Η ανυπομονησία μου για την νέα σειρά της Telltale ήταν τεράστια. Μετά την σαρωτική επιτυχία του The Walking Dead, η εταιρεία έστρεφε το διόλου ευκαταφρόνητο ταλέντο της στο πολύ ιδιαίτερο σύμπαν των Fables, όπως τους ονειρεύτηκε η εξαιρετική πένα του Bill Willingham. Τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν για το αν η εταιρεία θα κατόρθωνε να επαναλάβει το “θαύμα” του The Walking Dead. Το μοναδικό σημείο όπου συναντιόνταν οι απόψεις όλων, φάνς και επικριτών, ήταν η επιλογή του setting. Ο κόσμος των Fables είναι ένα παράδοξο. Μια νουάρ φούγκα, πασπαλισμένη με το αίμα της Πριγκήπισσας στον Πύργο και ντυμένη την παλιά, κουρελιασμένη κάπα της Κοκκινοσκουφίτσας. Είναι ένας κόσμος, όπου κάθε πλάσμα που γέννησε η πένα του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν (και όχι μόνο) πασχίζει να επιβιώσει, ελάχιστα κρυμμένο, στην καρδιά του Μανχάταν, στην απροσδιόριστη νέον αιθαλομίχλη της δεκαετίας του ’80.
Το The Wolf Among Us λοιπόν, δανείζεται τον κόσμο και τους χαρακτήρες του από τα κόμικ του Willingham, με την δράση του να τοποθετείται χρονικά πριν τα γεγονότα του πρώτου τεύχους, ακριβώς όπως έκαναν δηλαδή και με το The Walking Dead. Είναι μια πολύ εύστοχη κίνηση, καθώς δεν ζητάνε από τον παίκτη κάποια προηγούμενη γνώση του κόσμου και των χαρακτήρων, αλλά αντίθετα τον αφήνουν να ανακαλύψει τα πάντα μόνος του, από την αρχή.
Αναλαμβάνουμε το ρόλο του Bigby Wolf, τέως Κακού Λύκου (χωρίς πλάκα) και νύν ημι-αναμορφωμένου υπερ-άντρα που δεν την παλεύει κάστανο με την πάρτη του, το παρελθόν του, το παρόν του και σίγουρα το αβέβαιο μέλλον του. Έχει χριστεί σερίφης της Fabletown (το όνομα που έχουν δώσει οι Μύθοι στην τόσο ιδιαίτερη κοινότητά τους) και κύριο μέλημά του είναι να φροντίζει αφ’ενός να μη σφαχτούν μεταξύ τους οι συχνά εξαθλιωμένοι και απελπισμένοι Μύθοι, αλλά και να τηρούν τους όρους του Glamour, μιας άγραφης συνθήκης που τους απαγορεύει ρητά να εμφανιστούν με την αληθινή τους μορφή στα μάτια των θνητών.
Η αυλαία ανοίγει με το δυσσαδερό, απάλευτο και μέγιστο υπεράντρα Wolf να σκάει για επίσκεψη στον Κύριο Βάτραχο. Ο τελευταίος βλέπετε, την έχει δει τελευταία βεντέτα και λελέ και τα σχετικά και θεωρεί πως δεν τρέχει και τίποτα να κυκλοφορεί στο Μανχάταν πράσινος, τριαντάποντος και κούλ.
Και κάπου εδώ είναι που τραβάει το φτερωτό κουνέλι από το καπέλο το The Wolf Among Us. Μπορεί οι βασικοί μηχανισμοί του gameplay να είναι απευθείας ξεπατικωμένοι από το The Walking Dead, αλλά το μοναδικό σημείο όπου ομοιάζουν οι δυο σειρές, είναι η φύση τους ως interactive movies. Στην περιπέτεια του Lee Everett, ο χαρακτήρας της Clementine δρούσε συνεχώς ως “ηθική πυξίδα”. Μας συστηνόταν από την αρχή της περιπέτειας και κάθε τί που κάναμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, ήταν με σκοπό να την προστατέψουμε. Ακόμη και εάν διαλέγαμε να την “κρεμάσουμε”, τα πάντα στο παιχνίδι φώναζαν “Άθλιε μπάσταρδε, τί πήγες κι έκανες;”. Ναι μεν είχαμε έναν έξοχο καμβά για να ξεδιπλώσουμε τον εσωτερικό μας μετα-αποκαλυπτικό σωτήρα στο πρόσωπο του Lee, αλλά υπάρχει και ξεκάθαρη σηματοδότηση του δρόμου μας.
Ο Λύκος όμως, δεν έχει κανόνες. Είναι δικός μας. Ξέρουμε πως έχει Παρελθόν (με κεφαλαίο πι) και όλα τα υπόλοιπα είναι στα χέρια μας. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας αξιοπρεπώς και με εμπάθεια. Μπορούμε να πετάμε πρώτα όξω λαρύγγια και να κάνουμε ερωτήσεις μετά. Μπορούμε επίσης (ω έρωτας, ω δόξα) να τραβάμε σέρτικες τζούρες από το ζόρικο Huff N’ Puff τσιγάρο μας και να κοιτάμε σιωπηλοί τους πάντες μέχρι να σπάσουν και να μας ικετεύσουν για έλεος. Κάθε αντιμετώπιση οδηγεί σε πολύ διαφορετικά γεγονότα και με χαρά διαπίστωσα πως The Wolf Among Us είναι πολύ πιο ανοιχτό και παραμετροποιήσιμο απ’όσο ονειρεύτηκε ποτέ να γίνει το αδελφάκι του με τους ζωντανούς νεκρούς.
Δεν θέλω να αποκαλύψω σχεδόν τίποτα αναφορικά με το σενάριο, καθώς μέρος της απόλαυσης του παιχνιδιού έγκειται στην υπέροχη ατμόσφαιρα που δημιουργεί, στον τρόπο που αλιεύει παιδικές μας αναμνήσεις και μας τις παρουσιάζει βρώμικες κι αληθινές, τσακισμένες από χίλια χρόνια στην απ’έξω και πληγές που κανένα αθάνατο νερό ποτέ δεν θα γιατρέψει. Θα γράψω μόνο πως το mood του παιχνιδιού είναι το νόθο παιδί των Gabriel Knight, L.A. Noire και The Walking Dead. Δυο μάλιστα σεκάνς από το παιχνίδι, η πρώτη ανάμεσα στον Λύκο κι έναν αναπάντεχο επισκέπτη και η δεύτερη σε ένα -ύποπτα γνωστό- μπαρ, είναι ίσως από τις καλύτερα σκηνοθετημένες και γραμμένες σεκάνς που έχουμε δει ποτέ σε video game.
Οπτικά το παιχνίδι είναι πανέμορφο, με την Telltale να χρησιμοποιεί την πλουσιότερη ως τώρα, εκδοχή της in-house μηχανής γραφικών της ώστε κυριολεκτικά να ζωντανέψει τις σελίδες του κόμικ. Οι χρωματισμοί, οι σκιάσεις και η λεπτομέρεια των χαρακτήρων συνθέτουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα που απλά δεν σε αφήνει να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη. Ο ηχητικός τομέας κυμαίνεται στα δυσθεώρητα ύψη που μας έχει συνηθίσει η Telltale και προσωπικά θεωρώ σχεδόν αδύνατο κάποιος παίκτης να ξεκινήσει το επεισόδιο και να μην το ολοκληρώσει σε μια καθισιά. Είναι τόσο όμορφο, τόσο εθιστικό, τόσο οικείο και τόσο εξωγήινο συνάμα, που δεν μπορείς παρά να το ερωτευτείς ολόψυχα.
Η “καρδιά” του The Wolf Among Us είναι η υπερ-επιτυχημένη διαστροφή και προσαρμογή κάθε παραμυθιού που σαγήνευσε ποτέ την παιδική μας φαντασία στους βρώμικους δρόμους που ζητάνε την ψυχή μας κάθε μέρα. Μπορώ να γράψω διάφορα φραμπαλαδιάρικα για το πώς τα quick time events είναι ίσως τα καλύτερα που έχω δει ποτέ σε video game (άψογα σκηνοθετημένα, με απίστευτο animation και ένταση, ακριβώς τη σωστή δυσκολία και πολλαπλές εκβάσεις, χωρίς ποτέ να οδηγούν σε game over), πώς το πρώτο επεισόδιο στήνει ένα αστυνομικό μυστήριο που προορίζεται για all-time classic status ή για την ατρόμητη συγγραφική ομάδα της Telltale η οποία ανατρέπει διαρκώς τις πρσδοκίες μας.
Αν αγαπήσατε το gaming για τις πανέμορφες interactive ιστορίες που σας ψιθύρισε σε ανύποπτο χρόνο και μετά έδεσε με ασημένιες χορδές στην καρδιά σας, δεν έχετε την παραμικρή δικαιολογία να μην αγοράσετε το The Wolf Among Us αυτή τη στιγμή. Ένα νουάρ ουρλιαχτό στην καρδιά του πουθενά, φιλημένο βρώμικα, μαχαιρωμένο, ζητάει άλλο ένα ουίσκι, αφήνοντας το τελευταίο του χρυσάφι σε ξένα χέρια.
Feel me,completer, down to my core, open my heart and let it bleed unto yours.
Pros
- Εκπληκτική ατμόσφαιρα, setting, immersion
- Μια οπτικοακουστική πανδαισία
- Πολύ καλοστημένα quick time events
- Ουσιώδεις διαφορές στην εξέλιξη της δράσης ανάλογα με τις ενέργειές μας, που κάνουν το The Walking Dead να φαντάζει προσχέδιο
- Ο χαρακτήρας του Bigby Wolf είναι ένας από τους τελευταίους Αληθινά Μεγάλους Άνδρες του Gaming. Ο Gabriel θα ήταν υπερήφανος.
- Πλούσια και ουσιώδη extras, που βοηθάνε τον παίκτη να εμβαθύνει στον κόσμο των Fables
Cons
- Πλέον έχουν εξαφανιστεί εντελώς οι inventory based γρίφοι, κάτι που σίγουρα θα αποθαρρύνει τους πιο “παραδοσιακούς” παίκτες.
EL 
EN
Για να καταλάβω… σου άρεσε;
ουτε τζοκερ να επαιζα 😀 [92%]
Μπά όχι μωρέ, έτσι για πλάκα το ‘βαλα μεταξύ Ντότας και Λόλας να σκοτώσω χρόνο πριν μπω να ρημάξω τα νουμπίδια…παρεπιπτόντως έχουμε raid σε 20 λεπτά. Μην αργήσεις έ! Τί…πώς το είπες; Σενάριο; Τί τα γράμματα λες ρε πριν τα μάτς; Καλά, την παλεύεις, τα διαβάζει αυτά κανένας; Έλα σέταρε γκήαρ και σε περιμένω με τους υπόλοιπους Αιώνιους Παρθένους στο Τζέντζουρο!
Να παίξεις Τόνυ όσο είναι καιρός. Έχω ύπουλο σχέδιο, να ανεβάζω τη βαθμολογία 2 πόντους ανά επεισόδιο μέχρι το 100% του φινάλε, αν φυσικά συνεχίσει στον ίδιο δρόμο 🙂
Λίγο που το είδα, μου άρεσε πολύ. Θα περιμένω όμως ακόμα ένα-δυο επεισόδια πριν επενδύσω…
Σου μοιάζει λίγο ρε Στεφ ή μου φαίνεται; ;););)
ειδικά στη φωτό με το γουρούνι!
Μεγαλώσαμε μαζί στο Μαγεμένο Δάσος. Του έμαθα όλα όσα ξέρει 🙂
o στεφακ ειναι ολοιδιος ο μπιγκμπι :p:p:p [γλυψιμο 10ατου βα8μου]
*τρελά γέλια* Ρε σουτ, ξέρετε πόσα σκάσαμε once upon a time στον Κύριο Βάτραχο για τα glamours μας, μπας και μας παράταγε ήσυχους ο Ξυλοκόπος; Η ζωή είναι δύσκολη όταν είσαι το τίμιο σαρκοφάγο της γειτονιάς σου!
Πέρα από την πλάκα πάντως,η ομοιότητα Bigby και Μποράτσου είναι παροιμιώδης.:p:p
Πραγματικά ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία!! Απο τη στιγμή που ξεκινάς να παίζεις σταματάς απλά όταν τελειώσει το παιχνίδι..
Είναι πολύ καλά δουλεμένο σαν να έχεις μπει μέσα στο κομικ ακολουθώντας τον Bigby. Αγωνία, ένταση, προσμονή για το επόμενο καρέ. Το μοναδικό μειονέκτημα ότι είνια πολύ μικρό!. Αν η τιμή είναι μόνο για το ένα chapter είναι ακριβό.
Παρόλαυτά το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Με διάρκεια λίγο λιγότερο από 3 ώρες, η σειρά θα βγει στις 15 ώρες στο σύνολό της, οπότε δεν υπάρχει κανένα παράπονο σε αυτό τον τομέα. Και αν μιλάμε για σταθερό ή κλιμακούμενο επίπεδο ποιότητας, στεκόμαστε μπροστά σ’ένα σύγχρονο κλασσικό.
Ήταν πολλά τα γουίσκια και συμφώνησα σε όλα εκείνα τα μεταμεσονύκτια mo-cap sessions, ο εσωτερικός μου Μποράτσος χρειαζόταν πότισμα!
Να είχε και λίγο gameplay, καλά θα ήταν 🙂
Καταλαβαίνω ακριβώς τί λές και αυτό είναι το μόνο “αρνητικό” που μπορεί να του χρεώσει ένας παραδοσιακός αντβεντσουράς. Το ίδιο το παιχνίδι όμως, αυτοχαρακτηρίζεται ως interactive movie, choose-your-own-adventure. Το gameplay είναι οι επιλογές μας. Προσωπικά το λατρεύω αυτό το είδος παιχνιδιού γιατί ταϊζει αβέρτα τη νοσηρή μου ανάγκη για τρυφηλή αυτοψυχανάλυση και προβολή του εσωτερικού μου κουλουβάχατου στο υπερβατικό του τέτοιου.
Ένας παίκτης που χαίρεται να λύνει γρίφους και να συνδυάζει αντικείμενα, θα βαρεθεί τη ζωή του, καμία αμφιβολία, αλλά αυτό είναι σαν να πηγαίνεις ένα σκληρό θρασά στην όπερα και ν’αναρωτιέσαι γιατί παραπονιέται 🙂
Η τιμή περιλαμβάνει και τα 5 επεισόδια.
Καλά δεν είναι και Dear Esther
Καμία αντίρρηση, δεν είμαι κανένας παρανοϊκός purist συν ότι μου άρεσε πολύ και το Walking Dead.
Το ότι η [φίλοι μας λένε] ΤΤ έχει καταλήξει σε ένα δικό της μοντέλο με βρίσκει σύμφωνο και αν μη τι άλλο προσθέτει ποικιλία στο είδος, αν νομιμοποιούμαστε δλδ να το κατατάξουμε ως “δικό μας”. Μάλλον θα περιμένω όμως να κυκλοφορήσουν όλα τα επεισόδια γιατί δεν ξαναπερνάω το ίδιο μαρτύριο όπως με το Tales of Monkey Island.
δεν ξερω αν εχει γινει θρεντ σχετικα με το θεμα και αν ναι, δεν ξερω γιατι δεν εχω συμμετασχει, αλλά νομιζω οτι πρεπει να σταματησουμε να ονομαζουμε adventure, τα παιχνιδια σαν το wd κι αυτο εδω…
φοβαμαι οτι αυτο το ειδος των interactive εμπειριών, ειναι πιο κοντα στον κινηματογραφο ή μαλλον στα τηλεοπτικα σηριαλς (μιας και τυχαιο? εσκεμμενο? δεν ξερω, κυκλοφορουνε σε επεισοδια) απ οτι στο gaming.
δεν εχω παιξει ακομα το wd, oυτε αυτο εδω για να ξερω ακριβως, αλλα θεωρω οτι δεν εχουν ενα απ τα κυρια χαρακτηριστικα, για μενα, των pc games ολων των ειδων, που ειναι η καποιου ειδους προοδος, επιτευγμα, achievement οπως το λετε εσεις οι γλωσομαθεις.
το να με βοηθησει αυτο που βλεπω στην οθονη μου ισως να ψαξω καλυτερα τον εαυτο μου, ν απαντησω σε ηθικα διλημματα η ψευτοδιλημματα, να κανω επιλογες που εχουν σημασια και να νιωσω μερος μιας εμπειριας, ειδικα οταν αυτη εχει τοσο ομορφο περιτυλιγμα οσο το twua, δεν λεω, ειναι πολυ ελκυστικο πακετο για να περασω καποιες ωρες, αλλά δεν εχει σχεση, τουλαχιστον οπως το νιωθω εγω, ουτε με την ικανοποιηση για τη λυση ενος δυσκολου “παραδοσιακου” γριφου, ουτε με την εξελιξη ενος χαρακτηρα και τις δυσκολες μαχες σ ενα rpg, ουτε μ αυτο που ενιωθες οταν κατακτουσες την πολη – ορμητήριο του εχθρου στο HOMM 3, ξερω γω…
βεβαια με προλαβε ο μπορατσος στη βαθμολογια του (στα “αρνητικα” του τιτλου) οσο και στα σχολια του πιο πανω, αλλά πραγματικα δε θα ηθελα αυτου του ειδους τα παιχνιδια να αντικαταστησουν αυτο που μεχρι σημερα ονομαζουμε, παραδοσιακο εστω, adventure παιχνιδι. βεβαια τωρα που ξαναδιαβαζω το κειμενο παρατηρω οτι πολυ σωστα ο αδερφός Καουτσούκος απεφυγε να χρησιμοποιησει τον ορο, εσκεμμένα υποθέτω μιας που τον ξερω παιδιόθεν. 🙂
κατα τ αλλα εννοειται οτι το twua ειναι πανεμορφο, εχει γερο σετινγκ, χαρακτηρες, γραψιμο κι εχει πλησιασει απιστευτα την κομικ αισθητικη και ατμοσφαιρα που υποθετω οτι ειναι το ζητουμενο.
ντισκάς αμα σας κανει κεφι. ή αν θετε, για να μην γινει χαιτζακινγκ στο ρηβιου, να μεταφερουμε την κουβεντα σε θρεντ στο φορουμ.
Αδερφέ Μπρους, συμφωνώ και επαυξάνω 100% σε όλα όσα γράφεις. Kαι το tag “Adventure” το έβαλα δίπλα στο “Interactive Movie” μετά από αρκετή σκέψη, ως tribute στο παρελθόν και επειδή ακόμη, ουσιαστικά μονάχα η Telltale φτιάχνει αυτό το είδος παιχνιδιών. Δεν πιστεύω ότι θα αντικαταστήσουν ποτέ τα “παραδοσιακά” adventures και ούτε θα ήθελα κάτι τέτοιο (Το Gabriel Knight 4 το θέλω με γρίφους, νέο Serpent Rouge και χαμό μεγάλο), αλλά μου αρέσουν πάρα πολύ σαν μορφές παιχνιδιών, είναι, όπως πολύ σωστά έγραψες, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ μιας πολύ καλής τηλεοπτικής σειράς και ενός video game, πραγματικές interactive movies.
Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιος πιστεύει ότι θα διασκεδάσει με αυτό το φορμάτ, είναι απολύτως θεμιτό να το έχουμε και αυτό. Η Μητέρα Πλατφόρμα έχει αγάπη για ΟΛΑ!
Και εγώ συμφωνώ απόλυτα σχετικά με το ότι τα παιχνίδια σαν αυτά τα τοποθετούν στη κατηγορία των adventures. Ειδικά μετά την επιτυχία τον τελευταίο καιρό του wd αλλά και την διαφενόμενη επιτυχία του wolf θα υπάρξουν και άλλα τέτοιου είδους “παιχνίδια” και πρέπει επιτέλους να αποκτήσουν τη δική τους ξεχωριστή κατηγορία.
Επειδή μου αρέσει το debate και συμφωνώ, μόλις εντιτάρισα τα tags του Walking Dead και του Wolf ώστε να λένε μόνο “Interactive Movie” γιατί αυτό είναι τα παιχνίδια. Ένας ινβεντοράκιας, ή ακόμη χειρότερα, φουλσκρηνποπαππαζλάκιας θα έκλαιγε τα χρήματά του.
Όταν ο όρος καθιερωθεί μαζικά, you heard it here first.
Σε γνωστό περιοδικό του χώρου (trollface) ένα από τα παιδιά (δεν θυμάμαι ποιος είχε κάνει το ρηβιού, κλίνω προς Μάνο μεριά) περιέγραφε το Walking Dead ακριβώς αυτό: Μια interactive ταινία στην ουσία, απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί adventure, ο καλύτερος όρος θα ήταν αυτός.
Σωστός, εγώ το είχα γράψει αυτό, στο review του πρώτου επεισοδίου του TWD.
Σαν τον Γιώργο κι εγώ, θα περιμένω να ολοκληρωθεί το TWAU και θα προχωρήσω σε αγορά στη συνέχεια….
Κατά τη γνώμη μου, ούτε ο όρος Interactive Movies περιγράφει σωστά αυτού του είδους τα παιχνίδια, αφήστε που κάποτε έτσι ονομάζαμε τα FMV κι αυτό εμένα τουλάχιστον μου δημιουργεί σύγχυση. Η ίδια η Telltale χρησιμοποιεί τον τίτλο Choice & Consequence Games, ο οποίος μου ακούγεται πολύ πιο ταιριαστός. Συμφωνώ πάντως με τον Brother Bruce ότι ίσως δεν θα έπρεπε να μπαίνει καν η λέξη adventure, χωρίς όμως να είμαι απόλυτος ή να έχω κατασταλάξει 100%.
Πέραν αυτού, πιστεύω πως αν το προσπαθήσουμε λίγο ακόμα, το άθροισμα των reviews εμένα και του Στέφανου θα δίνει στρογγυλά 100. Πρέπει να έχουμε εκ διαμέτρου αντίθετα γούστα! 🙂
(χωρίς βέβαια αυτό να είναι κακό, ή να σημαίνει πως κάποιος κάνει κάτι λάθος)
Άλκη επίσης συμφωνώ ολόψυχα εδώ, είναι καθαρά θέμα προτίμησης. Αν κάποιος δεν ψήνεται δηλαδή για όλο αυτό τον “εξομοιωτή ψυχής” ας πούμε, που φέρνουν μπροστά σου αυτά τα παιχνίδια και θέλει γρίφους μερακλίδικους και ψάξιμο, πραγματικά δεν έχει κανένα λόγο να κάτσει ν’ασχοληθεί μαζί τους. Εγώ πάλι, είμαι εκστασιασμένος. Και αφού μπορούμε να έχουμε και αυτά αλλά και τα πιο παραδοσιακά -και αγαπημένα- adventures, γιατί όχι; Δεν θα ‘θελα ποτέ να δω ένα Day of the Tentacle ή ένα Sam & Max ας πούμε στο ίδιο στύλ, δεν θα ταίριαζε καν.
Αλλά δημιουργίες όπως το Walking Dead ή το Wolf, το ζητάνε, το φωνάζουν.
“Και αφού μπορούμε να έχουμε και αυτά αλλά και τα πιο παραδοσιακά -και αγαπημένα- adventures, γιατί όχι;”->
Συμφωνώ απολύτως, θα έλεγα μάλιστα πως αυτά τα παιχνίδια καλύπτουν ένα κενό που είχαν όσοι ενδιαφέρονται μόνο για την ιστορία και την ατμόσφαιρα ενός παιχνιδιού και αδιαφορούν πλήρως για τους γρίφους. Ή, αν δεν αδιαφορούν, τους αρέσει να παίζουν και κάτι τέτοιο ως εναλλακτικό των παραδοσιακών adventures. Είναι πολύ πιο τίμιοι οι τίτλοι της Telltale που δεν κρύβουν στιγμή τι είναι, από κάποιους άλλους που είναι γεμάτοι εύκολους και κλισέ γρίφους, απλά για να υπάρχουν.
Word, αμήν, so so true και τα σχετικά 🙂
Είναι διαφορετικό είδος εντελώς από τα adventures, ελάχιστη σχέση έχει με αυτά. Είναι όμως μερακλίδικο και σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα σε γρήγορο mode. Αυτό νομίζω ότι μου έμεινε και πιο πολύ απο όλη την εμπειρία.
Πάντως αν κάποιος έχει διαβάσει τη σειρά κόμικ το βλέπει πολύ πιο οικείο…
Και χωρίς καμιά επαφή με τα κόμικ όμως, ο τίτλος πάλι σε εισάγει πολύ ωραία στον κόσμο του, δεν προϋποθέτει γνώση χαρακτήρων και καταστάσεων. Το νόημα είναι ακριβώς αυτό που είπες, η δημιουργία έντονων συναισθημάτων και η πολύ προσωπική μας εμπλοκή σε αυτά. Κεραυνοβόλος έρωτας δηλαδή 🙂