SPECIALS

Geek Movie Nights: Spider-Man 2

 

Οι κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές σούπερ ήρωες διανύουν την καλύτερή τους φάση αυτό τον καιρό, καθώς το Χόλιγουντ εκμεταλλεύεται κάθε δημοφιλή ήρωα για να γεμίσει τις κινηματογραφικές αίθουσες. Ωστόσο το κύμα αυτό των ποιοτικών superhero movies θα μπορούσε να είχε σταματήσει πριν καλά-καλά ξεκινήσει αν οι πρώτοι σκηνοθέτες που ανέλαβαν το βαρύ φορτίο να μεταφέρουν στην οθόνη τους ήρωες του χαρτιού είχαν αποτύχει στις μεταφορές τους. Σκηνοθέτες όπως οι Bryan Singer (X-Men) και Sam Raimi (Spider-man) άνοιξαν το δρόμο για τους Christopher Nolan (Batman) και Josh Whedon (Avengers), με προσεγμένες ταινίες που κατάφερναν να μένουν πολύ κοντά στο πρωτότυπο υλικό χωρίς όμως να αντιγράφουν την κάθε λεπτομέρεια. Ο Sam Raimi ειδικότερα ξεκίνησε τη σειρά του Ανθρώπου-Αράχνη με μια καλή μεν, όχι εντυπωσιακή δε ταινία. Το casting αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων αρκετά καλό αφού ο Τόμπι Μαγκουάιρ ενσάρκωσε επιτυχημένα τον ταλαίπωρο Πίτερ Πάρκερ, τον ιδιοφυή αλλά συνεσταλμένο έφηβο που θα αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις μετά από το τσίμπημα ραδιενεργού αράχνης. Ο Μαγκουάιρ δεν έχει γίνει αποδεκτός από το σύνολο των οπαδών του Spider-man, σίγουρα είχε αρκετές ατυχείς στιγμές από άποψη ερμηνείας – όπως η emo φάση του στην τρίτη ταινία- αλλά δεν είναι ξεκάθαρο αν οι στιγμές αυτές οφείλονται σε δική του ερμηνευτική ανεπάρκεια ή στο μέτριο συγγραφικό υλικό με το οποίο είχε να δουλέψει. Σε κάθε περίπτωση ήταν αξιοπρεπής στο ρόλο του.

Πολλές περισσότερες αντιδράσεις προκάλεσε η επιλογή της Κίρστεν Ντάνστ για το ρόλο της Mary Jane, του μεγάλου έρωτα του Πίτερ μετά την αδικοχαμένη Gwen Stacy. Τείνω να συμφωνήσω με τους επικριτές αυτής της επιλογής, όχι λόγω της εξωτερικής εμφάνισης της ηθοποιού (θέμα καθαρά υποκειμενικό) αλλά λόγω της ερμηνείας της η οποία δεν κατάφερε σε κανένα σημείο της τριλογίας να πείσει οτι η Mary Jane είναι η πληθωρική, εντυπωσιακή παρουσία που γνωρίζουμε από τα κόμικς. Αντίθετα, ο J.K. Simmons ΕΙΝΑΙ ο J. Jonah. Jameson, έκανε το ρόλο δικό του και προσέφερε τις καλύτερες στιγμές γέλιου σε όλη την τριλογία. Εξίσου επιτυχημένη ήταν η επιλογή του Willem Dafoe για το ρόλο του Green Goblin αφού το βλέμμα του Dafoe αρκεί για να πείσει και τον πιο δύσπιστο οτι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δε στέκει καλά στα μυαλά του! Μετά λοιπόν το πρώτο Spider-Man ο Sam Raimi είχε την ευθύνη να χτίσει πάνω στην επιτυχία της και να προχωρήσει τη σειρά ένα βήμα παραπέρα. Χωρίς αμφιβολία, το κατάφερε απόλυτα.

Spidey02

Πριν από την έλευση του πρώτου Iron Man, του The Dark Knight και των Avengers, πίστευα οτι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Ανθρώπου-Αράχνη αποτελούσε το τέλειο υπόδειγμα για τη δημιουργία μιας ταινίας με βασικό θέμα τους σούπερ ήρωες. Ίσως να σας μοιάζει κάπως υπερβολικό, ειδικά αν βάλουμε την ταινία σε διαδικασία σύγκρισης με τα πρώτο δύο X-Men, όμως για μένα, ένα φανατικό οπαδό του Πίτερ Πάρκερ και γενικότερα του σύμπαντος της Marvel, η ταινία αυτή έφτασε πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη στην απεικόνιση ενός υπερήρωα και (κυρίως) ενός χαρακτήρα όπως τον είχα γνωρίσει στα κόμικς που διάβαζα μικρός. Έχω ακούσει παράπονα οτι ο Άνθρωπος-Αράχνη του Raimi δεν είχε το χιούμορ του κόμικ, πιστεύω όμως οτι οι ταινίες του είχαν την κατάλληλη δόση δράσης και χιούμορ ώστε να αποδώσουν στην εντέλεια το ανάλαφρο ύφος ενός ήρωα όπως ο Spider-man χωρίς να το παρακάνουν, αλλά και χωρίς να περνούν στο άλλο άκρο του φάσματος. Η σύγχρονη τάση των “σκοτεινών” ταινιών δεν ταιριάζει παντού και δυστυχώς ορισμένοι σκηνοθέτες δεν το έχουν καταλάβει, όπως είναι απολύτως προφανές από το πρόσφατο και (κατά τη γνώμη μου) ελεεινό Amazing Spiderman.

Στο Spider-man 2 όλοι οι συντελεστές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Το σενάριο παρουσίαζε τον Πίτερ Πάρκερ όπως τον έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια, φιλότιμο αλλά άτυχο, τίμιο αλλά ταλαιπωρημένο, ήρωα και άνθρωπο. Τα προβλήματα της καθημερινής του ζωής δημιουργούν ένα υπέροχο κοντράστ με τη λαμπερή ζωή ενός σούπερ ήρωα που είναι αγαπητός από (σχεδόν) όλους αλλά δυσκολεύεται να πληρώσει το νοίκι του σπιτιού του, που είναι επιθυμητός από όλες τις γυναίκες της πόλης αλλά δε μπορεί να βρίσκεται μαζί με τη γυναίκα που πραγματικά αγαπά. Απέναντι στον Άνθρωπο-Αράχνη, ο δόκτωρ Ότο Οκτάβιους, επιστήμονας ο οποίος μετατρέπεται σε supervillain προσπαθώντας να δώσει στον κόσμο το δώρο της άφθονης φθηνής ενέργειας. Η ερμηνεία του Alfred Molina είναι κα-τα-πληκ-τι-κη, τόσο στην αρχική του φάση ως φιλόδοξος επιστήμονας όσο και κατά τη διολίσθησή του σε πανίσχυρο εγκληματία. Δεν έχω να του προσάψω απολύτως τίποτα, αποδείχθηκε άξιος αντίπαλος του Spider-man και βαθιά ανθρώπινος ως χαρακτήρας. Στην ταινία βέβαια υπήρχε και ο James Franco ως Harry Osborn. Επιλέγω να τον αγνοήσω.

Spidey01

Πέρα από τους χαρακτήρες και το σενάριο, η ταινία πέτυχε να παρουσιάσει ορισμένες υπέροχες σκηνές δράσης μέσω των οποίων αναδείχθηκαν γλαφυρά οι μοναδικές ικανότητες και το ιδιαίτερο στυλ μάχης των Δόκτωρ Οκτάπους και Ανθρώπου-Αράχνη. Αν μου ζητούσε κάποιος να επιλέξω μία και μόνο σκηνή από ολόκληρη την τριλογία, θα κρατούσα σίγουρα τη μάχη στο τρένο από το Spider-man 2, μια εντυπωσιακή σεκάνς όπου μέσα σε δέκα λεπτά ο Sam Raimi παρουσιάζει όλες τις διαφορετικές πτυχές του Ανθρώπου-Αράχνη και πώς όλες έρχονται στο προσκήνιο για να τον βοηθήσουν να σώσει τους επιβάτες του τρένου. Η ευλυγισία, η μεγάλη δύναμη, η ικανότητα πρόβλεψης και τα ταχύτατα αντανακλαστικά, επιτρέπουν στον Πίτερ να κοντράρει στα ίσια έναν αντίπαλο ο οποίος δε νοιάζεται διόλου για τις ζωές των αθώων. Ταυτόχρονα, η εξυπνάδα του δίνει στο τέλος τη λύση και αποτρέπει την επικείμενη καταστροφή, με μεγάλο κόστος για τον ίδιο. Με μία και μόνο σκηνή ο Raimi μάς εξηγεί εμμέσως οτι ο Πίτερ Πάρκερ δεν έγινε τυχαία Spider-man, οτι αν η αράχνη είχε τσιμπήσει τον Φλας Τόμπσον το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. Η δύναμη από μόνη της δεν αρκεί, πρέπει να βρίσκεται στα χέρια του κατάλληλου ανθρώπου ώστε να επιφέρει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα.

Η τρίτη ταινία δεν κατάφερε να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό. Η κόντρα του σκηνοθέτη με το στούντιο για τη χρήση ή μη του Venom είχε ως συνέπεια μια ασύνδετη, “μπουκωμένη”, απολύτως απογοητευτική παραγωγή που έκλεισε την τριλογία με τρόπο μη ταιριαστό στα όσα προηγήθηκαν. Από το Spider-man 3 κρατώ μία και μόνο σκηνή, την εκπληκτική από άποψης εφέ και ιδιαίτερα συγκινητική σε ανθρώπινο επίπεδο σεκάνς του επανασχηματισμού του Sandman μετά το ατύχημά του. Όλα τα υπόλοιπα με απογοήτευσαν. Όσο για το reboot, το πρόσφατο Amazing Spiderman, πήγα να το δώ στον κινηματογράφο και έφυγα κλαίγοντας τα λεφτά μου. Δε θέλω να σας κουράσω αναλύοντας τα δεκάδες σφάλματα της εν λόγω ταινίας, μπορούμε να κάνουμε τη σχετική συζήτηση στα comments του άρθρου αν διαφωνείτε με την εκτίμησή μου. Λέω πάντως ξεκάθαρα οτι το βατερλώ του Amazing Spiderman με έκανε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο την αξιέπαινη προσπάθεια του Sam Raimi στα Spider-man 1 και 2 πριν η σειρά παρακμάσει με το τρίτο μέρος. Ελπίζω οτι το Amazing Spiderman 2 θα είναι καλύτερο από το πρώτο αλλά δεν το πιστεύω, δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στον μετριότατο σκηνοθέτη ούτε στον εντελώς ανεπαρκή πρωταγωνιστή. Προσεύχομαι η ταινία να πατώσει μεγαλοπρεπώς ώστε η Sony Pictures να εγκαταλείψει τα δικαιώματα του Ανθρώπου-Αράχνη και να τα επιστρέψει στη “μαμά” Marvel η οποία καίγεται να τα αποκτήσει. Δεν έχω πλέον ούτε στη Marvel απόλυτη εμπιστοσύνη, όχι μετά τον τραγέλαφο του Iron Man 3, αλλά θα νιώθω πιο ήσυχος γνωρίζοντας οτι ο αγαπημένος μου σούπερ ήρωας θα έχει επιστρέψει σπίτι του.

[Ιmage credit: Sony Pictures]

 

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

29 Comments

  1. Δεν προλαβαίνω να μπω εις βάθος γιατί θα φύγω, θα αναλύσω με λεπτομέρεια αύριο. Συνοπτικά το Amazing Spiderman ήταν μια πολύ κακή ταινία, με άκυρο “σκοτεινό” ύφος όπως σωστά επεσήμανες, ένα προχειρογραμμένο σενάριο και μια εντελώς απαράδεκτη απεικόνιση της Σαύρας. Ο δε Andrew Garfield απέτυχε παταγωδώς να δώσει στον Peter Parker την προσωπικότητα του “γοητευτικού loser” και το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει αίσθημα κλαψιάρη emo.

  2. Καλά έχουμε κάνει κωλοτούμπες στην ιστορία. Το Amazing Spiderman είναι έπος μπροστά στο χιούμορ “αλά-Xena-Hercules” του Sam Raimi. Πάλι καλά που όντως ήταν εκεί και ένας Simmons και έσωζε την κατάσταση.

    Και το πρώτο Spiderman ήταν αρκετά μουντό στο τέλος με παρόμοια σκηνή σε νεκροταφείο.

  3. Από όσα άρθρα/posts έχω διαβάσει στο RQ με αυτό ταυτίζομαι περισσότερο. Συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με αυτό με εξαίρεση κάποια σημεία. Η Kirsten Dust δεν με ενόχλησε καθόλου, αντίθετα η επιλογή του ηθοποιού για τον Venom την βρήκα προσβλητική για όσους έχουν διαβάσει έστω ένα διάλογο του χαρακτήρα στο κόμιξ. Για μένα πρότυπο ταινίας σε σχέση με την αναλογία δράσης/χιούμορ είναι οι Avengers και τα Spider-man είχαν τις στιγμές τους αλλά ήθελε κι άλλο. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως η μυστική ταυτότητα του Spider-man διαιρείται για ελάχιστα στις ταινίες και ο τελευταίος κομπάρσος της ταινίας μαθαίνει ποιος είναι. Ακόμα και στο reboot της σειράς ο Lizzard έμαθε με τον πιο ηλίθιο τρόπο την ταυτότητά του.

  4. Kara συμφωνούμε απόλυτα σε όλα. Μη μου θυμίζεις τον φλώρο τον Venom της τρίτης ταινίας, δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα 🙂 Αυτή τη στιγμή οι Avengers και το The Dark Knight είναι τα δύο πρότυπα για superhero movies, με διαφορά από τις υπόλοιπες.

  5. Υπάρχει διαφορά του ανάλαφρου κλισέ χιούμορ που έβγαινε τη δεκαετία των 80s στα κόμικς και ακόμη στις αρχές των 90s. Ο Spiderman είναι μία φιγούρα ατακαδόρου αντιήρωα με σαφή στοιχεία αυτοσαρκασμού. Δε θεωρώ όμως σε καμμία περίπτωση πώς πρέπει να φτάσει στο επίπεδο των Avengers όπου φαίνεται πώς στην ταινία γίνεται πάρτυ μόνο για να γίνεται. Και όποιος διαφωνεί για το πόση σκοτεινίλα και σοβαρότητα μπορεί να βγάλει ο Spiderman ας διαβάσει το Carnage collection και φυσικά Civil War.

  6. Εφόσον όμως μιλάμε για “αρχή” του Σπάιντερμαν θα έπρεπε να υπάρχει το τυπικό χιούμορ του, που καμιά ταινία δεν το κατάφερε πλήρως. Το παράξενο όμως είναι ότι το ριμπούτ το προσέγγισε περισσότερο…

  7. Αγαπάμε κρστεν ντανστ (άσχετο αλλά και κρστεν μπελ).
    Συμφωνω σε όλα Αλέξανδρε, άθλιος ο amazing spiderman. Οι 2 πρώτες ταινίες μου άρεσαν αρκετά, μόνο που δεν ήθελα να έχουν φυστικώσει όλοι τη Μαιρυ Τζαιην πριν τον Πάρκερ. Με χάλασε όπως είπε και η Καρα οτι οι πάντες μαθαίνουν την αληθινή ταυτότητα του Σπάιντυ κατα τα άλλα ΟΚ. Η τρίτη μπάχαλο.

  8. Υπάρχουν και πιο σκοτεινές ιστορίες από αυτή του Carnage, π.χ. ολόκληρη η σειρά Spiderman του McFarlane. Είναι άριστες για να προσδίδουν ποικιλία και βάθος στον ήρωα, όμως δεν είναι το κλασικό ύφος του ήρωα. Ο λόγος που το Avengers ήταν τόσο καλό ήταν ακριβώς οτι ο Whedon δε θέλησε να αντιγράψει το Dark Knight και τη ρεαλιστική προσέγγιση του Nolan. Ο Webb που το προσπάθησε στο Amazing Spiderman δημιούργησε μια καταστροφή.

  9. (sry gia ta Greeklish, exei prob to PC – eilikrina)

    Kalispera paides, eipa na afisw kai gw to katitis mou sth syzhthsh.

    Loipon, den kserw re paidia alla egw thn eixa katavrei kai me tis 4 tainies. Ayto isws ofeiletai sto oti genika epeleksa na tis krinw xwris na exw (sxedon) katholou sto myalo mou ta comics. Mporei arketa simeia twn tainiwn na mi symvadizoun, alla an to synoliko apotelesma denei omorfa, pisteyw oti dn yparxei logos gia gkrinia. Px diavasa sta comments sas oti o Topher Grace ensarkwse anepityxws ton Eddie Brock (se sygkrish me ta comics), alla ap’thn allh to yfos pou tou prosedesan, den kollage asxima(proswpikh apopsh) me tous ypoloipous xaraktires kai thn ypothesi. Sto katw katw ypotithetai oti h tainia VASIZETAI sta comics tou Spider-Man, kat’epektash tha dexomoun eyxaristws akoma kai megales allages an denoun metaksy tous kai den katakreourgoun to origin story (an px evlepa sthn tainia Eddie Brock me xaraktira Flash Thompson, e tha flipara oso nanai! :))

    Epishs na dilwsw thn thermh yposthriksh mou ston Andrew Garfield. Paidia vriste oso thelete, alla egw emeina apolyta ikanopoiimenos. Isws na ithela na prosdwsei ligo parapanw nerd-istiko ydos se kapoies skhnes, alla mexri ekei. Proswpika ton apolaysa!
    Perimenw me xara kai anypomonisia tis apadiseis – sxolia sas! Be contructive – avoid trolling plsss!

  10. Ορίστε λοιπόν και η αντίθετη άποψη 😀 Δεν αντιλέγω οτι ο Topher Grace τα πήγε σχετικά καλά σε ερμηνεία και ύφος, νομίζω οτι οι περισσότεροι αντιτίθενται ήδη από τη φάση του casting. Δηλαδή ο Topher Grace ήταν εξαρχής λάθος επιλογή για να παίξει τον Venom, καθώς η φυσιογνωμία και το σουλούπι του δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα που καλείται να ενσαρκώσει. Στα comics ο Venom είναι το alter ego του Spiderman, η αντίθεσή του. Ο Spidey είναι γρήγορος, μικροκαμωμένος, ηθικός, ενώ ο Venom είναι ογκώδης, δυνατός και με μια διαστρεβλωμένη έννοια ηθικής. Ακόμα κι αν ο Grace έκανε την καλύτερη ερμηνεία της ζωής του, πάλι δεν θα ταίριαζε για Venom. Πάντα κατά την άποψή μου φυσικά!

  11. Κατά τη γνώμη μου όταν φτιάχνεις μια super-hero ταινία, όση προσοχή δίνεις στον ήρωα σου άλλη τόση θέλει και ο super-villain σου που είναι η άλλη μισή σου ταινία. Το πόσο δυνατός (σε χαρακτήρα και σε χαρακτηριστικά,δυνάμεις) είναι ο κακός σου θα κρίνει το πόσο αμφίρροπη θα είναι η μάχη με το ήρωα και το μεγαλείο του τελευταίου. Οπότε δεν συμβιβάζομαι με το να είναι μια πινελιά της ταινίας ή να ταιριάζει αρμονικά με την ήδη υπάρχουσα ατμόσφαιρα χωρίς να προσφέρει κάτι καινούριο.

    Στην προκειμένη περίπτωση που η ταινία βασίζεται σε ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο και οι χαρακτήρες είναι δομημένοι καλό θα είναι να υπάρχει μια συνέχεια. Θα μπορούσαν να πάρουν έτοιμα στοιχεία για τον Venom, αντ’ αυτού έμενα μου έδωσαν την εντύπωση ότι πήραν το όνομα και το κουστούμι και απλά τα έβαλαν να παίξουν σε μία σκηνή και σε κάποια άλλη να περνάνε από πίσω. Δεν έδωσαν κανένα βάθος στον χαρακτήρα και σχεδόν τον έκαναν κακομοιρούλη. Δεν νομίζω ότι ήταν υποκριτικό λάθος του Grace απλώς αυτές τις οδηγίες είχε. Τέτοιου είδους ταινίες απευθύνονται και σε αυτούς που έχουν διαβάσει τα κόμικς (σίγουρα εισιτήρια) αλλά και σε αυτούς που δεν έχουν ασχοληθεί, λίγη προσοχή θέλει για τους πρώτους και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι.

    Για το Amazing Spider-man για μένα το κυριότερο σφάλμα ήταν ο Lizard, που έμοιαζε περισσότερο με σαύρα-σαύρα παρά με άνθρωπο-σαύρα και ξέχασαν να του βάλουν τα ρούχα του. Δεν θυμάμαι storyline που να θέλει να μετατρέψει τους πάντες σαύρες, μάλλον το σκέφτηκε ο σεναριογράφος σε άλλους μπορεί να άρεσε. Τον Garfield τον είχα δει στο Boy A, πολύ καλός σαν Peter Parker νομίζω του βγήκε λίγο πιο βλακάκος απ’ ότι έπρεπε. Είναι δύσκολο να πετύχεις το ίδιο χιούμορ με τα κόμικς θέλει προσοχή από τους σεναριογράφους πρώτα, σε καμία από τις 4 ταινίες δεν το πέτυχαν αλλά στην τελευταία έκαναν μια προσπάθεια.

  12. Αλέξανδρε, χαίρομαι που είσαι Κόμικ Γκικ ! Πραγματικά δεν το περίμενα 🙂 Να σου πω όμως και την άποψη μου, πού συμφωνώ και πού διαφωνώ.

    Πιστεύω ότι οι τρεις ταινίες του Spiderman ήταν καλές, αλλά σαν ταινίες. Περισσότερο blockbusterιές μου φάνηκαν, παρά να συγκινήσουν τους κόμικ φανς. Προσωπικά για μένα, με λαμπρή εξαίρεση το Avengers, η Marvel έχει αποτύχει σε κάθε της ταινία να δώσει το ύφος των κόμιξ. Πιο πολύ προσπάθησε να κάνει ταινίες. Βέβαια σε αυτό ρόλο έπαιξε και ο σκηνοθέτης κάθε ταινίας, αλλά ότι πληρώνεις παίρνεις. X-Men? Wolverine? Iron Man? Captain America? Thor? Spiderman? Όλες αυτές για μένα ήταν 75% ταινίες και 25% κόμιξ. Θα μου πεις : “καλά κάνανε, λεφτά θέλανε να βγάλουν οι άνθρωποι”, αλλά εγώ που διαβάζω και 1-2 κόμικ, “χαλάστηκα”…
    Τα Spiderman γενικά μου άρεσαν, ευχαρίστως τα βλέπω και τα ξαναβλέπω (γι αυτό και τα έχω αγορασμένα), ακόμα και το 3. Είναι καλές για “Κυριακή βράδυ” που λέμε. Ούτε “ΟΥΑΟΥ” θα πεις όταν τις δεις, ούτε τίποτα. Από τα 3, ναι συμφωνώ, το 2 ήταν καλύτερο και με διαφορά. Είχε περισσότερο Spiderman από τα άλλα και είχε και ωραία σκηνικά, δράση, συναίσθημα… Αλλά μέχρι εκεί. Ίσως και ‘γω το βλέπω πολύ συναισθηματικά και όπως λέει και ο φίλος μας ο Pitsinius, αν το έβλεπα πιο πολύ σαν ταινία να μου άρεσαν όλα περισσότερο, αλλά δεν μπορώ αλλιώς όταν έχω δει τον Spidey να βγάζει σε 22 σελίδες όσα ο άλλος δεν μπορεί σε 2μιση ώρες ταινίας.

    Για το Amazing Spiderman, θα διαφωνίσω μαζί σου. Ήταν ίσως το ΠΙΟ κόμικ από τα 3. Και νομίζω εκεί προσπάθησε ο σκηνοθέτης πολύ, με αποτέλεσμα να χάσει στα υπόλοιπα. Όλες οι σκηνές ήταν με χιούμορ και δράση βγαλμένα από κόμικ. Ο πρωταγωνιστής μου ταίριαξε περισσότερο από τον ΝΤΙΠ φλώρο Μαγκουάιρ, και ήταν όχι τόσο Amazing αλλά λίγο περισσότερο Ultimate Spiderman. Μεγάλες πλάτες, αδύνατος κορμός, emo στυλάκι, μαγκάκι και άλλα τέτοια. Σα σκίτσα του Ramos ένα πράγμα. Είχε και αυτό ελαττώματα που με χάλασαν και μένα, όπως το σενάριο και η σκηνική παρουσία του Lizard (btw νομίζω κάτι τέτοιο έχει προσπαθήσει ο Lizard στο παρελθόν σεναριακά, να κάνει όλη την πόλη σαύρες, αλλά μου διαφεύγει τώρα) δεν ήταν όσο καλά θα μπορούσαν να είναι. Σε γενικές γραμμές όμως, με ικανοποίησε περισσότερο από τα άλλα 3. Περιμένω να δω και τη συνέχεια, αλλά όσο είναι Sony και Marvel, δε θα δούμε ποτέ σωστή ταινία μου φαίνεται…

    Υ.Γ. Σόρυ για το μεγάλο post, αλλά άνοιξες θέμα που συζητιέται πολύ και φαντάζομαι αυτός ήταν και ο λόγος που έγραψες το εν λόγω κείμενο, ο διάλογος ! Keep it up and keep it going !

  13. @Admiral Omologw pws symfwnw me thn apadish sou. Den exw na prosthesw kati se ayth 🙂
    @kara “Θα μπορούσαν να πάρουν έτοιμα στοιχεία για τον Venom, αντ’ αυτού έμενα μου έδωσαν την εντύπωση ότι πήραν το όνομα και το κουστούμι και απλά τα έβαλαν να παίξουν σε μία σκηνή και σε κάποια άλλη να περνάνε από πίσω. Δεν έδωσαν κανένα βάθος στον χαρακτήρα και σχεδόν τον έκαναν κακομοιρούλη.”

    Mporeis, file mou, se parakalw na to diatypwseis kapws diaforetika gt nomizw pws de se katalava plirws…?

  14. @Alucard “Ήταν ίσως το ΠΙΟ κόμικ από τα 3. Και νομίζω εκεί προσπάθησε ο σκηνοθέτης πολύ, με αποτέλεσμα να χάσει στα υπόλοιπα.”

    Tha mporouses na gineis ligo pio sygkekrimenos? Poia einai ta ypoloipa simeia pou se apogoiteysan?
    Kai gt flwros o Maguire?Me stenoxwrhses twra…:D

  15. Όχι φίλος, δε με απογοήτευσαν. Απλά στα υπόλοιπα στοιχεία δεν ήταν τόσο καλό το έργο. Τα αναφέρω και παρακάτω. σενάριο και ο Lizard δεν ήταν αυτό που είναι στα κόμικ. Ήταν λίγο τραβηγμένο για Lizard.
    Γενικά δε με απογοήτευσε η ταινία, κάθε άλλο. Μου άρεσε πολύ το Amazing Spiderman. Απλά άλλα στοιχεία περισσότερο, άλλα λιγότερο :).
    Ο Maguire έχει τα στοιχεία του Parker, αλλά δε θα γίνει ποτέ Peter, if you know what I mean 🙂

  16. @Alucard ενδιαφέρουσα άποψη, θα ήθελα μια επεξήγηση της διάκρισης μεταξυ κόμικ και blockbuster γιατί δεν κατάλαβα ποιο είναι το χαρακτηριστικό που φέρνει τις τρεις πρώτες ταινίες πιο κοντά στο blockbuster και την τέταρτη πιο κοντά στο κόμικ. Όταν μπορέσεις ανάλυσέ το λίγο περισσότερο.
    Για την προσωπικότητα του Peter Parker στην τέταρτη ταινία, συμφωνούμε οτι έμοιαζε περισσότερο με Ultimate παρά με Amazing. Εγώ γνώρισα τον Peter μέσω των παλιότερων σειρών (Amazing, Spectacular κλπ) και νομίζω οτι οι τρεις πρώτες ταινίες είχαν ως βασική έμπνευση τον Spidey της Silver Age, όχι τον σύγχρονο, οπότε για μένα η απεικόνιση αυτή του Peter Parker είναι πιο πιστή στο πρωτότυπο. Καταλαβαίνω οτι η Marvel ήθελε να εκσυγχρονίσει το χαρακτήρα με τη σειρά Ultimate, καταλαβαίνω οτι η επιλογή των συντελεστών της τελευταίας ταινίας να βασιστούν εκεί έχει λογική οικονομικά (για να προσελκύσουν τα άτομα που γνώρισαν τον Spiderman μέσω του Ultimate), αλλά για μένα που είχα άλλη εικόνα στο μυαλό μου ο Spider-man της τέταρτης ταινίας ήταν ένας ξένος, δεν τον αναγνωρίζω ως τον Peter Parker που εγώ είχα μάθει.

    Αν θέλετε να μπούμε και λίγο πιο βαθιά, σε ζητήματα ψυχοσύνθεσης του ήρωα, η απεικόνιση ενός Peter Parker ο οποίος είναι συνεσταλμένος και ντροπαλός στην κανονική του ζωή αλλά δυναμικός και χιουμορίστας στο alter ego του είναι πιο “ρεαλιστική”, από την άποψη οτι η νεοαποκτηθείσα δύναμη επιτρέπει στον Peter να πει και να κάνει αυτά που δε μπορεί στην καθημερινή του ζωή. Στο Amazing Spiderman οι δύο διαφορετικές όψεις του χαρακτήρα, o Peter Parker και ο Spider-man, είναι πιο κοντά σε συμπεριφορά και ύφος από όσο θα ήθελα.

    Τέλος, σε επίπεδο σκηνοθεσίας νομίζω οτι ο Raimi είναι κλάσεις ανώτερος από τον Webb. Ακόμα και τώρα μπορώ να θυμηθώ άνετα 4-5 χαρακτηριστικές σκηνές από κάθε ταινία που μου έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό. Από την τελευταία δε μπορώ να θυμηθώ σχεδόν τίποτα.

  17. Βλέποντας αυτό το χάλι στο μέγκα, θυμήθηκα ότι δεν έχω απαντήσει σε ‘σένα Άλεξ, σόρυ. :p

    Να σου δώσω ένα παράδειγμα από το σκεπτικό μου, να καταλάβεις πώς το εννοώ. Καλύτερη μεταφορά ήρωα από κόμικ σε ταινία θεωρώ το Blade το πρώτο. Ήταν ότι πιο αληθινό από μεταφορά κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Ούτε τα τρελά λεφτά ρίξανε, ούτε τα εφφέ τα τρομερά και τις κάμερες που κάνουν τη διαφορά είχε. Με χαρά όμως το έβλεπα κάθε μέρα. Ήταν κόμικ, δεν τους ένοιαξε τι θα πει το κοινό για αυτό και το άλλο κλπ κλπ.
    Στα 3 Spiderman (και όλες τις ταινίες της Marvel,βασικά) μου φάνηκε ότι βάλανε το θεατή πρώτο και μετά τον κομιξά. Στο Amazing, θες λίγο οι λήψεις, οι γωνίες, το ξύλο, πάει και καιρός που το είδα για να σου πω με αποδείξεις πού με “έφτιαξε” σαν ταινία, μου φάνηκε πιο κόμικ σε σύγκριση.
    Ο Raimi ίσως και να είναι καλύτερος, δεν τον ξέρω, όπως και δεν ξέρω τον Webb, μπορεί να έχεις δίκιο. Καθαρά σαν 2 ταινίες, αν τα δω και τα 2, ανάμεσα στο Spiderman και το Amazing Spiderman, το δεύτερο μου φάνηκε πιο κοντά σε ενσάρκωση κόμικ. Αυτό.

    Ίσως και να κάνω λάθος. Όλα αυτά, στο δικό μου φτωχό μυαλό πάντα 🙂 Φαντάζομαι δε σε κάλυψα, αλλά έκανα ότι μπορούσα.

  18. Ήταν ότι πιο αληθινό από μεταφορά κόμικ στη μεγάλη οθόνη.

    Για μένα η φράση αυτή περιγράφει το Sin City. Την είχα δει στο cinema και ώρες ώρες νόμιζα ότι έβλεπα κόμικς. Από τη μία το ασπρόμαυρο και οι ελάχιστες έγχρωμες σκηνές για να δοθεί έμφαση και από την άλλη κάτι απίστευτα πλάνα από τα κτίρια που για μένα έμοιαζαν με σκίτσα που καταλαμβάνουν μια σελίδα. Φοβερή ατμόσφαιρα που έδενε με το σενάριο. Αν δεν ήταν τόσο βίαιο και ο Φρόντο τόσο άρρωστος για τα γούστα μου θα ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες.

  19. Αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι δεν ανέπτυξαν για μένα επαρκώς ούτε το χαρακτήρα του Brock αλλά ούτε και την ένωσή του με το σύμβιο και την αλλαγή σε Venom. Στον Sandman έδωσαν περισσότερο βάθος και άφησαν τον Venom σε δεύτερη μοίρα.

  20. Πραγματικά, έχεις δίκιο. To Sin City το ξέχασα τελείως. Ειδικά με το ασπρόμαυρο,τα πλάνα και την αφήγηση που βάλανε, κάνανε θαύματα οι τύποι. Πώς μου διέφυγε; Πολύ σωστή παρατήρηση, Κara. Δεν το έχω συνδέσει με τα κόμικς γιατί δεν έχω αγοράσει κανένα από αυτά παρόλο που γουστάρω Miller με τρέλα, ρεσπέκτ. Οι ιστορίες του απίστευτες, το σκίτσο του όμως… κάπως…

  21. Πλακα πρεπει να κανετε ετσι? Πιο amazing spiderman ρε παιδια,το απολυτο χαλι , και σαν ηρωας απολυτως καμια σχεση με τον Peter ειδικα της Αmazing σειρας .Πχ στο shattered dimensions αποδιδεται τελεια ο χαρακτηρας -εκτος κομικ- και καμια σχεση δεν εχει με τον μονιμως καταθλιπτικο ,αρρωστημενο και ασχημιαρη-αντιπαθητικοτατο Garfield.Η δε δραση του πραγματικα ειναι αδιαφορη εντελως. Ε οχι και πλατες ο Garfield…ελεος ,εκτος και αν εννοεις τον κασκαντερ…
    Απτις μετριοτητες/αηδιες του Raimi μονο το πρωτο μισο του 1 ειναι αρκετα συμπαθητικο ,ειδικα στο πως ανακαλυπτει και εξελισσει τις δυναμεις του (κατι τελειως ανυπαρκτο στο σιχαμα του Webb) .Το υπολοιπο μισο με τις αποκριατικες μασκες του Goblin το πεταω στα σκουπιδια μαζι με τα υπολοιπα.
    Ζητω το Sin City (και οι 300 ειναι αρκετα κομικ για μενα)
    Χελωνα ο Lizard…χαχαχα οντως εχεις δικιο

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL