THE TYPING OF THE DEAD: OVERKILL

Πρέπει να ήταν κάπου το ογδονταφευγακάτι-οκτώ όταν έτρεξα για πρώτη φορά το “Happy Bear Typing Challenge” στον λατρεμένο πρασινόμαυρο Apple II που τα ξεκίνησε όλα. Ήταν που λέτε ένα επαναστατικό εκπαιδευτικό software για την εποχή του (οι Κουτσουκαίοι ήταν μεγάλοι φάνς του εκπαιδευτικού software) όπου αναλάμβανες να σώσεις το χαρούμενο αρκούδο του τίτλου, πληκτρολογώντας με τυφλό σύστημα διάφορες εύθυμες φράσεις που έβλεπες στην οθόνη. Αν έγραφες γρήγορα και σωστά, ο αρκούδος σου έκανε ζουζουνιές. Αν άφηνες τον εσωτερικό σου γιωτά να πατάει ό,τι κουμπί έβλεπε μπροστά του, το Game Over ερχόταν με την ταχύτητα του φωτός.

Θυμάμαι πως μετά το πρώτο δεκάλεπτο που μου έφυγε η χαρά του “Νέο παιχνίδι, γουάουα!” έπηξα στη βαρεμάρα. Και γιατί δηλαδή να γράφω εγώ για τη Fleet Brown Fox Who Jumped Over The Angry Dog μόνο και μόνο για να μασαμπουκιάσει ο βλάκας αρκούδος; Το παράτησα και γύρισα στην Κουροσαβικά μινιμαλιστική έκσταση του Karateka. Αργότερα έμαθα να γράφω ωσάν σπηνταρισμένο κογιότ χάρη στο text parser interface της Sierra. Και δεν ξαναγχώθηκα με το θέμα.

Χέρια στο Κήμπορντ. Εκεί πίσω, σε βλέπουμε!
 
Fast forward στο 2013 και η Modern Dream, σε μια κρίση διεστραμμένης μεγαλοφυίας, μεταφέρει το σπαρταριστό The Typing of the Dead: Overkill στη Μητέρα Πλατφόρμα, με την υποστήριξη μάλιστα της SEGA, την οποία αν και ποτέ δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη, τελευταία όλο κάτι μερακλίδικες πάσες ρίχνει και με κερδίζει. Σύμφωνα με τα πιστά γκόμπλινς της Wikipedia, το πρώτο Typing of the Dead είχε βγει στις αρχές των 00’s για το Dreamcast, ως showcase για το keyboard που συνόδευε εκείνη την ευγενή αποτυχία. Ο τίτλος φώναζε “PC” από την αρχή, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο Σωτήριο Έτος 2013 ώστε να αποκατασταθεί η τάξη.

Ομορφιές
 
To Typing of the Dead: Overkill είναι μια θεϊκά εμπνευσμένη, σπαρταριστή φαρσοκωμωδία τρόμου, κομπλέ με 70’s grindhouse φίλτρο, υπέροχο rockabilly/swamp και death rock soundtrack, γράψιμο βουτηγμένο στην ειρωνία και τη χλεύη κάθε C-movie κλισέ που μας μεγάλωσε και μια εξαιρετικά πρωτότυπη και διασκεδαστική μηχανική στην καρδιά του : το τυφλό σύστημα στο πληκτρολόγιο ως τελικό όπλο ενάντια στην Αποκάλυψη με τα Ζόμπια™. Όσοι προλάβατε τα cult arcade φαινόμενα των “καμπινάτων” House of the Dead, ξέρετε ακριβώς τί σας περιμένει : ένα on-rails shooter, όπου αντί για το απαραίτητο Light Gun, κάθε εχθρός που εμφανίζεται, έχει γραμμένη από κάτω του κάποια λέξη ή φράση, την οποία πρέπει να τυπώσετε γρήγορα για να τον σκοτώσετε, προτού σας αρχίσει στις δαγκωνιές. Οι φράσεις αυτές, ενώ αρχικά ξεκινούν “νορμάλ” και αναμενόμενες στα πλαίσια του genre, γρήγορα εξελίσσονται σε ένα οργασμικό πανηγύρι φρικτών αστείων, internet memes, in-jokes των προγραμματιστών, απευθείας χλεύης του παίκτη και στα τελευταία επίπεδα θα δυσκολεύεστε να γράψετε γιατί θα είστε πολύ απασχολημένοι να χαχανίζετε με τις βλακείες που διαβάζετε.

Ένα από τα εξαιρετικά mini-games που περιλαμβάνει ο τίτλος

Το παιχνίδι χωρίζεται σε εννέα επίπεδα τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους σαν επεισόδια μεταμεσονύκτιας Blaxploitation/grindhouse τηλεοπτικής εκπομπής και περιλαμβάνουν ό,τι θα μπορούσατε ποτέ να ζητήσετε από ένα horror setting στο Βαθύ Νότο. Από εγκαταλειμένες φυτείες μέχρι πανηγύρια του τρόμου, όλα τα κλισέ που αγαπήσατε είναι εδώ, με τόσο υπερβολική παρουσίαση και ασταμάτητη δακτυλογραφική δράση (fuck yeah, πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) που είναι πραγματικά δύσκολο να μην παραδοθείτε ολόψυχα στη διεστραμμένη γοητεία του παιχνιδιού. Κάθε επίπεδο είναι γεμάτο από μια πληθώρα collectibles, από επιπλέον audio tracks, μέχρι σελίδες κόμικ και έξτρα art galleries και σίγουρα θα χρειαστείτε 2-3 περάσματα από κάθε επίπεδο αν θέλετε να τα ανακαλύψετε όλα.

Οι διάλογοι είναι απλώς Οσκαρικοί.

Εκεί που διαπιστώνεις ότι ο τίτλος είναι ένα αληθινό έργο διεστραμμένης αγάπης όμως, είναι στο έξτρα περιεχόμενο. Εκτός από ένα mini-game arcade όπου μπορούμε ανά πάσα στιγμή να εκτονώσουμε τον εσωτερικό μας κειμενογράφο (το βλέπετε, δε σταματάω), προσφέρεται και ολόκληρο το “παραδοσιακό” The House of the Dead: Overkill, στο οποίο -ελλείψει light gun- χρησιμοποιούμε το mouse για να πυροβολούμε τα ζόμπια, όπως ακριβώς και στο House of the Dead III (το τελευταίο μέρος της σειράς που είδαμε στο PC αν δεν κάνω λάθος). Έχει προστεθεί μάλιστα κι ένα ωραίο weapon leveling σύστημα, όπου μπορούμε μεταξύ επιπέδων να επισκεπτόμαστε το οπλοπωλείο και να αγοράζουμε νέα όπλα και upgrades γι’αυτά.
 
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην ερωτευτείς το Typing of the Dead αν είσαι μερακλής άνθρωπος και έχεις μεγαλώσει με μια vintage δίαιτα γκικοκουλτούρας. ΟΚ, τα γραφικά είναι εντελώς ντεμοντέ και βγαλμένα από το χρονοντούλαπο, αλλά πραγματικά καθόλου δεν με ενόχλησαν. Η μόνη παραφωνία είναι η έλλειψη του Multiplayer (το παιχνίδι είναι ουσιαστικά φτιαγμένο για co-op) αλλά οι developers μας υποσχέθηκαν πως έρχεται πολύ σύντομα ως δωρεάν patch/DLC. Μέχρι δηλαδή να μάθετε το παιχνίδι, θα είναι έτοιμο και το multiplayer.

Και είμαστε μόνο στην αρχή…
 
Εκτός από ένα απίστευτα διασκεδαστικό video-game, το Typing of the Dead είναι και ένα εξαιρετικό δείγμα εκπαιδευτικού software. Αν θέλετε να φτάσετε στο φινάλε (και το ιδιαίτερα εμπνευσμένο, free-associating boss fight του) θα πρέπει να μάθετε να γράφετε με τυφλό σύστημα. Και θα το έχετε καταφέρει, χαζεύοντας αντι-βαρυτικά βυζιά, δολοφονώντας ορδές απέθαντων και απολαμβάνοντας διαλόγους τραβηγμένους κατευθείαν από τις καλύτερες στιγμές των Vince και Jules του θρυλικού Pulp Fiction.

Το παρόν review γράφτηκε με τυφλό σύστημα (Typing of the Dead Certified).

Pros

Cons