TORCHLIGHT II

Αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκινήσω αυτό το review δηλώνοντας πως το αγαπημένο μου game όλων των εποχών και ανεξαρτήτως πλατφόρμας είναι το Diablo II (στη μορφή που πήρε μετά την κυκλοφορία του Lord of Destruction expansion), το οποίο με συντρόφεψε σχεδόν ανελλιπώς από το 2000 έως το 2007. Έτσι λοιπόν η σειρά των Torchlight έχει μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μου κι αυτό γιατί δεν είναι απλοί Diablo Clones αλλά φορείς του ίδιου DNA με τα πρωτότυπα παιχνίδια.

Δημιουργός της σειράς Torchlight είναι η Runic Games,μεταξύ των ιδρυτών της οποίας είναι τα αδέρφια Max και Erich Schaefer ,επίσης κορυφαία στελέχη της ιστορικής Blizzard North και υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για το σχεδιασμό των Diablo,Diablo II και Lord of Destruction (από πού νομίσατε δηλαδή, προέρχεται αυτό , αυτό κι αυτό ; ). Έτσι λοιπόν, ένα action/rpg από τους συντελεστές ενός «μύθου» εκ των πραγμάτων δεν είναι ακόμα παιχνίδι αλλά αφήνει υποσχέσεις για κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Πόσο μάλλον όταν αυτό έρχεται λίγους μήνες μετά από το σαρωτικό όσο και αμφιλεγόμενο Diablo III.

Η εκλεκτή αυτή συγγένεια είναι που εξηγεί την εκπληκτική ομοιότητα στην πλοκή μεταξύ Torchlight 2 και Diablo II(και σώζει και τα προσχήματα). Ένας από τους ήρωες του πρώτου μέρους, ο Alchemist,διεφθαρμένος από υποχθόνιες δυνάμεις κάτω από την Torchlight,ως Dark Alchemist πια ξεκινάει μια πορεία καταστροφής ως το Clockwork Core και πέφτει στους δικούς μας ώμους (των ηρώων ντε!) να τον αναχαιτίσουμε και να αποτρέψουμε τα σχέδιά του. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις (έκπτωτος ήρωας,Dark Wanderer, Tristram, soulstones και Worldstone)είναι πέρα για πέρα εσκεμμένη! Nα σημειωθεί επίσης πως το δεύτερο Act του παιχνιδιού διαδραματίζεται στην έρημο, ακριβώς όπως στα DII & III. Αίμα και άμμος και εδώ λοιπόν.

Πάντως οι συγγενικοί δεσμοί δεν περιορίζονται στο σεναριακό κομμάτι. Μάλιστα το TL2 διατηρεί ατόφιους κάποιους μηχανισμούς του παλιού καλού DII οι οποίοι έχουν εγκαταλειφθεί στο ΙΙΙ, περίπου όπως μια απομονωμένη διάλεκτος μια γλώσσας μπορεί και συντηρεί αρχαϊκά γνωρίσματα τα οποία έχουν εκλείψει από την επίσημη γλώσσα.To talent system για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά σε αυτό του Diablo II. Εκεί που το III εγκατέλειψε εντελώς τον χωρισμό σε δενδροδιαγράμματα και προχώρησε σε ένα σύστημα με skills και ρούνους τροποποίησης, το TL2 παραμένει πιστό στα διδάγματα του πατριάρχη του είδους. Κάθε κλάση (Berseker,Engineer,Outlander,Embermage) έχει να διαλέξει ταλέντα από τρεις κατηγορίες αρκετά διαφορετικές η μία από την άλλη. Και τα δύο συστήματα λειτουργούν ωραιότατα,αλλά του TL2 είναι όπως και να το κάνουμε πιο νοσταλγικό. Παράλληλα σε αντίθεση με το Diablo III όπου κάθε talent μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή στο TLII οι επιλογές είναι μόνιμες (μπορούν να τροποποιηθούν μόνο οι τρεις τελευταίες).

Έτσι λοιπόν για το πρώτο μου playthrough επέλεξα τον Engineer και ακολούθησα την οδό του heavy melee fighter επιλέγοντας τις ικανότητες που ενισχύουν τα two handed weapons. Παράλληλα δεν αμέλησα την άμυνά μου και επέλεξα το Aegis . Θα μπορούσα όμως κάλλιστα να είχα δημιουργήσει έναν πυροβολητή ή ένα καθαρόαιμο ασπιδοφόρο τανκ ή απλά να είχα εμβαθύνει σε ταλέντα που θα μου επέτρεπαν ισχυρά ρομποτικά minions. Βέβαια εκεί που στο DIII μπορείτε με έναν χαρακτήρα να δοκιμάσετε όλα τα διαθέσιμα skills ,στο TL2 όπως ακριβώς στο DII αν θέλετε να εξερευνήσετε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, θα χρειαστείτε να ανεβάσετε πολλαπλούς χαρακτήρες της ίδιας κλάσης. Πράγμα που ευτυχως είναι λιγότερο οδυνηρό από όσο ακούγεται χάρη στο υψηλό replayability που έχει ο τίτλος.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνιστώσα του gameplay του TL2 (που έχει τις ρίζες της στο DII και παίζει ελάχιστο ρόλο στο το DIII) είναι το Κnockback. Όλοι οι βετεράνοι παίκτες των bowazon (αμαζόνες που χρησιμοποιούν τόξο/βαλλίστρα) γνωρίζουν πως το στοιχείο αυτό κρατούσε τον εχθρό σε απόσταση ασφαλείας. Στο TL2 έχει αναβαθμιστεί σημαντικά. Πάρα πολλά mobs εφαρμόζουν την τεχνική αυτή πάνω στον ήρωα μας πράγμα ενοχλητικό ειδικά για τους melee χαρακτήρες που χάνουν την επαφή με το στόχο τους. Η επίδραση του Knockback μπορεί να μετριαστεί φορώντας εξοπλισμό που μειώνει την αποτελεσματικότητα του πάνω μας. Επί της ουσίας η Runic επέλεξε αυτόν τον τρόπο για να μεταφέρει στα games της κάτι αντίστοιχο με τον μηχανισμό του hit recovery και block rate από το DII. Στον παιχνίδι-ορόσημο της Blizzard όταν ένας χαρακτήρας λάμβανε χτύπημα ή σταματούσε μια επίθεση με την ασπίδα του, πραγματοποιούσε και το αντίστοιχο animation κατά την διάρκεια του οποίου αδυνατούσε να προβεί σε άλλη ενέργεια ή κίνηση μέχρι να ολοκληρωθεί το προαναφερθέν animation. Στο παιχνίδι υπήρχε μια πληθώρα αντικειμένων που περιλάμβαναν στατιστικά στοιχεία όπως τo Faster Block Rate (FBR) και Faster Hit Recovery (FHR) που κατέβαζαν τον χρόνο που διαρκούσαν τα animation αυτά. Η ενσωμάτωση μιας τέτοιας λεπτομέρειας στο TL2 υπογραμμίζει την εξ αίματος συγγένεια που έχει το παιχνίδι με το DII. Ειδική μνεία εδώ πρέπει να γίνει στην εξαιρετική μουσική επένδυση του τίτλου, υπεύθυνος της οποίας είναι ο μεγάλος Matt Uelmen. Ο Uelmen αν και ποτέ δεν κατάφερε να επαναλάβει τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του πρώτου Diablo, επιβεβαιώνει και εδώ τη φήμη του ως ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες στην βιομηχανία του gaming συνεισφέροντας μερικά πολύ όμορφα μουσικά μοτίβα.

Πάντως το τεχνικό κομμάτι αφήνει μιαν ελαφρώς πικρή γεύση στο στόμα. Η Runic μέσω των συντελεστών της παραδέχεται πως είναι εταιρεία που προσπαθεί να καλύψει τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή αναφορικά με τις απαιτήσεις σε hardware των τίτλων της. Με άλλα λόγια θέλει τα games της να τρέχουν έστω ικανοποιητικά σε όσο το δυνατόν περισσότερα μηχανήματα διευρύνοντας έτσι την πιθανή πελατειακή της βάση. Δυστυχώς αυτή η στρατηγική έχει το κόστος της. Το παιχνίδι είναι προφανές ότι οπτικοακουστικά δεν ανήκει στην αιχμή της τεχνολογίας. Ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει πέντε χρόνια πριν. Η πρόοδος σε σχέση με το πρώτο μέρος της σειράς είναι ελάχιστη. Τα textures δεν είναι λεπτομερή, το animation «λίγο», τα εφέ μάλλον φτωχά – η καρτουνίστικη απεικόνιση μετριάζει τη ζημιά αλλά δεν σώζει τα προσχήματα . H δε μηχανή του τρέχει αποκλειστικά και μόνο σε ένα thread, χρησιμοποιεί ελάχιστα την κάρτα γραφικών (ακόμα και σε max settings) και μπουκώνει εύκολα όταν γεμίζει η οθόνη mobs (μη φανταστείτε τίποτα τάγματα, 15 πλάσματα φτάνουν). Το αποτέλεσμα είναι slowdowns, απαράδεκτα για την ποιότητα του αποτελέσματος και το συνολικό φόρτο που φέρνει το game στο σύστημα. Η σύγκριση με τον άμεσο ανταγωνισμό είναι αποκαρδιωτική. Το DIII το οποίο μην ξεχνάμε δεν διακρίνεται σε καμία περίπτωση για την τεχνική του αρτιότητα φαντάζει δύο γενιές νεώτερο από το Torchlight II και επιτυγχάνει ανώτερη απόδοση σε αντίστοιχο hardware. Μην παρεξηγηθώ: Τα πράγματα δεν είναι τραγικά και το παιχνίδι παραμένει playable σε μεγάλη γκάμα συστημάτων ,όπως επιθυμούσαν οι συντελεστές του. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για την έλλειψη βελτιστοποίησης για πιο σύγχρονα μηχανήματα. Πλησιάζουμε στο 2013, η συντριπτική πλειοψηφία των gaming PCs που πωλούνται διεθνώς έχει πολλαπλούς πυρήνες/νήματα κάτι που εκμεταλλεύονται όλο και περισσότερα games.

Παράλληλα αν και έχουν περάσει περισσότεροι από 2 μήνες από την κυκλοφορία του, το παιχνίδι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα σταθερότητας και απόδοσης. Σε internet mode και σε 18 ώρες παιχνιδιού είχα πάνω από 20 crashes -αριθμός υπερβολικά μεγάλος – και δεν είμαι ο μόνος. Πάντως το single player mode φαίνεται να μην αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα.

Η υστέρηση του παιχνιδιού σε σχέση με το Diablo III σε επίπεδο παραγωγής λοιπόν είναι πασίδηλη. Η Runic όμως σοφότατα επέλεξε να εξισορροπήσει την κατάσταση προσφέροντας τον τίτλο της σε πραγματικά χαμηλή τιμή. Όμως μη γελιέστε. Το Torchlight II δεν είναι απλά ένα φθηνό υποκατάστατο του DIII. Μπορεί να μην το φθάνει ποιοτικά αλλά έχει τη δική του προσωπικότητα , συμπληρώνει άριστα το μεγαθήριο της Blizzard προσφέροντας single player και LAN δυνατότητα παιχνιδιού, καθώς και μια αβίαστη, σχεδόν grind free εμπειρία leveling.

Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια στο στυλ του Diablo τότε θα αγαπήσετε το TLII. Aν σας εξιτάρουν, θα το λατρέψετε. Αν πάλι η επιλογή της Blizzard να προσφέρει το DIII σε online μόνο μορφή αλλά και ο χαρακτήρας του τελευταίου ως ένα διαρκές gearcheck που σε ωθεί σε grind και στο auction house για αγορές σας ξενερώνει, το TLΙΙ θα γίνει το αποκούμπι σας. Λίγο πιο προσεγμένο τεχνικό κομμάτι να είχε μόνο…

Pros

Cons