REVIEWS
Trending

RETURN TO MONKEY ISLAND

Το άλγος του νόστου

Disclaimer/review spoiler: ο υπογράφων στερείται οποιασδήποτε αντικειμενικότητας γύρω από οποιοδήποτε Monkey Island (ακόμη και το θεωρητικώς πιο αδύναμο της σειράς) και κατ’ επέκταση για το Return to Monkey Island. Αν θέλετε κάποια μετρημένη κριτική, ίσως το παρακάτω κείμενο να μην είναι το καταλληλότερο για εσάς. Βλέπετε το Ταξίδι της Επιστροφής έρχεται για τον καθένα, αργά ή γρήγορα, με διαφορετικό τρόπο, αλλά πάντα έρχεται. Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, οφείλω να δηλώσω ότι το Return to Monkey Island (RtMI) δεν ήταν μία απλή επιστροφή ενός ήρωα, αλλά μία ιδιαίτερη εμπειρία που είχα να βιώσω με ελάχιστους τίτλους τα τελευταία χρόνια.

Return to Monkey Island - Chuckie and Boybrush look at the camera in cute fashion
Είναι δυνατόν να μην μελώσει η ψυχούλα σου με αυτά τα βλέμματα?

Δεν είναι φυσικά και τόσο δύσκολο όταν ήδη από την αρχή του RtMI σε υποδέχονται οι παραπάνω τρισχαριτωμένες, γεμάτες υπονοούμενη σκανταλιά, φατσούλες. Ήδη από τα πρώτα είκοσι λεπτά είχα βρει τον εαυτό μου να χαμογελά τόσο με το πώς το παιχνίδι με έμπαζε σε ένα καλοσχεδιασμένο tutorial, που κανένα point-and-click adventure δεν ήξερε ότι χρειαζόταν, όσο και με κάτι προφανές: την επίσημη εξήγηση για το πολυσυζητημένο φινάλε του Monkey Island 2: LeChuck’s Revenge (ΜΙ2). Το tutorial είναι ίσως βοηθητικό για κάποιον νέο στο χόμπυ, τόσο όσο περίπου εκείνος ο αμούστακος πιτσιρικάς που προσπαθούσε να κινήσει πέρα-δώθε τον υποδυόμενο πειρατή ώστε να μαζέψει το απαραίτητο piece-of-eight. Η δε εξήγηση ήταν απαραίτητη για τον πλέον αλωπεκή γενειοφόρο μεσήλικα που πάντα αναρωτιόταν πώς και γιατί τελείωσε έτσι το ΜΙ2. Όλα τα έχουν προβλέψει οι Ron Gilbert και Dave Grossman, δημιουργοί της σειράς πειστήρια των οποίων δεν έχω το χώρο να αφιερώσω εδώ.

Return to Monkey Island - Saber Fruit flyer
Η λύση βέβαια για τον κατάκοπο ήρωα της παραπάνω παραγράφου είναι μία: SABER FRUIT!

Το RtMI, λοιπόν, ξεκινά τρόπον τινά από εκεί που σταμάτησε το ΜΙ2: δύο παιδιά υποδύονται τους πειρατές στο κυνήγι του θησαυρού Big Whoop. Οφείλω να τονίσω το κατά κάποιον τρόπο, διότι ο μαεστρικός τρόπος με τον οποίο εισάγονται ο Chuckie και ο Boybrush στην ιστορία δεν ακυρώνει, αντιθέτως ενσωματώνει, κανένα από τα προηγούμενα Monkey Island. Με άλλα λόγια, ό,τι έχει συμβεί μέχρι και το Tales of Monkey Island λογίζεται ως canon στα μάτια των δημιουργών του RtMI. Αυτό έρχεται σε μία μικρή αντίθεση με αυτά που είχε γράψει ο Ron Gilbert στο προσωπικό του blog το 2013, όπου ισχυριζόταν ότι θα είναι το δικό του ΜΙ3 (και σίγουρα πήγε πίσω από αρκετά σημεία που είχε θέσει ως «όρους»). Εντούτοις, μικρή σημασία έχει για το πόσο σέβεται το lore, καθώς η μεγάλη πλειονότητα του κοινού απλώς ήθελε ένα “Monkey Island από τον Ron”. Έπειτα από το κατάλληλο networking, η Disney έδωσε τελικά το ΟΚ (και την απαραίτητη δημιουργική ελευθερία) στον Gilbert ώστε να πει την ιστορία που θέλει και να μας δείξει επιτέλους ποιο είναι αυτό το Μυστικό του Monkey Island!

Και αυτό δεν είναι άλλο από το… δεν είναι τόσο απλό, αγαπητοί μας αναγνώστες. Ο αξιαγάπητος γνωστός μας, Guybrush Threepwood, πρέπει να πάρει καινούργιο πλοίο και πλήρωμα για να πάει ξανά στο Monkey Island. Αυτήν τη φορά θα καταφέρει επιτέλους να βρει το χαμένο θησαυρό, πάση θυσία. Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα αφού οι Pirate Leaders έχουν εκτοπιστεί από τους οριακά millennials Pirate Leaders που έχουν λίγο διαφορετική αντίληψη για το πώς γίνονται τα πράγματα. Η λύση είναι μόνο μία: να επιτάξει το μόνο πλοίο που έχει πλήρωμα και είναι έτοιμο να αναχωρήσει για το πολυπόθητο Monkey Island που δεν είναι άλλο από το πλοίο του LeChuck! Έτσι καταλήγουμε σε άλλη μία περιπέτεια που διακατέχεται από γερές δόσεις αυτοαναφορικότητας, slapstick humour, γκάφας, υγειούς διαφώτισης από την πάντα προσγειωμένη Elaine Marley, και τελικά αυτογνωσίας. Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε τίποτα καλύτερο;

Return to Monkey Island - The map demonstrates navigation at Monkey Island
Τόσο διαφορετικό, μα τόσο οικείο…

Ήδη από την πολύ αρχή, το όραμα των δημιουργών του RtMI είναι αρκετά εμφανές: χρησιμοποιώντας το ίδιο το παιχνίδι ως όχημα εκφράζουν τις δικές τους ανησυχίες, υπαρξιακές ή μη, γύρω από την πορεία τους στο χώρο, την επιστροφή τους σε ένα από τα πρώτα τους και αγαπημένα «παιδιά» ακόμη και την ίδια την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο των videogames. Υπό αυτό το πρίσμα, το Σημείο 17 στο blog του Gilbert ίσως αντηχεί πιο έντονα από όλα τα υπόλοιπα, ήθελε να φτιάξει ένα παιχνίδι όπως αυτός και μόνο αυτός ήθελε να το κάνει. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετοί συμβιβασμοί στο τι θέλει να πετύχει το RtMI. Είναι σίγουρα ένα adventure game που δεν το διακρίνει η υψηλή δυσκολία, ακόμη και στο «the way it meant to be played – hardcore” mode του. Οι γρίφοι του δεν πλησιάζουν ούτε με το κιάλι τους ιδιαίτερα αλλοπρόσαλλους γρίφους π.χ. του ΜΙ2. Είναι κακό αυτό; Θα έλεγα όχι, και θα εξηγήσω το λόγο παρακάτω αφότου αναλύσω το οφθαλμοφανές.

Return to Monkey Island - Guybrush is looking at the chef from Monkey Island 1 who complains about the world changing
Η αλήθεια είναι ότι ορισμένες φορές αυτοί οι προβληματισμοί εκφράζονται άμεσα χωρίς να δίνουν στο θεατή δυνατότητα πολλαπλής ερμηνείας.

Η σειρά Monkey Island δεν έχει art identity

Η όποια συζήτηση έγινε για το art πριν την κυκλοφορία του παιχνιδιού ακυρώθηκε αυτόματα από τα λίγα πρώτα λεπτά ενασχόλησης με αυτό. Η ατμόσφαιρα, τα αθώα και αγαθά αστεία, το οριακά σαρδόνιο χιούμορ του, οι καλοπροαίρετες ή μη γκάφες του Guybrush είναι εδώ όσο ήταν και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Ακόμη και αν εξετάσουμε τα αυτονόητα, η σειρά Monkey Island πέρασε από πέντε διαφορετικές απεικονίσεις (pixel, hand-drawn 2D, δύο τεχνοτροπίες 3D, και τα remake) ώστε είναι αστείο να γκρινιάζει ο οποιοσδήποτε για #notmymonkeyisland. Ως κάποιος που ταυτίζεται περισσότερο με την περίοδο του Curse of Monkey Island (MI3), θεωρώντας το art direction του αντικειμενικά αειθαλές (I will die on this hill), θεωρώ ότι όλο το art, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Rex Crowle, λειτουργεί χάρμα και προσδίδει μία αίσθηση οικειότητας στο παιχνίδι καθιστώντας το παράλληλα μοναδικό. Οι ασύμμετρες- οριακά σουρεαλιστικές- πινελιές κάθε οθόνης, φέρνουν λίγο από το παρελθόν και τα βιογραφικά των δημιουργών του: λίγο από The Cave, λίγο από Double Fine, αλλά ταυτόχρονα γνώριμο και καλαίσθητο χωρίς να ξενίζει, πέραν από την πρώτη εντύπωση. Προσθέστε σε όλο αυτό το πακέτο το αψεγάδιαστο voice-acting (για άλλη μία φορά ο Dominic Armato δίνει ρέστα, ενώ παρότι με αρχικά ξένισε ο Jess Harnell ως η νέα φωνή του LeChuck η ερμηνεία του ήταν άριστη) και από καλλιτεχνικής πλευράς το Monkey Island είναι τόσο προσεγμένο όσο θα μπορούσε και όφειλε να είναι.

Return to Monkey Island - Guybrush is underwater walking towards Monkey Island
Σταματώ και για τα αξιοθέατα αν θέλω. Χρόνος υπάρχει!

Πέραν όμως του art, το ευρύτερο design και προσέγγιση κλιμάκωσης του παιχνιδιού είναι υλοποιημένα στην εντέλεια. Το RtMI ακολουθεί μία δομή-μονοδρόμου για τις πρώτες τρεις Πράξεις, ενώ η κλασσική πλοήγηση μεταξύ νησιών και κατ’επέκταση οι εξαρτώμενοι γρίφοι ανοίγουν κατά την Τέταρτη Πράξη. Η πρόκληση παραμένει αρκετά χαμηλή και δεν φτάνει τις απαιτήσεις που είχαν είτε παλιοί είτε σχετικά πρόσφατοι εκπρόσωποι του είδους (η αμήχανη στιγμή όταν συνειδητοποιείς ότι το Primordia βγήκε πριν δέκα χρόνια, ενώ το Thimbleweek Park πριν πέντε…). Υπό αυτήν την έννοια, το RtMI είναι ίσως το πλέον προσιτό της σειράς από πλευράς δυσκολίας. Οι γρίφοι του κυμαίνονται από γρίφους παρατηρητικότητας μέχρι κάποιας «ανταλλαγής/αντικατάστασης» κάποιου αντικειμένου με κάποιο παρόμοιας αποτελεσματικότητας, Θα ομολογήσω ότι μου έλειψε κάποιου είδους sword-fighting, αν και υπάρχει μία παρόμοια διαδικασία όπου στοχεύουμε να πούμε μία ιστορία με όσο μεγαλύτερη πρόζα γίνεται, γρίφος-διαδικασία που κυμαίνεται στα ίδια πλαίσια, αλλά δεν φτάνει τα insult sword-fighting των ΜΙ1 και ΜΙ3.  

Return to Monkey Island - A sample of a logic puzzle
Η μόνη σωστή απάντηση…

Όπως ήδη είπαμε αυτό το review δεν θα είναι αντικειμενικό, παρότι έχουμε αναφέρει διάφορα ψεγάδια που τοποθετούν ενδεχομένως το RtMI ως ένα point-and-click adventure ένα σκαλοπάτι παρακάτω π.χ. από το σύγχρονο The Excavation of Hob’s Barrow. Όλα αυτά ακυρώνονται όμως με το ότι ο RtMI μιλάει ταυτόχρονα σε ένα ευρύ κοινό, με μεγαλύτερη εστίαση στους 35+ που είχαν την τύχη να ασχοληθούν με τα πρώτα μέρη της σειράς στον καιρό τους. Το RtMI είναι μία ωδή στη χαμένη νιότη τόσο των παικτών όσο και των δημιουργών του. Είναι μία σπουδή στους κύκλους που κάνουμε, στα παλιά λιμάνια που θέλουμε να ρίξουμε άγκυρα έστω και για λίγο για να δούμε πόσο έχουν αλλάξει τόσο αυτά όσο και εμείς. Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως: ήδη από τα πρώτα λεπτά το παιχνίδι δρα ως μία χρονοκάψουλα με την οποία ο παίκτης μεταφέρεται στις αναμνήσεις του, στις συναντήσεις με έναν παλιό, παιδικό του φίλο που σκάρωναν μαζί σκανταλιές για να περάσουν τον Largo LaGrande, που ήθελαν να σώσουν το κορίτσι (που ποτέ δεν χρειαζόταν ή ήθελε να σωθεί – ας μιλήσουμε για το πόσο μπροστά ήταν στη χειραφέτηση των δυναμικών θηλυκών χαρακτήρων στην αφήγησή του), που ήθελαν να κερδίσουν με γοητευτική άγνοια των επιπτώσεων των πράξεων τους τον Μεγάλο Κακό.

Return to Monkey Island - A sample of the hidden Cogg Island
Για κάποιον λόγο το συγκεκριμένο μου θύμισε το εξαιρετικό Myst. Υποβρύχια παιχνίδια του υποσυνείδητου.

Όλα τα παραπάνω το Return to Monkey Island τα κατάφερε ενώ σαγήνευε ένα νεαρό κοινό που δεν είχε ιδέα για τις «περιπέτειες» και τις αναμνήσεις του πατέρα του. Ξαφνικά, η αφήγησή του, οι βατοί του γρίφοι, το εμφανώς καλαίσθητο art direction ήταν τόσο προσιτά ώστε ένα εξάπτουν την περιέργεια ενός προεφηβικού κοινού που η μόνη γνώση που έχει από το χόμπυ είναι τι είναι δημοφιλές στο σχολείο. Όχι, μόνο την εξάπτει αλλά το καθηλώνει χωρίς να το αποθαρρύνει, εάν το επιθυμεί υπάρχει και το hint system για να μπορέσει να το βοηθήσει χωρίς να καταφύγει στις εύκολες λύσεις του internet και χάσει όλο το παιχνίδι. Ταυτόχρονα ένας «έμπειρος» μεσήλικας δεν παύει να απολαμβάνει κάθε λεπτό, κάθε διακριτική αναφορά (που ίσως είναι και απάντηση στο περίεργο trivia cards game).  

Return to Monkey Island - Guybrush and Elaine are walking through the woods
Ενίοτε και μαθήματα ζωής, σε διαλόγους με την πολυαγαπημένη μας Elaine.

Με το RtMI ένιωσα ότι συνάντησα έναν σχολικό φίλο που διακόψαμε μία συζήτηση στη μέση και χάσαμε κάθε επικοινωνία για χρόνια ολόκληρα, βρεθήκαμε στο δρόμο τυχαία, και συνεχίσαμε την ίδια κουβέντα από εκεί που την είχαμε αφήσει. Μου είπε για τις νέες γνωριμίες που έκανε στο διάστημα που μεσολάβησε, την ανάγκη και υποχρέωση να αποδέχεται κάποιος το καινούργιο και να το παντρεύει με τις παλιές του παρακαταθήκες. Γελάσαμε όταν θυμηθήκαμε ότι φορούσε ψεύτικο μούσι για να δείχνει μεγάλος ώστε να τον παίρνουν στα σοβαρά αυτοί που ήθελε να εντυπωσιάσει. Χαμογέλασε αμήχανα όταν του είπα ότι βγάζει πλέον τα δικά του γένια, ενώ τα ηλιόξανθα μαλλιά του έχουν μία μεγάλη άσπρη ανταύγεια. Αυτοί που ήθελε να εντυπωσιάσει άνοιξαν τελικά ψαράδικο και θυμούνται και αυτοί περασμένα μεγαλεία. Τώρα, τη μεγαλύτερη, τη μόνη σημασία έχει ένας πιτσιρικάς που τον κοιτάει με ορθάνοιχτα μάτια γεμάτα έκπληξη και δέος ακούγοντας για τις σκανταλιές μας. Τόσο πιτσιρικάς, όσο εμείς όταν είχαμε πρωτογνωριστεί. Μου τόνισε ότι μόνο αυτή η πιτσιρικαρία έχει σημασία, ότι όπου και να ταξιδέψουμε, πάντα θα έρθει η στιγμή που θα μας κοιτάνε για να τους δώσουμε τον πυρσό για να ανέβουν αυτοί ψηλά στου καραβιού το παρατηρητήριο για να ατενίσουν στις δικές τους περιπέτειες αφού πρώτα μοιραστούμε μαζί τους τις δικές μας. Ένας καλός φίλος πάντα σου λέει αυτό που χρειάζεσαι να ακούσεις. Μία εποχή τελειώνει, μία άλλη αρχίζει.

Return to Monkey Island - Guybrush is alone sitting on a bench located in a clearing. The sunlight is showering him gently.
Οι μεγαλύτερες κουβέντες είναι αυτές που λέγονται κατά τη διάρκεια της παρατεταμένης σιωπής. Μέχρι την επόμενη φορά, παλιόφιλε…

Ron Gilbert, Dave Grossman, Terrible Toybox. Σας ευχαριστώ.

Πόσο fanboy είμαστε;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 100%

100%

Τσουρινακικό

Ο νόστος του ήρωα που μας συνεπήρε σε αθώες ηλικίες ήρθε για να μας θυμίσει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι όσο και αν μεγαλώνουμε, πάντα θα θέλουμε να είμαστε παιδιά.

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

5 Comments

  1. Πανέμορφο κείμενο, κάθε λέξη αληθινή. Η τελευταία παράγραφος τα λέει όλα. Οι φατσούλες που σε κοιτάζουν όλο θαυμασμό και λαχτάρα, ανεμίζοντας συνάμα το αδυσώπητο φλάμπουρο του ‘Ο καιρός σου πέρασε, μπαμπά.’

    ΕΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΓΕΡΑΝΙΟ, ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ!

  2. Ξεκίνησα να διαβάζω, αλλά σε μόλις μερικές σειρές αποφάσισα να το κρατήσω σαν κερασάκι στην τούρτα του RtMI, αφού το κατασπαράξω λαίμαργα. Και σκοπεύω να το κάνω μονοκοπανιά, οπότε θα περιμένω όσο χρειαστεί για να βρω το σχετικό παράθυρο στο σισύφειο ανέκδοτο της ενήλικης ζωής.

  3. Υπέροχο το κείμενο και ναι, είναι αντικειμενικότατο. Πίριοντ. Αλλά παραλίγο να γινόμουν ρόμπα στο γραφείο ρε παιδιά, θα με πάρουν τα ζουμιά αν συνεχίσετε με αυτό το ρυθμό. Επιβάλλεται άραγε ένα νέο πλειθρου των 2 πρώτων για να ξαναπάρουμε μπρος ή οχι;

    “…Ως κάποιος που ταυτίζεται περισσότερο με την περίοδο του Curse of Monkey Island (MI3), θεωρώντας το art direction του [B][I]αντικειμενικά[/I] [I]αειθαλές…’
    ΕΙΣΑΙ ΑΔΕΡΦΟΣ!!![/I][/B]

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL