REVIEWS

2DARK

Το ατυχώς ονομασμένο 2Dark, σηματοδοτεί την επιστροφή του Frederick Raynal, δημιουργού του ιστορικού Alone In The Dark, στον «δύσκολο» χώρο των παιχνιδιών τρόμου. Χρηματοδοτημένο από το κοινό στην πλατφόρμα Ulule (το αντίστοιχο Γαλλικό Kickstarter, γιατί προφανώς το παιδί έχει κουλτούρα και δεν θα ρίξει επίπεδο να ασχοληθεί με Αμερικάνικες πλατφόρμες) το 2Dark εντυπωσίασε με κάποια αρχικά trailers τα οποία παρουσίαζαν εξαιρετικά διεστραμμένο και Burton-ικό concept art, σε συνδυασμό με ένα κάργα old skool gameplay κάθετης απεικόνισης (ελληνιστί, top down). Παρακολουθώντας τα συγκεκριμένα trailers, το πρώτο παιχνίδι που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το ιδιαίτερο Lone Survivor, το οποίο παρά τον ανύπαρκτο τεχνικό τομέα του, κατόρθωνε να δημιουργεί ατμόσφαιρα, ένταση και αγωνία στον παίκτη.

2D5Οικογενειακόν Ένθυμιον

Το σενάριο του 2Dark (σαν τίτλος στουντιακού demo που για ανεξήγητους λόγους ποτέ δεν αλλάχθηκε) είναι ξεσηκωμένο από το Μεγάλο Βιβλίο των Κλισέ Τρόμου™. Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του τραγικού Mr. Smith, ενός αστυνομικού ο οποίος μια μοιραία βραδιά είδε την γυναίκα του να δολοφονείται και τα παιδιά του να απάγονται από μυστηριώδεις κακοποιούς. Η εμμονή του με την εξιχνίαση της υπόθεσης και η προσωπική του επένδυση σε αυτή, τον οδήγησαν σε ένα αδιέξοδο χτισμένο από τύψεις και αλκοόλ. Η δράση του παιχνιδιού ξεκινά επτά χρόνια μετά τον χαμό της οικογένειας του κυρίου Smith. Ένα νέο κύμα απαγωγών ανηλίκων συγκλονίζει την ήσυχη ( ; ) πόλη του Gloomywood. Ο Smith είναι αποφασισμένος να παίξει την ζωή του κορώνα-γράμματα, προκειμένου να μην χρειαστεί κανείς άλλος γονιός να βιώσει την οδύνη με την οποία ο ίδιος ζει καθημερινά. Πρώτος του προορισμός, το κατεδαφιστέο λουνα-παρκ του φριχτά ατάλαντου παλιάτσου Πετρονέλι. Η κάφτρα του Gloomy Strike (…) τσιγάρου στα χείλη του, είναι το μόνο φως που προδίδει ανθρώπινη παρουσία ενόσω ο Smith παραμονεύει τα φαινομενικά εγκαταλειμμένα παραπήγματα των τσιρκολάνων. Το βάρος του Smith στο σακάκι του τον καθησυχάζει. Ποτέ ξανά.

Ομολογώ πως ξεκίνησα με ενδιαφέρον την περιπλάνησή μου στο 2Dark και οκτώ ώρες και άπειρα reloads αργότερα, την ολοκλήρωσα με ανάμικτα συναισθήματα. Τα πολύ όμορφα και ψυχανώμαλα καρτουνιστικά δισδιάστατα γραφικά που χρησιμοποιούνται για την προώθησή του, φυσικά δεν υπάρχουν σχεδόν πουθενά στο ίδιο το παιχνίδι. Εμφανίζονται μονάχα στα πολύ δουλεμένα close-ups συγκεκριμένων πινάκων ή φωτογραφιών που συναντάμε. Όσοι λοιπόν αναζητάτε ένα οπτικά άρτιο σύνολο, θα απογοητευτείτε. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί «παράξενα» πιξελωτά γραφικά που σε ορισμένες στιγμές δημιουργούν την ψευδαίσθηση claymation μοντέλων, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να ισχύει στην πραγματικότητα.

2D6Προσέξτε το γαλλικό μπιλιάρδο που είναι στημένο στην άκρη του μπαρ. Προφανώς και υπάρχει σχετικό ατσίβμεντ.

Ο σχεδιασμός του κάθε επιπέδου έχει γίνει πραγματικά «στο χέρι». Δεν ανακυκλώνεται σχεδόν τίποτε και κάθε τοποθεσία έχει μια πολύ συγκεκριμένη οπτική ταυτότητα, στα πλαίσια πάντοτε των περιορισμών της μηχανής γραφικών του παιχνιδιού. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ο Mr. Smith είναι απευθείας μοντελαρισμένος πάνω στον ίδιο το Raynal. Δυστυχώς τα υπόλοιπα sprites δεν έχουν λάβει την ίδια προσοχή, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζονται ως λειτουργικά μεν, τίποτε φοβερά αξιομνημόνευτο δε. Τα επίπεδα καθαυτά είναι σωστά σχεδιασμένα, ως επί το πλείστον στενά και κλειστοφοβικά, χωρίς ιδιαίτερο χώρο για μανούβρες και προφανώς, θεοσκότεινα. Το 2Dark δημιουργεί επιτυχώς την αίσθηση πως περιπλανιόμαστε σε ζοφερά, επικίνδυνα, ξεχασμένα μέρη γεμάτα κίνδυνο.


 

Η δράση αποτελεί ένα κράμα stealth και arcade adventure παιχνιδιού (τα θυμάστε αυτά, σύντροφοι δεινόσαυροι ; ). Σε κάθε επίπεδο ξεκινάμε εφοδιασμένοι με το φακό μας, το εξάσφαιρό μας (ένα σετ μπαταρίες και έξι σφαίρες αυστηρά, αντίστοιχα), το πακέτο Gloomy Strike και τον Zippo μας. Πόντοι στον Raynal για τον save μηχανισμό του παιχνιδιού, ο οποίος συνίσταται σε…διάλειμμα για τσιγάρο. Εάν μάλιστα σώζουμε συχνά, ο Smith αρχίζει να βήχει ωσάν το γαϊδούρι (προφανώς τα Gloomy Strikes είναι σέρτικα και αντρικά) με αποτέλεσμα να προδίδει την θέση του σε κοντινούς εχθρούς. Έξυπνος μηχανισμός που σε συνδυασμό με την σωστή AI, αυξάνει την ένταση και την αγωνία που βιώνουμε. Ο θόρυβος που κάνουν οι κινήσεις μας όπως και το πεδίο αντίληψης των εχθρών μας οπτικοποιούνται λειτουργικά και με τρόπο οργανικό. Προφανώς δεν μιλάμε για Mark of the Ninja επίπεδα τελειότητας, αλλά εξεπλάγην ευχάριστα από την λειτουργικότητα του συστήματος. Ανά πάσα στιγμή γνώριζα εάν ήμουν ορατός ή όχι και ποτέ δεν με ανίχνευσε κάποιος εχθρός με τρόπο παράλογο. Κοντολογίς, το stealth κομμάτι του παιχνιδιού, χωρίς να εντυπωσιάζει, είναι άρτιο και λειτουργικό. Στην ουσία, ενθαρρύνεται μια πλήρης stealth προσέγγιση, καθώς όλα τα επίπεδα μπορούν να επαναληφθούν όσες φορές επιθυμούμε ως challenges (από την στιγμή που τα ολοκληρώνουμε πρώτα στην campaign του παιχνιδιού) και προκειμένου να αποσπάσουμε την μέγιστη βαθμολογία, θα πρέπει όχι μόνο να σώσουμε όλα τα παιδιά στο κάθε επίπεδο, αλλά και να κατορθώσουμε να μην σκοτώσουμε κανέναν εχθρό.

2D7Σαφώς ακατάλληλο για ανηλίκους

Προσωπικά, έπαιξα ως άλλος Άγγελος του Θανάτου, Τσαρλς Μπρόνσον, κυρίως γιατί το πνεύμα και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού έδειχναν να το ζητάνε. Σε σημεία χρειάζεται προσοχή και επιμελές ξεμονάχιασμα και ξεκλήρισμα των πανίσχυρων εχθρών που αντιμετωπίζουμε (λίγα μόνο χτυπήματα αρκούν για να αποχαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο κύριος Smith, ενώ οι εχθροί μας αντίθετα, δείχνουν σχετικά υπεράνθρωποι). Πυρομαχικά σε κάθε επίπεδο υπάρχουν ελάχιστα και από την στιγμή που θα τα εξαντλήσουμε, μόνος τρόπος να ξεφορτωθούμε τους εχθρούς μας ρεαλιστικά, είναι να συρθούμε ύπουλα πίσω τους και να τους μπήξουμε το κουζινομάχαιρο στα νεφρά. Υπάρχει μια μεγάλη και ευφάνταστη γκάμα τρόπων να το επιτύχουμε αυτό και το παιχνίδι ενθαρρύνει τον πειραματισμό με διαφορετικές μεθόδους αντιπερισπασμού.

Υλοποιείται μάλιστα και ένα πολύ γουστόζικο lo-fi σύστημα opportunities, εφάμιλλο εκείνου που είδαμε στο εξαιρετικό περσινό Hitman. Κάθε επίπεδο διέπεται από το δικό του ξεχωριστό σύνολο κανόνων και υπάρχουν συγκεκριμένα achievements σε περίπτωση που κατορθώσουμε να ξεκληρίσουμε το κάθε boss με τον «έξυπνο» τρόπο αντί για την ικανοποιητικότατη Νεάντερταλ προσέγγισή μας. Φερ’ ειπείν, στο πρώτο επίπεδο του παιχνιδιού, μπορούμε, αν έχουμε εξοικονομήσει πυρομαχικά, να αδειάσουμε όλο το Smith στα μούτρα του κυρίου Πετρονέλι και να ξεμπερδέψουμε γρήγορα μαζί του. Αν όμως είμαστε τέρατα υπομονής και σχεδιασμού, μπορούμε να μανιπουλάρουμε έξυπνα τα λιοντάρια του τσίρκου, προκειμένου να τον κατασπαράξουν, ενόσω εμείς ξεγλιστράμε στη νύχτα με τα παιδιά.

2d9Από το τελευταίο επίπεδο του παιχνιδιού, όπου γίνεται πραγματικά, ο κακός χαμός

Και ναι…τα παιδιά. Σημείο που αναντίρρητα θα διχάσει τους παίκτες. Προσωπικά, ακολουθώντας την αγαπημένη «Σφάζω τους πάντες στο γόνα και φεύγω κύριος με τα παιδάκια να τραγουδάνε Τα Περάσαμε’ Όμορφα ξοπίσω μου» μέθοδο, δεν αντιμετώπισα το παραμικρό θέμα. Εάν κάποιος μαζοχιστής καριέρας όμως επιχειρήσει ένα πλήρως stealth playthrough, θα έχει να αντιμετωπίσει τις ιδιαιτερότητες των μικρών. Εάν για παράδειγμα τα φέρουμε κοντά στο τεμαχισμένο πτώμα κάποιου εχθρού μας, ουρλιάζουν, κλαίνε και αρνούνται να μας ακολουθήσουν. Μπορούμε φυσικά να σβερκώσουμε κανονικά ένα παιδί τη φορά, αλλά η επιτυχής εξαγωγή όλων των παιδιών από κάθε επίπεδο, είναι ένας μικρός άθλος μαστοριάς, ειδικά όσο προχωράμε προς το φινάλε του παιχνιδιού.

Εντωμεταξύ, η λειτουργικότητα του stealth μοντέλου και η υπομονή που απαιτεί, θεωρώ πως θα αποθαρρύνει αρκετούς παίκτες ή θα τους ωθήσει, όπως συνέβη στην περίπτωσή μου, να «τζογάρουν», ισορροπώντας μεταξύ βίας και αναγκαίας αποφυγής, δημιουργώντας την πιο αληθοφανή ίσως εκδοχή της κατάστασης. Μου άρεσε πως μετά από κάθε αποστολή, ο Smith επισκέπτεται το σπίτι ή το αγαπημένο του μπαρ, όπως συνέβαινε και στο Hotline Miami, με τα μικρά αυτά ιντερλούδια να προσφέρουν ένα πιο ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο με την ιστορία. Το 2Dark διαθέτει αδιαμφισβήτητη γοητεία. Το σενάριο του είναι θεοσκότεινο, κάργα διεστραμμένο και σαν AAA παραγωγή θα αποτελούσε σίγουρα ένα τίτλο ο οποίος θα συζητιόταν για χρόνια και ενδεχομένως θα απωθούσε πολύ κόσμο λόγω του σκληρού του περιεχομένου. Τα τέρμα χαριτωμένα και «γούτσου» γραφικά που χρησιμοποιούνται προκειμένου να αποδώσουν πρόσωπα και καταστάσεις έρχονται σε άμεση αντίθεση με την σκοτεινιά του παιχνιδιού, στερώντας του αρκετούς πόντους τόσο στον τομέα του τρόμου όσο και στην τελική εντύπωση που αφήνει στον παίκτη. Ο δε κόσμος του, δείχνει να αναγνωρίζει και να αντιδρά στον τρόπο παιχνιδιού μας.

2D8Ο “Ψυχακοπίνακας” που διατηρεί στο κρυφό του δωμάτιο ο Smith, είναι όλα τα λεφτά.

Για παράδειγμα, ο Εκδίκηση Νούμερο Πέντε κάφρος Smith μου, ήταν μονίμως στις ειδήσεις ως «ψυχασθενής μακελάρης που σκορπά τον τρόμο» και φυσικά με οδήγησε στο «κακό» φινάλε του παιχνιδιού. Ολοκληρώνοντας το 2Dark με ένα φινάλε πιο αποτρόπαιο από ολόκληρο το παιχνίδι πριν, μου έμεινε ένα πολύ έντονο αίσθημα πως αν ενδεχομένως είχα αφιερώσει τον διπλάσιο χρόνο στο παιχνίδι, να είχα βιώσει μια πολύ διαφορετική εμπειρία. Με τους μηχανισμούς του όμως να είναι απλά λειτουργικοί, απευθύνεται σε πολύ μικρό και συγκεκριμένο κοινό παικτών το οποίο θα αποφασίσει να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο προκειμένου να ξεκλειδώσει κάθε μυστικό του και να ξεψαχνίσει το κάθε επίπεδο.

Ατμοσφαιρικό, σε σημεία άνισο αλλά με ένα απόλυτα συνεκτικό διεστραμμένο όραμα να το διαπνέει, το 2Dark στέκεται σαν μια αξιόλογη πρόταση στο χώρο των παιχνιδιών επιβίωσης/τρόμου. Η τιμή διάθεσής του είναι υπερβολικά υψηλή σε σχέση με αυτό που προσφέρει, αλλά εάν αποκτηθεί με μια καλή έκπτωση, θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό των παικτών ως ένα φιλόδοξο και ενδιαφέρον παιχνίδι, που μπορεί να μην βρίσκει κάθε φορά το στόχο του, αλλά γνωρίζει πώς να απλώσει μαεστρικά το ζόφο του στην καρδιά του παίκτη.

Ευχαριστούμε την IGE Group για τη παροχή του review code.

Pros

  • Πραγματικά διεστραμμένο, ανώμαλο, ζοφερό σενάριο και ατμόσφαιρα
  • “Χειροποίητα” επίπεδα, τίποτε δεν επαναλαμβάνεται ή δεν είναι το ίδιο
  • Τίμιοι stealth μηχανισμοί, δεν υπάρχουν άδικοι θάνατοι
  • Πολλαπλοί τρόποι προσέγγισης του παιχνιδιού και αυξημένο replayability για τους μερακλήδες

Cons

  • Τα γραφικά του αν και φιλότιμα, είναι ιδιαίτερα φτωχά
  • Πολύ υψηλή τιμή αναφορικά με την ποιότητα της παραγωγής και την διάρκειά του (γύρω στις 8 ώρες με ένα προσεκτικό αλλά όχι εξονυχιστικό playthrough)
  • Δεν δημιουργεί κάποια αίσθηση πραγματικού τρόμου και από ένα σημείο και μετά, ανεχόμαστε το gameplay για να δούμε την συνέχεια της βαθύτατα διεστραμμένης ιστορίας
  • Το interface είναι…άλλης εποχής και χωρίς εκτενή χρήση shortcuts, δεν παλεύεται.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 78%

78%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

One Comment

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL