μετα το τελος του άρκωλου, ειχα ποτιστεί με γκοθικίλα και ηθελα κι αλλο, σαν πιρανχοπρεζακι που ειμαι. εβαλα στην ακρη τις ενστασεις μου, καταπια τον εγωισμο μου (δεν συνηθιζω να επιστρεφω σε παιγνιδι που παρατώ, εκτος αν προκειται για εξαιρετικη περιπτωση) και ξεκινησα νεο πλειθρού στο ελεξ (ειχα φτασει στο ενα τριτο περιπου και ειχα καμει ρεηανινστώ μολις εφυγα απ το ζεστο, γνωριμο κουκουλι του "φανταζυ" μπερσερκερ κοσμου).
ΤΕΛΙΚΑ, παιχνιδαρα.
διαβασα τωρα πριν γραψω το ποστ ολες τις σελιδες του θρεντ και ειδα το θαψιμο που του χα ριξει πριν μια 5ετια λογω μπασταρδου φανταζορομποτοποσταποκαλυπτικ σετινγκ
. ναι, οκ, θα προτιμουσα 1000 φορες να ηταν ξεκαθαρα φανταζυ, αλλά παρηγοριομουνα βλεποντας οτι ειναι κλασικη γκοθικ εμπειρια κατω απ την επιφανεια. (ελεγα στον εαυτο μου οτι παιζω ενα γκοθικ που καποιος απλά εχει φορεσει απο πανω ενα μοντ/σκιν που αλλαζει τα 3 χωρια των φαξονς σε κατι πιο συγχρονο...
)
γκοθικ ον στεροιντς βεβαια. ακομα και στο γκοθικ 3 ψιλοθυμομουνα τις περιοχες (ενταξει στο περιπου, οχι και απ εξω) εδω μεχρι το τελος περιπλανιομουνα σε περιοχες που τις εβλεπα πρωτη φορα, ανακαλυπτοντας νεα πραγματακια. τεραστιος κοσμος. στην αρχη κλασικα δεν ξεμυτιζεις ουτε μετρο, γιατι γινεται καφε η καλτσουλα. μετα που τουμπανιαζεις, οι βολτες στην εξοχη ειναι απολαυστικες. μια χαρα γραφικαρες, καλα, εννοειται εκτος απ τη φατσα του πρωταγωνιστη (πρεπει ναναι καποιο ινσαι τζοουκ αυτο, δεν παιζει να φτιαχνουν κατα λαθος τετοιες ασχημόφατσες), ελαφρια μηχανη (5'' το κουικλόουντ, τελεια), μηδεν μπαγκς. κατα τ αλλα οτι ακριβως περιμενεις αν εχεις παιξει εστω ενα γκοθικ. 3 φαξονς, κάνεις κουεστς, αποφασιζεις ποιο φάξο θα τιμησεις με την αποδοχη σου, συνεχιζεις κουεστς, τελικη μαχη, παμε γι άλλα. ολα αναμενομενα. ανεβαζεις σκιλς μονο με τον καταλληλο δασκαλο, οι πανοπλιες ειναι μετρημενες στα δαχτυλα του ενος χεριου (αντε εναμιση ισως). τα κλασικα ελαττωματα (για μενα) συνεχιζονται και δω. οχι dual wielding, δεν μπορεις να λουταρεις πανοπλιες απ τους πεθαμενους, (εδω προστεθηκε και το τραγικο: δεν λουταρεις ουτε οπλα.... αχαρακτηριστο. μονο τα ψιλα στις τσεπες τους και τιποτα γραμματα η παπίερς). επισης μου φανηκε τρομερα μικρος ο αριθμος των exp που παιρνεις οταν σκοτωνεις τερατα (σου βγαινει ο πατος κλασικα για πιρανχα, αφου εννοειται οτι το λεβελ των τερατων ειναι σταθερο εξαρχης) του στυλ, 5, 10,50 exp, ενω ευτυχως οταν τελειωσεις κουεστ βλεπεις κατι 800, χιλιάρια και αυξανονται οσο προχωραει το παιχνιδι.
ενταξει, στον κοσμο των κλερικς με το "διαστημικο" στυλ στην βαση τους δεν την παλευα με τιποτα, μ εφερε παλι στα ορια μου, αλλά δεν επροκειτο να τα παρατησω αυτη την φορα, το ειχα ξεκαθαρισει στον εαυτο μου. απλα εκει εκανα μαλλον τα λιγοτερα κουεστς κι εφευγα οσο το δυνατον γρηγοροτερα.
σκληρος καργιόλης (που μαζευει ανθη στην εξοχη, ωστοσο)
α, για να τα λεμε ολα. ΕΥΓΕ για το τζετπακ. το γραφω ξεχωριστα γιατι ειναι το feature που εκραζα πιο πολυ απ ολα οταν ανακοινωθηκε το κειμ. οχι μονο ειναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για τις πιο δυσκολες μαχες και δινει μια ευκαιρια για πιο στρατηγικη αντιμετωπιση των εχθρων (μιας που το απαραδεκτο στανλοκ γνωστο και απο τα γκοθικς, εννοειται οτι διατηρηθηκε κι εδω...). περα απ αυτο, προσφερει μια απ τις πιο χορταστικες και εντυπωσιακες εμπειριες που ειχα σε πισι γκειμ μαχη, διαχρονικά. οταν παρεις το σκιλ με την εναερια επιθεση απο ψηλα, θα με θυμηθεις, ρεηκουίτη.
και το στορυ δεν ηταν κακο. οκ, με τα μετρα της πιρανχα παντα. εχει και το εσχατολογικο μεσα, "θα πεθανουμε ολοι, σωσε μας τζαξ, ενωσε μας φωτισμενε ηγετη μας" κλπ, εχει παραλληλα και την προσωπικη ιστορια του ηρωα με το οικογενειακο του παρελθον σε πρωτο πλανο. δεν περιμενα και κατι πιο βαθυ η ρηξικελευθο. ολα καλα.
ωραια περασαμε, καμια 75αρια ωρες εγραψε το κοντερ, μπερσερκερ/παλαδίνος με one handed σπάθες και τσεκουρια εννοειται, και το τερματισα στο λεβελ 44. και το καλυτερο? όποτε θελησω, μπορω να βουτηξω στο ελεξ 2. καλα, οχι στο καπακι. ειπαμε, τζανκης, αλλά το οβερντοουζ ειναι επικινδυνο πραμα.
και ειναι ωραιο να ξερεις οτι ερχεται καποια στιγμη και το ελεξ3 (το ειχαν πει εξαρχης οτι ειναι τριλογια). απλά μετα, νομιζω οτι η αγαπημενη πιρανχα πρεπει να μας δωσει ενα ακομα γκοθικ οπως μονο εκεινη ξερει και μπορεί.
αυτά.
εντιτ: α, οχι, αυτο δεν πρεπει να μεινει απ εξω, ξεχαστηκα πριν. τραγικη, ΤΡΑΓΙΚΗ η φαση πριν την τελικη μαχη που δεν σ αφηνει να κανεις σειβ, ή εστω ακομα πιο δικαιο, να κανει το ιδιο το γκεημ autosave μετα απο τον απαραιτητο, τεραστιο διαλογο με τον τελικο κακο. οπότε, επρεπε οσες φορες χασεις, να χεις απ την μία τα νευρα σου και να χεις να υποφερεις και το μπουρου μπουρου του οχτρού, που θελε να σου εξηγησει τι και πως... (ασε ρε θειο τωρα να πουμε. ασε την κουβεντα και τραβα το λεηζερ σου η οτι διαλο κουβαλας...)
ευτυχως που ημαντε τουμπανος κι εχασα μονο 2 φορες.
ΑΥΤΑ πρεπει να εκλειψουν τη σημερινη εποχη απ τα κειμς, ειναι ασυγχωρητες αβλεψιες και δειχνουν τσαπατσουλιά και αδιαφορια.