TOM CLANCY’S THE DIVISION 2: WARLORDS OF NEW YORK

Κατά γενική ομολογία, το The Division 2 της Ubisoft ήταν καλύτερο συνολικά game από το πρώτο μέλος της σειράς, και έλαβε αντιστοίχως καλύτερες, κατά πλειοψηφία θετικότατες, κριτικές από τον ανά τον κόσμο ειδικό τύπο. Ωστόσο, για πολλούς και διάφορους λόγους (οι οποίοι δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν εδώ), σύμφωνα με τους εκπροσώπους της δημιουργού εταιρείας (αλλά και με βάση τα δημοσιοποιημένα οικονομικά στοιχεία της), οι πωλήσεις του δεν ήταν ανάλογες της ποιότητάς του. Αυτό φαίνεται να πείσμωσε παραπάνω την Ubisoft, η οποία αποφάσισε να “παίξει τα ρέστα της” κινούμενη σε δύο κύριους άξονες: αφενός, ήρε το episodic μοντέλο κυκλοφορίας του έξτρα υλικού που είχε καθιερωθεί για τον τίτλο κατά το πρώτο έτος της υποστήριξής του, εγκαινιάζοντας το “Year Two” του νέου περιεχομένου με την κυκλοφορία ενός βαρβάτου, παραδοσιακού, παλιομοδίτικου Expansion· αφετέρου, “κούμπωσε” μαζί με το παραπάνω Expansion ένα δωρεάν update, το οποίο κυριολεκτικά αλλάζει τα φώτα σε καίριους μηχανισμούς του βασικού game.

Οι δύο παραπάνω άξονες οφείλουν να αναλυθούν παράλληλα, ως ενδεικτικοί παράγοντες του πώς έχει διαμορφωθεί το τοπίο στο The Division 2 κατά την εκκίνηση του “Year Two”. Ας αρχίσει η ανάλυση με το έξτρα υλικό που εισάγει στο game το επί πληρωμή expansion, ονόματι Warlords of New York.

Όπως θα έχουν ήδη καταλάβει οι παρατηρητικοί που διάβασαν πάρα πολύ προσεκτικά τον τίτλο του review, το expansion μεταφέρει για ακόμη μια φορά τη δράση στην αγαπημένη Νέα Υόρκη του πρώτου game της σειράς. Μια μίνι-επιστροφή είχε ήδη συντελεστεί κατά το Episode 3 της πρώτης “σεζόν” του TD2, βέβαια, το οποίο επεισόδιο διαδραματιζόταν στο Coney Island της Νέας Υόρκης και διαμόρφωνε το σεναριακό τοπίο που θα συναντήσουμε στη Νέα Υόρκη του expansion. Το οποίο expansion με τη σειρά του μας επαναφέρει στο Μανχάταν, και συγκεκριμένα σε 4 νέες περιοχές στη νότια άκρη του νησιού, 3-4 χιλιόμετρα νοτιότερα από το νοτιότερο άκρο του χάρτη του TD1.

Στο Μανχάταν θα συναντήσουμε αρκετούς παλιούς γνώριμους, όπως οι Roy Benitez, Paul Rhodes και Faye Lau, στο πλευρό των οποίων πολεμήσαμε κατά τα γεγονότα του TD1. Αναμενόμενα όμως έχουν αλλάξει πολλά στη Νέα Υόρκη στο διάστημα που έχει περάσει από τα γεγονότα του πρώτου game: τα χιόνια έχουν λιώσει, ο ιός Green Poison φέρεται να έχει υποχωρήσει αισθητά (μεγάλο μέρος του νότιου Μανχάταν είναι, άλλωστε, πρώην Dark Zone που “παραβιάστηκε” και είναι πλέον ανοιχτή), και οι πάλαι ποτέ αντιμαχόμενες παρατάξεις της πόλης, μετά τον θάνατο των αρχηγών τους κατά την ιστορία του TD1, είτε έχουν υποστεί εσωτερικές ανακατατάξεις (όπως συνέβη με τους Rikers και Cleaners) είτε έχουν εξαφανιστεί τελείως (όπως οι Last Man Batallion, οι οποίοι πλέον έχουν ενσωματωθεί πλήρως στους Black Tusk). Έτσι, θα δούμε τα μέλη των παραπάνω παρατάξεων να περιφέρονται στη Νέα Υόρκη με νέα όπλα, νέες τακτικές, και νέες αποστολές υπό τις οδηγίες των νέων αρχηγών τους, και αρκετές φορές να πλακώνονται και αναμεταξύ τους.

Σταθερός παρονομαστής βέβαια παραμένει ο Aaron Keener, ο μυστηριώδης προεξάρχων ανάμεσα στους Rogue Agents του πρώτου κύματος των Division Agents που στάλθηκαν στο Μανχάταν πριν τα γεγονότα του TD1, και υποβόσκων “αρχι-κακός” για τη μεγαλύτερη διάρκεια της σειράς. Έτσι, το σύνολο των αποστολών του WoNY expansion αφορά την εξάρθρωση του δικτύου από Rogue Agents που έχει στήσει ο Keener στην περιοχή. Οι Agents αυτοί αποτελούν ουσιαστικά τους “Warlords” του τίτλου, που ηγούνται των τοπικών Factions και βοηθούν τον Keener στην εκπλήρωση του τελικού του σκοπού, τον οποίο σκοπό θα αποκαλύψουμε και θα κληθούμε να ανατρέψουμε μέχρι το φινάλε του expansion. Σε γενικές γραμμές το σεναριακό νήμα μπορεί να χαρακτηριστεί ως επί το πλείστον ως τυπική, κλισέ “TomClancιά”, χωρίς να λείπουν μερικά ενδιαφέροντα plot twists στο φινάλε, τα οποία θα επηρεάσουν το μέλλον της σειράς.

Καθίσταται σαφές πως το WoNY είναι αποκλειστικά ένα end-game expansion, και η πρόσβαση σε αυτό ξεκλειδώνεται μόνο για χαρακτήρες που έχουν ήδη φτάσει Level 30 και World Tier 5 στο βασικό game. Εκτός από τις νέες αποστολές στη Νέα Υόρκη, η αγορά του expansion αυξάνει το level cap στο 40 και επιτρέπει, μετά τo 40ο level και την επιτυχή ολοκλήρωση όλων των Main Missions του, την περαιτέρω πρόσβαση στα SHD Levels. Αυτά, με πολύ απλά λόγια, είναι κάτι σαν τα Paragon Levels του Diablo 3: έξτρα Levels που μπορούμε να κερδίσουμε αποκτώντας αρκετό ΧΡ μετά τον “τερματισμό” του level cap, τα οποία αυξάνουν ελαφρώς τα Hit Points μας αλλά και μας επιτρέπουν να αυξήσουμε μια σειρά από Skills που προσφέρουν διάφορα bonuses (όπως περισσότερο weapon damage ή armor, γρηγορότερο reload time, αυξημένο skill damage, και άλλα παρόμοια).

Ενδιαφέρον έχει και η νέα δυνατότητα εισαγωγής Directives στον open world, τα οποία ενδεχομένως να θυμούνται ως feature οι παλαιοί παίκτες από το Underground DLC του TD1. Όπως τότε, έτσι και εδώ κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά: προσφέρουν έξτρα δυσκολία κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού (πχ απενεργοποίηση του minimap, εχθρούς που χρησιμοποιούν special ammunition, κτλ) με αντάλλαγμα την απόκτηση αυξημένου ΧΡ κατά τις περιηγήσεις μας (συγκεκριμένα κερδίζουμε 25% bonus XP για κάθε Directive που ενεργοποιούμε, άρα δεδομένης της ύπαρξης 5 Directives μπορούμε να φτάσουμε στο φοβερό 125% bonus αν τα ενεργοποιήσουμε όλα!).

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα επιλογής 4 επιπέδων Global Difficulty (από Normal έως Heroic) που αυξάνει την ισχύ των εχθρών και την ποιότητα του Loot, αλλά και το γεγονός πως το σύνολο του νέου περιεχομένου είναι πλήρως level-scaled, διαμορφώνουν ένα πολύ ενδιαφέρον (και αρκετά challenging, η αλήθεια είναι) σκηνικό ως προς το end-game progression του expansion. Βέβαια αυτό ενισχύεται ριζικά και με τις δωρεάν προσθήκες του update, με τις οποίες θα ασχοληθούμε στην πορεία.

Το WoNY εισάγει και άλλες πιο “πεζές” προσθήκες, όπως νέα named και exotic όπλα, νέα gear sets, νέα gear brands, 4 νέα skills τα οποία λαμβάνουμε ως drops από τους 4 τσάτσους του Keener, αλλά και νέους Hunters (6 έχουν ανακαλυφθεί μέχρι τη στιγμή της συγγραφής αυτού του review, αλλά μπορεί να είναι περισσότεροι) τους οποίους μπορούμε να εντοπίσουμε και να εξολοθρεύσουμε, αν είμαστε αρκετά ισχυροί. Καθίσταται σαφές πως πρόκειται για ένα υπερπλήρες πακέτο, το οποίο τιμάει πέρα για πέρα την ιδιότητα της κυκλοφορίας ως expansion σε σχέση με πιο νεοεποχίτικες προσθήκες όπως Episodes ή DLC. Ακόμα και έτσι όμως, δεν μπορεί να αναιρεθεί η καθοριστικότατη για την όλη εμπειρία επιρροή των δωρεάν αλλαγών που επιφέρει το συνοδευτικό update, και οι οποίες υλοποιούνται για όλους τους κατόχους του TD2 είτε αγόρασαν το WoNY είτε όχι.

Οι κυριότερες ανάμεσα σε αυτές τις αλλαγές αφορούν τα stats όλων των αντικειμένων. Καταρχάς, αφαιρούνται τα Talents από όλα τα gear items εξαιρώντας τα chestpieces, τα backpacks και τα όπλα (επίσης τα Talents παύουν να έχουν skill requirements προκειμένω να μπορούν να χρησιμοποιηθούν). Έπειτα, το κάθε gear item αποκτά έναν συγκεκριμένο αριθμό από attributes ανάλογα με το είδος του αντικειμένου, με την τιμή του κάθε attribute να προκύπτει καθαρά μέσω RNG. Τα named/exotic/set αντικείμενα, βέβαια, θα έχουν υψηλότερες πιθανότητες για υψηλά stats σε σχέση με τα απλά items, ενώ αξίζει να σημειωθεί επίσης πως αφαιρούνται κάποια από τα γνωστά πιθανά attributes για το gear μας όπως το “Damage to Elites”. Τέλος, μειώνεται ο αριθμός των Mods που μπορούμε να φορέσουμε στα αντικείμενά μας, καθώς πλέον Mods μπορούν να περαστούν μόνο στις μάσκες, στα backpacks και στα chestpieces (και εκεί μόνο 1 mod ανά αντικείμενο), ενώ κάποια Mod Types όπως τα Battery Mods αφαιρούνται τελείως.

Αλληλένδετη με τις παραπάνω αλλαγές είναι και η αλλαγή στο σύστημα του Recalibration, το οποίο βελτιστοποιείται ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ μέσω της εισαγωγής του Recalibration Library. Η αρχή πίσω από αυτό είναι απλούστατη: μπορούμε να περάσουμε στο “αρχείο recalibration” μας ένα Talent ή κάποιο υψηλό attribute κάποιου αντικειμένου (το αντικείμενο αυτό καταστρέφεται μετά τη μεταφορά, προφανώς), και έπειτα μπορούμε να περάσουμε μέσω Recalibration το talent ή το attribute με αυτήν την τιμή σε οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο του ιδίου τύπου θέλουμε (προφανώς υφίσταται ακόμα ο περιορισμός του “ένα δυνατόν stat recalibration για κάθε αντικείμενο”). Πετύχατε ένα Marksman Rifle το οποίο δεν έχει ιδιαίτερα υψηλό weapon damage αλλά το Headshot Damage attribute του είναι στη μέγιστη δυνατή τιμή (το λεγόμενο God Roll); Κάνετε extract το attribute αυτό στην Recalibration Library σας, και μπορείτε να το περάσετε σε όλα τα μελλοντικά σας Sniper Rifles! Τα μέγιστα στην παραπάνω Quality of Life αλλαγή συμβάλλει και το αναβαθμισμένο UI, το οποίο μας επιτρέπει με μία ματιά να δούμε κατευθείαν αν κάποιο Loot Item έχει στατιστικά υψηλότερα ή χαμηλότερα από αυτά που έχουμε ήδη στο Library μας, και άρα αν αξίζει να το κρατήσουμε και να το πάμε για extraction ή να το πουλήσουμε/πετάξουμε/σπάσουμε για mats.

Η χρησιμότητα του παραπάνω έγινε φανερή κυριολεκτικά από τις πρώτες μου στιγμές στο Expansion, καθώς πλέον δεν υπήρχε κανένας λόγος να κρατάμε στο Stash παλιά αντικείμενα μόνο και μόνο επειδή “μπορεί κάποτε να τα χρησιμοποιήσουμε για Recalibration”. Κρατάμε στη βιβλιοθήκη τα υψηλά στατς, πουλάμε/σπάμε τα χαμηλά… και ως δια μαγείας τα αντικείμενα στο stash μου πήγαν από τα 300 στα… 7. Θρίαμβος!

Πέραν των κοσμογονικών αλλαγών στο gear, αξίζει να σημειωθούν και οι τροποποιήσεις στο gameplay των Dark Zones (αν και οι νέες περιοχές στη Νέα Υόρκη δεν εισάγουν κάποια νέα DZ). Καταρχάς τα επίπεδα της Rogue “κλίμακας” μειώνονται σε τρία (νομοταγείς SHD, Rogue, και Manhunt), ενώ επίσης η πτώση μας σε Rogue status γίνεται πιο εύκολα και γρήγορα. Έπειτα, αφαιρείται από τις Dark Zones το “καθαρό”, μη-μολυσμένο loot ως drop και πλέον πρέπει όλα τα drops να περάσουν από Extraction, και προς αυτό το σκοπό έχουν αυξηθεί τα διαθέσιμα Extraction Points στις Ζώνες. Έχει αφαιρεθεί επίσης το Signature Ammo για όσο βρισκόμαστε σε κάποια Ζώνη, ενώ παράλληλα αυξάνονται τα διάσπαρτα Ammo Crates. Επίσης τροποποιούνται τα υφιστάμενα DZ Perks, ενώ πλέον με την είσοδό μας σε κάποια DZ ενεργοποιείται αυτόματα και το VOIP (!). Mε τα παραπάνω, οι DZ γίνονται σαφώς πιο επικίνδυνες, ενώ επιχειρείται να δοθεί περισσότερη έμφαση και προσοχή στον “κοινωνικό” παράγοντα σε αυτές σε σχέση με το μοναχικό, solo play.

Αν και ανέφερα τις κυριότερες, οι αλλαγές που εισάγονται γενικά με το πακέτο Expansion+Update είναι υπερβολικά πολλές για να απαριθμηθούν στο σύνολό τους. Για περισσότερες πληροφορίες, συστήνεται να τσεκάρετε την περίληψη των νέων features στο reddit του παιχνιδιού ή τα επίσημα Patch Notes.

Παρά το πόσο βολικές είναι, το πλήθος και η σαρωτική φύση των αλλαγών βέβαια ενδεχομένως να επηρεάσει δυσμενώς κάποιους παίκτες. Και αυτό ισχύει επειδή, όπως διαμορφώνεται το σκηνικό στο παιχνίδι πλέον, έχουν τροποποιηθεί/αναιρεθεί λίγο-πολύ όλα τα υφιστάμενα character builds και άρα οι παίκτες πρέπει να ξαναστήσουν το gear τους πρακτικά εκ του μηδενός. Μικρό το κακό, ίσως, όμως εξακολουθούν να “ρίχνονται” κάπως όσοι έχουν αφιερώσει πολλές ώρες στο grindάρισμα του gear τους ως τώρα.

Έτερο “αρνητικό” που θα μπορούσε να επισημανθεί ως απόρροια του νέου περιεχομένου γενικά είναι το γεγονός ότι, για κάποιο λόγο, όσοι επιλέξουν να ταξιδέψουν προς τη Νέα Υόρκη και να ξεκινήσουν να παίζουν την ιστορία του WoNY, δεν μπορούν να επιστρέψουν στην DC (και άρα να συμμετάσχουν στις εκεί δραστηριότητες, ή και να παίξουν μαζί με άλλους παίκτες που δεν έχουν το expansion ακόμα) μέχρι να ολοκληρώσουν την κεντρική ιστορία του expansion. Αυτό μπορεί να βγάζει κάποιο νόημα αν ερμηνευθεί από πλευράς RP λόγω του παράγοντα “player urgency” (εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς θα πηγαινοερχόμαστε στη DC;), όμως δεν παύει να φαίνεται “κάπως” το γεγονός ότι ουσιαστικά ωθούμαστε στο να βγάλουμε όλο το περιεχόμενο του expansion με τη μία προτού μπορέσουμε να απολαύσουμε ξανά το βασικό game, συν το ότι είναι μια έξτρα ενόχληση για όσους παίζουν με φίλους.

Κυριότερη πηγή ενόχλησης όμως στο expansion είναι, δυστυχώς, η ύπαρξη κάποιων bugs και glitches. Είναι γεγονός πως τα περιστατικά αυτά τείνουν να μειώνονται όσο περνάνε οι μέρες μετά το release (μάλιστα ένα νέο update υλοποιήθηκε λίγα λεπτά πριν δημοσιεύσω το παρόν review), δεν παύει όμως να ισχύει πως τις πρώτες αυτές μέρες του release γίναμε μάρτυρες σκηνικών όπως αδυναμία να αλληλεπιδράσουμε με κάποιον NPC, προσωρινή “αναπηρία” του character model μας για τον Α ή Β λόγο, ή εχθροί να spawnάρουν πίσω από κλειστές πόρτες και άρα να μην μπορούν να εξουδετερωθούν, μέχρι στυγνά disconnects και freezes. Αυτό χτύπησε κάπως άσχημα, ειδικά αν ληφθεί υπόψιν πως η εμπειρία μου από το βασικό TD2 πέρυσι τέτοια εποχή ήταν ως επί το πλείστον πλήρως bug-free.

Ας συνοψίσω την όλη κατάσταση με μια “TL;DR” σύνοψη, αντίστοιχη με αυτήν που επιχείρησα στο περσινό review του TD2:

-Όσοι έπαιξαν και λάτρεψαν το TD2, θα λατρέψουν και το expansion, παρά τα ψεγάδια του (τεχνικά και μη).

-Πέραν της όποιας ενόχλησης που επιφέρει η τροποποίηση/κατάργηση των υφιστάμενων character builds λόγω των νέων συνθηκών γύρω από τα gear stats, το σύνολο των αλλαγών θεωρώ ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και κάνει τη ζωή μας καλύτερη, δίχως υπερβολή.

-Όσοι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για το Looter Shooter/RPG gameplay της σειράς, χλωμό να ενδιαφερθούν ξαφνικά τώρα.

-Όσοι λάτρεψαν το TD1 αλλά για τον Α ή Β λόγο απείχαν από το TD2, ενδεχομένως και να έχουν πλέον ένα ισχυρό κίνητρο να εντρυφήσουν και σε αυτό. Αν και αυτό μάλλον εξαρτάται περισσότερο από τους λόγους οι οποίοι τους κράτησαν μακριά από το TD2 εξ αρχής· παρά την ποιότητα του game στην τρέχουσα μορφή του από πλευράς περιεχομένου, θεωρώ πως όσοι βετεράνοι επιλέξουν να ασχοληθούν τώρα με το TD2 ίσως να μην ικανοποιηθούν και 100% από την κατάστασή του σε σχέση με το TD1 (κυρίως όσοι είχαν ξενερώσει από το σπάσιμο της DZ στα τρία, και ειδικά από τη στιγμή που δεν έχουμε ακόμα στο TD2 κάτι αντίστοιχο των Underground και, το κυριότερο, Survival DLCs του 1. Ακούτε, κύριοι της Ubisoft;).

Τώρα που το σκέφτομαι, το αναθεματισμένο το Survival Mode και ο επιβλητικός, απάνθρωπος και σκοτεινός χιονιάς της “παλιάς” Νέας Υόρκης ίσως να είναι τα μόνα πράγματα που το TD2 και το νέο του περιεχόμενο δεν έχουν καταφέρει ακόμα να με κάνουν να ξεπεράσω από το TD1…

Ο Review Code για το παιχνίδι ήταν μια προσφορά της CD MEDIA, την οποία και ευχαριστούμε θερμά.