ASSASSIN’S CREED CHRONICLES: RUSSIA

Κακό πράγμα η βιασύνη. Αν και δεν ήμουν παρών στη διαδικασία ανάπτυξης της τριλογίας Assassin’s Creed Chronicles για να γνωρίζω από πρώτο χέρι, η παράλληλη δημιουργία και των τριών παιχνιδιών από τη Climax Studios έκανε μάλλον περισσότερο κακό παρά καλό. Ιδιαίτερα στο τρίτο και τελευταίο επεισόδιο της σειράς, το AC Chronicles: Russia, το οποίο εμφανίστηκε σε λιγότερο από ένα μήνα από το αρκετά καλό, αλλά με προβλήματα, AC Chronicles: India, αποδεικνύεται ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει και μάλιστα σπάει τα μούτρα του. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το τόσο ανέμπνευστο αποτέλεσμα του Russia, σε ένα μάλιστα τόσο υπέροχο setting, το οποίο θα μπορούσε να γεννήσει ένα καταπληκτικό “κανονικό” Assassin’s Creed.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το AC Chronicles: Russia διηγείται την ιστορία του Nikolai Orelov, ενός “σιτεμένου” Assassin, ο οποίος αποφασίζει να αναλάβει τη τελευταία αποστολή του πριν αποσυρθεί οριστικά από το τάγμα των Assassins, κατά τη διάρκεια των γεγονότων της Ρωσικής Επανάστασης. Η αποστολή του Nikolai είναι να κλέψει ένα Precursor artifact από τους Μπολσεβίκους, οι οποίοι έχουν ήδη εισβάλλει στο παλάτι του Τσάρου, Νικολάου του Β’, και κρατούν αιχμάλωτη την οικογένειά του. Κατά τη προσπάθειά του να εντοπίσει το artifact, γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας των παιδιών του Τσάρου με εξαίρεση τη πριγκίπισσα Anastasia Nikolaevna, η οποία για κάποιο λόγο δείχνει να διαθέτει τις ιδιαίτερες ικανότητες των Assassins, χωρίς η ίδια ποτέ να έχει λάβει κάποια σχετική εκπαίδευση. Ο Nikolai εντυπωσιάζεται από το γεγονός και αποφασίζει να τη προστατέψει από την οργή των Μπολσεβίκων, αλλά και από το ίδιο του τάγμα…

Το παιχνίδι σας πετάει εξ’ αρχής στα βαθιά.

Δίχως άλλο, το σενάριο ξεκινά με καλές προδιαγραφές, μόνο που σε κανένα σημείο δεν αναπτύσσεται ορθολογικά ή έστω να δημιουργήσει κάποιο στοιχειώδες ενδιαφέρον στο παίκτη. Τόσο ο κύριος πρωταγωνιστής Nikolai όσο και η έτερη Ασσασσίνα Anastasia που ελέγχουμε εναλλάξ, είναι αδιάφοροι μέχρι το κόκαλο, τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται δεν ακουμπούν καν τα κίνητρά τους, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος επίσημος villain που να πρέπει να αντιμετωπίσουν. Απλά, γενικά και όμορφα, οι “κακοί” είναι οι Μπολσεβίκοι στο σύνολό τους, επειδή σκοτώνουν παιδιά και κρατούν το πολύτιμο Precursor artifact και οι ήρωες απλώς προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ όλα αυτά. Νομίζω ότι περιττό να αναφέρω ότι πιθανότατα το σενάριο γράφτηκε στο διάλειμμα για καφέ ενός στελέχους της εταιρίας παραγωγής και είναι ακόμα πιο αδιάφορο από τα AC: China και India, πράγμα που ισοδυναμεί με κατόρθωμα.

Από την άλλη, το Russia είναι εικαστικά το πιο ενδιαφέρον επεισόδιο από τα τρία. Η μουντή και γκρίζα ατμόσφαιρα που το διακατέχει, παρέα με τις έντονες αποχρώσεις του κόκκινου και του πορτοκαλί που σπάνε εκπληκτικά τη μονοτονία, δημιουργούν ένα μοναδικό “μαύρο” αποτέλεσμα που σπάνια συναντάμε σε παρεμφερείς τίτλους. Βέβαια, τα επιμέρους κομμάτια των γραφικών (χαρακτήρες, περιβάλλον) δεν παρουσιάζουν βελτιώσεις σε σχέση με τους προκατόχους του, παρ’ όλα αυτά, συνολικά αν το δει κανείς, το Russia τραβά τη προσοχή με θετικό πρόσημο.

Το stealth είναι απολύτως απαραίτητο. Κρίμα που γίνεται επιτακτικό με τόσο άσχημο τρόπο.

Πέρα από το όμορφο εικαστικό, το Russia διατηρεί ανέπαφους τους μηχανισμούς των προηγούμενων παιχνιδιών, τόσο στο σύστημα αξιολόγησης (Shadow, Assassin, Silencer) όσο στον αριθμό των gadgets, με τα τελευταία όμως να είναι ελαφρώς προσαρμοσμένα στην εποχή που διαδραματίζεται το παιχνίδι. Ετσι, ο Nikolai διαθέτει ένα πολύ χρήσιμο mechanical wench, ιδανικό για να καταστρέφει τις γεννήτριες ρεύματος της περιοχής, αλλά και να γαντζώνεται σε μερικά αντικείμενα προκειμένου να τα τραβάει προς το μέρος του, ενώ είναι οπλισμένος και με ένα sniper rifle για τη μακρόθεν εξόντωση των εχθρών. Τα υπόλοιπα δύο gadgets είναι τα all-time classics smoke bombs και το… σφύριγμα, ενώ ο Nikolai δεν διαθέτει καμία από τις υπερφυσικές (και πολύ βολικές θα προσέθετα) Helix ικανότητες που είχαν η Shao Jun και ο Arbaaz Mir του China και India αντίστοιχα (εκτός αν ολοκληρώσετε το παιχνίδι μια φορά και ξεκινήσετε στο New Game Plus). Τις συγκεκριμένες ικανότητες διαθέτει μόνο η Anastasia, στις λίγες φορές που την ελέγχουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, η οποία μάλιστα δεν χρησιμοποιεί κανένα άλλο “gadget” εκτός του σφυρίγματος.

Η ιδέα του μοιράσματος των ικανοτητών μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών δεν είναι κακή, αλλά θα μπορούσε να είχε πολύ εξυπνότερη υλοποίηση, επιτρέποντας τη συχνότερη συνεργασία των χαρακτήρων για την επίτευξη ενός στόχου ή έστω τη δυνατότητα επιλογής του ήρωα της αρεσκείας μας. Αντ’ αυτού, το Russia περιορίζεται σε μια τυπικότατη, προκαθορισμένη εναλλαγή του πρωταγωνιστικού διδύμου, ανάλογα με το πως εξυπηρετείται το σενάριο και με απειροελάχιστες στιγμές ουσιαστικής συνεργασίας μεταξύ τους.

“Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε…”

Μακάρι όμως το μοναδικό πρόβλημα του παιχνιδιού να ήταν αυτό. Το Russia “πονάει” εκεί ακριβώς που άρχισε να παρουσιάζει σημάδια κούρασης το India. Σ’ εκείνο το review, έγραφα ότι από τη μέση και μετά, το παιχνίδι έχανε τη σπιρτάδα του και αναλωνόταν σε συνεχείς insta-fail αποστολές. Ε, λοιπόν το Russia, από την αρχή έως το τέλος της περιπέτειας, μένει σε αυτά τα κακοτράχηλα μονοπάτια. Και δυστυχώς το κάνει με το πιο φθηνό τρόπο, δηλαδή του ανελέητου trial-and-error. Υποτίθεται ότι το Russia δίνει ελευθερία επιλογών για το πως θα προσεγγίσουμε την εκάστοτε κατάσταση, όπως μαρτυρά το σύστημα αξιολόγησης, πρακτικά όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται πουθενά. Σεκάνς που αν γίνετε στιγμιαία αντιληπτοί, χτυπά ο συναγερμός και χάνετε; Check. Searchlights που σας κυνηγούν και μόλις σας εντοπίσουν, φτου και απ’ την αρχή; Check. Φρουροί που σας σκοτώνουν με μια βολή; Check. Τρεχάλα να προλάβετε το τρένο/τραμ/καμιόνι πριν φύγει; Check.

Χωρίς αστεία, το gameplay του Russia συνοψίζεται στα προαναφερθέντα checkboxes, ενώ οι τρικλοποδιές στο σχεδιασμό είναι τόσες πολλές που καταντούν κωμικοτραγικές. Για παράδειγμα, οι smoke bombs καθιστώνται γρήγορα άχρηστες, γιατί οι περισσότεροι φρουροί φορούν μάσκες (!), το rifle κάνει πολύ θόρυβο και σε μερικούς εχθρούς δεν λειτουργεί καν, διότι φοράνε κράνος (…) και γενικότερα ο μοναδικός τρόπος για να περάσετε στην επόμενη οθόνη είναι να ανακαλύψετε, αποτυγχάνοντας ξανά και ξανά, τι είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί του. Κάποια ενδιάμεση λύση κρίνεται ως αναποτελεσματική στο 95% των περιπτώσεων. Συνέπεια αυτού είναι μια απίστευτα κουραστική επανάληψη των ίδιων κινήσεων και μοτίβων, χωρίς να υπάρχει καμία αίσθηση επιτεύγματος. Μόνο απογοήτευση, εκνευρισμός και μια έντονη υποψία ότι όλα αυτά συνέβησαν για να κρύψουν, κατά κάποιο τρόπο, τη πολύ σύντομη διάρκεια του παιχνιδιού, που δεν ξεπερνά τις τρεις ώρες. Οπως συνέβη και με το India δηλαδή, αλλά σε πολύ χειρότερο βαθμό.

Red Dawn

Συνοψίζοντας, το Assassin’s Creed Chronicles: Russia είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της τριλογίας και εμφανώς ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε άρον-άρον, απλά για να κλείσει τη σειρά, χωρίς να του δοθεί καθόλου η απαραίτητη προσοχή. Προσωπικά, αν δεν είχα να γράψω το review, θα το είχα παρατήσει στη πρώτη μισή ώρα και αυτό από μόνο του, δείχνει πολλά για τη ποιότητα του. Αν σας λοιπόν σας άρεσαν τα προηγούμενα δύο, τότε… μείνετε σε αυτά, διαφορετικά δοκιμάστε το μόνο αν τυχόν πρόκειται να αγοράσετε ολόκληρη τη τριλογία ως πακέτο.

Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για τη παροχή του review code.

Pros

Cons