REVIEWS

WARHAMMER 40,000: BOLTGUN

Για όποιον έχει εντρυφήσει στα λεγόμενα boomer shooters (FPS τα λέγαμε παλιά), πιθανολογώ ότι το Warhammer 40,000: Boltgun βρισκόταν ανάμεσα στα πιο αναμενόμενα παιχνίδια της φετινής χρονιάς. Μπορεί να κυκλοφορούν δεκάδες Warhammer παιχνίδια κάθε χρόνο, ωστόσο είναι ελάχιστα εκείνα που πραγματικά δείχνουν ότι μπορούν να παρουσιάσουν κάτι αξιόλογο. Αντίθετα το Boltgun, από την περίοδο που πρωτοανακοινώθηκε, έδειχνε ότι θα μπορούσε να συναγωνιστεί άνετα τους κορυφαίους τίτλους του είδους, όπως το Dusk, το Prodeus ή το Ion Fury, οι οποίοι, σημειωτέων, απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό που είναι διατεθειμένο να προσπεράσει τα VGA γραφικά εποχής αρχών 90’s και να εστιάσει στο gameplay του.

Hello, sunshine.

Ένα gameplay που έχει ως εικόνισμα το αρχικό, all-time-classic, Doom και εφόσον ήσασταν αρκετά τυχεροί και το παίξατε στα ντουζένια του, γνωρίζετε πολύ καλά τι να περιμένετε από το Boltgun. Ένα FPS που περιλαμβάνει μια διεκπεραιωτική υπόθεση, αφορμή για τον Space Marine μας να σφάξει ό,τι κινείται, ανάμεσά τους φυσικά δαίμονες και Chaos Marines. Όσοι είστε γνώστες του lore, σίγουρα θα νοιώσετε ένα κλικ παραπάνω οικεία σε σχέση με κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με το άθλημα, εντούτοις αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν όλοι να απολαύσουν εξίσου τον τίτλο.

Πρόκειται λοιπόν για ένα FPS ανεβασμένης αδρεναλίνης, που εστιάζει καθαρά στη ταχύτατη δράση και στην πρόκληση που δημιουργεί η ύπαρξη δεκάδων αντιπάλων ταυτόχρονα στην ίδια αρένα. Κατά κύριο λόγο, το Boltgun διαθέτει σχετικά γραμμικούς χάρτες, οι οποίοι αφενός απέχουν παρασάγγας από τις δαιδαλώδεις κατασκευές του εμπνευστή του, αφετέρου δεν περιορίζονται σε μια σειρά από διαδοχικούς, κλειστοφοβικούς διαδρόμους. Υπάρχουν μπόλικα έξυπνα κρυμμένα περάσματα προς αναζήτηση, άλλωστε μετά το πέρας κάθε αποστολής εμφανίζεται σχετικό μήνυμα για το πόσα secrets ανακαλύψαμε, ενώ δεν αφήνει σχεδόν ποτέ τον παίκτη σε χλωρό κλαρί. Πάντα θα υπάρχει κάποιος εχθρός, μικρότερης ή μεγαλύτερης δυναμικότητας, να παραμονεύει στην επόμενη γωνία, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που καλούμαστε να… εξαγνίσουμε όλους τους αιρετικούς, σε μια φρενήρη κατάσταση που θυμίζει τις επικές μάχες που βιώσαμε στο ανεπανάληπτο Doom Eternal.

Το σύνηθες αποτέλεσμα μιας σκληρής μάχης.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το Boltgun δεν αντιγράφει πουθενά τους μηχανισμούς του προαναφερθέντος αριστουργήματος της id Software. Αντίθετα, βασίζεται στη δοκιμασμένη συνταγή της τοποθέτησης δεκάδων power-ups μέσα στην αρένα (πυρομαχικά, όπλα, health ή armor), προκειμένου να υφίσταται μια τακτική πηγή ανεφοδιασμού του Space Marine μας, χωρίς να υπάρχει ίχνος «σύγχρονων» χαρακτηριστικών, όπως π.χ. αυτοΐαση με την πάροδο του χρόνου ή τεχνητές δυσκολίες τύπου περιορισμένη stamina. Παρ’ όλο που η στολή του ήρωά μας ζυγίζει τόνους, η ευελιξία και η ταχύτητα που διασχίζει τις (αρκετές η αλήθεια είναι) πίστες του παιχνιδιού, μόνο με αίλουρο μπορεί να συγκριθεί.

Εκτός της ανθεκτικής στολής του και του ενσωματωμένου chainsaw που μας βοηθά στις πιο…στενές επαφές, ο Marine μας διαθέτει ένα αξιόλογο παλμαρέ από όπλα, ξεκινώντας φυσικά από το boltgun, το οποίο αποδεικνύεται ένα αρτιότατο όπλο για τις περισσότερες περιπτώσεις (και είναι το μοναδικό που δέχεται προσωρινά power-ups, εφόσον ανακαλύψουμε το σχετικό secret). Αργότερα, το παιχνίδι μας προμηθεύει με αρκετά ενδιαφέροντα όπλα, όπως τα γνωστά shotgun, plasma gun και heavy bolter, αλλά και πιο εξειδικευμένα, ειδικά φτιαγμένα για bosses και ζόρικες καταστάσεις, όπως το meltagun, το vengeance launcher και το grav-cannon. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ποτέ δε νοιώσαμε overpowered κραδαίνοντας κάποιο από αυτά, είτε γιατί οι εχθροί είναι αρκετά ανθεκτικοί και απαιτούν λίγη παραπάνω προσπάθεια για να τους νικήσουμε είτε γιατί μας περικυκλώνουν τόσο πολλοί, που τυχόν ολιγωρία στην κίνηση μας, μπορεί να αποβεί μοιραία.

Το plasma gun είναι πανίσχυρο, οπότε φροντίστε να μην βρίσκεστε πολύ κοντά στο στόχο σας.

Το Boltgun δεν είναι καθόλου εύκολο παιχνίδι (ακόμα και στα πιο «ανθρώπινα» επίπεδα δυσκολίας) και μην σας ξεγελάσουν τα πρώτα, αναγνωριστικά levels. Από τη μέση του Chapter I και έπειτα, γίνεται ένας μικρός χαμός που δεν βάζει χαλινάρι για άλλα δύο κεφάλαια και δέκα με δώδεκα ώρες αργότερα. Αναμφίβολα, για το είδος και το ύφος του παιχνιδιού, ο διψήφιος αριθμός ωρών χαρακτηρίζεται ως επαρκέστατος και πιστέψτε με, αφότου παρακολουθήσετε το (λιτό) φινάλε του παιχνιδιού, δεν υπάρχει περίπτωση να μη νοιώσετε «χορτάτοι» από την εμπειρία. Ωστόσο, έχουμε ορισμένες αντιρρήσεις σε κάποιες σχεδιαστικές επιλογές των δημιουργών, όπως ο περιορισμός του πρώτου κεφαλαίου στην ύπαρξη τεσσάρων όπλων μόνο (εξαιτίας αυτού, το τελευταίο boss δοκίμασε πολύ το νευρικό μου σύστημα) και το γεγονός ότι μέχρι τα μέσα του Chapter II, έχουμε δει σχεδόν το 90% που έχει να προσφέρει το παιχνίδι σε ποικιλία εχθρών, επιπέδων και όπλων.

Θα πει κανείς ότι λίγο-πολύ, το ίδιο συνέβαινε και στα παλαιότερα shooters, εντούτοις δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός στις τελευταίες ώρες του παιχνιδιού, είχα αρχίσει να κουράζομαι με την επανάληψη και την έλλειψη νέων ιδεών. Παρ’ όλα αυτά, μετά από ένα μικρό διάλειμμα, επέστρεφα δριμύτερος για να απαλλάξω ακόμα περισσότερους αιρετικούς από την μίζερη ύπαρξή τους. Το Boltgun είναι ιδανικό για μερικά μικρά gaming sessions, ενώ το γεγονός ότι επιτρέπεται το save οπουδήποτε και όχι μόνο μέσω των checkpoints, αφαιρεί από το άγχος ότι θα χρειαστεί να επαναλάβουμε ξανά μια δύσκολη μάχη, αν για τον οποιονδήποτε λόγο θέλουμε να διακόψουμε το session.

Να μπει κανείς ή να μην μπει;

Εξάλλου, το παιχνίδι είναι αρκετά εθιστικό, απόρροια της εξαιρετικής υλοποίησης της κίνησης στο χώρο και της στιβαρής αίσθησης των όπλων. Ο δε συνδυασμός των διάφορων πυροβόλων όπλων με τις melee δυνατότητες του chainsaw, οδηγούν σε ένα ανεπανάληπτο λουτρό αίματος και ένα μακελειό αντάξιο της φήμης του Warhammer. Στον τομέα της δράσης λοιπόν, το Boltgun παίρνει άριστα και αν κυκλοφορούσε κάτω από το πέπλο ενός ΑΑΑ τίτλου, με τα ανάλογα production values, τώρα ίσως θα μιλούσαμε για ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της χρονιάς.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι αρκούντως σκοτεινή και ζοφερή.

Όμως, μιας και το παιχνίδι διαθέτει retro αισθητική, όσο καλή και αν είναι αυτή (που διαθέτει μια από τις καλύτερες υλοποιήσεις), εν έτει 2023 πολύς κόσμος θα αγνοήσει την ύπαρξή του προς τέρψη των οφθαλμών του. Και είναι κρίμα, διότι το Boltgun είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά FPS που έχουμε παίξει τα τελευταία χρόνια και σίγουρα ένα παιχνίδι που αξίζει να φέρει το όνομα Warhammer. Τουλάχιστον, τρέχει άψογα από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του, χωρίς την ανάγκη απολογιών από τους developers και δεκάδων διορθωτικών patches εκ των υστέρων.

Ευχαριστούμε θερμά την AVE Group για την παροχή του review code.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 85%

85%

Purge The Heretics

Επιτέλους, ένας αξιόλογος Warhammer τίτλος και ένα από τα καλύτερα boomer shooters που έχουμε δει.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

2 comments

Related Articles

Back to top button
elEL