σπανια πιστευω ο ψωνάρας οτι ειδικα στο θεμα του Μπρουσάρα, μπορει να γραψει καποιος "καλυτερα" (παει να πει πιο ζεστά) απο μενα (ω ναι, εχω κατι τετοιες εκλαμψεις μεγαλομανιας, μη με βλεπεις ετσι χαμηλότονο).
η φιλη μου η Πόλυ το καταφερε. τσιτωστε τα βολιουμς. Αυτο.
Eίσαι πια 71 χρονών. Και στο βίντεο είσαι 29. Και είχες ήδη γράψει τον ύμνο για όσους φτάνουν στα μισά της ζωής και πετάγονται από τον ύπνο τους συνειδητοποιώντας ότι "they've spent their lives waiting for a moment that just won't come". Κι ενώ αυτό κρύβει μια βαθιά μοναξιά και τον απόλυτο τρόμο, ο επόμενος στίχος το ξεκαθαρίζει στο άτομο που κοιμάται δίπλα: «δεν με ενδιαφέρουν κορίτσι μου τα χλιαρά, τα συμβιβασμένα, τα μετέωρα / δεν με αφορούν άλλο τα χιλιοπαιγμένα παιχνιδάκια / Εγώ θέλω ΚΑΡΔΙΑ, θέλω ΨΥΧΗ, θέλω ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ. Και τα θέλω τώρα.» Αλλιώς μοναξιά, δεν πειράζει. Πιο τίμιο.
Το «Badlands» για μένα είναι ο πραγματικός ύμνος του Bruce, ακόμα κι αν στα γήπεδα η φιέστα γίνεται με το Born to Run. Το πραγματικό τραγούδι αγώνα είναι το Badlands. Γιατί εκεί ξυπνά και πετάγεται το γαμώτο του ανθρώπου που έκανε σαν καλό παιδί ό,τι του είπε το σύστημα - δούλεψε μέχρι που μάτωσε, μέχρι που έσπασε τη μέση του για να καταλάβει ότι «poor man wants to be rich / rich man wants to be king / and the king ain't satisfied till he rules everything».
Πόσο αδιέξοδο να αναμετριέσαι με κάτι που σε αφήνει πάντα ηττημένο στα σημεία. Κάτι μέσα στο οποίο δεν αναγνωρίζεις καν τον εαυτό σου.
Oμως, περίμενε μισό λεπτό, σε καθησυχάζει. Ο «βρωμότοπος» που γεννήθηκες και ζεις δεν σε καθορίζει. Δεν είσαι εσύ. Eσύ είσαι αυτός που ακόμα αγαπάς ένα κορίτσι. Εσύ είσαι αυτός που ακόμα πιστεύεις στα όνειρά σου. Κι ας συγκρούονται κάθε μέρα, κάθε μέρα, με την "πραγματικότητα".
Εσύ είσαι αυτός που γέρασε μέσα σε συναυλίες. Που παίρνει αγκαλιά άγνωστους δίπλα του, χοροπηδά και ξελαρυγγιάζεται σ’ ένα αέναο «ohohohohohohoh» παγκόσμιο όρκο (λίγο πριν το τέλος του τραγουδιού, το «ohohohohohohoh» μουρμούρισμα έχει μεταμορφωθεί μέσα στις δεκαετίες σε γηπεδικό ουρλιαχτό) ενώνοντας φωνή, ιδρώτα και δάκρυα με 80.000 ακόμα ρομαντικούς, γραφικούς μαλάκες που όμως δε θα γίνουν ποτέ λαμόγια.
Δεν είναι οι συναυλίες. Δεν είναι τα τραγούδια. Δεν είναι ο Μπρους. Είναι, είναι... μυστική χειραψία.
Χρόνια πολλά Μπρουσάρα.
[Βάλτε ήχο και δείτε την καλύτερη εκτέλεση. ΔΥΝΑΤΑ]
For the ones who have a notion
A notion deep inside
That IT AIN'T NO SIN TO BE GLAD THAT YOU'RE ALIVE
I want to find ONE FACE
that it ain't looking through me
I want to find one place
I want to spit in the face of these BADLANDS