REVIEWS

MILANOIR

Ζήσε Σα Σκύλος, Ψόφα Σαν Άντρας

O Πιέρο Σάντσι είναι ένας πολύ σκληρός καριόλης.

Άφησε το Γυμνάσιο μετά την τέταρτη συνεχόμενη χρονιά που έμεινε μετεξεταστέος. Αν του ζητούσαν να γράψει με το καυτό μολύβι της Μπερέτα του αντί για Φάμπερ Νούμερο 4, ίσως τα πήγαινε καλύτερα. Έστω να περιγράψει την πεταλούδα που κρατούσε πάντα χωμένη στη μπότα του, αντί γι’αυτές τις βλακείες περί Μοναρχών του Μεξικό. Την έβγαζε με μικροκομπίνες και ψευτοαλητείες ώσπου η μοίρα τον έφερε στο δρόμο του Ντον Λαντσέτι. Ο Πιέρο εντάχθηκε στη φαμέλια του και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Δεν υπήρχε δουλειά αρκετά βρώμικη για το Νταή του Ντουόμο. Πολύ σύντομα, οι δρόμοι έτρεμαν το κροτάλισμα από τα τρίπατα σκαρπίνια του. Οι αστυνομικοί άλλαζαν οικοδομικό τετράγωνο με το που έβγαινε σήμα πως ο Πιέρο είχε καβαλήσει το παπί.

Περιμένατε σοβαρά τώρα διαφορετικό μεταφορικό;

Οι υπόλοιποι γκάνγκστερς ήξεραν πως έπρεπε να αποφεύγουν αυτό τον υπάνθρωπο, αυτό το λυσσασμένο σκυλί, αν δεν ήθελαν να καταλήξουν μερικά κιλά μολύβι βαρύτεροι, παραχωμένοι σε κάποιο ξεχασμένο φρεάτιο στις όχθες του Τιτσίνο.

Ο όρος poliziotteschi χρησιμοποιείται καταχρηστικά,προκειμένου να χαρακτηρίσει τα Ιταλικά αστυνομικά φιλμ δεύτερης και τρίτης διαλογής, τα οποία γυρίζονταν με ρυθμούς οπλοπολυβόλου κατά την δεκαετία του ’70. Εμπνευσμένα από τις αντίστοιχες Αμερικανικές παραγωγές, αποφάσιζαν πολύ σοφά πως αφού δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα ξαδέρφια τους από την Δύση σε επίπεδο παραγωγής ή ερμηνειών, θα τα ξεπερνούσαν σε υπερβολή, φτάνοντας σε τέτοια κωμικοτραγικά άκρα, ώστε να καταλήξουν κάποια στιγμή να αποτελέσουν ξεχωριστό κινηματογραφικό υπο-είδος, με ορκισμένους φίλους ανά την υφήλιο. Διατηρούσαν μάλιστα στενή σχέση με τα spaghetti westerns, καθώς τα περισσότερα γυρίζονταν στα ίδια πλατώ της Cinecitta.

Οι ζόρικοι λεβέντες της Italo Games, μελετώντας το σύγχρονο τοπίο των ανεξάρτητων παιχνιδιών δράσης, διαπίστωσαν πως στις ζωές μας υπήρχε ένα τεράστιο κενό σε σχήμα Μπερέτας. Μεταξύ δεύτερης και τρίτης μακαρονάδας, είχαν την θεόπνευστη ιδέα να δημιουργήσουν μια lo-fi περιπέτεια δράσης, η οποία θα ξετυλιγόταν ακριβώς σαν ένα ασυμβίβαστο, υπερβολικό και ολότελα αξιολάτρευτο φιλμ της παραπάνω κατηγορίας.

Φλόγες και Συντρίμια

Το παιχνίδι αποτείνει φόρο τιμής στο έργο των Di Leo, Fulci, Lenzi, Girolamo και πολλών ακόμη μαιτρ του είδους. Το σενάριό του, προσχηματικό και βουτηγμένο στο κιτς, υπερβίαιο μελόδραμα, θα φέρει ένα τεράστιο χαμόγελο στα πρόσωπα όσων εξ’ ημών μεγαλώσαμε κρυφοπαρακολουθώντας τις ‘απαγορευμένες’ βιντεοκασέτες των γονιών μας ενώ υποτίθεται πως κοιμόμασταν. Μηχανικά, έχουμε να κάνουμε με ένα μάλλον απλοϊκό twin stick shooter. Ο χειρισμός του προσαρμόζεται αρμονικά στο ποντίκι και το πληκτρολόγιο και δεν πρόκειται να προβληματίσει κανέναν παίκτη που είχε έστω και επιδερμική επαφή με το είδος.

Η δράση του χωρίζεται σε επτά κεφάλαια (με το απαραίτητο φυλακόβιο ιντερλούδιο να κερδίζει τις εντυπώσεις) και μετά το τέταρτο, χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα απαιτητική. Το οπλοστάσιό μας είναι περιορισμένο μα χορταστικό (τα υπερκορεσμένα freeze frames μετά από κάθε εκπυρσοκρότηση του Magnum είναι αδύνατο να τα βαρεθείς) και πλαισιώνεται από ένα αναιμικό ‘έλα, ας το χώσουμε και αυτό’ stealth υποσύστημα, το οποίο περισσότερο υπάρχει προκειμένου να προσθέτει λίγη ποικιλία σε συγκεκριμένα κομμάτια των αποστολών μας, παρά για να προσφέρει κάποιο ουσιωδώς εναλλακτικό gameplay.

Της Φυλακής Τα Σίδερα, Είναι Για Τους Λεβέντες.

Παρέχεται δυνατότητα για “διπλό” φυσικά (μόνο στον ίδιο υπολογιστή) η οποία ενισχύει την όλη εμπειρία τα μέγιστα, καθώς, κακά τα ψέματα, μετά τον δισχιλιοστό θάνατο στο ίδιο boss fight, τα ταλαιπωρημένα solo νεύρα, εύκολα εγκαταλείπουν. Το δε soundtrack, αποτελούμενο από λάγνες funk κιθάρες εποχής και εκρηκτικά ξεσπάσματα ηλεκτρισμού, “πουλάει” το όλο exploitation πακέτο με ιδιαίτερη επιτυχία. Προσθέστε τώρα και μερικά κυνηγητά με αμάξια και εξωλέμβιες βάρκες στην όλη υπόθεση και έχετε ένα φούλ νοσταλγικό κοκτέηλ βιντεοκασέτας εποχής.

Και καταδιώξεις με παπόρια έχουμε, βεβαίως βεβαίως.

Το Milanoir είναι ακριβώς το παιχνίδι ως το οποίο διαφημίζεται : o Ευρωπαίος, φούλ στιλιζαρισμένος ξάδερφος του Hotline Miami, ο οποίος ζει για πάντα, στα υποσχόμενα ντουμάνια της δεκαετίας του ’70. Δεν καινοτομεί ούτε επανεφευρίσκει τον τροχό. Φορά όμως το πιο φίνο κολλητό δερμάτινο που θα δεις φέτος και ξέρει να ανάβει τσιγάρο με περισσή καταφρόνια. Αν τώρα δούμε και κάποια διαδραστική εκδοχή του έργου του Γιάννη Δαλιανίδη μέσα στην επόμενη τριετία, μπορούμε να φύγουμε ευτυχισμένοι.

E buono?

RATING - 80%

80%

Si

Στιλιζαρισμένα υπερβολικό και βίαιο, κολλητικές funky 70's κιθάρες και ένα σενάριο που θα έκανε το Βρώμικο Χάρι υπερήφανο. Το Hotline Miami μόλις έλαβε την Ευρωπαϊκότατη απάντησή του.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

2 Comments

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN