Borracho's CantinaEDITORIALS

Cantina Awards: Year Of The Horse Edition

Για πότε πέρασε το Σωτήριον Έτος 2014, πραγματικά δεν πήρα χαμπάρι. Ιδέα, μυρουδιά. Είχαμε πράματα και θάματα φέτος. Παιχνιδάρες, όχι-και-τόσο-παιχνιδάρες, πριόνια, κάρτες, απογοητεύσεις, μικρές εκπλήξεις από το πουθενά, όλα τα χώρεσε τον απερχόμενο έτος. Πιστή στο ραντεβού τους, η παραπαίουσα και ετοιμόρροπη Καντίνα, ψηφίζει και φέτος τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Μην περιμένετε αντικειμενικότητα ή κάποια έκφραση του συλλογικού, Ορθόδοξου και Αλάνθαστου Ragequit Κριτηρίου™ αναφορικά με τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς. Ακολουθούν, ανά κατηγορία, τα παιχνίδια που απόλαυσα περισσότερο φέτος, warts and all, που θα έλεγε και ο σοφός ποιητής.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ STRATEGY: THE BANNER SAGA

BSaga Logo

Εντάξει, το συγκεκριμένο δεν ήθελε ιδιαίτερη σκέψη. Πανέμορφα γραφικά, μοναδική ατμόσφαιρα, αμιγώς επικό συναίσθημα και δοκιμασμένοι και στιβαροί μηχανισμοί turn based μαχών, παραδίδουν ένα από τα μοναδικότερα video games που θα έχετε ποτέ την ευχαρίστηση να παίξετε. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με το review-κατάθεση ψυχής του φίλτατου Volrath. Το The Banner Saga με έκανε να νιώσω αληθινά υπεύθυνος για τους ανθρώπους μου. Το λαό μου. Το λάβαρό μου. Με έκανε να θέλω να σταθώ στη γέφυρα, ψηλός και περήφανος και να σώσω τους πάντες. Ακόμη και όταν γνώριζα πως αυτό θα ήταν αδύνατο. Από ένα σημείο και μετά, έγινε κάτι περισσότερο από παιχνίδι. Και γι’ αυτό κερδίζει πανάξια το βραβείο στην κατηγορία του.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ INTERACTIVE MOVIE : THE WOLF AMONG US

TWAU5Banner1

Το λαμπρότερο πετράδι στο στέμμα της Telltale, ο Λύκος είναι αγνό, αποσταγμένο στυλ διάρκειας περίπου οκτώ ωρών. Ουίσκι και τσιγάρα στην χειρότερη νύχτα της ζωής σου. Παρηγοριά, νόημα, χάσιμο, περιπέτεια. Από τους τίτλους που ή κατανοείς και ερωτεύεσαι βαθύτατα ή δεν «γράφει» καν στο ραντάρ σου. Εξαιρετικό γράψιμο, χαρακτήρες και διάλογοι που ζωντανεύουν πραγματικά τα μυστήρια της Fabletown και μια περιπέτεια που απλά χρωστάτε στον εαυτό σας να βιώστε.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΓΝΟ, ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ADVENTURE GAME : THE JOURNEY DOWN, CHAPTER TWO

TJD2 Header

Εάν το The Journey Down είχε κυκλοφορήσει παράλληλα με το Grim Fandango, ακόμη θα μαίνονταν οι συζητήσεις αναφορικά με το ποιο από τα δυο ήταν τελικά Το Καλύτερο Adventure Game Όλων Των Εποχών™. Παρά τον επεισοδικό του χαρακτήρα, ο μόνος τρόπος να κατανοήσεις και να βιώσεις το εξόχως μυθολογικό Ταξίδι Προς Τα Κάτω, είναι ως ένα ενιαίο αφήγημα, μια ιστορία. Με το πολύ χορταστικό δεύτερο μέρος να κυκλοφορεί φέτος και το φινάλε της περιπέτειας να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, μπορώ με σιγουριά να γράψω ότι πρόκειται για ένα από τα δυνατότερα/ουσιαστικότερα adventure games που έχω παίξει ποτέ. Εξαιρετικό γράψιμο, φοβεροί διάλογοι και χαρακτήρες, καλοσχεδιασμένοι γρίφοι, πολύ πλούσια και προσεγμένη παραγωγή, ένας τίτλος που φωνάζει φροντίδα και ποιότητα από όποια σκοπιά και αν τον εξετάσεις. Το χαμηλό προφίλ που διατηρεί καθώς και η ανεξήγητη εμμονή ορισμένων συναδέλφων του εξωτερικού να το χαρακτηρίζουν ως «τίποτε το εξαιρετικό» το έχουν κρατήσει άδικα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που του αξίζουν. Αναζητήστε το, παίξτε το και θα μας θυμηθείτε.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ REMAKE : GABRIEL KNIGHT SINS OF THE FATHERS 20th ANNIVERSARY EDITION

Gabriel Knight 20th Header

Ένα εξαιρετικό, από κάθε άποψη remake του αυθεντικού αριστουργήματος, το πόνημα της Pinkerton Road/Phoenix Online, κατόρθωσε όχι μόνο να διατηρήσει ακέραια την ατμόσφαιρα και το χαρακτήρα του πρωτότυπου, αλλά και να παρουσιάσει τα στοιχεία αυτά σε ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο οπτικοακουστικό πακέτο, ιδανικό για όσους δεν επέλεξαν ποτέ το κουτάκι “640 Χ 480 (High Resolution)”, πίσω στην ένδοξη Κρητιδική περίοδο.

ΑΣΤΕΙΟΤΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ : SOUTH PARK THE STICK OF TRUTH

Stickoftruth-intro

Ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό να το χαρακτηρίσω απευθείας RPG της χρονιάς, αλλά έτσι θα αδικούσα κατάφωρα τρεις εκπληκτικές και απείρως πιο περίπλοκες, “βέρες” RPG κυκλοφορίες που είχαμε φέτος. Πέρα όμως από κάθε πιουριστική διαφωνία για τον RPG χαρακτήρα του εξαίσια διεστραμμένου The Stick Of Truth, το γεγονός παραμένει πως ήταν με διαφορά το πιο ανορθόδοξο, αθυρόστομο, πολιτικά μη ορθό παιχνίδι που έχουμε δει εδώ και χρόνια. Χιούμορ και καφρίλα που σε κάνουν πραγματικά να ξεκαρδίζεσαι και μακράν από τις πλέον επιτυχημένες μεταφορές franchise που έχουμε δει ποτέ στις οθόνες μας. Ο μοναδικός λόγος να μην ασχοληθεί κανείς μαζί του, είναι να έχει υπογράψει απαράβατο ισόβιο συμβόλαιο ενάντια στην αγνή, ισοπεδωτική διασκέδαση. 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ “ΜΙΚΡΟΣ”, DOWNLOADABLE ΤΙΤΛΟΣ : VALIANT HEARTS THE GREAT WAR

Valiantheader

Τα λόγια περιττεύουν για το “μικρό”, συναισθηματικό tour de force της Ubisoft. Το Valiant Hearts κατόρθωσε να είναι πάρα πολλά πράγματα σε ένα μικρό και θαυματουργό πακέτο. Μάθημα ιστορίας, εκπαιδευτικός τίτλος, βαθιά συγκινητικό φίλμ, διασκεδαστικό παρά την απλότητά του puzzle game, φόρος τιμής στους πεσόντες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μια εντελώς αξέχαστη και μοναδική gaming εμπειρία στο σύνολό του. Δίχως υπερβολή, δεν έχω μιλήσει ούτε με έναν άνθρωπο που να έπαιξε τον συγκεκριμένο τίτλο και να βρήκε να του καταλογίσει το παραμικρό ψεγάδι. Πανέμορφο και με ιδιαίτερο ειδικό βάρος, σε περίπτωση που το αγνοήσατε για οποιονδήποτε λόγο, επανορθώστε άμεσα.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΓΝΗΣ, ΠΑΛΙΟΜΟΔΙΤΙΚΗΣ, ΨΥΧΩΤΙΚΗΣ ARCADE ΧΑΡΑΣ : GUACAMELEE SUPER TURBO CHAMPIONSHIP EDITION

Guacamelee STCE header

Τώρα εδώ τι να πω; Θα αναφέρω μονάχα, απλά και όμορφα, πως λόγω προχωρημένων αρθριτικών και εγγενούς και βαθύτατης arcade-o-γιωτομπαλίασης, αποφεύγω να ασχολούμαι με arcade/metroidvania/γουατέβερ τίτλους, κυρίως για να περισώσω τα φτωχά κουρέλια των νεύρων μου και τους τέσσερις εναπομείναντες τριχοθύλακές μου από ολικό αφανισμό. To Guacamelee με παρέσυρε ύπουλα με το εκπληκτικό του artwork, με κέρδισε στο χιούμορ και την τρέλα και με κράτησε με το απίστευτα καλοκουρδισμένο gameplay του, να παίζω ακόμα και όταν δάκρυα υστερικής απόγνωσης κυλούσαν στα μάγουλά μου (World Tree για πίστα λέμε $!@$#^$%!), μόνο και μόνο γιατί ήταν τόσο καλό. Μπορώ μονάχα να φανταστώ τι ζημιά θα κάνει σε δεινούς παίκτες της κατηγορίας.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ RPG ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ : SHADOWRUN RETURNS : DRAGONFALL- DIRECTOR’S CUT

DF Logo

Εντάξει, εδώ πραγματικά νιώθω βαριές τις τύψεις του ενήλικου βίου. Από τα τρία εκπληκτικά RPG που κυκλοφόρησαν φέτος (Dragonfall, Divinity : Original Sin και φυσικά Wasteland 2) το μόνο που κατόρθωσα να ολοκληρώσω σε πείσμα της Κατάρας Της Αληθινής Ζωής™, ήταν το Dragonfall. Το playthrough μου στο εξαίρετο και κολασμένα ρετρό Wasteland 2 καλά κρατεί και αναμένεται να ολοκληρωθεί γύρω στο Φλεβάρη, ενώ το Divinity το μελετάω για τη χρονιά που θα ναυαγήσω σε έρημο νησί με μυστηριώδη παροχή ρεύματος. Ίσως τελικά το γεγονός ότι το Dragonfall απλώς δεν με άφησε να πω “εντάξει, θα το δω για λίγο και θα επανέλθω” να είναι και η ουσιαστικότερη ένδειξη για την ψήφο μου. Γράψιμο και χαρακτήρες που φέρνουν στο μυαλό απευθείας το Planescape: Torment, άψογα δομημένη δράση, αληθινή αίσθηση προόδου και εξέλιξης μέσα στον κόσμο του, το Dragonfall είχε σχεδόν όλα όσα μπορούσε να ζητήσει ο σκληροπυρηνικός RPG-άς από ένα παιχνίδι της κατηγορίας του. Με τις λίαν ευπρόσδεκτες βελτιώσεις και προσθήκες της Director’s Cut έκδοσης, έγινε ουσιαστικά ένα από τα must play RPG της πενταετίας.

GAME OF THE YEAR, 2014 : ASSASSIN’S CREED UNITY

AC Unity

*αποχώρηση διλέπτου από το πόντιουμ, προκειμένου να κοπάσει η βροχή από ντομάτες, γιαούρτια, μολότωφ και φλεγόμενες Γαλλικές σημαίες*

Θα επωφεληθώ της μικρής ανάπαυλας που μου εξασφαλίζει το τρόχισμα των τρολομάχαιρων σας, λατρεμένο κοινό για να πω το εξής : Η άθλια επιχειρησιακή πρακτική της Ubisoft, η alpha κατάσταση στην οποία κυκλοφόρησε το παιχνίδι και η επαίσχυντη έλλειψη οποιασδήποτε μορφής optimization, πραγματικά καταχαντάκωσαν το πρώτο αληθινά next gen παιχνίδι που είχα την μεγάλη χαρά να παίξω φέτος.

Προφανώς, η εσωτερική μου μουχρίτσα ένιωθε το κάλεσμα της Επανάστασης και σκαρφίστηκε ένα σωρό γελοίες δικαιολογίες προκειμένου να αναβαθμίσω σε GTX 970 και να περιμένω την έλευση του μόλις-και-μετα-βίας-επαρκούς Patch 4 για να ξεκινήσω την περιπέτειά μου στο Παρίσι. Αυτές οι δυο προϋποθέσεις, τονίζω και πάλι, είναι το λιγότερο απαράδεκτες και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ στο μέλλον να προπαραγγείλω τίτλο της Ubisoft, ακόμη και αν ανακοινώσουν πως θα είναι οι εκδότες του Witcher 4 : Beyond Savage Dreams.

Η επιλογή μου του Assassin’s Creed: Unity ως παιχνιδιού της χρονιάς, στηρίζεται σε δυο παράγοντες : πρώτον και τηρουμένων των προϋποθέσεων που περιέγραψα, δεν αντιμετώπισα το παραμικρό τεχνικό ζήτημα με τον τίτλο. Αντίθετα, αποδίδει πανέμορφα με όλες τις ρυθμίσεις στο μέγιστο και το οπτικό αποτέλεσμα είναι όχι απλά ένδοξο, αλλά δίχως υπερβολή, το ομορφότερο, πλέον immersive παιχνίδι με το οποίο έχω ασχοληθεί ποτέ. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το πόσο ζωντανό νιώθεις το Παρίσι, τη μαγεία των φωτισμών, την απαράμιλλη αίσθηση του να τριγυρίζεις στην Belle Epoque μέσω του πρώτου Helix Rift. Για την εκπληκτική αναδημιουργία αγαπημένων τοποθεσιών, δεν ξεκινάω καν να γράφω γιατί το άρθρο θα ξεφύγει εντελώς.

Φυσικά, αν επρόκειτο απλώς για μια πανέμορφη ζωντανή κάρτ ποστάλ, το παιχνίδι σε καμία περίπτωση δεν θα μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση. Έχουμε όμως μια ουσιώδη αναδόμηση της παλιάς και κουρασμένης φόρμουλας των Assassin’s Creed. Το levelling σύστημα που εισάγεται είναι λιτό, κατανοητό και σαφώς διαστρωματωμένο. Επιτέλους, προσφέρει μια απτή αίσθηση εξέλιξης του χαρακτήρα μας. Οι μάχες έχουν επίσης επανασχεδιαστεί και θα πρέπει να παίξουμε πραγματικά έξυπνα και προσεκτικά προκειμένου να αποκτήσουμε το πάνω χέρι. Φυσικά, πέρα από τα υποσυστήματα, εισάγεται μια πληθώρα εξαιρετικών στοιχείων στο gameplay. Οι Paris Stories καθώς και η εξιχνίαση εγκλημάτων με ένα σύστημα-μικρογραφία του επικού L.A. Noire θα μπορούσαν να είναι ένα παιχνίδι από μόνες τους. Αν τα γραφικά και η engine του παιχνιδιού δημιουργούν μια τέλεια ψευδαίσθηση, οι αλληλεπιδράσεις με ιστορικές προσωπικότητες μέσω των συγκεκριμένων σεναριών πραγματικά απογειώνουν την εμπειρία.

Θα μπορούσα να αναφερθώ και στην εξαιρετική υλοποίηση του co-op multiplayer, η οποία έκανε ακόμη και εμένα, ορκισμένο πολέμιο κάθε μορφής multiplayer παιχνιδιού, να μην θέλω να σταματήσω να παίζω. Κατ ‘ ουσίαν, πήραν την single player εμπειρία του Assassin’s Creed και μας έβαλαν να την μοιραζόμαστε με έτερους ακοινώνητους Ασσασινομπάμιες™, σε πραγματικό χρόνο. Η δε εντελώς ομαλή και απρόσκοπτη ενσωμάτωση των co-op αποστολών στην φυσιολογική ροή του single player παιχνιδιού, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Καθαρή ομορφιά.

Ο τίτλος είχε την μεγάλη ατυχία να κυκλοφορήσει τεχνικά ημιτελής, σε μια hardware αγορά πλήρως ανέτοιμη για τις απαιτήσεις της μηχανής γραφικών του. Αν ξύσετε όμως με υπομονή, επιμονή και μεράκι αυτά τα στρώματα διαγαλαξιακής σκόνης από πάνω του, έχετε ένα από τα πιο φιλόδοξα, τολμηρά και αληθινά next gen παιχνίδια που κυκλοφορούν εκεί έξω αυτή την στιγμή. Ίσως το πρώτο next gen παιχνίδι, το οποίο με κάνει πραγματικά να ανατριχιάζω ακοινώνητα και ηδονικά στην προοπτική των τίτλων που έρχονται. 

Και βουαλά. Μπαίνουμε αισίως στην Χρονιά του Προβάτου, με ένα μπαράζ εκπληκτικών παιχνιδιών στον ορίζοντα. Πραγματικά, δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη στιγμή για να είσαι PC gamer. Δι’ ευχών του Αγίου Backlog ημών, προσδοκούμε έλευση Γουίτσορος Του Τρίτου και καταστροφή εναπομείνουσης κοινωνικής ζωής ημών, αμήν.

 

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

20 Comments

  1. Το Nemesis από μόνο του σαν “πρωτοεμφανιζόμενο” σύστημα ίσως να ήταν η πλέον next-gen καινοτομία του χώρου την χρονιά που μας πέρασε, αλλά σαν συνολική παρουσίαση το Shadow of Mordor θύμιζε αρκετά Assassin’s Creed και “Batman: Arkham τάδε” στους μηχανισμούς οπότε δεν το λες και βήμα παραπέρα. Σίγουρα θα του αξίζει να μπει έστω σαν Honorable Mention εν ευθέτω backlog χρόνω πάντως, δε λέω.

  2. Απ΄οτι κατάλαβα έβαλε μόνο όσα είχε παίξει αρκετά/τελειώσει ώστε να έχει πλήρη άποψη π.χ. και το Alien Isolation ή το Wolfenstein θα μπορούσαν να μπουν άνετα, γενικά η φετινή χρονιά ήταν πάρα πολύ καλή σε κυκλοφορίες. 😀

  3. Πολύ ωραίο άρθρο.Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα υπό την έννοια ότι έχω παίξει περίπου τα μισά,αλλά τα South Park,Wolf Among Us και Banner Saga σπέρνουν.Δεν έχω παίξει ακόμη το Dragonfall (τώρα παίζω το Returns) και γενικά πρέπει να καλύψω πολύ έδαφος στα rpgs (δεν έχω παίξει σχεδόν κανένα φετινό),ειδικά με τα Witcher 3,Eternity κτλ. να έρχονται.

    Ένα παράπονο μόνο ρε Borrache.Ούτε ένα honorable mention στο Transistor;Μια γωνίτσα να χωρέσει αυτό το μικροσκοπικό (δυστυχώς και κυριολεκτικά) διαμαντάκι; :p:p

  4. Ήταν πολύ ιδιαίτερο το Transistor..άσε που χρειαζόσουν το πρώτο playthrough μόνο και μόνο για να κατανοήσεις πώς ακριβώς πρέπει να πολεμάς. Δυνατό, αλλά dark horse. Ίσως μια καλή αφορμή για να εγκαινιάσω honorable mentions τμήμα του χρόνου!

  5. Το Dragonfall είναι κανονικό campaign, μεγαλύτερο, πλουσιότερο και αρτιότερο από το κανονικό Returns. Είχε ανακοινωθεί σαν “DLC” αλλά έτσι όπως υλοποιήθηκε, αυτό είναι το πραγματικό Shadowrun και τo Returns είναι το απλό tech demo της μηχανής.

    Το Unity είναι εκπληκτικό και θα το συνειδητοποιήσει αρκετός κόσμος όταν ξεπεραστούν τα μυριάδες τεχνικά του προβλήματα κάπου γύρω στο Φεβρουάριο-Μάρτιο. Απλά δυστυχώς για την ώρα είναι playable σε ελάχιστους υπολογιστές. Σαν ψωμί και ασσασίνικη ουσία όμως, κοιτάει στα μάτια το 2.

  6. Ναι ουσιαστικά ήταν μαρκετινίστικο λάθος από μεριάς Harebrained και που στερούσε πωλήσεις και αναγνώριση από το παιχνίδι. Κάτι που σύντομα διαπίστωσαν και οι ίδιοι και αποφάσισαν να το ξαναπαρουσιάσουν ως αυτόνομη campaign. Αν έβγαινε σε retail σίγουρα θα ήταν σαν expansion από τα παλιά. 😉

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL