Όπα, όπα, η E Street Band δεν είναι "45 άτομα με τρομπόνια" αλλά μια από τις πλέον κτηνωδώς ευέλικτες/βιρτουόζικες live μπάντες που έχουν περάσει ποτέ. O μακαρίτης Clarence "Big Man" Clemons για μερικούς-μερικούς ήταν μεγαλύτερος star απ'τον Springsteen (και όταν έπαιζε το τελευταίο, ο-κόσμος-τελειώνει-εδώ solo του Jungleland, όλοι καταλάβαιναν γιατί), οι Van Zandt, Bittan, Weinberg, Tallent και Lofgren παίζουν σε κατηγορία από μόνοι τους.
Είναι κάτι που θα εκτιμάς όλο και περισσότερο όσο πιο πολύ παίζεις μουσική και προχωράς σε αυτή. Είναι μαγική η τηλεπάθεια που έχουν επί σκηνής. Τώρα προφανώς τα ίδια τα τραγούδια λογικό είναι να μην μιλάνε σε κάποιους. Ούτε κακό είναι ούτε τίποτα. Για παράδειγμα μπορώ να εκτιμήσω εγκεφαλικά και συνθετικά τους Radiohead αλλά η μοναδική περίπτωση να τους αντέξω είναι σαν soundtrack σε ταινία. Απλά δεν με αγγίζει η ενέργειά τους.
Το σημείο επαφής μου με το Springsteen ήταν ακριβώς αυτή η ασύλληπτη λαχτάρα για ζωή, για εμπειρίες, για περιπέτεια που είχε ο πρωϊμος ήχος του (και ακόμη διατηρεί σε συγκεκριμένα κομμάτια). Μεγαλώνοντας στη γλυκιά και κοιμισμένη επαρχία μου, ένα μικρό νερντάκι γεμάτο όνειρα και δίχως την παραμικρή ιδέα για το πως να τα πραγματοποιήσει, είχα ξαφνικά μια κασέττα-οδικό χάρτη προς αυτά.
Α στα διάλα...συγκινήθηκα τώρα, πάω να βάλω το Born To Run, πάει καιρός απ' όταν το άκουσα τελευταία φορά <img src="/smile.gif" width="" height="" alt="
" title="
" class="bbcode_smiley" />
ΥΓ Επίσης, τα περισσότερα από τα παλιότερα βιβλία του Stephen King έβριθαν Σπρινγκστηνικών αναφορών. Όλα έχουν κάνει τη ζημιά τους!
