EDITORIALS

Τελευταίο Τανγκό στη Rubacava

Είναι 1998. Φοράω ακόμη γυαλιά τηλεσκόπια, σιδεράκια-αλυσσοπρίονα και κάποιου είδους ηρωικό πάουερ μέταλ τε-σέρτ τίγκα στο σπαθί και το δράκο(Απόλυτος Συμπαντικός Γυναικοδιώχτης™). Δεν ξέρω την τύφλα μου σχετικά με τίποτα και είμαι απολύτως ευτυχής στην πεποίθησή μου πως εδώ ‘χει πάντα ήλιο. Είναι η μυθική, προ Internet boom εποχή, τότε που για να συνδεθείς με 33άρι modem και dial-up με “δανεικό” password, έπαιζες κορώνα-γράμματα τη γονεϊκή οργή. Το Battle.net είναι κάποιος μυθικός, κρυφός τόπος έτοιμος να εκραγεί και το hype, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε σήμερα, σχεδόν ανύπαρκτο.

Η Lucasarts δεν είναι κάποιο ιερό τοτέμ του παρελθόντος αλλά “μια φοβερή εταιρεία φίλε φίλε και πρόπερσι που παίζαμε Full Throttle στον ξαδερφό μου…”, γεμάτη ζωή, projects, ιδέες και αγνή, πρωτογενή μαγεία στα ακροδάχτυλά της. Το Grim Fandango είναι διαφορετικό. Είναι τρισδιάστατο (ιεροσυλία), παίζεις με το πληκτρολόγιο (αίσχος) και τα γραφικά είναι κάτι μαριονετοειδείς νεκροκεφαλές. Το Casablanca και οι Calexico είναι έννοιες που κατοικοεδρεύουν ματωμένους γαλαξίες μακριά από την τρυφερά ηρωική πάουερ μέταλ φαντασίωση της εφηβείας μου. Οι δεσποσύνες είναι πάντα ευγενικές, ο δράκος κάκιστος, τα όπλα μου αγνά. Είμαι δεκαέξι χρονών και απλώνω το χέρι μου για να σηκώσω το πανηγυρτζίδικο κουτί του Grim Fandango από το ράφι του Παπασωτηρίου. Απόηχοι mariachi τρομπέτας ακολουθούν τα βήματά μου στο ταμείο. Ιδέα μου θα ‘ναι. Τα κουτιά δεν είναι ζωντανά. Ο καπνός από το τσιγάρο του Manny αποκλείεται να τρεμόπαιξε. Τα κουτιά δεν είναι ζωντανά.

GF1

Δεν ξέρω τίποτε για το παιχνίδι, τις επιρροές του, την ιστορία του. Το παράξενο demo του με έπεισε να το αγοράσω, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα το μετανιώσω. Είναι ο χειμώνας της μεγάλης κατάληψης, τότε που μια αρμάδα τεράτων μασκαρεμένη κυβέρνηση αποφάσισε να “μεταρρυθμίσει” το εκπαιδευτικό σύστημα (διαβάζω πως από του χρόνου όλα θα είναι ξανά όπως παλιά) και η ζωή μοιράζεται ανάμεσα στο σχολείο-στρατόπεδο, συναυλίες με πάναγνες και ανατριχιαστικά κακές διασκευές στα ελληνορόκ σουξέ της εποχής, πορείες μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βράδια στη Γη των Νέκρων.

Το Grim Fandango είναι αποκάλυψη. Ξεκινά σαν φάρσα, σαν ιδιοσυγκρασιακό πείραμα με τη φόρμα των adventures. Βγήκε σε μια εποχή που adventure σήμαινε 2D-point-and-click και γραφικά ζωγραφισμένα στο χέρι. Σενάριο κατανοητό και βγαλμένο από τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές εμμονές της εποχής. Η επική Οδύσσεια του Manuel Calavera, από το άχαρο γραφειάκι του στο Yπουργείο Θανάτου μέχρι την Άκρη του Κόσμου και ακόμη πιο πέρα, ήταν όχι απλώς αντισυμβατική, αλλά μια πραγματική αποκάλυψη. Σου μάθαινε μια καινούρια γλώσσα και δεν καταλάβαινες καν πόσο βυθιζόσουν, πόσο οργανικό κομμάτι της Γης των Νεκρών άρχιζες να είσαι.

GF2

Δεν είχα ιδέα ποιός είναι ο Bogart, τί είναι η beat ποίηση, γιατί το “Ουρλιαχτό” είναι ένα από τα σημαντικότερα ποιήματα του 20ου αιώνα. Δεν είχα ανέβει σε καράβι για να χαζέψω ξένους ουρανούς και η βελόνα του τατουατζή ήταν ακόμη τέσσερα χρόνια και δυο χιλιάδες χουνέρια μακριά. Δεν το ήξερα ακόμη, αλλά το Grim Fandango είχε ανοίξει την πόρτα και μου έδειχνε το ματωμένο χαμόγελο της άλλης πλευράς. Τα τέσσερα χρόνια του μπορεί να κράτησαν μια βδομάδα ή μια ζωή. Ο θρύλος του Number Nine αποδείχτηκε αληθινός, όταν βρέθηκα σε μια όμορφη ερημιά και το μόνο δείγμα πολιτισμού, ήταν ένα μπαρ δίπλα στη θάλασσα, στολισμένο με calaveras και ένα τεράστιο, φλεγόμενο “Nineball” ζωγραφισμένο στον τοίχο. Χαμογέλασα και πήγα. Πώς γινόταν να μήν; Το είχα ονειρευτεί από πιτσιρικάς.

Αν θέλετε να είστε πεζοί, το Grim Fandango είναι απλώς το καλύτερο adventure που έχει γραφτεί ποτέ. Περιλαμβάνει όσα θα χρειαστεί ποτέ να μάθεις για τη ζωή και παραμένει ένα σεμινάριο στύλ και καλού γούστου, ακόμα και δεκαπέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Είναι επίσης χρησμός, κάλεσμα, μήνυμα σε μπουκάλι. Είναι τα ανείπωτα, μαζεμένα στο αινιγματικό “δε χαμογελάω τώρα” πρόσωπο του Manny.

GF3

Η Lucasarts επιτέλους, είναι ελεύθερη. Και ο θρυλικός “Άτλαντάς” της, μπορεί να πετάξει το χρυσό λαμέ κοστούμι και να γυμνώσει τα κόκκαλά του σ’ένα παραδωμάτιο του Υπουργείου Θανάτου. Θα πάρει το τσιγάρο που θα του προσφέρει ο ταξιδιωτικός πράκτορας και θα χαζέψει τη φλόγα του αναπτήρα του. Το βλέμμα του θα πέσει στις σκόρπιες μπροσούρες στο γραφείο. Τέσσερις μέρες ή τέσσερα χρόνια. Δια πυρός και σιδήρου, για μια θέση στο Νούμερο Εννιά. Ξεφυσάει τον καπνό. Χαμογελάει.

Γιατί όχι;

{youtube}CMWCnRCzRCk{/youtube}

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

8 Comments

  1. This game… I like to keep it next to where my heart used to be.

    Ταιριαστό, ίσως, που ο επικήδειος μιας τεράστιας gaming κληρονομιάς γράφτηκε με ένα παιχνίδι για τον θάνατο (το EFMI δεν μετράει όταν μιλάμε για games που αφήσαν σημάδι στο χρόνο και το νου – θα μπορούσε να το έχει φτιάξει η Telltale π.χ. και κανείς να μην έπαιρνε χαμπάρι το παραμικρό).

    Αλλά οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο… και σύντομα (ελπίζω) στο GOG.

  2. Τι εκπληκτικό, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ (ναί ρε φωνάζω), ριβιού είναι ετούτο δω;

    Από την μέση του ήδη με είχε πείσει να δοκιμάσω το παιχνίδι.

    Μεταδίδει συναισθήματα το κείμενο… Και είναι κατόρθωμα που συγκίνησε έναν άνθρωπο που έχει να κοιμηθεί περίπου 32 ώρες… 😛

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL