INMATES

Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά τίτλων όπως τα Penumbra ή τα Amnesia στο είδος των παιχνιδιών τρόμου. Ιστορίες που ξεδιπλώνονταν αργά και μας κρατούσαν σε αγωνία, puzzles που βασίζονταν στη λογική για την απαραίτητη ποικιλία στο gameplay και ατμόσφαιρα που καθήλωνε. Σημαντικό επίσης ήταν το γεγονός ότι ήμασταν αβοήθητοι και η προοπτική πρώτου προσώπου έκανε πιο άμεση την εμβάπτιση μας στους εφιάλτες εκείνων των παιχνιδιών. Το Inmates του Davit Andreasyan χαρακτηρίζεται ως ψυχολογικό θρίλερ που θα μπορούσε να ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Η ιστορία του Inmates μας βρίσκει να ξυπνάμε χωρίς αναμνήσεις σε μία φυλακή που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην υπάρχει ζώσα ψυχή τριγύρω. Ο χαρακτήρας που ελέγχουμε, ονόματι Jonathan Bradley μονολογεί πως πρόκειται για ακόμη έναν εφιάλτη καθώς δε μπορεί να καταλάβει γιατί και πως βρέθηκε εκεί. Έτσι, πρώτο μέλημα μας είναι να συνέλθουμε και να αναζητήσουμε την έξοδο από αυτό το μέρος. Κι επειδή συνήθως τα φαινόμενα απατούν, θα διαπιστώσουμε πως κάτι αλλόκοτο συμβαίνει, αφού θα βρούμε σημειώσεις που αναφέρονται σε εμάς ή θα ακούμε φωνές από άτομα που γνωρίζουμε, όπως ο προσωπικός μας γιατρός Ben. Σύντομα θα μάθουμε πως η γυναίκα μας Sarah βρίσκεται σε κίνδυνο και θα πρέπει να πάμε στο γραφείο του Διευθυντή της φυλακής για να τη βοηθήσουμε. Το σενάριο συνολικά έχει ενδιαφέρον αν και ο ρυθμός πάσχει ελαφρώς, με λίγες πληροφορίες να δίνονται σποραδικά και τις περισσότερες αποκαλύψεις να έρχονται μαζεμένες μέσα σε λίγα λεπτά κοντά στο φινάλε. Επίσης θεωρώ ότι το παιχνίδι θα έπρεπε να έχει περισσότερους συμβολισμούς, καθώς σε τέτοια παιχνίδια μέρος της μαγείας είναι ο παίχτης να μπορεί να στοιχειοθετεί την γενικότερη εικόνα μόνος του. Σε αυτό δεν βοηθάει και η απλή, πεζή γραφή που κατά τη γνώμη μου, φαίνεται αντίθετη στο σουρεαλιστικό οδοιπορικό του χαρακτήρα μας.

Heaven is in the palm of my hand and it’s waiting here for you

Μιλώντας περί gameplay, στο Inmates κυρίως θα περπατάτε και θα αλληλεπιδράτε με διάφορα αντικείμενα. Ενίοτε θα βλέπετε και κάτι ανατριχιαστικό, είτε πρόκειται για κάποιο όραμα είτε ή κάποια ενοχλητική εικόνα κλπ. Ναι, σωστά μαντέψατε, το παιχνίδι ανήκει και στην κατηγορία των «διαδραστικών εμπειριών» και πιθανότατα το μόνο χαρακτηριστικό που εμποδίζει από το να μπει η ταμπέλα του εξομοιωτή περιπάτου είναι μερικοί γρίφοι, οι οποίοι είναι λογικοί αλλά και δυστυχώς πολύ εύκολοι, καθώς η λύση τους είναι κυριολεκτικά στο χώρο που βρίσκεστε. Τα σημεία αλληλεπίδρασης είναι αυστηρά προκαθορισμένα, καθώς και η διαδρομή που θα ακολουθήσετε.

Απλοϊκός είναι και ο χειρισμός. Αναμενόμενα με τα WASD πλήκτρα κινούμε τον χαρακτήρα, ενώ με το αριστερό κλικ του mouse αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον, παίρνουμε αντικείμενα, ανοίγουμε πόρτες κτλ. Με το δεξί πλήκτρο ανάβουμε σπίρτο ώστε να μπορούμε να δούμε καλύτερα σε μέρη με πενιχρό φωτισμό. Πέρα από αυτό, δεν αξιοποιούνται με κάποιο ουσιαστικό τρόπο, αφού δεν υπάρχει κάποιο σύστημα stealth ή αποφυγής στο παιχνίδι. Όποιες ανεπιθύμητες συναντήσεις έχουμε με κάποιον από τους… φιλοξενούμενους του ιδρύματος είναι απόλυτα προμελετημένες ως προς την κατάληξη τους.

Το παζλ με τα παιδικά δωμάτια. Τίποτα που να μη μπορεί να λυθεί με λίγη παρατηρητικότητα.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχουν στιγμές που θα σας κόψουν την ανάσα. Περίεργες οπτασίες, φωνές που έρχονται από μακριά, ανθρωπόμορφα πλάσματα που κουνάνε το κεφάλι με το twitchy head effect του Jacob’s Ladder, κινούμενες σκιές, μακάβριες εικόνες κ.α. είναι ικανά να σας προκαλέσουν ρίγη. Έτσι, στη δημιουργία πειστικής ατμόσφαιρας συμβάλλουν τόσο οι ταιριαστές ambient μελωδίες που συνήθως αποπνέουν μελαγχολία ή χτίζουν την ένταση της στιγμής όσο και το voice acting, που ναι μεν δε συγκλονίζει αλλά κάνει τη δουλειά του και κρίνεται ως ικανοποιητικό. Τα γραφικά του παιχνιδιού έχουν κι αυτά το μερίδιο συνεισφοράς τους στη σκοτεινιά του παιχνιδιού (pun intended) αλλά θα έλεγα πως μου άφησαν ανάμεικτη εντύπωση. Από τη μία υπάρχει ένα κοκκώδες φίλτρο που ταιριάζει γάντι σε τέτοιο στυλ παιχνιδιών, από την άλλη όμως τα ήδη πολύ μουντά χρώματα είναι σκεπασμένα από μια θαμπάδα. Βέβαια σε συνδυασμό με τις όμορφες φωτοσκιάσεις, υπάρχουν στιγμές που τα γραφικά ακολουθούν μια φωτορεαλιστική προσέγγιση. Από κοντά όμως, κάποια textures σε επιφάνειες φαίνονται χαμηλής ποιότητας, ενώ τα μοντέλα των χαρακτήρων δεν έχουν ιδιαίτερες λεπτομέρειες και σήκωναν περισσότερο σμίλευμα, πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε κάποια αποτελέσματα που μας έχει δώσει κατά καιρούς η Unreal Engine 4.

Οι άνθρωποι κάτω από τις σκάλες

Δε θα χαρακτήριζα το Inmates κακό παιχνίδι. Πολλά όμως από αυτά που προσπαθεί να πει ή να κάνει, τα έχουμε δει να υλοποιούνται πιο αριστοτεχνικά σε τίτλους του παρελθόντος. Έχει τις στιγμές του και στιβαρή ατμόσφαιρα αλλά για όποιον έχει φάει παιχνίδια/ταινίες τρόμου με το κουτάλι, θεωρώ πως δεν έχει να πει πολλά, μιας και η προσέγγιση τόσο στον τρόμο όσο και στη δόμηση και κορύφωση της ιστορίας είναι σχετικά αναμενόμενη και σε μεγάλο βαθμό ακολουθεί το εγχειρίδιο του horror genre, χωρίς να προσπαθεί πολύ να κάνει μία υπέρβαση. Φυσικά ως διαδραστική εμπειρία, κουβαλά σχεδόν όλα τα κουσούρια που έχει το είδος, μετριάζοντας αρκετά μια πιθανή πλήξη στο gameplay με μερικά μοναδικά puzzles και κάποιες, μολονότι, λιγοστές αγωνιώδεις στιγμές. Σε μια χρονιά που έχει ήδη κάποιους δυνατούς εκπροσώπους στα παιχνίδια τρόμου θεωρώ πως δύσκολα θα ξεχωρίσει, αλλά ίσως έχει να προσφέρει περισσότερα σε νεοφερμένους.

Pros

Cons