REVIEWS

WARHAMMER 40,000: INQUISITOR – MARTYR

The Emperor is slightly unimpressed.

Θεωρώ ότι η NeocoreGames είναι εταιρεία που κατάφερε με όραμα και σχέδιο να εδραιωθεί στη συνείδηση των φίλων των diablo-clone παιχνιδιών με το τριεπεισοδικό παιχνίδι (πλέον ολοκληρωμένο πακέτο) των περιπετειών του υιού Van Helsing. Δημιουργώντας ουσιαστικά τη δική της ΙΡ, παρέδωσε έναν τίτλο με μεγάλη έμφαση στο single-player, το οποίο έσφυζε από χιούμορ, pop culture αναφορές αλλά και, στην τελική της μορφή, πληθώρα διαφορετικών κλάσεων. Η συνεχής υποστήριξη και εμπλουτισμός του τίτλου ήταν ενδεικτικά ότι οι τύποι της NeocoreGames έχουν το μεράκι και «πονάνε» τις δημιουργίες τους, με άλλα λόγια δεν έχουν στόχο τη γρήγορη αρπαχτή από μία έξυπνη ιδέα.

Τα πειστήρια που έδωσε κυρίως το The Incredible Adventures of Van Helsing: The Final Cut ήταν αρκετά για να κάνουν ακόμη και τους επιφυλακτικότερους των οπαδών του κόσμου του Warhammer 40K να διατηρούν μία σπίθα ελπίδας όταν η εταιρεία ανακοίνωσε το W40K: Inquisitor – Martyr. Χωρίς να έχει κάνει τεράστια άλματα να επαναπροσδιορίζει το είδος, το πάντρεμα διάφορων και διαφορετικών μηχανισμών (πχ. το tower defence mini-game του Den) λειτούργησε υπέρ του Van Helsing και η NeocoreGames είχε αρκετά φιλόδοξα σχέδια για τo Inquisitor. Ας εξετάσουμε αν τελικά α) παρέδωσε ό,τι είχε υποσχεθεί και β) αν το πακέτο λειτουργεί.

Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό.

CATHEDRALS IN SPACE

Η πλοκή του παιχνιδιού μας τοποθετεί ως Ιεροεξεταστή (Inquisitor, εξ’ ου και η κατά το ήμισυ ονομασία του παιχνιδιού) που προσεδαφίστηκε σε ένα φαινομενικά ερημωμένο καθεδρικό-αστρόπλοιο. Στόχος μας να γυρίσουμε πίσω στο δικό μας πλοίο, αφού πρώτα συλλέξουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για το πού βρισκόμαστε. Πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουμε ότι ο πλωτός καθεδρικός ναός από τον οποίο προσπαθούμε να δραπετεύσουμε είναι ο Martyr, ένα πλοίο που είχε εξαφανιστεί δίχως ίχνος πριν αρκετές χιλιετίες. Σιγά-σιγά η ιστορία του καθώς και το τι μυστικά κρύβει μέσα του θα μας ιντριγκάρουν ώστε να ξεκινήσουμε ένα ολόκληρο ταξίδι στον Caligari sector προκειμένου να συνθέσουμε το puzzle πίσω από το Martyr.

Η ιστορία του Inquisitor – Martyr αναμενόμενα δεν χρίζει ιδιαίτερης πρωτοτυπίας ούτε ποικιλομορφίας. Γραμμική στην εκτέλεση (ακόμη και αν ακολουθήσουμε τα ελάχιστα side-quests) έπειτα από 24 ώρες (σε ανεκτά επίπεδα δυσκολίας ώστε να έχετε καλή πρόκληση) θα καταφέρετε να δείτε τους τίτλους τέλους του αποκλειστικά single-player σκέλους του παιχνιδιού. Αυτό που πετυχαίνει σε υπερθετικό βαθμό είναι στο να τραβήξει τον παίκτη στην grimdark ατμόσφαιρα του κόσμου του Warhammer 40K. Έπειτα από την απόφαση της Fantasy Workshop να διαθέσει ελευθέρα το license του κόσμου (χωρίς δηλαδή ιδιαίτερα αυστηρούς ελέγχους στο πού, ποιος και πώς), δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει αρκετά απογοητευτικές απόπειρες παιχνιδιών βασισμένες στον κόσμο του W40K που ο κακοπροαίρετος θα έλεγε ότι περισσότερο τζογάρουν στην ταμπέλα πάρα στην ουσία του παιχνιδιού.

Grim-dark όσο δεν πάει. Θυμίζει πολύ εκείνο το level από το καλύτερο ίσως hack’n’slash αυτής της περίοδου. Κάτι σε path αν σας λέει κάτι… 😉

Το Inquisitor – Martyr σε αυτόν τον τομέα, τιμά το lore του W40K με το παραπάνω: από τις κλισέ ατάκες του Ιεροεξεταστή (κάθε μισή πρόταση έφερε τον όρο «purge» ή “heretic” ή “Emperor” ή όλες μαζί) μέχρι και την απεικόνιση των επιπέδων που ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη. Ακόμη και το fast travel μεταξύ των πλανητών που Caligari sector απεικόνιζε το ταξίδι μας μέσω του Warp (ένας εκ των ακρογωνιαίων λίθων του lore). Η δε εικαστική αναπαράσταση κάθε επιπέδου αναδεικνύει το φουτουριστική νεογοτθική αισθητική του W40K σε κάθε πιθαμή των περιβαλλόντων χώρων, με νεκροκεφαλές, κουφάρια από Xenos, μέχρι και τις στολές των αντιπάλων Chaos Marines. Στον τομέα των γραφικών η NeocoreGames έδωσε ρέστα, παρότι αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις όπως θα εξετάσουμε στη συνέχεια.

Προσεγμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Παρατηρείστε το φωτισμό.

PURGE THE UNCLEAN

Φυσικά το κυρίως γεύμα σε κάθε Action-RPG που σέβεται τον εαυτό του απαρτίζεται από δύο κύρια συστατικά: α) την εξέλιξη του χαρακτήρα, β) τους δευτερεύοντες μηχανισμούς που κάνουν συνεισφέρουν στην εμπειρία μακελέματος ορδών εχθρών. Στο ζήτημα των χαρακτήρων τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα από ότι φαινομενικά δείχνουν αρχικά. Έχουμε στη διάθεσή μας τα τρία βασικά αρχέτυπα των κλάσεων (melee, ranged, spellcaster) οι οποίες θεωρητικά με τη σειρά τους χωρίζονται σε τρεις υποκλάσεις. Τονίζουμε το θεωρητικά διότι στην πράξη οι υποκλάσεις δεν είναι τίποτα άλλο από τον αρχικό εξοπλισμό που φέρει ο χαρακτήρας της κλάσης μας ο οποίος επηρεάζει άμεσα το διαθέσιμο skillset του χαρακτήρα μας.

Για να εξηγήσουμε καλύτερα τι σημαίνει αυτό, οφείλουμε να εξετάσουμε αρχικά τη μάχη και την απουσία οποιουδήποτε βάθους αυτής. Το Inquisitor – Martyr είχε αρχικώς διαφημιστεί ως tactical action-RPG που σήμαινε ότι θα έπρεπε να επιλέγουμε τις μάχες μας, καθώς και το χώρο και το χρόνο που θα τις δώσουμε. Το περιβάλλον θα έπαιζε σημαντικό ρόλο με την ύπαρξη cover system, ενώ καθοριστικής σημασίας δείκτης (πέραν αυτού της υγείας προφανώς) θα ήταν το suppression, που δείχνει την αντίστασή μας σε δευτερεύοντα effects ιδιοτήτων των εχθρών (και τούμπαλιν). Όλα αυτά ενώ συμβαίνουν εν τέλει υποκρύπτουν ένα εντελώς επιφανειακό και αμήχανα υπεραπλουστευμένο σύστημα μάχης. Επί της ουσίας το skillset μας καθορίζεται από τρία βασικά πράγματα: 1) το όπλο ή όπλα που κρατάμε, 2) από την πανοπλία που φοράμε, και 3) από το δευτερεύον implant/grenade που έχουμε εξοπλίσει στο αντίστοιχο slot. Τα όπλα καθορίζουν τις κύριες επιθέσεις μας που συνήθως είναι μία single-target και μία Area of Effect. Προσθέστε σε αυτό το ζευγάρι και δύο παρόμοιες κινήσεις αλλά σε cooldown εφόσον είναι ισχυρότερες και στο σύνολό μας έχουμε τέσσερις επιθέσεις. Η πανοπλία καθορίζει μία αποκλειστικά ειδική κίνηση, ενώ οι χειροβομβίδες ή τα implants έχουν διαφορετικά εφέ αναλόγως το είδος. Φυσικά αλλαγή πανοπλιών/όπλων αλλάζει το skillset και άρα επανερχόμαστε στο ότι οι υποκλάσεις δεν είναι παρά το starting gear της κλάσης και τίποτα παραπάνω.

Fight the good fight/ Believe what is right/ Crusader, the Lord of the Realm

Η εναλλαγή μεταξύ επιθέσεων καταντάει αισθητά (και) μονότονα επαναλαμβανόμενη έπειτα από τα πρώτα επίπεδα. Περιφερόμαστε στο επίπεδο εντοπίζουμε την ομάδα εχθρών, καθαρίζουμε, προχωράμε παρακάτω. Σε περίπτωση που έχουμε σοβαρή «ζημιά» στο suppression (που μετά βεβαιότητας μεταφράζεται σε σχεδόν insta-death στα αυξημένα επίπεδα δυσκολίας) μπαίνουμε σε cover μέχρι να γεμίσει και πάλι από την αρχή. Ομολογουμένως υπάρχουν σημεία όπου η μάχη είναι αρκετά διασκεδαστική ή καλύτερα χορταστική ειδικά όταν είμαστε αντιμέτωποι με Chaos Marines που είναι δύσκολα καρ…ύδια. Ο ήχος που συνοδεύει κάθε επιτυχές χτύπημα συμβάλει στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, αλλά έως εκεί. Λίγα πράγματα σώζουν την  κατάσταση δυστυχώς, και είναι εμφανές ότι το σύστημα επιτηδευμένα παρέμεινε απλό για να μπορέσει να είναι προσιτός ο χειρισμός και στις κονσόλες στις οποίες θα κυκλοφορήσει το παιχνίδι στο άμεσο μέλλον.

Απολαυστικές οι μάχες με τους Chaos Marines που δικαιολογούν τη φήμη τους.

Τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτικά και για το level design. Το Inquisitor δεν είναι ένα open-world hack’n’slash game, αλλά ακολουθεί τη συνταγή των μικρών αποστολών όπως εφαρμόστηκαν στο Victor Vran ή στο Vikings. Ομολογουμένως είναι ζήτημα γούστου, αλλά προσωπικά βρήκα αυτήν την προσέγγιση απωθητική που με έβγαζε εκτός δράσης και έκοβε συνεχώς τη ροή. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες, η πλοκή ή τα side-quests προχωράνε μέσω του ορμητηρίου μας όπου επιλέγουμε την αποστολή, τον εξοπλισμό μας και χωνόμαστε στην κυρίως δράση. Κατά τη διάρκεια της αποστολής δεν υπάρχει ουδεμία πρόσβαση σε inventory, άρα είναι do or die (a lot) η φάση για τις κύριες αποστολές, ενώ για τις δευτερεύουσες έχουμε πεπερασμένο αριθμό επιτρεπόμενων θανάτων (αρχικώς τρεις). Μοναδική εξαίρεση από το μοτίβο των χαρτών τύπου «3-5 δωμάτια ενωμένα με διαδρόμους» είναι τα σχετικά μεγάλα levels όπου εκεί το παιχνίδι προσπαθεί να γίνει παραδοσιακό hack’n’slash, παρά corridor-shooter.

Δεν λείπουν και στιγμές του Objective defence. Ίσως από τα δυσκολότερα σημεία που αντιμετώπισα στο παιχνίδι, για τους λάθους λόγους…

Όλα αυτά θα ήταν ανεκτά αν το παιχνίδι δεν έπασχε αισθητά από προβλήματα performance. Προβλήματα που είχαν παρατηρηθεί ήδη από το πρώτο μέρος του Van Helsing επανεμφανίζονται εδώ με μεγαλύτερο σθένος. Στην αρχή κάθε πίστας δεν ήταν λίγες οι φορές που έπιανα κατά μέσο όρο 55 fps και όλα έτρεχαν βούτυρο. Έπειτα από αρκετή πρόοδο κατά την οποία συνάντησα ορδές εχθρών και τους χώρους που βρίθουν εικαστικής λεπτομέρειας, το σύστημα λύγιζε και έφτανα στα 30 fps που οδηγούσαν σε μία αίσθηση δυσκαμψίας και δυσκινησίας από πλευράς εμπειρίας. Τα πράγματα γίνονταν ακόμη χειρότερα στους μεγαλύτερους χάρτες όπου έπειτα από την πάροδο του χρόνου ήταν μαθηματικά βέβαια ότι θα καταλήξω να βλέπω το παιχνίδι καρέ-καρέ στα 5-10 fps. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα textures κυριολεκτικά «έσπαγαν» και η οθόνη γέμιζε πολύγωνα. Ευελπιστώ ότι η εταιρεία θα επιληφθεί της κατάστασης, δεδομένου ότι έχει εδραιώσει πλήρες σύστημα για αναφορές σε bugs. Παρόλα αυτά οφείλω να σημειώσω ότι όλα αυτά τα ζητήματα είχαν εντοπιστεί εδώ και καιρό, στο χρονικό διάστημα κατά το οποίο το παιχνίδι βρισκόταν υπό καθεστώς Early Access, και δεν είχαν διορθωθεί. Το συμπέρασμά μου επομένως είναι ότι η NeocoreGames οφείλει να εξετάσει τη μηχανή γραφικών της και να καθίσει να κάνει σωστό optimisation καθώς αυτά τα προβλήματα δεν είναι τίποτα το καινούργιο, ειδικά στα ζητήματα της απόδοσης.

Για του λόγου το αληθές.

ADEPTUS MECHANICUS

Μέχρι στιγμής είμαι βέβαιος ότι θα έχω αποθαρρύνει τους περισσότερους από εσάς να δουν τον τίτλο. Η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, τα οποία σταδιακά διορθώνονται από την εταιρεία η οποία εμπλουτίζει και το end-game gameplay, στην προσπάθειά της να περιορίσει όσο γίνεται το grind για καλύτερο loot. Πέραν όλων αυτών, τα συστήματά του Inquisitor θα έλεγα ότι είναι και οι καλύτεροι κράχτες του. Στο ίδιο πνεύμα με τα Van Helsing, το Inquisitor διαθέτει μία σωρεία από δευτερεύοντα συστήματα που έχουν δέσει αρμονικά μεταξύ τους: Crafting, co-op, side missions, character progression κτλ.

Τόσο πιστό στο lore, όπου μέρος του συστήματος του character build μας είναι στο πού προσκείμεθα στα subfactions της Inquisition (Radicals, Puritans) με αντίστοιχα skill unlocks.

Τα skill trees είναι στη σωστή κατεύθυνση ως ένα κράμα level progression μεταξύ των κλασσικών έως-Morrowind Elder Scrolls και των παραδοσιακών skill trees τύπου Diablo 2/Titan Quest. Τμήματα του διαθέσιμου skill tree ξεκλειδώνονται μέσω του άτυπου achievement system που βασίζεται στον τρόπο παιξίματός μας (π.χ. «Kill X single-target enemies”). Όταν αυτά ξεκλειδώσουν τότε μπορούμε να επενδύσουμε με πόντους στο ξεκλειδωμένο skill tree branch. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα skill trees παραμένουν ξεκλειδωμένα σε μεταγενέστερα playthroughs με άλλες κλάσεις δίνοντας μία μικρή ώθηση.

Ακόμη και το crafting έχει το δικό του progression για να μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη και το grind μεγαλύτερο.

Το crafting είναι επίσης βασισμένο σε απλές ιδέες και λειτουργεί αξιοπρεπώς. Στο ζήτημα του end-game απαιτεί πάρα πολύ grind ώστε να ξεκλειδωθούν όλες οι δυνατές συνταγές, καθώς θα χρειαστεί να εκτελούμε αποστολές σε όλους τους πλανήτες του Caligari Sector, ώστε να διαδίδουμε το λόγο του Emperor και να απολαμβάνουμε αμοιβές (ως ένα άλλο reputation system). Παρόλα αυτά το crafting παραμένει ίσως η πιο αποδοτική λύση για να βρει ο παίκτης σωστό loot για τον τρόπο παιχνιδιού του, μέχρι να βγει το Uther’s Tarot deck. Αυτή η τράπουλα δίνει τη δυνατότητα να επισκεφτούμε κάποια αποστολή με modifiers που έχουν ως αποτέλεσμα guaranteed drops. Μπορούμε είτε να στήσουμε τους δικούς μας modifiers, είτε να επιλεγούν random με το αντίστοιχο κόστος σε faith resource (το οποίο φαρμάρουμε σταδιακά). Το σύστημα του Uther’s deck ίσως είναι η καλύτερη λύση για το co-op, endgame grind και η πιο συμφέρουσα από πλευράς εύρεσης loot. Όπως αναφέραμε το coop υφίσταται, αλλά μόνο στις μεμονωμένες αποστολές καθώς (και παρά τις υποσχέσεις της) η NeocoreGames αποφάσισε να μην το ενσωματώσει στην campaign για λόγους αφηγηματικής (όπως υποστήριξε). Όλα αυτά αναλόγως του πόσο ελκυστικά θα τα βρείτε μπορεί να σας κρατήσουν λίγο παραπάνω στον τίτλο, πιθανώς αν έχετε και παρέα να τα δοκιμάσετε. Προσωπικά με το που είδα τους τίτλους τέλους, δοκίμασα μία επιπλέον κλάση (το levelling γίνεται αποκλειστικά μέσω της campaign μέχρι στιγμής) και το έκλεισα με ευλάβεια στον Αυτοκράτορα, επιλέγοντας να μην εξετάσω την τελική side-mission.

Έτοιμοι για άλλη μία αποστολή, μήπως και κάτσει κανένα καλό αντικείμενο (έκατσε).

VERDICT (BY THE EMPEROR!)

Η αλήθεια είναι ότι το Inquisitor- Martyr με άφησε πάρα πολύ διχασμένο στο τέλος. Από τη μία τα συστήματα που κληρονομεί και βελτιώνει από το Van Helsing προσδίδουν αρκετό βάθος σε ένα είδος που ψάχνει να ξεφύγει από την απλοϊκότητα του clickfest. Η ατμόσφαιρα και η πίστη στο lore του κόσμου του Warhammer έχει αντιμετωπιστεί με περισσή φροντίδα, πράγμα διόλου συχνό τη σημερινή εποχή, όπου τα πάντα είναι cash-grab. Από την άλλη τα διαρκή προβλήματα που έχει ο τίτλος σε επίπεδα απόδοσης, το απαράδεκτα απλοϊκό σύστημα μάχης (ακόμη και τα mounted guns/vehicles, είναι υπεραπλουστευμένα) συνθέτουν ένα πλαίσιο που απωθεί το παίκτη από το να επενδύσει μακροπρόθεσμα το χρόνο του στον τίτλο. Στην κατάσταση που βρίσκεται θα μπορούσα μόνο να το προτείνω σε die-hard οπαδούς του W40K ή σε κάποιον που θέλει να μπει στον κόσμο του παραγνωρίζοντας παράλληλα όλα τα υπόλοιπα αγκάθια που θα συναντήσει. Τίμια προσπάθεια, η οποία δυστυχώς αυτοπυροβολήθηκε στο πόδι…

Pros

  • Υπεράριθμες επιλογές στο skill tree customisation
  • Κατά γράμμα εικαστική απεικόνιση του grim-dark Warhammer 40K κόσμου
  • Όλα τα δευτερεύοντα συστήματα έχουν λάβει ιδιαίτερης προσοχής

Cons

  • Απλοϊκό σύστημα μάχης. Το mounted combat λειτουργεί ελάχιστες φορές, παρότι είχε διαφημιστεί ως feature.
  • Απουσία σωστού ρυθμού, λόγω του στησίματος των αποστολών
  • Τεράστια προβλήματα performance, πιθανώς λόγω άσχημου optimisation της μηχανής

 

TO PURGE OR PURIFY?

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 73%

73%

Παρότι το Inquisitor-Martyr κάνει πολλά πράγματα πολύ σωστά, ο ανεξήγητα βαρύς τεχνικός του τομέας και το gameplay που είναι πολύ περισσότερο ρηχό από ότι πραγματικά φαίνεται του αφαιρούν πάρα πολύ από τη μαγεία. Παρόλα αυτά παραμένει ίσως η καλύτερη υλοποίηση/ένταξη του W40K σύμπαντος στα videogames από πλευράς lore.

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL