THE BUG BUTCHER

Ας κάνουμε ένα μικρό άλμα πίσω στο χρόνο. Οι άνω των -άντα πιθανότατα θα θυμούνται ένα απλό και πρωτότυπο arcade παιχνιδάκι της Mitchell, ονόματι Pang (aka Buster Bros σε κάποιες αγορές). Αν για κάποιο λόγο η μνήμη δεν σας βοηθάει ή δεν είχατε γεννηθεί καν τότε (το παιχνίδι εμφανίστηκε το 1989), το παρακάτω video θα σας κατατοπίσει:

{youtube}70CHctsnuyw{/youtube}

Το Pang μεταφέρθηκε εξαιρετικά στους home computers της εποχής, ιδίως οι 16bit εκδόσεις ήταν σχεδόν φτυστές με το coin-op, φαινόμενο όχι και τόσο συχνό εκείνη τη περίοδο, και ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια στον αείμνηστο Atari 520 STE που είχα πριν αποκτήσω το παρθενικό μου PC. Φυσικά, ποτέ δεν κατάφερα να το τερματίσω, καθώς το Pang από ένα σημείο και έπειτα είχε τελείως άδικο δείκτη δυσκολίας και με τις ελάχιστες ζωές που σου δίνονταν, μόνο με cheat μπορούσες να προχωρήσεις. Σε PC δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα, παρά μόνο ένας γιαπωνέζικος κλώνος που μυστηριωδώς έπεσε στα χέρια μου, ενώ η ύπαρξη του MAME έφερε για πρώτη φορά το εκνευριστικά εθιστικό arcade σε οθόνη “συμβατού”. Πάντως, για να σκάσουν οι οχτροί μας, ο καλύτερος κλώνος του παιχνιδιού παρουσιάστηκε στον Amstrad 6128 με το καταπληκτικό Zap ‘t’ Balls. Period.

Επιστροφή στο σήμερα, στο νέο τίτλο της Awfully Nice Studios και στο λόγο που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το The Bug Butcher. Τα παιδιά από την Αυστρία μάλλον είχαν καλές αναμνήσεις από το Pang και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το πνευματικό του διάδοχο, προσαρμοσμένο όμως στις αυξημένες σημερινές απαιτήσεις ενός καλού indie παιχνιδιού. Ετσι, ενώ η κεντρική ιδέα βασίζεται στα θεμέλια του arcade της Mitchell, το gameplay έχει εμπλουτιστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που εντέλει πρόκειται για μια αρκετά διαφορετική μα εξίσου συναρπαστική εμπειρία.

Oh no, it’s Pang… all over again!

Η υπόθεση έχει ως εξής: ο Harry είναι ένας διαγαλαξιακός εξολοθρευτής εντόμων που απαντά σε μία κλήση απελπισίας κάποιων επιστημόνων για ένα πείραμα που πήγε στραβά. Ολα τα τερατάκια που ήταν κλεισμένα εκεί απελευθερώθηκαν και ο Harry οφείλει να κάνει τη δουλειά του για να επαναφέρει τη τάξη. Οπως καταλαβαίνετε λοιπόν, τα τερατάκια έχουν οβάλ μορφή, αναπηδούν ρυθμικά και εφόσον χτυπηθούν από το όπλο του Harry, διχοτομούνται σε μικρότερα, σαν τις αμοιβάδες ένα πράμα.

Βασικός στόχος σας λοιπόν είναι σε κάθε πίστα να εξοντώσετε κάθε “χοροπηδηχτό” τερατάκι, καθώς και τα μικρότερα παράγωγά του, μέσα σε ένα αρκετά στενό χρονικό περιθώριο (από 2 έως 3 λεπτά). Φυσικά, υπάρχει πλήθος από power-ups που έχουν επίδραση πάνω στο όπλο σας και είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητα, αφενός για να γίνει η ζωή σας πιο εύκολη αφετέρου για να προλάβετε το “καθαριστήριο” πριν τελειώσει ο χρόνος. Εκτός αυτού, όσο περισσότερες συνεχόμενες βολές βρίσκουν κάποιον στόχο και δεν καταλήγουν στο ταβάνι, τόσο γρηγορότερα γεμίζει μια έξτρα power-up μπάρα, η οποία όταν φουλάρει και πατήσετε το σχετικό κουμπί, τότε για λίγα δευτερόλεπτα ο ήρωας είναι άτρωτος, έχοντας παράλληλα ένα τυχαίο πλεονέκτημα (πάγωμα εχθρών, εκτόξευση πολλαπλών ρουκετών, γρηγορότερη πυροδότηση κλπ). Εξυπακούεται ότι όσο προοδεύετε στο παιχνίδι, οι πίστες αρχίζουν να γίνονται και αυτές επικίνδυνες με την ύπαρξη παγιδών ή/και αντικειμένων στα οποία γκελάρουν τα τερατάκια, ενώ εμφανίζονται ολοένα και σκληρότεροι εχθροί, που είτε ξερνούν ακόμα περισσότερα γλοιώδη εκτρωματάκια, είτε πυροβολούν προς διάφορες κατευθύνσεις ή ακόμα αρπάζουν τους επιστήμονες (που σας συνοδεύουν σε κάθε πίστα και υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι για τη παροχή των power-ups) για κολατσιό. Στην περίπτωση που καταφέρουν να τους καταβροχθίσουν, τότε χάνετε αυτομάτως.

Μερικά τερατάκια “βαράνε” κιόλας, οπότε προσοχή.

Μετά το πέρας μιας πίστας, αξιολογείστε ανάλογα με τις επιδόσεις σας σε πόντους, σε combos (κρατήστε το αυτό) και χρόνο ολοκλήρωσης, με τα οποία κερδίζετε νομίσματα που χρησιμοποιείτε για την αγορά perks. Τα perks μπορούν εξίσου να σας βοηθήσουν στο θεάρεστο έργο σας, καθώς προσφέρουν μόνιμες βελτιώσεις στα όπλα και στα power-ups σε απόδοση και σε διάρκεια χρήσης τους που μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ νίκης και ήττας – μη ξεχνάτε ότι εκτός των τεράτων, τρέχετε ενάντια στο χρόνο που κάποιες φορές μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός σας (ιδίως στα τελευταία levels).

Ο ρυθμός του Bug Butcher μπορεί να χαρακτηριστεί με μία λέξη δαιμονιώδης, ο οποίος αυξάνεται σε ένταση όσο πλησιάζετε στο τέλος της εκάστοτε πίστας, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, παρ’ όλο το χαμό που γίνεται στην οθόνη, σε σημείο να μιλάμε και για bullet-hell καταστάσεις, ποτέ δεν πρόκειται να κάνει το παίκτη να πελαγώσει. Αν και σε καμία περίπτωση το παιχνίδι δεν είναι περίπατος, ο δείκτης δυσκολίας είναι τόσο άρτια τοποθετημένος που αποφεύγονται οι τάσεις ragequit. Αυτό βέβαια εξαρτάται και από το επίπεδο δυσκολίας που έχετε επιλέξει (Easy, Medium, Hard), με το Harry έχει και τις ανάλογες “αντοχές” στα χτυπήματα των τερατακίων, με μόνο το Hard να είναι το… the real-thing (ένα λάθος και φτου και απ’ την αρχή). Νομίζω ότι το Medium είναι το πλέον κατάλληλο για όποιον θέλει να φτάσει μέχρι και τη τριακοστή πίστα, χωρίς να εκνευριστεί ταμάλα, αλλά και να αντιμετωπίσει μια αξιόλογη πρόκληση για τα αντανακλαστικά του. Και κάπου εδώ εντοπίζεται το πρώτο σοβαρό ελάττωμα του παιχνιδιού.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι ιδανικές για να αυξήσετε το combo μετρητή σας.

Τα 30 επίπεδα είναι πραγματικά πολύ λίγα και, ανάλογα με το πόσο καλός παίκτης είστε, μπορείτε να δείτε τους τίτλους τέλους μέσα σε δύο με τρεις ώρες. Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα 5 πέντε πρώτα επίπεδα έχουν περισσότερο το ρόλο του tutorial, με τα πιο σοβαρά ζόρια να ξεκινούν από το 15ο και έπειτα, είναι εμφανές ότι το περιεχόμενο του Bug Butcher είναι ελάχιστο, αφήνει μια απογοητευτική αίσθηση του ανολοκλήρωτου και την έντονη δίψα για περισσότερο – για ακρίβεια, πολύ περισσότερο.

Βέβαια, όπως αποδεικνύεται το στοίχημα του παιχνιδιού δεν είναι αυτό: είναι το κυνήγι του high score και των achievements, ώστε να κατορθώσετε να πάρετε όλα τα αστέρια (ίσον να ξεπεράσετε το μέγιστο ρεκόρ πόντων της εκάστοτε πίστας) και να σπάσετε το ελάχιστο combo σε όλες τις διαθέσιμες πίστες. Ομολογουμένως, μια καθόλου εύκολη διαδικασία που απαιτεί χρόνο, υπομονή και κάμποσα restart της ίδιας πίστας (been there, done that!), καθώς ο μετρητής combo είναι πολύ εύκολο να στραβώσει. Για να γίνω πιο σαφής, τα combos μετριούνται με τη γρήγορη εξόντωση των τεράτων (όχι απλώς εύστοχες βολές) χωρίς ο Harry να χτυπηθεί ή να καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Συνεπώς, οφείλετε να ακολουθήσετε μια πιο επιθετική τακτική, στην οποία εσείς θα πρέπει να έχετε το πρώτο λόγο απέναντι στα τέρατα και όχι αυτά σε εσάς (το dash κουμπί του Harry γίνεται ψωμοτύρι) και γενικότερα ισχύει μια αρκετά πιο αγχωτική κατάσταση από αυτή που ακολουθείται στο “τυπικό” παιχνίδι. Ολα αυτά βέβαια με τη προϋπόθεση ότι ενδιαφέρεστε να κυνηγήσετε κάτι τέτοιο: αν είστε από τους παίκτες που απλώς θέλουν να τερματίζουν τα παιχνίδια που ξεκινούν, το The Bug Butcher, παρ’ όλο που είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό, δεν έχει αρκετό “ψωμί” (προς το παρόν τουλάχιστον). Το χειρότερο είναι ότι ούτε για τον επίδοξο συμπαίκτη σας θα έχει.

Αν αφήσετε αυτό το κακομοίρη να γίνει μεζές της αράχνης, χάνετε, οπότε σπεύστε ταχέως.

Δυστυχώς σε μια μάλλον άστοχη απόφαση, η βασική campaign του Bug Butcher δεν υποστηρίζει συνεργατικό παιχνίδι, παρά μόνο στο επονομαζόμενο Panic Mode. Ως είθισται, σε αυτό το time- trial mode, αντιμετωπίζετε συνεχόμενα κύματα από τερατάκια σε επίπεδα της επιλογής σας, μέχρι να τελειώσει ο χρόνος ή να χάσει ο παίκτης. Το Panic Mode, εφόσον παίζετε με παρέα, έχει εν μέρει και ανταγωνιστικό χαρακτήρα, καθώς στο τέλος κάθε session γίνεται σύγκριση των επιδόσεων του κάθε παίκτη και η αλήθεια είναι ότι είναι εξίσου καλοφτιαγμένο με το solo παιχνίδι, αλλά είναι δύσκολο να κρατήσει για πολύ, από τη στιγμή που δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία από stages (είναι τα ίδια της campaign) και κυρίως δεν υπάρχει υποστήριξη online. Ναι ξέρω, για κάποιους ήδη το παιχνίδι είναι εκτός wishlist…

Είναι κρίμα, γιατί κατά τ’ άλλα το The Bug Butcher έχει όλα τα φόντα για να χαρακτηριστεί κλασικό: ακριβέστατος χειρισμός, άψογα υλοποιήμενη και εμπλουτισμένη η αρχική ιδέα του Pang, εθιστικότατο gameplay και αξιοπρεπής τεχνικός τομέας, με το soundtrack ειδικά να ταρακουνάει τα αυτιά που αρέσκονται στο “beatάτο” είδος που εκπροσωπεί. Εφόσον όμως η Awfully Nice Studios συνεχίσει να υποστηρίζει το τίτλο όπως του αρμόζει και προσθέσει περισσότερο περιεχόμενο, modes και online co-op, τότε το The Bug Butcher είναι αναμφισβήτητα must-buy. Προς το παρόν είναι απλά στη “to-buy” λίστα.

Pros

Cons