Ο Θεός, για 'μένα, υπάρχει.
Υπάρχει πρώτα απ' όλα μέσα μου.
Υπάρχει γιατί μου το έχει αποδείξει, ότι υπάρχει.
Υπάρχει, γιατί δε μπορώ να δεχτώ, ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον.
Άρα, η πίστη μου στο Θεό, δεν κλονίζεται, όσο εγώ νιώθω έτσι.
Μπορεί, να τον αποκαλώ με λάθος όνομα. Μπορεί η προσευχή μου, να μην έχει καμία αξία. Μπορεί να πιστεύω σε μια λάθος θρησκεία που πιστεύει σε λάθος Θεό (αν και δε νιώθω έτσι, υπάρχουν πολλές αποδείξεις, ότι η θρησκεία μας, μπορεί να είναι μια απάτη). Στο Θεό λοιπόν, θα πιστεύω, όπως και να έχει.
Αυτούς που δεν πιστεύω με τίποτα, είναι οι άνθρωποι. Έχω σταματήσει να πιστεύω στους ανθρώπους. Γι' αυτό και δεν πιστεύω στην εκκλησία. Στην εκκλησία των ανθρώπων. Στην εκκλησία, που στο όνομά της είχαν κάνει, έχουν κάνει και θα κάνουν πολλά πράγματα, που με βρίσκουν αντίθετο, και εκμεταλεύονται τις περιστάσεις και τους "αθώους/ανεγκέφαλους ανθρώπους.
Φυσικά, αυτό που λέω δεν πιάνει το 100% των ανθρώπων, και φυσικά δεν τους ρίχνω όλους στο ίδιο καζάνι. Εξαιρέσεις υπάρχουν πολλές και παντού γύρω μας. Φωτεινές μάλιστα !
Όσο ζούμε μαθαίνουμε. Όσο το ψάχνουμε, μαθαίνουμε. Η γνώση σου φέρνει ιδέες. Η εμπειρία σου φέρνει ιδέες. Όσο λοιπόν, δεν αμφισβητείς τίποτα, μπορεί να καταλήξεις στο δικό σου συμπέρασμα και να είσαι ευτυχισμένος με αυτό. Δικαίωμα του καθενός. Σημασία έχει να νιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου και με το Θεό. Και πιστεύω,πως, όταν βρεθεί ο καθένας απέναντι του, δε θα κοιτάξει τις πράξεις, αλλά την καρδιά/ψυχή του καθενός. Αν δεν είσαι καθαρός στην ψυχή, δεν πας σε κανένα παράδεισο...