REVIEWS

EVERYBODY’S GONE TO THE RAPTURE

Το παραδέχομαι ευθαρσώς, την πρώτη φορά που διάβασα τον τίτλο του παιχνιδιού πίστευα ότι είχε να κάνει με τα “Bioshock” της 2K Games και τη διάσημη πόλη τους, υπό μορφή κάποιου πιθανού spin-off. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση, μαθαίνοντας παράλληλα ότι επρόκειτο για ένα open world narrative-exploration game που θ’ αποτελούσε δημιουργία της πολύ γνωστής εταιρείας The Chinese Room (“Dear Esther”, “Amnesia – A Machine For Pigs”), χωρίς όμως να εμφανιστεί σε PC, αφού εκδότης και χρηματοδότης ήταν η Sony.

Όπως όμως πολλάκις έχουμε ξαναπεί, οι αποκλειστικότητες -και δη εκείνες των κονσολών- είναι για να σπάνε κι η συγκεκριμένη περίπτωση δε θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά την άφιξή του στο PS4, το “EGTTR” κάνει την εμφάνισή του και στα PCs, με στόχο, τί άλλο, να καταφέρει να επιτύχει πωλήσεις στην πλατφόρμα που αποδεδειγμένα εξακολουθεί να κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς. Συν τοις άλλοις, οι επιπλέον οκτώ μήνες που χρειάστηκαν για να το δούμε, ενδεχομένως λειτούργησαν υπέρ του, αφού πιθανώς στο διάστημα αυτό ακόμη περισσότεροι χρήστες εξοικειώθηκαν με το νέο αυτό gaming genre, που αρκετοί εξακολουθούν να περιγράφουν με τον όρο walking simulators.

Ομολογώ ότι είχα διαβάσει πολλά τόσο για την ατμόσφαιρα, όσο και για τον τεχνικό τομέα του τίτλου της The Chinese Room. Έτσι λοιπόν κατόπιν αρκετής επιμονής που χρειάστηκε από μεριάς μας, έως ότου η Sony επικοινωνήσει τελικά μαζί μας κι αποστείλει το κλειδί που έδινε πρόσβαση μέσω Steam στο περιεχόμενο του “EGTTR” και με το παιχνίδι να έχει ενδιαμέσως αποσπάσει δέκα (!) υποψηφιότητες και τρία βραβεία στα BAFTA Awards 2015 –που μπορεί σαν θεσμό να μη τα υπολήπτομαι ιδιαιτέρως, αλλά ο αριθμός είναι ενδεικτικός- , έφτασε η στιγμή να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι πόσο καθηλωτική υπήρξε η μέχρι πρότινος αποκλειστικότητα του PS4.

Everybody Has Gone To The Rapture Snap1Μία απ’ τις πρώτες σκηνές που αντικρίζουμε

ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ΟΠΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ, ΗΧΗΤΙΚΟ ΚΡΕΣΕΝΤΟ…  

Όσο θάλασσα κι αν… κατάφερε να τα κάνει η Crytek στα οικονομικά της, μ’ αποτέλεσμα να χάσει στελέχη που επιλέξανε είτε ν’ αποχωρήσουν (Hasit Zala), είτε να μεταπηδήσουν σ’ άλλες εταιρείες (Tiego Sousa-ID), αλλά και να κλείσει στούντιο που διατηρούσε, π.χ. στο Νότιγχαμ του Ηνωμένου Βασιλείου, η μηχανή γραφικών που δημιούργησε κι εξέλιξε εξακολουθεί, κατά κοινή παραδοχή, ν’ αποτελεί ένα μέσο ικανό να παράγει οπτικά θαύματα κι αυτό οφείλουμε άπαντες να της το αναγνωρίσουμε. Την CryEngine επέλεξαν λοιπόν κι οι άνθρωποι της The Chinese Room προκειμένου να σχεδιάσουν τον κόσμο που είχαν οραματιστεί και που θ’ αποτελούσε το ιδανικό setting για την εξιστόρηση της νέας δημιουργίας τους.

Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι ξέρανε πολύ καλά τί κάνανε, αφού οι διάφοροι χώροι και τοποθεσίες, το περιβάλλον κι οι φωτοσκιάσεις που αντικρίζουμε, μοιάζουν να μην έχουν προηγούμενο σε video game. Ποιον θεωρείτε state of the art τίτλο μέχρι σήμερα στα PCs, όσον αφορά στα γραφικά του; Το “Crysis 3”; Το “Witcher 3“; Το “The Vanishing of Ethan Carter” στην Redux -βασισμένη στην Unreal Engine 4- εκδοχή του; Ε λοιπόν κανένας τους δε μπορεί να σταθεί δίπλα στο μεγαλείο του “EGTTR”, που πραγματικά αποτελεί διαφήμιση των video games όσον αφορά στην εικόνα τους. Ο κόσμος του παιχνιδιού αποδίδεται με τέτοια προσοχή, τόσο τρομακτικό επίπεδο λεπτομέρειας και ρεαλιστικής απεικόνισης, που πραγματικά σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο χώρο που εξελίσσονται τα συμβάντα του. Μόνο θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στους developers για το επίπεδο της δουλειάς τους! Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνω μία μικρή παρένθεση, λέγοντας ότι λανθασμένα επικρατεί η εντύπωση ότι το παιχνίδι στηρίζεται στην τρίτη version της CryEngine. Χρησιμοποιεί την κατοπινή έκδοση, του 2013, που θα μπορούσε να φέρει τον αριθμό 4, αλλά η Crytek αποφάσισε να μην της δώσει αριθμό, αποκαλώντας την σκέτα CryEngine, υπό μορφή ενός ιδιότυπου reboot!   

Δεν είναι όμως μόνο τα γραφικά εκείνα που γοητεύουν στο “EGTTR”. Τόσο τα voice overs, όσο και τα μαγευτικής ακουστικής ομορφιάς κι ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά μουσικά κομμάτια, συνεπικουρούν στο στήσιμο ενός οπτικοακουστικού συνόλου που δύσκολα βρίσκει αντίπαλο. Το soundtrack αποτελείται από 28, μικρής διάρκειας, συνθέσεις, τις οποίες εύκολα θα μπορούσε κάποιος να βάλει να παίζουν στο CD του αν ήθελε ν’ απολαύσει λίγες στιγμές χαλάρωσης και νοητικού ταξιδιού. Η δουλειά που έχει επιτελέσει η Jessica Curry, που όλως δικαίως απέσπασε ένα απ’ τα τρία βραβεία που τελικά δόθηκαν στο παιχνίδι, κινείται σε τέτοιο επίπεδο που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να την καταστήσει περιζήτητη μεταξύ των game developers. H γυναίκα πολύ απλά κάνει θαύματα, δε ξέρω αν μπορώ –ή χρειάζεται- να πω κάτι περισσότερο προκειμένου να πιστοποιήσω τις άριστες εντυπώσεις που μου άφησε η μουσική επένδυση του “EGTTR”. Για όσους τ’ όνομα φαντάζει γνώριμο, θα τους πω ότι πρόκειται ασφαλώς για το ίδιο πρόσωπο που δούλεψε πάνω στα “Dear Esther” και “Amnesia – A Machine For Pigs”.

Everybody Has Gone To The Rapture Snap2Υπ’ αυτό τον τρόπο ακούμε τους διαφόρους διαλόγους

Πέραν των μελωδιών που συνοδεύουν την περιπλάνησή μας στην κωμόπολη όπου εξελίσσεται η περιπέτεια (σ.σ.: για να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση, με τον όρο περιπέτεια που μόλις χρησιμοποίησα δεν εννοώ adventure game), είναι και τα voice overs εκείνα που κλέβουν την παράσταση. Ηχογραφημένα με τέτοιο τρόπο που θα ταίριαζε σε μία υψηλού επιπέδου ταινία και με μία φυσικότητα κι αρμονία με τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται, που πραγματικά προκαλούν θαυμασμό. Ειδικά δε αν αναλογιστεί κανείς ότι, σύμφωνα με την υπόθεση, το παιχνίδι λαμβάνει χώρα επί Βρετανικού εδάφους, η προφορά των διαφόρων, αγγλόφωνων, συντελεστών ταιριάζει γάντι, δίχως ν’ απαιτεί την παραμικρή προσπάθεια να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Φοβάμαι ότι κάπου εδώ λιγοστεύουν επικίνδυνα, σχεδόν ολοκληρώνονται, τα θετικά στοιχεία που μπορεί κανείς να βρει και να προσμετρήσει στη συνολική αποτίμηση του “EGTTR”. Αυτό δε σημαίνει ότι ο χειρισμός αποτελεί κάποιου είδους αρνητικό γνώρισμα, καθώς είναι ιδιαιτέρως απλός και συνίσταται σε συνδυασμό χρήσης του mouse κι ελαχίστων κουμπιών του πληκτρολογίου. Αλλού είναι τα σοβαρά προβλήματα, που εν μέρει παίρνουν παραμάζωμα και τον χειρισμό.

…ΚΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΤΟ ΧΑΟΣ…

Προτού αρχίσω να τ’ απαριθμώ, ας κάνω λόγο για το σενάριο του παιχνιδιού που -εν μέρει- δικαιούται κι αυτό να λάβει θετικό πρόσημο. Χωρίς να γνωρίζουμε ποιος ή τί ακριβώς είμαστε, εκκινούμε την περιπλάνησή μας στην κωμόπολη Yaughton, που φέρεται ν’ ανήκει στο Shropshire, της Αγγλίας, το έτος 1984. Ανθρώπινη παρουσία δεν συναντάμε καμία και πουθενά. Το μόνο που γνωρίζουμε, μέσω ενός ηχογραφημένου μηνύματος που ακούμε στο ξεκίνημα, είναι ότι οι πάντες έχουν εξαφανιστεί, για κάποιον λόγο που αρχικά δε γνωρίζουμε.  Όλα τα σπίτια, τα τροχόσπιτα, αλλά και τα καταστήματα, είναι πλήρως ερημωμένα, καθώς ολάκερος ο πληθυσμός του Yaughton φαίνεται να έχει χαθεί.

Everybody Has Gone To The Rapture Snap3Πολλά είναι τα σπίτια με τέτοια μήνυμα στην πόρτα τους

Σύμμαχοί μας στο να πληροφορηθούμε τί ακριβώς έχει συμβεί είναι κάποιες μαρτυρίες μίας γυναίκας, ονόματι Kate Collins, που έχουν ηχογραφηθεί σε κασετόφωνο, ορισμένα τηλεφωνικά μηνύματα, καθώς και παρελθοντικά συμβάντα που είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε, δίχως ν’ αντικρίζουμε πλήρως τους πρωταγωνιστές τους. Εκείνοι έχουν τη μορφή άυλων, φωτεινών παρουσιών, των οποίων απλά μπορούμε ν’ ακούσουμε τους διαλόγους. Απ’ όσα πληροφορούμαστε, γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι ολόκληρος ο πληθυσμός της όμορφης κωμόπολης εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, λόγω της εμφάνισης ενός φαινομένου που τόσο η Kate όσο και ο σύζυγός της, Stephen Appleton, αποκαλούν “αυτό” ή “το μοτίβο”. Κατά τη διάρκεια της περιπλανήσεώς μας, εμφανής είναι μία αδιάκοπα κινούμενη μπάλα φωτός, που δείχνει να μας κατευθύνει στα σημεία όπου μπορούμε να βρούμε τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν, καθώς κι ένα ακόμη, εξίσου σημαντικό.

Σ’ ορισμένες στιγμές λοιπόν, κατόπιν σχετικών οδηγιών που εμφανίζονται στην οθόνη, καλούμαστε να κρατήσουμε πατημένο το δεξί mouse button και να κινήσουμε το ποντίκι αριστερά-δεξιά, μέχρι να δούμε μία άλλη μπάλα φωτός να συρρικνώνεται στο ελάχιστο δυνατό μέγεθος, οπότε κι επέρχεται σκοτάδι, που οδηγεί στην αποκάλυψη επιπλέον παρελθοντικών συμβάντων μεταξύ χαρακτήρων-κατοίκων της περιοχής. Αφού τα παρακολουθήσουμε, κερδίζουμε το δικαίωμα να σώσουμε την πρόοδό μας, καθώς manual saving δεν υφίσταται. Το ζήτημα είναι ότι ενώ στην αρχή το παιχνίδι μας βοηθά, δείχνοντάς μας τί ακριβώς πρέπει να κάνουμε, από ένα σημείο κι έπειτα -και δίχως την παραμικρή προειδοποίηση- παύει να το πράττει, θεωρώντας ότι έχουμε κατανοήσει πλήρως τη συγκεκριμένη διαδικασία. Προσωπικά κάπου εκεί πρόσκαιρα έχασα τη μπάλα, νομίζοντας ότι κάτι δε πήγαινε καλά, αφού δεν έβλεπα την ένδειξη κίνησης του mouse επί της οθόνης μου. Μακάρι όμως να ήταν αυτό το σημαντικότερο πρόβλημα του “EGTTR”. Πολύ θα το ήθελα κιόλας, για να πω την αλήθεια, καθώς, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, είχα προετοιμαστεί για μία δυνατή εμπειρία.         

FREEZES, CRASHES ΚΑΙ ΛΙΓΟΣΤΑ FRAMES

Η εμπειρία αυτή δε θρυμματίστηκε απ’ το γεγονός ότι τελικά ποτέ δεν κατάλαβα το ρόλο που έχουμε ως παίκτες, το ποια ακριβώς δηλαδή είναι η φύση της παρουσίας μας. Αυτό μπορεί κάποιος να πει ότι εναπόκειται στην κρίση του καθενός, ή τέλος πάντων ότι οι developers εσκεμμένα επέλεξαν να το αφήσουν αδιευκρίνιστο. Εκείνο που μ’ ενόχλησε αισθητά, καθώς, καλώς ή κακώς, δίνω βάρος στο τελείωμα μίας ιστορίας και δη σ’ εκείνη ενός narrative game, είναι το εντελώς φλου κι αόριστο φινάλε, που δεν εξηγεί με σαφήνεια τί ήταν όλο αυτό που παρακολουθήσαμε, ποιος ήταν ο ακριβής λόγος που οδήγησε στα συμβάντα των οποίων κομμάτια είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε διά της ακουστικής, και μερικώς οπτικής, οδού. Δε ντρέπομαι να παραδεχθώ ότι το παιχνίδι ολοκληρώθηκε κι εγώ έμεινα να χαζεύω τα credits, προσπαθώντας να καταλάβω πού ήθελαν οι developers να καταλήξουν.

Everybody Has Gone To The Rapture Snap4Τρόπος απόδρασης για τους κατοίκους δεν υπήρχε

Προτού καν συμβεί αυτό όμως, υπήρξαν και ουκ ολίγοι τεχνικής φύσεως παράγοντες που φρόντισαν ν’ αμαυρώσουν την ενασχόλησή μου με το “EGTTR”. Ξαφνικά παγώματα και crashes στο desktop καταφέρανε να ερεθίσουν το νευρικό μου σύστημα, ειδικά απ’ τη στιγμή που δεν είχα καν τη δυνατότητα να σώσω την πρόοδό μου οποτεδήποτε το επιθυμούσα. Σα να μην έφτανε αυτό, ο απελπιστικά αργός ρυθμός βαδίσματος, που, θεωρητικά, κι όποτε το παιχνίδι το επιθυμούσε, αυξανόταν ελαφρώς μέσω πατήματος του Shift button, ήρθε να επιτείνει το αίσθημα ότι δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να κοντρολάρω τον τρόπο με τον οποίο θ’ αποφάσιζα να περιπλανηθώ στο, αρκετά μεγάλης έκτασης, Yaughton. Δεν είχα απαίτηση να υπάρχει κάποια σχετική ένδειξη αναφορικά με το πού έπρεπε ανά πάσα στιγμή να κατευθυνθώ –ρόλο που εν μέρει άλλωστε είχε η μπάλα φωτός που περιφερόταν στην κωμόπολη-, ήθελα όμως να μπορώ να κινηθώ γρηγορότερα, δίχως κίνδυνο να κολλήσει το παιχνίδι και χωρίς να χάνω…. frames στην πορεία.

Ναι, δυστυχώς κι αυτό συνέβη και μάλιστα σ’ εντονότατο βαθμό. Δίχως κανέναν λόγο, αφορμή κι αιτία τα frames δείχνανε να παίζουν το δικό τους παιχνίδι, πέφτοντας απ’ τα εξήντα στα σαράντα πέντε, μετά στα τριάντα, εν συνεχεία ανεβαίνανε πάλι στα πενήντα, για να κατρακυλήσουν αμέσως μετά στα είκοσι πέντε κ.ό.κ. Μετά από σχετικά σχόλια-οδηγίες που διάβασα από μέρους ορισμένων χρηστών στο Steam, επιχείρησα νέα εγκατάσταση του παιχνιδιού στον SSD δίσκο του PC μου, μήπως και λυνόταν το πρόβλημα. Η κατάσταση βελτιώθηκε ελαφρώς, σε καμία περίπτωση όμως δε διορθώθηκε. Ελπίζω -και θέλω να πιστεύω- ότι οι ισχυρισμοί κάποιων χρηστών, αναφορικά με την άδεια που πρέπει να πάρουν πρώτα απ’ την Sony οι developers, προκειμένου να είναι σε θέση να κυκλοφορήσουν σχετικό patch, αποτελούν αποκυήματα φαντασίας, καθώς σ’ αντίθετη περίπτωση τα πράγματα δε φαντάζουν καθόλου ευοίωνα.

Ανέφερα πριν λίγο ότι τα θετικά γνωρίσματα του που μπορώ να βρω στο “EGTTR” λιγοστέψανε επικίνδυνα, αλλά δεν τελειώσανε. Αναγνωρίζω ότι το παιχνίδι της The Chinese Room καταφέρνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα που αιχμαλωτίζει τον παίκτη, όσο ηλιόλουστο και πολύχρωμο κι αν είναι, ως επί το πλείστον, το τοπίο στο οποίο καλούμαστε να περιπλανηθούμε. Επίσης απεικονίζει ρεαλιστικά έναν τόπο του 1984, με τα εργαλεία, τα τηλέφωνα, τους υπολογιστές, αλλά και τους θαλάμους της εποχής. Εκτός αυτών, ο τίτλος των Βρετανών καταφέρνει να μας κρατήσει μέχρι τέλους, προκειμένου να διαπιστώσουμε πού ακριβώς πάει το story. Το φινάλε, αν επιλέξουμε να επισκεφθούμε κάθε κατοικία που θα βρούμε στο διάβα μας, επέρχεται μετά από περίπου 5 ώρες. Ακριβώς επειδή ενδέχεται να έχασα κι εγώ κάποιες τοποθεσίες, καθώς κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου δύσκολο να συμβεί, θα μπορούσα ν’ αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό για μία πιθανή επιπλέον ώρα διάρκειας. Περισσότερο όμως δε κρατάει το παιχνίδι, με τα κεφάλαιά του να χωρίζονται σε πέντε, καθένα εκ των οποίων αντιστοιχεί σ’ έναν χαρακτήρα, που διατηρεί κεντρικό ρόλο στους εκάστοτε διαλόγους που παρακολουθούμε-ακούμε.  

Everybody Has Gone To The Rapture Snap5Και οι εναλλαγές του καιρού είναι απλά φανταστικές

ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΔΕ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Τ’ ανέφερα και παραπάνω, στην περίπτωση του “EGGTR” είχα προετοιμαστεί για μία αρκετά έως πολύ δυνατή εμπειρία. Λίγο τ’ όνομα της The Chinese Room, λίγο η αποκλειστικότητα που αρχικά είχε η Sony στο PS4, λίγο η καταπληκτική εμφάνισή του και σίγουρα η αυξημένη, τα τελευταία χρόνια, εξοικείωσή μου με το genre των narrative games, με κάνανε να επιλέξω να παίξω και να σας παρουσιάσω το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δυστυχώς έπεσα έξω, τουλάχιστον με τα κριτήρια και τις απαιτήσεις που εγώ έχω, σύμφωνα με τα οποία αν εν τέλει δε το βλέπαμε ποτέ σε PC, δε θα έλειπε σε πολλούς.

Αν αύριο εξαλείφονταν τα όποια τεχνικής φύσεως προβλήματα παρουσιάζει, θα έλεγα ότι υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι γνωρίζετε καλά τί μπορείτε να περιμένετε απ’ το genre στ’ οποίο εντάσσεται (=μηδέν interactivity και gameplay επίσης στ’ όριο της απουσίας) και την ίδια στιγμή έχετε το χάρισμα ν’ αντιλαμβάνεστε, ή να δίνετε πλείστες ερμηνείες σ’ αυτό που λέμε “τί θέλει να πει ο ποιητής”, δεν αποκλείεται να σας άρεσε το “EGTTR”. Στην κατάσταση που είναι αυτή τη στιγμή, οφείλει να δεχθεί ένα-δύο καλά patches και πιθανώς να χαμηλώσει την τιμή των €20 στην οποία πωλείται, ούτως ώστε να καταφέρει να πουλήσει καλά, χωρίς βέβαια να διασφαλίζει και πάλι ότι θα ικανοποιήσει την πλειοψηφία των αγοραστών του.

Everybody Has Gone To The Rapture Snap6Λίγο πριν το φινάλε…

Είναι μάλλον περιττό ν’ αναφέρω αν τελικά το θεωρώ ανώτερο ή κατώτερο του “The Vanishing of Ethan Carter”. Μπορώ όμως να κατανοήσω γιατί τελικά κέρδισε βραβείο στην κατηγορίες audio, music και performer, για την ερμηνεία της Merle Dandrigde ως Kate Collins. Εγώ πάντως δε θα πάψω να σκέφτομαι ότι το εκπληκτικό setting και παρουσιαστικό του, με δύο-τρεις ελαφρές παραλλαγές, θ’ αποτελούσαν παραπάνω από ιδανικό πεδίο για ένα χαβαλεδιάρικο fps, τύπου Redneck Rampage!    

karkasSpecs 3

Pros

  • Γραφικά, μουσική και voice overs που αποτελούν διαφήμιση για τα video games
  • Ρεαλιστική απεικόνιση μίας πόλης του 1984
  • Σενάριο και ατμόσφαιρα που μας κρατούν μέχρι τέλους…

Cons

  • …αλλά αναζητείται κάποιος που μπορεί να ερμηνεύσει πειστικά το νόημα του story
  • Εκνευριστικά αργός ρυθμός βαδίσματος
  • Αρκετά freezes και crashes στο desktop
  • Αλλεπάλληλα κι αναίτια frame drops
  • Σύντομη διάρκεια
  • Υπερβολικά περιορισμένο, σχεδόν μηδαμινό, gameplay, στα γνωστά πρότυπα των narrative games

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 65%

65%

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

4 Comments

  1. Λοιπόν η παρουσίαση σου με ψησε πολύ…

    …Να παίξω το Ethan Carter :p

    Προσωπικά απ τα αρνητικά που χεις παραθέσει, εμένα μόνο τα bugs με ενοχλούν. Τα άλλα τα χα λατρέψει κι απ το Dear Esther.
    Εύχομαι να βγάλουν πατς, άμεσα γιατί ο συνδυασμός no save/slow progression/crash me plenty είναι ό,τι χειρότερο για παιχνίδι που το βασικό του ατού είναι το immersion.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL