“Εν αρχή ην η Interplay. Εξ Interplay εγένετο Wasteland. Παρελθόντων των χρόνων εγένετο Fallout κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσην του Wasteland. Όλα Ήταν Καλά, και ο Προφήτης Fargo ανεπαύθη. Ανεπαύθη υπερβολικά όμως, και το πνεύμα της δημιουργίας του εξηγοράσθη και εδιασύρθη σε μονοπάτια ανίερα και λίαν κονσολικά και false. Ελθέντος του πληρώματος του χρόνου, ο Προφήτης ηναγκάσθη να δράσει. Έτσι, μετά σύντομης συνδιαλλαγής με τους πιστούς που ουδέποτε απώλεσαν την αφοσίωσήν των στην Πίστην και την Ιδέαν, παρά τα θέλγητρα, τας κενάς υποσχέσεις και την διαβρωτικήν επιρροήν της εκ Βηθεσδά πανώλης, το σωτήριον έτος 2014 ο Προφήτης πάντρεψε τας δύο δυναστείας, και εγένετο Wasteland 2. Και όλα ήταν ΥΠΕΡΟΧΑ. Αμήν.”
~Απόσπασμα από το προσευχητάρι της Εκκλησίας του Αγίου Αρπιτζά του Πιουρίστα~
Το παραπάνω θρησκευτικό κείμενο συνοψίζει άριστα και με ευλάβεια το όλο κλίμα γύρω από την πρόσφατη κυκλοφορία του Wasteland 2. Προϊόν ενός άκρως επιτυχημένου kickstarter campaign (μιας και, όπως εξηγεί και ο ίδιος ο Fargo στο αριστουργηματικό βίντεο που συνόδευσε την εκκίνηση του εγχερήματος στο kickstarter, καμία μεγάλη εκδότρια εταιρία δεν ήταν διατεθειμένη να χρηματοτήσει την δημιουργία του τίτλου χωρίς γελοιωδώς παράλογες απαιτήσεις και μετατροπές στη βασική ιδέα), θεωρητικά είναι “απλά” το απευθείας sequel του πρωτου Wasteland, 26 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ωστοσο καταφέρνει παράλληλα να κλείσει έναν τεράστιο κύκλο, αποτελώντας ουσιαστικά μια σύζευξη Wasteland και Fallout (αμφότερα “παιδιά” του Fargo, άλλωστε), με τον κόσμο και το setting του πρώτου να συνδυάζεται μαεστρικά με το gameplay και το ειρωνικά μαύρο χιούμορ του δεύτερου.
Ας ξεθάψουμε όμως το καπέλο και το αστέρι του Desert Ranger από το χρονοντούλαπο, για την ένδοξη επιστροφή στις ραδιενεργές εκτάσεις της Arizona ώστε να κρίνουμε οριστικά αν το αποτέλεσμα της παραπάνω σύζευξης καταφέρνει να δικαιώσει τις προσδοκίες.
Εικαστικά πάντως, κάτι πάει να θυμήσει όλο αυτό το σκηνικό…
Καταρχάς ένα σύντομο μάθημα ιστορίας για όσους αγνοούν πλήρως το setting και την ιστορία του πρώτου Wasteland. Βρισκόμαστε στην ερημική Arizona των ΗΠΑ, σε έναν κόσμο που έχει “καθαρθεί” από το εξαγνιστικό πυρηνικό πυρ μετά από έναν σύντομο πόλεμο κατά τον οποίο οι πυρηνικές δυνάμεις της Γης εξαπέλυσαν ταυτόχρονα το 90% του οπλοστασίου τους. Το επίκεντρο της προσοχής βρίσκεται στους Desert Rangers, μια ομάδα ανδρών και γυναικών που επέζησαν του ολοκαυτώματος και έχουν ορκιστεί να αποτελέσουν έναν φάρο τάξης και νομιμότητας στην αφιλόξενη wasteland, βοηθώντας με κάθε τρόπο τις διάσπαρτες κοινότητες επιζώντων, αντιμετωπίζοντας τις τυπικές επιθέσεις ληστών, αλλά και συλλέγοντας όσα το δυνατόν περισσότερα απομεινάρια παλαιάς τεχνολογίας μπορούν να διασωθούν (σκεφτείτε κάτι σαν την Brotherhood of Steel των Fallout αλλά με σαφώς πιο ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς το απομονωτικό και τεχνο-φανατισμένο υπόβαθρο). Κατά την εξέλιξη της ιστορίας του πρώτου Wasteland η ομαδα των Rangers που ελέγχαμε κατάφερε μετά από σκληρό αγώνα να αντιμετωπίσει με επιτυχία την απειλή μιας ανεξέλεγκτης Τεχνητής Νοημοσύνης στα άδυτα της βάσης Cochise, η οποία είχε προκαλέσει τον πυρηνικό πόλεμο με σκοπό να αφανισθεί η ανθρωπότητα και να εποικιστεί ο πλανήτης από Cyborgs.
Τα γεγονότα του Wasteland 2 διαδραματίζονται 15 χρόνια μετά την κατάληξη της παραπάνω ιστορίας, με τους Desert Rangers να έχουν αλλάξει αρχηγείο, και με τα στελέχη της ομάδας που αντιμετώπισε την παραπάνω απειλή να αποτελούν πλέον τους ανώτερους αξιωματικούς της οργάνωσης. Η δική μας ιστορία ξεκινάει κάπου εδώ, μέσα σε ένα όχι και τόσο χαρμόσυνο κλίμα, καθώς τα μέλη της ομάδας μας ως νέοι recruits των Desert Rangers δίνουν το παρόν στην κηδεία του Ace, ενός ιδιαίτερα αγαπητού αξιωματικού της οργάνωσης (και γνωστού στους πάλιουρες ως recruitable NPC στο πρώτο Wasteland) ο οποίος φονεύθηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες ενώ εκτελούσε στην έρημο την τελευταία του αποστολή πριν συνταξιοδοτηθεί.
“Here lies Ace. Born a man, died a Desert Ranger”. Από το αριστουργηματικό και καρα-cult live-action εισαγωγικό βίντεο του game
Μετά τις τυπικές δακρύβρεχτες χαιρετούρες προς τον νεκρό, η ομάδα μας αποφασίζεται να λάβει το βάπτισμα του πυρός πέφτοντας κατευθείαν στα βαθιά: οι πρώτες αποστολές που μας ανατίθενται είναι να μεταβούμε στην τοποθεσία της δολοφονίας και να βρούμε στοιχεία για το ποιός ή ποιοί είναι οι δολοφόνοι του Ace, αλλά και να ολοκληρώσουμε οι ίδιοι την αποστολή που αυτός άφησε στη μέση. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι μας στη wasteland της Αριζόνα, ένα ταξίδι που θα μας φέρει αντιμέτωπους με γνώριμους αλλά και άγνωστους κινδύνους, ένα ταξίδι βίας αλλά και διπλωματίας, ένα ταξίδι επιλογών και επιπτώσεων, ένα ταξίδι που πάνω από όλα έχει ένα κοινό παρονομαστή: το status και την υπόληψη των Desert Rangers ως το κυρίαρχο όργανο του νόμου και ως τους προστάτες της Wasteland.
Ήδη από την οθόνη του party creation (μπορούμε να δημιουργήσουμε εκ του μηδενός από 1 έως 4 χαρακτήρες για το party μας ή να διαλέξουμε ανάμεσα στα έτοιμα προπαρασκευασμένα αρχέτυπα) γίνεται ολοφάνερη η συσχέτιση με τα Fallout, καθώς τα Attributes είναι ουσιαστικά μια ελαφρώς αλλαγμένη εκδοχή του γνωστού συστήματος S.P.E.C.I.A.L. Σαφώς παραπλήσιας φιλοσοφίας είναι και το σύστημα των Skills, το οποίο παρέχει στους χαρακτήρες μας ικανότητες για όλα τα γούστα: πολλά ξεχωριστά skills για τα είδη Melee ή Ranged οπλισμού, skills για thieving (δυστυχώς το παιχνίδι δεν διαθέτει σύστημα Stealth, καθώς σύμφωνα με τον Fargo η υλοποίησή του που προορίζονταν αρχικά να συμπεριληφθεί στο game ήταν αρκετά ασταθής και δημιουργούσε πολλές επιπλοκές στο gameplay και στον τεχνικό τομέα), για computeroεπιστήμονες, για γιατρούς, για μηχανικούς, για διπλωμάτες (με τα 3 “διπλωματικά” skills να ονομάζονται λιτά και εύστοχα “Smart Ass”, “Kiss Ass” και “Kick Ass” – μπορείτε να μαντέψετε φαντάζομαι την φιλοσοφία και την χρησιμότητα του κάθε skill από το όνομα), αλλα και skills για την γενική διαβίωση και επιβίωση στην wasteland.
Υπάρχει βέβαια και το αριστουργηματικό “Toaster Repair” Skill, μια υποτιμημένη πραγματικά ικανότητα σε έναν κόσμο χωρίς τοστ. Γιατί, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα σε μια χαλασμένη τοστιέρα!
Τα ίδια ρέτρο συναισθήματα προκύπτουν και μετά τις πρώτες στιγμές περιήγησης του party μας στον κόσμο του Wasteland 2. Η κίνηση της ομάδας μας στο χώρο γίνεται ακριβώς με τον τρόπο που θα κινούμασταν σε κάποιο game της Infinity Engine, τo UI είναι κατά 95% ίδιο με αυτό των Fallout (μέχρι και το λατρευτό παράθυρο του “DM/αφηγητή” κάνει την επανεμφάνισή του σε μια γωνία), ενώ το ίδιο ισχύει και για το turn-based σύστημα μαχών, με τους εμπλεκόμενους στη μάχη να περιμένουν τη σειρά τους ανάλογα με το initiative τους και να επιλέγουν να κινηθούν στη “σκακιέρα” της μάχης, να επιτεθούν ή να χρησιμοποιήσουν κάποιο skill ή αντικείμενο ξοδεύοντας τα Action Points τους.
Σύζευξη (μετρήστε πόσες φορές θα αναφερθεί τελικά αυτή η λεξη στο παρόν review και κερδίστε μια random προμοσακούλα μόλις ο αρθρογράφος απολυθεί από το στράτευμα) Fallout και Infinity Engine αποτελεί και το σύστημα διαλόγων. Tόσο από άποψης εμφάνισης/UI, με τη διαφορά βέβαια πως οι επιλογές μας στους διαλόγους και η χρήση των διπλωματικών Skills γίνονται με την επιλογή Keywords αντί ολόκληρων προτάσεων (όμως παρ’όλα αυτά η πλήρης αποτύπωση των ερωτήσεων από τους χαρακτήρες μας in-game εξακολουθεί να γίνεται κανονικότατα – πχ αν διαλέξουμε το keyword “Help” ως επιλογή διαλόγου τότε στο UI του διαλόγου θα σχηματιστεί πλήρως η πρόταση “You mentioned that you needed help earlier. Anything we can do about it?” κτλ), αλλά όσο και από άποψης του καθαρού όγκου κειμένου. Μιλάμε το Wasteland 2 περιέχει ΠΟΛΥ γραπτό κείμενο, κοντράροντας στα ίσα τα games της Infinity Engine. Κάτι τέτοιο ίσως να αποθαρρύνει το πιο “casual” κοινό που έχει συνηθίσει στη νοοτροπία “οι διάλογοι υπάρχουν απλά για να σε ξεκουράζουν για μισό λεπτό ανάμεσα στις μάχες” που χαρακτηρίζει το 90% των σύγχρονων games, αλλά ποιός είπε πως το Wasteland 2 από την σύλληψή του είναι ένα game που στοχεύει στους casual χρήστες;
Έμμεση απόδειξη του παραπάνω: in-game αναφορά στα forum names των admins του γνωστού σκληροπυρηνικού site “No Mutants Allowed”, ως τα (νεκρά) μέλη της συμμορίας “Angry Men”!
Με γνώμονα τα παραπάνω δεν εκπλήσσει και ιδιαίτερα το γεγονός ότι ΚΑΙ το ταξίδι στον World Map του Wasteland 2 είναι ίδιας νοοτροπίας με την αντίστοιχη λειτουργία στα Fallout. Μπαίνοντας στον World Map, το party μας εμφανίζεται ως ένα αστέρι στην οθόνη και με απλό κλικ επιλέγουμε την τοποθεσία προς την οποία επιθυμούμε να κινηθούμε. Οι γνωστές τοποθεσίες τις οποίες δεν έχουμε επισκεφθεί ακόμα εμφανίζονται με ένα “Χ” στον χάρτη, ενώ αν πετύχουμε άλλο ανεξερεύνητο μέρος όπως άγνωστη πόλη, κρυμμένο cache πυρομαχικών ή κάποια όαση, η νέα τοποθεσία ξεπετιέται μπροστά μας μόλις πλησιάσουμε σε αυτήν. Συγκρατηστε την αναφορά στις οάσεις, καθως αποτελούν το “twist” σε σχέση με τα πατροπαράδοτα ταξίδια στα Fallout. Το Party μας κουβαλάει μαζί του συγκεκριμένη ποσότητα νερού, το οποίο καταναλώνεται όσο ταξιδεύουμε και που μπορεί να ανανεωθεί σε πηγάδια/αντλίες που θα συναντήσουμε στις διάφορες τοποθεσίες του κόσμου, ή σε οάσεις που θα βρούμε στον World Map. Αν το νερό φτάσει στο μηδέν όσο ταξιδεύουμε, τότε το party μας θα τρώει damage σταθερά μέχρι να βρούμε καποια πηγή ή μέχρι να πεθάνουμε άδοξα από αφυδάτωση. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί προφανώς πως στον World Map μπορούμε να πετύχουμε και διάφορα random encounters, είτε εχθρικά, είτε φιλικά όπως κάποιον πλανόδιο έμπορο, ή άλλα πιο…σπέσιαλ.
Ο Χάρτης της μετα-αποκαλυπτικής Arizona σε όλο του το μεγαλείο. Το δεύτερο μισό του παιχνιδιού λαμβάνει χώρα σε… άλλη πολιτεία, αλλά ας μην spoilάρουμε την φάση δικέ μου
“Καλά ρε μπάρμπα, αφού ξηγιέσαι έτσι, γιατί κάθεσαι και τα γράφεις όλα αυτά αντί να πετάξεις απλά ένα “TO WASTELAND 2 ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΑ FALLOUT” και να τελειώνεις;” θα μπορούσε να ξεστομίσει κάποιο αντιδραστικό στοιχείο. Και απαντώ: μα ακριβώς γιατί οφείλει να τονισθεί αναλυτικά και εκ βαθέως το γεγονός ότι το Wasteland 2 ειναι… Fallout! Μπορεί το setting να είναι διαφορετικό και οι πάμπολλες νύξεις και αναφορές σε πρόσωπα, μέρη και καταστάσεις του πρώτου game να καθιστούν φανερό και σαφές πως πρόκειται για το sequel του Wasteland κατά κύριο λόγο (αυτό έλειπε άλλωστε) φέρνοντας και το τυπικό δάκρυ γλυκιάς νοσταλγίας στο σκληροτράχηλο πρόσωπο του πάλιουρα που θυμάται τα νιάτα του, αλλά ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ είναι εδώ: η ισομετρική απεικόνιση, το UI, η ανάπτυξη χαρακτήρα, το turn-based σύστημα μάχης, οι επιλογές/επιπτώσεις στα quests, το χιούμορ, οι έξυπνοι και μακροσκελείς διάλογοι, το μέγεθος του κόσμου. Εν έτει 2014, με τα δικαιώματα του Fallout license να βρίσκονται στην Bethesda και με το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε εμείς οι… θυμωμένοι πιουρίστες να είναι ένας μερακλίδικος συμβιβασμός του στυλ New Vegas, έρχεται ο Brian Fargo καβάλα στο λευκό ραδιενεργό άτι και μας προσφέρει μια λύτρωση. Παίρνει το game πάνω στο οποίο βασίστηκε το Fallout, και του δημιουργεί ένα sequel το οποίο είναι όσο πιο FALLOUT μπορεί να γίνει ένα game χωρίς να είναι Fallout στο όνομα. Ε είναι δυνατόν να αποτυπωθεί μονολεκτικά με ένα απλό “ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΟ FALLOUT” αυτή η μεγαλειώδης συγκυρία;
Στο πίσω μέρος του κουτιού του πρώτου Fallout, ήταν γραμμένη πάνω-πάνω η φράση “Remember Wasteland?” ακριβώς για να τονιστεί η υπόσταση του game ως πνευματικός διάδοχος του Wasteland. Βρισκόμαστε αισίως στην ευτυχή θέση να έχουμε βρει έναν τίτλο που να μπορεί υπερήφανα να φέρει το tagline “REMEMBER FALLOUT?”. Και πόσο ταιριαστό πραγματικά που ο τίτλος αυτός είναι το Wasteland 2, το έτερο παιδί του Brian Fargo: όπως το πρώτο Fallout ήρθε στον κόσμο το έτος 1997 για να διδάξει τι εστί “computer RPG με καρύδια” σε μια αγορά που είχε αρχίσει να συνδέει τον όρο RPG με τους όρους “hack-slash” και “Diablo Clone”, έτσι και το 2014 ο κύκλος ολοκληρώνεται με το crowd-funded Wasteland 2 να έρχεται μέσα στην αγορά των AAA παραγωγών με μπάτζετ δεκάδων εκατομμυρίων και να μας υπενθυμίζει την ουσία των πραγμάτων, πως η ψυχή ενός RPG δεν είναι στα αστραφτερά γραφικά, τις φανταχτερές εκρήξεις και την αδιάκοπη ροή DLC. Ολοκληρώνοντας τον κύκλο, καταλήγουμε στο tagline του review. Είναι αλήθεια: το Wasteland 2 είναι το Fallout 3 που αξίζαμε αλλά ποτέ δεν πήραμε.
“Και πού να δεις τι σού’ρχεται με το νέο Torment“, ακούγεται μια φωνή στο βάθος…
To Wasteland 2 εισάγεται στην Ελλάδα από την Enarxis Dynamic Media.
Pros
- Hardcore RPG αισθητική
- Πάμπολλα Skills για κάθε λογής χαρακτήρα
- Διαφορετικές επιλογές ακόμα και στα quests του κυρίως σεναρίου
- Πολλές αναφορές στα γεγονότα του πρωτου Wasteland, για το nostalgia factor
- Έξυπνοι και μακροσκελείς διάλογοι με άφθονο κείμενο
- Κλωτσιά στα μούτρα όσων εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως ένα turn-based isometric RPG δεν μπορεί να σταθεί εν έτει 2014
- Είναι πιο FALLOUT και από τα πρόσφατα Fallout!
Cons
- Θα πρέπει να περιμένουμε μελλοντικά patches για να υλοποιηθούν κάποια όμορφα features του
- Ορισμένα μικρά glitches που ξέφυγαν από την επιτήρηση
EL 
EN
Δάκρυα χαράς και συγκίνησης, ωσάν αυτά του avatar μου, διατρέχουν το πρόσωπο μου. Γκουνέλι, με συγκίνησες ρε μπαγάσα :p.
Το παιχνίδι μοιάζει να βγήκε μέσα από μια άλλη εποχή. Μια εποχή που η “ΑΑΑ” βιομηχανία και οι παρατρεχάμενοι σφουγγοκωλάριοι της προσπαθούν να μας πείσουν ότι τελείωσε, ότι τα φανταχτερά, αλλά άψυχα δημιουργήματα που ξερνάνε το ένα πίσω από το άλλο, είναι τέχνη.
Γκουνελιόν με δάκρυα συγκίνησης γονατίζω πλάι στο κουτί του παιχνιδιού και αφήνω την ψυχή και την κοινωνική ζωή μου στο έλεος των 100 ωρών του 🙂
Πολύ ωραίο review, μέσα από τις δυσκολίες της θητείας. Με βοήθησες να καταλάβω τι να περιμένω, τη στιγμή που δεν έχω παίξει fallout / wasteland. Με ανησύχησε λίγο το θέμα κειμένου, ελπίζω να μη μου πεταχτούν τα μάτια έξω, αλλά θα το τσιμπήσω το παιχνίδι. Φαίνεται ότι αξίζει!
Μερακλιδικο ρηβιου Κώστα! Μερακλιδικο άλλωστε και το παιχνίδι. Είθε ο Άγιος Αρπιτζας -Μεγάλη η Χάρη του- να μας κόβει ημέρες λοιπών υποχρεώσεων και να μας δίνει ώρες γκεημινγκ για τέτοια διαμάντια!
Η εισαγωγή σου τασπασε μπαηδεγουεη!!! Thumbs up!!!
Ευχαριστούμε για την παρουσίαση Hellion (και σε τι συνθήκες, έ?), απολαυστική, μερακλίδικη και μου τρέχουν τα σάλια λέμε! Must play σίγουρα για τους cRPG φανς!
Ακολουθεί βομβαρδισμός:
1) Πως βρήκες τη δυσκολία; Από διάρκεια τι λέει;
2) Οι χαρακτήρες που χρησιμοποιούν melee προσέγγιση μειονεκτούν πολύ σε σχέση με τους ranged;
3) Είναι όλα τα skills όντως χρήσιμα ή καταλήγουμε σε 5-6 από αυτά με τα υπόλοιπα να είναι φιοριτούρες;
4) Τα stats είναι ισορροπημένα ή έχουμε φαινόμενα τύπου fallout 1 (π.χ. int+dex build με sniper rifle που κάνει περίπατο);
5) Ραδιενέργεια υπάρχει στον κόσμο του W2; 🙂
1) Έχει 4 επίπεδα δυσκολίας το γκεημ (ανέβασα και σχετικό screenshot). Τα ανώτερα είναι όντως παλούκια ως προς την ΑΙ και τα skill rolls. Αναφορικά με τη διάρκεια… ένα πρώτο playthrough θα σου πάρει άνετα 30-40 ώρες. Αλλά σηκώνεται και 2ο-3ο playthrough σίγουρα.
2) στην αρχή ίσως ναι αν βάλεις πχ μονο 1 πόντο στο bladed weapons, αλλά στην πορεία γίνεται πλήρως βιώσιμο και σπέρνει πόνο και κριτικαλς.
3) όλα χρησιμεύουν, ακόμα και τα φαινομενικά πιο άχρηστα. πχ υπάρχει σκιλλ που σου επιτρέπει να κάνεις τα ζωα npcs friendly προς εσένα.Φαινομενικά ειναι κλαην μαην, αλλά θα σε βοηθήσει να αποφύγεις πολλες άσκοπες μαχες, ενώ υπάρχουν μέχρι και quests που το χρειάζονται. Γενικά καλό είναι να μοιράσεις αν όχι όλα τοτε σίγουρα τσ περισσότερα skills ανάμεσα στα party members σου, σίγουρα θα χρησιμεύσουν.
4) ναι υπάρχει μεγαλύτερη ισορροπία σε σχέση με το Fallout. Τα attributes δίνουν σαφώς μικρότερα bonuses εξ αρχής στα υψηλά levels, αλλά όλα τα builds είναι πλήρως λειτουργικά το καθένα με τον τρόπο του ανεξάρτητα με το που επιλέγεις να εστιάσεις.
5) αν δεις στο screenshot του world map στο reel, εμφανίζονται κάτι σημάδια ραδιενέργειας. Αυτά έχουν πάνω τους ένα νούμερο, που υποδεικνύει την ισχύ τους και το τι λεβελ στολές προστασίας πρέπει να αγοράσεις για να τα διασχίζεις χωρίς να πεθάνεις. Οπότε πχ αναγκαστικά στην αρχή δεν μπορείς να σουλατσαρεις προς την high-level περιοχή της Αριζόνα επειδή έχει γύρω της πεδία ισχύος 4 ενώ η στολή που έχεις είναι λεβελ 1 ή 2 στις αρχές.
Να σου πω την αλήθεια, έχω χαλαστεί λίγο. Όσα πιο πολλά διαβάζω σχετικά με το παιχνίδι, τόσο πιο πολύ μου φέρνει πιο κοντά στο Fallout Tactics παρά στα Fallout – μόνο μάχες, μάχες, μάχες.
Στα του σεναρίου τι γίνεται; Ξεδιπλώνεται η ιστορία ενώ οι επιλογές που κάνεις έχουν επίπτωση στην ιστορία ή στο (στα) φινάλε;
Διάβασα πάντως πως στο χάρτη δεν υπάρχουν special encounters, ισχύει; Εκτός και αν τα βάλουν και αυτό στο patch (το οποίο βγαίνει μάλλον σήμερα).
Random encounters μια χαρά υπάρχουν ήδη από το τελευταίο build της early access. Πχ προχθές πέτυχα εναν πλανόδιο έμπορο που ήθελε να του δώσεις ένα αντικείμενο ρουχισμού για να εμπορευθει μαζί σου, και αν έφευγες απλά χωρίς να πάρεις τίποτα σου λέει “”you wasted my time”” και σου επιτίθεται, χαμός. Υπάρχουν και τα τυπικά εχθρικά encounters βέβαια, raiders, robots, σκυλιά κτλ.
Ως προς τις επιλογές και το πως επηρεάζουν το φινάλε, αυτό γίνεται και με τον κλασικό τροπο του στυλ “””συμφιλιωσα τις δύο περιοχές αντί να τις αφήσω να πολεμήσουν μεταξύ τους””” αλλά και παίζοντας απλά το game με συγκεκριμένο τρόπο. Πχ επειδή οι πάντες στο game είναι killable, αν αρχίσεις να σκοτώνεις αθώους θα σε αποκυρήξουν οι Rangers και θα σε κυνηγάνε, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να βιώσεις το “”καλό”” φινάλε.
Την σύγκριση με το Tic-tacs δεν θα την έλεγα και τόσο ακριβή. Σίγουρα υπάρχουν αρκετές μάχες, αλλά αφενός δεν μονοπωλούν το gameplay (μπορεί και να περάσει καμιά ώρα παιχνιδιού χωρίς να πολεμήσεις καν πχ), αφετέρου κατα περιπτωσεις μπορουν και να αποφευχθουν με το καταλληλο skill. Παντως οπως και να το κάνουμε και το πρώτο Wasteland είχε αρκετές μάχες, οπότε δεν μπορούσαν να κάνουν ξαφνικά μια ένοπλη οργάνωση σαν τους desert rangers πασιφιστές.
Βασικά, έλεγα για “special encounters” – αυτά τα κουλά των Fallout 1&2 όπως τα συντρίμια του UFO ή την πατημασιά του Τ-Rex. Αυτό που λες ότι οι μάχες δεν μονοπωλούν το gameplay μου ακούγεται πολύ ευχάριστο. Η δομή των φινάλε είναι όπως στα Fallout δλδ, σου λέει τι έγινε με την κάθε περιοχή που επισκέφτηκες κλπ;
Ωραιο κειμενο.
Εχω παιξει ενα 6ωρακι μεχρι τωρα και μου αρεσει πολυ (εκανα AGCenter, καθαρισα το νεκρο πλεον Highpool, πηρα εκδικηση και παω να βρω τον Red). Σε φρεσκαδα, παρουσιαση, δυσκολια, πρωτοτυπια και μηχανισμους ειναι μικρο μπροστα στο Divinity OS παντως.
Αυτά είναι, σκοπεύω να ξεκινήσω το παιχνίδι άμεσα. Good times ahead!
Πραγματικά, ευχαριστήθηκα πολύ το review, ελπίζω να κάνω το ίδιο και με το παιχνίδι κάποια στιγμή.
Μόνο που κάποια bugs δεν είναι και τόσο μικρά 🙁 Όμορφο review και ναι..μας έρχεται και το Torment:D