THROUGH THE WOODS

Κοίτα να δεις τώρα χιουμοράκι που έχει η ζωή. Πέρυσι τέτοιο καιρό, σας παρουσιάσαμε το The Park, έτερο πόνημα τρόμου, προερχόμενο εκ της μακρινής Νορβηγίας. Πιστοί λοιπόν στο Χαλογουηνιάτικο ραντεβού τους, οι Βόρειοι φίλοι μας, φροντίζουν προκειμένου να λάβουμε και φέτος την απαραίτητη δόση ανατριχίλας, φρίκης και όλων των σχετικών τεκμηρίων επιτυχημένου βίου. Ή τουλάχιστον, κάνουν μια γενναία προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι δύσκολο να είμαι σκληρός με το Through The Woods. Ξεκίνησε ως ταπεινό κολεγιακό project, βρήκε στην πορεία χρηματοδότηση μέσω Kickstarter, πέρασε ένα κύκλο ανάπτυξης αρκετών ετών και μας ήρθε φέτος, αν όχι για να επαναπροσδιορίσει το horror gaming, τουλάχιστον να παρουσιάσει μια τίμια και αξιόλογη πρόταση στο χώρο.

Η απόδοση της φύσης και των τοπίων είναι εντυπωσιακή

Το Through The Woods αφηγείται την ιστορία της Karen, μιας Νορβηγίδας μητέρας, η οποία παίρνει το νεαρό γιο της Espen προκειμένου να περάσουν ένα γαλήνιο σαββατοκύριακο σε μια μικρή καμπίνα στο δάσος. Από τα πρώτα λεπτά της περιπέτειας, Κάτι Φρικτό™ συμβαίνει, ο νεαρός Espen απάγεται (;) από ένα μυστηριώδη ηλικιωμένο άνδρα και η Karen, τρέχει στο κατόπι του με την ψυχή στο στόμα. Ως εδώ, σίγουρα το σενάριο δεν διεκδικεί κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας, αλλά όπως γνωρίζεις πολύ καλά, Τακτικέ Αναγνώστη, ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες. Καμιά νέα ιστορία υπό τον ήλιο και τα σχετικά.

Ακολουθώντας τα χνάρια του μικρού Espen, η Karen θα βρεθεί να διασχίζει ένα ξεχασμένο από το χρόνο και τους Θεούς δάσους (μα σίγουρα όχι και τους δαίμονες), στις σκιές του οποίου, κάθε μύθος και δοξασία (τουλάχιστον οι σκοτεινοί μύθοι και δοξασίες) του Νορβηγικού φολκλόρ, περπατά με σάρκα και οστά. Πολύ σύντομα, η Karen θα αμφισβητήσει την πραγματικότητα γύρω της και θα ριχτεί σε έναν ανέλπιδο αγώνα ενάντια στο ρολόι, προκειμένου να σώσει όχι μόνο την δική της ζωή, αλλά και του Espen. Με διάρκεια που αγγίζει μετά βίας τις τρεις ώρες, θεωρώ πως οτιδήποτε παραπάνω γράψω εδώ, κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί ως spoiler.

Ατμοσφαιρική η σεκάνς της περιπλάνησής μας στο στοιχειωμένο χωριό

Το Through The Woods, αν και μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα αφηγηματικό παιχνίδι ανοικτού κόσμου («εξομοιωτής βάδην» σύμφωνα με τους κακεντρεχείς χουλιγκάνους του Rocket League), προσφέρει και κάποια κομμάτια όπου απαιτείται υποτυπώδες stealth εκ μέρους μας προκειμένου να διαφύγουμε από συγκεκριμένους εχθρούς ή επιθετική χρήση του φακού και της δάδας μας, προκειμένου να κρατήσουμε συγκεκριμένους εχθρούς μακριά και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Γρίφοι δεν υπάρχουν και ουσιαστικά προχωράμε διαρκώς μέσα στα ολοένα και πιο παράξενα περιβάλλοντα του παιχνιδιού, ανακαλύπτοντας κάποια ημερολόγια, σημειώσεις και αντικείμενα, μέσα από τα οποία λαμβάνουμε περισσότερες πληροφορίες για την ιδιαίτερη φύση του εφιάλτη (;) μέσα στον οποίο όλα δείχνουν πως έχουμε παγιδευθεί.

Αν και τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι ιδιαίτερα άχαρα και ξεπερασμένα και τα voice-overs των χαρακτήρων λειτουργικά στην καλύτερη των περιπτώσεων (φωτεινές εξαιρέσεις τα διάφορα πλάσματα που συναντάμε στον δρόμο μας, των οποίων οι προσωπικότητες και τα μοντέλα έχουν αποδοθεί υποδειγματικά), το παιχνίδι κατορθώνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα έντασης και να μας δίνει διαρκώς την αφορμή που χρειαζόμαστε προκειμένου να φτάσουμε μέχρι το τέλος του. Σαν θρίλερ ή παιχνίδι τρόμου, ουσιαστικά αποτυγχάνει, καθώς ουδέποτε ένιωσα πως απειλούμαι ή πως μετέχω σε κάτι τεράστιο, αρχαίο και σκοτεινό.

Madness Reigns

Πέρα από κάποια «φτηνά» πετάγματα μαρμάγκας (ελληνιστί, jump scares) περισσότερο αντιλήφθηκα το Through The Woods ως μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου, παρά ως κάποιο έστω, φορμουλαϊκό θρίλερ στα πρότυπα του The Park. Γυρίζω ξανά στον χαρακτηρισμό του παιχνιδιού ως «τίμιο». Και εδώ σηκώνεται ανυπέρβλητος σκόπελος, η τιμή του. Τα 18 ευρώ που απαιτούνται αυτή την στιγμή για την απόκτησή του στο Steam, κρίνονται μάλλον υπερβολικό ποσό, αν αναλογιστεί κανείς πως προσφέρει τρεις ώρες διάρκεια και ένα σενάριο που παρουσιάζει μεν κάποιο ειδικό ενδιαφέρον για τους θιασώτες της κατηγορίας, σε καμία περίπτωση όμως δεν φτάνει ώστε να καταστήσει το παιχνίδι απαραίτητο για τους οπαδούς του τρόμου.

Καλή συντροφιά για ένα παγωμένο απόγευμα με ουίσκι πλάι στο τζάκι (ή τη θερμάστρα, είναι ζόρικοι καιροί) που θα προσφέρει ορισμένες επιπλέον συγκινήσεις στους ορκισμένους φίλους της Νορβηγικής μυθολογίας. Η Antagonist αποδεικνύει πως έχει δυνατότητες και όραμα, αλλά θα χρειαστεί να δουλέψει αρκετά ακόμη την τέχνη της, προτού μπορέσει να παραδώσει έναν αλησμόνητο τίτλο που θα την καθιερώσει στις συνειδήσεις των παικτών.

Pros

Cons