Κύριοι, συνέβη. <br><br>Το Σκοτεινάτο εσυλήθη. Τα μυστικά του σύρθηκαν ουρλιάζοντας στο φως και εκεί, στην Δοκιμασία του Ατσαλιού και του Πυρωμένου Αίματος, βρέθηκαν λειψά.<br><br>Χρειάστηκαν 110 ώρες, περισσότερες απ' όσες δαπάνησα στο Fallout: New Vegas με όλα τα DLC του και καμιά 50αριά λιγότερες από την εποποιία του Wild Hunt και των expansions του.<br><br>Το παιχνίδι είναι ένα αριστούργημα, ένα μοναδικό κομψοτέχνημα. Βρίσκομαι, με τεράστια υπερηφάνια για τη γιωτοκαριέρα μου, στο 1.2% των παικτών που έχουν ολοκληρώσει το παιχνίδι στην Default/Strict δυσκολία του. Δεν θέλω καν να ξέρω τί χρειάζεται προκειμένου να ολοκληρωθεί σε Stygian δυσκολία.<br><br>Παραδόξως, η μεγαλύτερη Κόλαση ΔΕΝ ήταν ο τελικός πόσης, αλλά με διαφορά ο εφιάλτης του grind που βρίσκεται στον πυρήνα του παιχνιδιού. Δεν ξέρω, χάνω τα λόγια μου. Από μικρό παιδί που τερμάτισα πρώτη φορά ολομόναχος το Defender of the Crown έχω να νιώσω έτσι. Λες και ας πούμε σημείωσα υπερ-επίτευγμα. Θα βγω στο δρόμο τώρα να δω κανονικούς ανθρώπους και θα ψάχνομαι γιατί ΔΕΝ με συγχαίρουν. Ίσως πλέον κατανοώ τον Άρχοντα Σρέντερ λίγο καλύτερα...