σε εισερχόμενο χτύπημα, αν όμως δεχτούμε έστω και ελάχιστη ζημιά τότε το focus αδειάζει. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα ενδιαφέρον σύστημα που ωθεί τον παίκτη να βελτιώνεται, ειδικά όταν τα αποθέματα σε μαγεία είναι πενιχρά.

Ο ρυθμός του LoS περιλαμβάνει και στιγμές ξεγνοιασιάς  που παρέχονται μέσα από την απαραίτητη εξερεύνηση των επιπέδων. Κατά τις περιηγήσεις μας θα συλλέξουμε χειρόγραφα που δίνουν επιπλέον πληροφορίες για την περιοχή που βρισκόμαστε ή για κάποιο γρίφο που πρόκειται να συναντήσουμε και θα ανακαλύψουμε κρυφές τοποθεσίες που περιέχουν αναβαθμίσεις (υπό την μορφή πετραδιών) για την υγεία και τη μαγεία του χαρακτήρα μας καθώς και για τον αριθμό των διαθέσιμων sub-weapons. Το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε κεφάλαια. Ο κεντρικός χάρτης απαρτίζεται από μικρότερους χάρτες, αυτούς των κεφαλαίων. Κάθε chapter απαρτίζεται από διακριτά επίπεδα. Η ποικιλία τους είναι μεγάλη και έτσι θα βρεθούμε από αρχαία ερείπια και εγκαταλειμμένα κάστρα έως και καταθλιπτικά δάση και δυστοπικές ερημιές. Η μετάβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο είναι απολύτως γραμμική αλλά υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής σε κάποιο level που έχουμε ολοκληρώσει κάτι που θα πράξουμε ορισμένες φορές ειδικά αν θέλουμε να ενδυναμώσουμε στο μέγιστο τον Gabriel (η πρόσβαση σε μερικές αναβαθμίσεις όπλων προϋποθέτει την κατοχή artifacts που αποκτούμε αργότερα στην ιστορία).

Platforming όπως και σε κάθε Castlevania που τιμάει το όνομά του, υπάρχει κι εδώ. Παρόλο που το παιχνίδι χρησιμοποιεί 3rd person perspective, μεγάλο μέρος των αλμάτων και των ακροβατικών που θα εκτελέσουμε πραγματοποιείται στις 2 διαστάσεις. Αυτό πιθανόν να ήταν συνειδητή επιλογή από τους δημιουργούς καθώς η κάμερα του παιχνιδιού δεν περιστρέφεται ελεύθερα αλλά είναι fixed σε συγκεκριμένες γωνίες και ύψη και αλλάζει μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές, αναλόγως που βρίσκεται ο Gabriel. Πάρα το παράδοξο του πράγματος, γενικά η κάμερα συμπεριφέρεται σωστά στις περισσότερες περιπτώσεις και δε θα σας στοιχίσει φθηνούς και πρόωρους θανάτους. Σε αυτό βοηθάει και το σύστημα των συχνών checkpoints που αποθηκεύει την πρόοδο μας (ακόμα κι αν βγούμε από το παιχνίδι). Πτώση σε κενά προκαλεί απώλεια ζωτικής ενέργειας. Αν η health bar αδειάσει για οποιοδήποτε λόγο μας δίνεται η δυνατότητα να συνεχίσουμε από το κοντινότερο checkpoint. Πέρα από την προσπέλαση χασμάτων και εμποδίων, υπάρχουν και σημεία που θα χρειαστεί να αναρριχηθούμε για να προχωρήσουμε. Ούτε κι εδώ θα συναντήσουμε κάποιο θέμα, καθώς αρκετά από τα σημεία που μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε εκπέμπουν μια μικρή λάμψη.

Τέλος, κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης θα κληθούμε να λύσουμε διάφορα puzzles. Τα περισσότερα είναι απολύτως λογικά και η συχνότητά τους είναι τέτοια ώστε να συνεισφέρουν θετικά στις εναλλαγές του gameplay. Υπάρχουν τόσο αυτά που επιλύονται με τη χρήση/μετακίνηση αντικειμένων που υπάρχουν στο χώρο όσο και τα πιο παραδοσιακά που η κατανόηση τους επέρχεται μέσα από κάποια περιγραφή που μας δίνεται. Η επίλυση τους ανταμείβει τον παίκτη με αρκετά experience points. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι προαιρετικά και στην περίπτωση που επιλέξουμε την αυτόματη λύση, χάνουμε τα xp.

The morning sun has vanquished the terrible ports!

Στο πακέτο περιλαμβάνεται ως έξτρα περιεχόμενο και τα 2 DLC που είχαν κυκλοφορήσει για κονσόλες, το Reverie και το Resurrection. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το παρασκήνιο κυκλοφορίας τους (όσοι δείτε την περίφημη post-credits σκηνή θα καταλάβετε) αλλά αυτό που μπορώ να εικάσω είναι ότι είχαν σχεδιαστεί κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του LoS (συνηθισμένη σε γενικές γραμμές πρακτική σε σύγχρονους τίτλους) ώστε να εξηγήσουν τη σκηνή που παίζει μετά το φινάλε. Το καθένα από αυτά προσθέτει από 1 chapter, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό στα 14! Το Reverie συνεχίζει αμέσως μετά το ending και προσφέρει ποιοτικό gameplay, με μερικές ιδέες έξυπνα υλοποιημένες και κάποια ομολογουμένως αρτιότατα set pieces. To Resurrection αποτελεί άμεση συνέχεια του Reverie και ενώ επίσης προσπαθεί να πρωτοτυπήσει, χάνει λίγο στην υλοποίηση. Θα αρκεστώ να πω ότι υπάρχουν κάποια θεματάκια στο balancing που ίσως προκαλέσουν εκνευρισμό. Έτσι, ο τερματισμός του Resurrection οδηγεί στα γεγονότα της post-credits scene. Η αιτιολόγηση ήταν αρκετά καλή (αν και λίγο τραβηγμένη) και υπήρχαν 1-2 σεναριακά κενά που ευελπιστώ ότι καλύπτονται στη συνέχεια που έρχεται εντός ολίγων ημερών (βέβαια υπάρχει και η φριχτή υποψία ότι μπορεί να έχουν μπαλωθεί στο συνδετικό κρίκο Mirror of Fate).

Εν κατακλείδι, στην ερώτηση που θέσαμε στην αρχή τι θα απαντούσαμε; Πρόκειται όντως για την απόλυτη έκδοση; Χωρίς δισταγμό θα έλεγα ναι. Κάποια θέματα σίγουρα υπάρχουν όπως η fixed κάμερα (κάτι που γνωρίζουμε ότι έχει αλλάξει στο LoS 2) ή ο αργός ρυθμός που προωθεί ελάχιστα την ιστορία κατά τα πρώτα 2-3 chapters (κι αρκετά levels εκεί να φέρνουν ένα déjà vu στον παίκτη). Τίποτα από αυτά όμως δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι πρόκειται για ένα τίτλο με υψηλά στάνταρ παραγωγής, χορταστικό gameplay, καλό replayability (4 επίπεδα δυσκολίας, trials, achievements, μυστικά), τεράστια διάρκεια στο είδος του (γύρω στις 30 ώρες μαζί με το έξτρα υλικό, παραπάνω αν είστε completionists) και πολύ καλό optimization (δεν συνάντησα το παραμικρό bug ή crash). Αποτελεί έναν από τους καλύτερους action-adventure τίτλους που κυκλοφορούν σε PC και για αυτά που προσφέρει η απόκτησή του προτείνεται ακόμα και σε full τιμή (25 € στο Steam, λίγο φθηνότερο retail).

Review system: CPU: Intel i5-750/RAM: 4GB DDR3 1333Mhz/GPU: ASUS HD 5850/OS: Windows 7 64 bit

Pros

Cons