REVIEWS

NIGHT CALL

Μικρές ιστορίες σε μία μεγάλη πόλη

«Άλλη μία νύχτα έρχεται. Μόλις τελείωσα την κουβέντα με το αφεντικό. Ήθελε να συνεχίσω να δουλεύω νύκτες, διότι είμαι τάχα ο καλύτερός του οδηγός. Λίγες μέρες μόνο μετά το νοσοκομείο, λίγες μέρες μετά το τεχνητό κώμα και την πάλη με το θάνατο. Η σφαίρα μού έξυσε το συκώτι και ο δράστης είναι εκεί έξω. Λογικό, η αστυνομία είναι στο κατόπι του βδομάδες ολόκληρες χωρίς την παραμικρή πρόοδο. Οι εφημερίδες του έδωσαν και ψευδώνυμο ‘Ο Δικαστής’. Αν μη τι άλλο το κοινό θέλει να διαβάζει τις ιστορίες, με τους πρωταγωνιστές και τους ανταγωνιστές τους, και τίποτα δεν πουλάει καλύτερα μία ιστορία από ένα ψευδώνυμο. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει ίχνος στοιχείου για να φρεσκάρουν τις ειδήσεις… Τελευταίο τσιγάρο πριν να ξεκινήσει η βάρδια. Το ντεπόζιτο είναι γεμάτο, το Παρίσι και οι φευγαλέοι περαστικοί του περιμένουν.»

Ο ρόλος μας του Άραβα «αόρατου» σωφέρ της νύχτας είναι βαρύς. Πολλά ακούς όταν είσαι αόρατος, όταν θέλεις να σου εξομολογηθούν τα βάρη της ημέρας, της ζωής. Ορισμένοι δεν έχουν πρόβλημα να μας πουν χύμα ότι έχουν πρόβλημα με την καταγωγή μας, περιμένοντας τη στωική αποδοχή μας. Ως σωστοί επαγγελματίες ξέρουμε ότι στο τέλος της κούρσας ο πελάτης θα πληρώσει, ακόμη και αν είμαστε πιο μελαψοί για τα γούστα τους. Άλλωστε το έξτρα κίνητρο που έχουμε αιωρείται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μας. Πρέπει να μάθουμε πληροφορίες, ίχνη, στοιχεία για την ταυτότητα του δολοφόνου που κυκλοφορεί ελεύθερος στο Παρίσι. Η «σκύλα» υπολοχαγός της αστυνομίας δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια. Εν τέλει, είναι και προσωπικό όταν αποφάσισε να μας αφήσει μισοζωντανούς μέσα στο σαλόνι του μαύρου πεντάθυρου κουπέ της εταιρείας. Ευτυχώς το αφεντικό έδειξε αρκετή κατανόηση… Αγαπητοί αναγνώστες, καλώς ορίσατε στο neo-noir ατμοσφαιρικό narrative «παιχνίδι» του Night Call.

Όλοι θυμούνται ότι έχουν πρόβλημα με εσένα όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα δικά τους…

Η αφηγηματική του Night Call είναι στον πυρήνα της πολύ απλή. Με ένα καστ περίπου 70 επιβατών προσπαθούμε να χειριστούμε τη συζήτηση κατά τέτοιον τρόπο ώστε να τους καταφέρουμε να «ανοιχτούν». Οι ιστορίες τους μπορεί να είναι από επουσιώδεις, αλλά παρόλα αυτά ενδιαφέρουσες, μέχρι άκρως κρίσιμες για την βασική πλοκή κατά από την ομπρέλα της οποίας διαδραματίζονται οι νύχτες του Night Call. Βλέπετε, μέσα από διάφορες συγκυρίες έχουμε βρεθεί μπλεγμένοι στην προσπάθεια της αστυνομίας να πιάσει έναν κατά συρροή δολοφόνο που βρίσκεται στο Παρίσι. Στην αρχή η αστυνομία μας παρέχει κάποιες πληροφορίες για τους φόνους, που περιέχουν στοιχεία και σοβαρές ενδείξεις που στοχεύουν συγκεκριμένα άτομα. Αυτά τα άτομα είναι αρκετά πιθανό να τα συναντήσουμε και κατά τη διάρκεια της νυχτερινής δουλειάς μας. Όλα στο τέλος κρίνονται από τη δική μας ικανότητα να ψυχολογήσουμε σωστά τον κάθε επιβάτη. Θα γίνουμε μία προσωπικότητα-μπαλαντέρ ώστε να τα έχουμε καλά με όλους ή θα κρατήσουμε το δικό μας χαρακτήρα; Μέχρι στιγμής το παιχνίδι παρέχει τρία σενάρια κλιμακούμενης δυσκολίας (ως προς το μοτίβο των φόνων του δολοφόνου).

Μετά τη βάρδια, κοιτάζοντας τους υπόπτους και τα στοιχεία εναντίον τους, στο διαμέρισμά μας.

Η πρόκληση του Night Call, που καθορίζει σε ένα μικρό βαθμό της εξέλιξη της πλοκής και των γεγονότων που διαδραματίζονται μετά τη λήξη της προθεσμίας που έχουμε για να πιάσουμε το δολοφόνο, βρίσκεται στη διαχείριση του χρόνου που έχουμε στη διάθεσή μας. Θα πάρουμε άλλον έναν επιβάτη για την κατεύθυνση που επιθυμεί; Τα χρήματα είναι πάντα απαραίτητα, αφού το ρολόι τρέχει και το αφεντικό θα θέλει το μερίδιό του στο τέλος της νύχτας. Θα γεμίσουμε το ντεπόζιτο που είναι οριακά άδειο; Όταν θα είμαστε στο βενζινάδικο, θα τσιμπήσουμε και κανένα λαχείο ή εφημερίδα; Θα μας δώσει κάποιο έξτρα στοιχείο η ανάγνωση της τελευταίας;

Η βάση δεδομένων των επιβατών μας, όπου θα δούμε τι έχουμε “χάσει” κατά την αλληλεπίδραση μαζί τους.

Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ότι το Night Call αφήνει αρκετά περιθώρια λάθους, ακόμη και με το ιδιότυπο σύστημα σωσίματος της προόδου. Δοκιμάζοντας να παίξω την τελευταία νύχτα όπου θα βρεθώ αντιμέτωπος με το δολοφόνο και όλα τα στοιχεία εναντίον του, έγινα μάρτυρας τουλάχιστον 3-4 διαφορετικών εξελίξεων αναλόγως το dialogue tree που επέλεξα τη δεδομένη στιγμή. Παρά τις λανθασμένες επιλογές και το -άδοξο- φινάλε της ιστορίας, είχα τη δυνατότητα να επισκεφτώ ξανά εκείνη τη νύχτα. Θα προτιμούσα αυτές οι επιλογές να είναι και τελειωτικές, ήτοι να μην υπάρχει το άτυπο save scumming αλλά ironman mode. Με αυτόν τον τρόπο ο τίτλος θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο από τις 3-4 ώρες που κρατάει κάθε κεντρική αποστολή. Άλλωστε η πληθώρα των επιβατών-«μαρτύρων», οι διαφορετικές ιστορίες τους, αλλά και οι πιθανές εξελίξεις αυτών ευνοούν μία επανάληψη ούτως ή άλλως.

“Θέλεις να πεις ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι;”

Οι λάτρεις των narrative παιχνιδιών θα λατρέψουν το Night Call. Έχει αυτό το noir στοιχείο, που φαίνεται να λείπει από τις οθόνες μας (μνήμες Discworld Noir διαπερνούν φευγαλέα). Η απουσία πλήρους voice over μπορεί να καταστήσει την εμπειρία αρκετά κουραστική, αναλόγως τα γούστα, ειδικά όταν προσπαθείτε να βρείτε πώς θα διαχειριστείτε σωστά τον κάθε επιβάτη. Το Night Call όμως δεν είναι μόνο η κυρίως πλοκή του, αλλά οι μικρές ιστορίες του, οι άνθρωποι της καθημερινότητας που ανεξαρτήτως (ταξικής) προέλευσης, κοινωνικού φύλου, είδους(;), αποφάσισαν σε κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσουν το ταξί μας. Υπό αυτό το πρίσμα το Night Call είναι μία σπουδή χαρακτήρων και μικρών ιστοριών, παρά μία ψευδοντετεκτιβική νουάρ ιστορία.  

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 84%

84%

They're talking to me

Η νύχτα είναι μεγάλη και ο δολοφόνος ελεύθερος…

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

One Comment

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL