THE CAT LADY

THE HEART OF A SPIDER (FULL OF DRUGS)

Κάθομαι εδώ και χαζεύω την άδεια σελίδα, λίγες στιγμές μετά τους τίτλους τέλους του ανώμαλου, πανέμορφα ρημαγμένου και εντελώς απροσδόκητου, The Cat Lady. Οι μουσικές των Tears of Mars, Warmer και Josiah Orsie, χτυπιούνται λυσσασμένα με το fractal/electronica soundtrack του MICAMIC και οι αλλόκοσμες, ματωμένες εικόνες του παιχνιδιού έχουν καεί επάνω στις ίριδες των ματιών μου.

Κυριολεκτικά από το πουθενά, το The Cat Lady κατορθώνει να ενώσει σε ένα παιχνίδι τα Gabriel Knight, Sanitarium και I Have No Mouth And I Must Scream. Το κάνει δε, τόσο καλά, που εκτός από ένα αποτέλεσμα που στέκει άνετα μονάχο του, δημιουργεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο, μια κατηγορία και μια αισθητική που είναι ολόδικές του. Το The Cat Lady είναι τόσο καλό. Aν o Neil Gaiman ξεκίναγε graphic novel με story της Jensen και Nine Inch Nails στο repeat, ίσως το αποτέλεσμα να πλησίαζε έστω και ελάχιστα την ψυχοτεχνική πανδαισία του The Cat Lady.

THE RIVERBED

Λίγα πράγματα μπορώ να γράψω για το παιχνίδι χωρίς να δώσω κάποιο spoiler. Ναι, είναι δισδιάστατο και είναι adventure. Παραδοσιακό adventure. Έχετε inventory και θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε ευφυώς αντικείμενα ώστε να προχωρήσετε. Κάθε γρίφος όχι μόνο έχει λόγο ύπαρξης, αλλά είναι και “ρεαλιστικός”, από την άποψη ότι ποτέ δεν θα βρεθείτε να κουβαλάτε μισό ράφι ταβανόπροκες και μια μηχανή ντήζελ στην κωλότσεπη. Όχι. Οι γρίφοι του The Cat Lady, κατορθώνουν εκτός από το να είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικοί, να ενσωματώνονται άψογα στη ροή της περιπέτειας.

Ξεκινάμε το παιχνίδι ως Susan Ashworth (με εξωπραγματικά ατμοσφαιρικό voice-over από την Lynsey Frost, ό,τι πλησιέστερο σε θηλυκή εκδοχή του Logan Cunningham υπάρχει αυτή τη στιγμή) και στην εισαγωγή παρακολουθούμε την αυτοκτονία μας. Η περιπέτεια που ακολουθεί είναι διαδοχικά σουρεαλιστική, φρικιαστική, απρόσμενη, λυτρωτική και καθαρά επική. Ένα σενάριο που ελάχιστες φορές έχουμε δει στον κινηματογράφο, πόσο μάλλον σε computer game, ξετυλίγεται μαεστρικά μπροστά μας, μέσα σε επτά κεφάλαια. Μπορεί να μην διαρκεί πάνω από 6-7 ώρες, αλλά ο συναισθηματικός αντίκτυπος, οι εικόνες και τα συναισθήματα που γεννά στον παίκτη είναι πραγματικά από άλλο πλανήτη.

Με ένα πολύ έξυπνο συνδυασμό φωτορεαλιστικών γραφικών, κολλάζ και ενός ιδιότυπου 2D artwork, το παιχνίδι έχει τη δική του οπτική ταυτότητα από την πρώτη στιγμή. Όπως και ο πνευματικός του πατέρας, I Have No Mouth And I Must Scream, αγγίζει πάρα πολύ βαριά, δύσκολα και “άσχημα” θέματα, χωρίς να εκφέρει καμία κρίση. Οι καταστάσεις είναι αυτές που είναι και καλούμαστε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό που νομίζουμε πως είναι σωστό. Τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο και τίποτε δεν είναι ηρωικό. Η Susan δεν μετανιώνει καν για την αυτοκτονία της. Για την ακρίβεια, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού είναι αφιερωμένο στη θλίψη θανάτου, το τεράστιο βάρος που είναι να βλέπεις τους χαρωπούς ανθρώπους να τρέχουν από τη μια ασήμαντη στάση στην άλλη και ν’αναρωτιέσαι γιατί δεν συνειδητοποιούν τη ματαιότητα της όλης κωμωδίας. Και ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις ότι κατάλαβες επιτέλους τί θέλει να πει ο ποιητής, τα πάντα γυρίζουν τούμπα.

Το soundtrack βρίσκεται *επίσης* σε άλλο πλανήτη, με πρωτότυπα τραγούδια και ορχηστρικά θέματα όχι απλώς να μας βυθίζουν στον παραλίγο ασπρόμαυρο κόσμο της Susan, αλλά και να μας οδηγούν σταθερά μέσα από τα κύματα της απεγνωσμένης, γενναίας του τρέλας. Ο τρόπος που έχουν δέσει με τα γραφικά, είναι αυτό που λέμε στο χωριό μου, “one in a million”. Για το διαδικαστικό της υπόθεσης, θα γράψω πως ο χειρισμός είναι απλούστατος και γίνεται εξ’ολοκλήρου με το keyboard. Αν σας ακούγεται παλαιολιθικό και περιορισμένο, θα χαρείτε μόλις διαπιστώσετε ότι στα πλαίσια και τη δομή του παιχνιδιού λειτουργεί εξαιρετικά, χωρίς ούτε μια φορά να έρχεται ανάμεσα σε εσάς και αυτό που προσπαθείτε να επιτύχετε, ο ορισμός δηλαδή του διαισθητικού και ολοκληρωμένου interface.

PUTTING OUT THE FIRE (GASOLINE)

Αντιπαθώ παθολογικά τις γάτες. Ακόμη περισσότερο τις γκόμενες που ασχολούνται μόνο με αυτές (“Αχχχχ, κοίτα τί γλυκό που είναι το ψιψίνι μου με το καπέλο καλλικάντζαρου, χιχί, #StupidInstagramWithCat#6423”). O τίτλος του παιχνιδιού στην αρχή μου φάνηκε ως κακόγουστο αστείο ή τρολιά σχεδιασμένη να παίξει με τις ευαισθησίες μου. Μετά είδα το trailer. Στο 4:02 είχα αγοράσει το παιχνίδι στο Desura. Οι επόμενες έξι ώρες μου ήταν εκεί, όχι εδώ. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι ακόμα εκεί. Ένα μέρος μου θα μείνει πάντα εκεί.

Τέτοια ατμόσφαιρα σε adventure game έχω να βιώσω από την πρώτη φορά που έπαιξα το Sanitarium και ανατινάχτηκε ο μικρός εφηβικός μου εγκέφαλος. Καλλιτεχνικά, το παιχνίδι παίζει μπάλα μόνο του, σε κάποια πεντάστερη ΑΑΑ+ λίγκα. Το γράψιμο, τα voice-overs, οι καταστάσεις, είναι ο ορισμός του M Rated Game. Και ο χαρακτηρισμός “game” το κάνει να φαίνεται λίγο. Όπως και το The Walking Dead πριν από αυτό, σε στήνει μπροστά στον καθρέφτη, σου δείχνει άσχημα πράγματα και κρατά τα μάτια σου ανοιχτά. “Τί θα κάνεις γι’αυτό;” σε ρωτάει.

Η ελευθερία που έχεις ως προς τις απαντήσεις σου, η ωμή και βρώμικη αλήθεια που θ’ανακαλύψεις, ένα βήμα τη φορά, καθιστούν το The Cat Lady ένα από τα κορυφαία horror adventures όλων των εποχών. Η γραμμή της διαδοχής είναι ξεκάθαρη πλέον (I Have No Mouth – Sanitarium- Cat Lady) και πραγματικά θέλω πολύ να δω ποιός θα καταφέρει να ξεπεράσει αυτό που ένιωσα απόψε.

Η βαθμολογία είναι καθαρά ενδεικτική στα πλαίσια κάποιου αντικειμενικού, υπάρχουν-κι-άλλα-παιχνίδια-μπάρμπα, κόσμου. Αν έχετε έστω κι ένα περαστικό ενδιαφέρον για τα adventures ψυχολογικού τρόμου, δεν νοείται να μην έχετε τον τίτλο στη συλλογή σας.

Disclaimer: Πολλές ευχαριστίες στο εκλεκτό μέλος της κοινότητάς μας, chek2fire που έφερε το παιχνίδι στην προσοχή μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ γιατί τέτοιος εκπληκτικός τίτλος κυκλοφόρησε χωρίς μισό δράμι hype ή έστω μια υποτυπώδη διαφήμιση. Oh wait…

Υστερόγραφον : Oι fans του εκπληκτικού graphic novel “The Crow” του James O’ Barr, μπορούν να περιμένουν μια (και δυο και τρεις) πολύ όμορφες εκπλήξεις κατά τη διάρκεια της περιπέτειας…

Pros

Cons