Captain's LogEDITORIALS

Η μάστιγα των “θυμωμένων” Youtubers

Πριν από μερικές ημέρες είχαμε ένα ενδιαφέρον περιστατικό κόντρας μεταξύ reviewer και developer. Οι δημιουργοί του παιχνιδιού Day One: Garry’s Incident έστειλαν ένα αντίτυπο στη γνωστή ιντερνετική/γιουτουμπική περσόνα Total Biscuit, αλλιώς γνωστός και ως Cynical Brit, έτσι ώστε ο βρετανικής καταγωγής παρουσιαστής να προβάλλει τον τον τίτλο μέσω του καναλιού του στο Youtube. Το τελικό βίντεο περιείχε δυσμενή κριτική στο Day One: Garry’s Incident και μάλιστα ο Total Biscuit χρησιμοποίησε αρκετά σκληρή γλώσσα για να περιγράψει τα πολλαπλά προβλήματα του παιχνιδιού. Η (παντελώς απαράδεκτη και εμφανώς ανώριμη) αντίδραση του developer ήταν να καταγγείλλει το βίντεο στο Youtube μέσω της υπηρεσίας copyright claim και να επιβάλλει ουσιαστικά την αφαίρεσή του από το γνωστό ιστότοπο για κάποιο χρονικό διάστημα, με τη δικαιολογία οτι δεν έδωσε ποτέ άδεια στον Total Biscuit να χρησιμοποιήσει πλάνα του παιχνιδιού με σκοπό το κέρδος (με την προβολή διαφημίσεων). Όπως ήταν απολύτως φυσικό η ενέργεια αυτή ερμηνεύτηκε από τους περισσότερους ως απόπειρα λογοκρισίας, με αποτέλεσμα η συλλογική οργή του internet να στραφεί εναντίον των developers και να τους αναγκάσει να ανακρούσουν πρύμναν όπως-όπως, ζητώντας συγγνώμη για την αρχική τους αντίδραση. Άρα τέλος καλό όλα καλά, η δικαιοσύνη θριάμβευσε και ο ξεδιάντροπος developer μπήκε στη θέση του! Η ανεξαρτησία των reviews διασφαλίστηκε για άλλη μια φορά! Ναι, μπορεί όντως να έχουν έτσι τα πράγματα, αλλά καμιά φορά ίσως θα ήταν χρήσιμο να στρέφουμε τον εκτυφλωτικό προβολέα της κριτικής προς τη δική μας πλευρά και να αναρωτιώμαστε ποιος είναι ο δικός μας ρόλος στην ενθάρρυνση τέτοιων φαινομένων και αντιδράσεων.

Δράττωμαι της ευκαιρίας από αυτό το πρόσφατο “σκάνδαλο” για να θίξω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό. Όπως η πλειοψηφία των gamers έτσι και εγώ διαθέτω λογαριασμό στο Υoutube μέσω του οποίου παρακολουθώ videos σχετικά με το αγαπημένο μου χόμπι. Ανάμεσα στα κανάλια στα οποία έχω γραφτεί ως συνδρομητής βρίσκεται και αυτό του Total Biscuit γιατί ομολογουμένως ο συγκεκριμένος “Youtuber” ανεβάζει ποιοτικό περιεχόμενο και επικεντρώνεται στο PC gaming, παρέχοντας χρήσιμες πληροφορίες στο κοινό του και ενημέρωση για νέες κυκλοφορίες. Καθαρά από άποψη περιεχομένου πιστεύω πως το κανάλι του Total Biscuit ανήκει στα αξιόλογα Youtube channels, ωστόσο έχω σοβαρές ενστάσεις για τον τρόπο παρουσίασης του περιεχομένου και πιο συγκεκριμένα για το ύφος το οποίο συχνά επικρατεί στα videos τόσο του Total Biscuit όσο και σε αυτά πολλών άλλων δημοφιλών παρουσιαστών στο Youtube. Ειδικότερα με απωθεί η ολοένα εξαπλούμενη τάση των “θυμωμένων“, “κυνικών” ή άλλως “σκληρών” reviewers οι οποίοι περιμένουν πως και πως να βρουν ένα μέτριο ή κακό παιχνίδι για να εξαπολύσουν οχετούς περιπαικτικών σχολίων, ειρωνικών και υποτιμητικών εκφράσεων ή (στις χειρότερες των περιπτώσεων) βωμολοχίες επιπέδου ποδοσφαιρικής αλάνας. 

Youtubers01Αναμφίβολα διασκεδαστικός ο Angry Joe, αλλά μερικές φορές το παρακάνει.

Ο λόγος που το κάνουν είναι ξεκάθαρος: το στυλ αυτό πουλάει. Από την αρχική εμφάνιση αυτής της τάσης με τον Angry Video Game Nerd το Youtube κατακλύστηκε από διάφορους τύπους οι οποίοι αρπάζουν ένα μικρόφωνο και μια κάμερα και αρχίζουν να ψάχνουν σαν μανιασμένοι καρχαρίες για το παραμικρό ίχνος αίματος από κάποιο λαβωμένο game. Μόλις εντοπίσουν τη λεία τους περνούν σε κατάσταση feeding frenzy, ξεσκίζοντας τις σάρκες του ταλαίπωρου παιχνιδιού και εκμηδενίζοντας τις όποιες πιθανότητες εμπορικής του επιτυχίας. Φαντάζομαι πως μία από τις πρώτες ερωτήσεις που θα έρθει στο μυαλό των αναγνωστών είναι η εξής: και πού είναι το πρόβλημα; Αν ένα παιχνίδι είναι κακό, γιατί να μην το ξεσκίσουν; Τι θα έπρεπε να κάνουν, να του χαριστούν; Όχι, ασφαλώς δεν θα πρέπει να του χαριστούν. Θα πρέπει όμως να θυμούνται οτι  ειδικά στην περίπτωση των indie games κάποιοι άνθρωποι έχουν χύσει τόνους ιδρώτα υπό αντίξοες συνθήκες, έχουν αφιερώσει πολλές ώρες δουλειάς στη δημιουργία ενός game και οτι, σε τελική ανάλυση, αξίζουν τουλάχιστον σεβασμό για την προσπάθειά τους ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος. Η κριτική μπορεί να είναι σκληρή και δίκαιη χωρίς να είναι προσβλητική για τον δέκτη της. Το αντίθετο, ο εξευτελισμός ενός προϊόντος προς τέρψιν του κοινού έχει ελάχιστη σχέση με τα στάνταρ της δημοσιογραφίας και περισσότερα κοινά με ρωμαϊκές αρένες.

Βεβαίως στην περίπτωση των Youtube reviewers το νεφελώδες στάτους τους προσφέρει μια εύκολη δικαιολογία: “Δεν είμαστε δημοσιογράφοι οπότε δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τις αρχές της δημοσιογραφίας”. Τι λες ρε μάγκα! Λειτουργείς ως δημοσιογράφος σε όλο το φάσμα της δραστηριότητάς σου, απολαμβάνεις όλα τα σχετικά προνόμια αλλά όταν έρχεται η στιγμή να κριθείς επικαλείσαι την έλλειψη της τυπικής ιδιότητας. Βολικό. Ο ίδιος ο Total Biscuit μάλιστα επικαλέστηκε αυτή ακριβώς τη δικαιολογία όταν του ασκήθηκε κριτική για την απροκάλυπτη διαφήμιση παιχνιδιών και κινηματογραφικών ταινιών μέσω του ανεβάσματος βίντεο στο κανάλι του. Προσέξτε το μέγεθος της υποκρισίας: Ο Total Biscuit λαμβάνει review codes ως μέλος του Τύπου, προσκαλείται σε events και παρουσιάσεις ως μέλος του Τϋπου, μπαίνει σε εκδηλώσεις με Press Pass, εξοργίζεται όταν οι developers επιχειρούν να φιμώσουν τον Τύπο, όμως όταν έρχεται η ώρα να θυσιάσει μέρος των εσόδων του για να τηρήσει τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας κάνει… ανακυβίσθηση (λαϊκώς κωλοτούμπα) και σφυρίζει κλέφτικα. Όλα τα θετικά της δημοσιογραφικής ιδιότητας, κανένα από τα αρνητικά. Μια χαρά!

Καταλαβαίνω οτι τα game reviews και ιδίως τα Youtube reviews απευθύνονται κατά κανόνα σε ένα κοινό που απολαμβάνει τη σκληρή γλώσσα, την ειρωνεία και την επιθετικότητα. Δε διαφωνώ οτι υπάρχουν περιπτώσεις για τις οποίες η χλεύη είναι απολύτως δικαιολογημένη, κυρίως όταν οι μεγάλοι publishers με τα γεμάτα πορτοφόλια παρουσιάζουν απογοητευτικά προϊόντα ή υιοθετούν αντικαταναλωτικές πρακτικές. Όταν όμως η θεία οργή του internet στρέφεται εναντίον developers οι οποίοι έχουν αντικειμενικά περιορισμένα μέσα και ελάχιστες οικονομικές δυνατότητες, τότε οφείλουμε όλοι μας να δείχνουμε το ελάχιστο της ανθρωπιάς και να σεβόμαστε την προσωπικότητα του δημιουργού, ασκώντας την πρέπουσα κριτική με σοβαρό και ψύχραιμο τρόπο.  Δε μιλάμε για διπλά στάνταρ στην κριτική αλλά για την (φυσιολογικά) προφανή διαφορά μεταξύ μιας απρόσωπης πολυεθνικής εταιρίας και μιας μικρής ομάδας ανεξάρτητων developers οι οποίοι δουλεύουν περισσότερο για το μεράκι τους.

Youtubers02Οι “μεγάλοι” θα πρέπει να είναι οι δέκτες της πιο σκληρής κριτικής.

Το κύριο πρόβλημα όμως με αυτού του είδους την απαξιωτική κριτική δεν είναι τα πληγωμένα αισθήματα των δημιουργών αλλά η επικράτηση μιας ισοπεδωτικής λογικής όπου το κάθε παιχνίδι είναι είτε “το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών!” είτε “μια αηδία που προσβάλλει τη νοημοσύνη μας!” χωρίς καθόλου χώρο για οτιδήποτε άλλο ενδιάμεσα. Αν είμαι Youtube reviewer και θέλω να φέρω κόσμο στο κανάλι μου θα πρέπει να αποθεώσω τα καλά παιχνίδια με υπερβολικές εκφράσεις λατρείας και επίδειξη γελοίου fanboyσμού και να ξεσκίσω τα μέτρια ή κακά games βρίζοντας όσο μπορώ περισσότερο για να γελάσει το κοινό. Όταν μπω σε αυτή τη λογική χάνω το οποιοδήποτε μέτρο και κινούμαι συνεχώς στα πλαίσια της “θεωρίας των δύο άκρων”, για να χρησιμοποιήσουμε και έναν δημοφιλή πολιτικό όρο, μεγενθύνοντας υπέρμετρα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των παιχνιδιών με σκοπό τα πολυπόθητα views, διαιωνίζοντας εντέλει την ήδη βαθιά ριζωμένη στις τάξεις πολλών gamers αντίληψη οτι τα παιχνίδια με μέτρια ή χαμηλή βαθμολογία είναι για τα μπάζα, ενώ μόνο όσα πιάνουν πάνω από 85% αξίζουν το χρόνο μας. 

Να σας πω όμως κάτι; Πολλά από τα αγαπημένα μου παιχνίδια τα τελευταία χρόνια ανήκουν στην κατηγορία των “μπάζων” σύμφωνα με την κλίμακα αξιολόγησης των Youtube reviewers. Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ακόμα και τίτλοι με προφανή προβλήματα μπορεί να έχουν χαρακτηριστικά τα οποία θα αρέσουν σε μερίδα του κοινού, τόσο ώστε να την πείσουν να παραβλέψει τα ελαττώματα. Ένα παιχνίδι του 50-60% είναι πιθανό να βρει κοινό, είναι πιθανό να έχει σημεία άξια προσοχής τα οποία δε θα βρει κανείς σε άλλους, πιο προσεγμένους τίτλους. Αν η κριτική που θα γίνει είναι σοβαρή και ισορροπημένη φροντίζοντας να αναδείξει τόσο τα θετικά στοιχεία όσο και τα προβλήματα, τότε αφενός ο αναγνώστης/θεατής λαμβάνει πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες αφετέρου το παιχνίδι έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει τη μερίδα του κοινού που του αναλογεί και ίσως να βελτιωθεί στο μέλλον μέσω patches ή ενός sequel. Όταν όμως η μετριότητα ενός παιχνιδιού γίνεται αντικείμενο γελοιοποίησης και εκμετάλλευσης προς άγραν hits/views τότε φυσικά ο gamer δεν πρόκειται καν να σκεφθεί την αγορά ενός game που του περιγράφηκε ως “χάλια, %$#τά, αηδία” ή κάτι παρόμοιο.

Τέλειο, βλακεία. Best game ever ή dogshit. Άσπρο ή μαύρο. Γκρι; Τι είναι αυτό;

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

18 Comments

  1. Ναύαρχε τα σέβη μου! Πολύ ωραία τοποθέτηση και με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Έχω βιώσει ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Υπάρχουν “μέτριοι” τίτλοι, που κάποια επιμέρους στοιχεία τους κάνουν την διαφορά και θάβονται εντελώς από έναν reviewer οδοστρωτήρα, στερώντας έτσι ενδεχομένως από κάποιους μερακλήδες την ευκαιρία και τη χαρά της ουσιαστικής ενασχόλησης με κάτι που πραγματικά θα τους άρεσε!

  2. Θα διαφωνήσω σε μερικά σημεία:
    1. O AVGN έχει δικό του site (cinemassacre) και το gametrailers ουσιαστικά “φιλοξενεί” το περιεχόμενο της σελίδας του (όπως και το youtube). ΔΕΝ είναι youtube reviewer. + ότι παρουσιάζει κυρίως παιχνίδια που είτε έχουν ελαττώματα είτε είναι καλά αλλά με απαρχαιομένους μηχανισμούς ή αδυσώπητο gameplay που στην σημερινή εποχή φαίνεται πάλι ως μειονέκτημα.
    2. O Angry Joe μπορεί ώρες ώρες να φαίνεται καρικατούρα αλλά δε μασάει τα λόγια του και τα review του είναι αρκούντως υπεραναλυτικά (δείτε για παράδειγμα παρουσιάσεις των Dragon Commander, Bioshock Infinite κτλ.).
    Εκτός από τον Ολικό Μπισκότο υπάρχουν κάτι καραγκιοζάκια τύπου Μηδενική Στήξη και Γιαχτζί-Γιαλαντζί που πουλάνε ψευτοκουλτούρα. Επίσης εντύπωση μου έκανε πως από σχετικά σοβαρός στα βίντεο του (ψάξτε του Penumbra) που ήταν ο ΠιούΠι Ντιούπι μετατράπηκε σε γιώτομποτ ολκής…:)
    Προσωπικά, ένα κανάλι που μου αρέσουν τα review του είναι αυτό : http://www.youtube.com/playlist?list=PL221B2F579F5E074F

  3. To Rev3Games είναι το μοναδικό κανάλι στο οποίο είμαι subbed για να βλέπω κανά review ή γενικά video. Ούτε υφάκι πουλάνε, μετρημένοι γενικά, κι αν δεν τους αρέσει κάτι το καταλαβαίνεις χωρίς να γίνονται μλκς όπως κάτι ΤΒ και τα ρέστα. Τους “θυμωμένους” reviewers παντώς τύπου, απλά βαριέμαι και στο άκουσμα του ονόματός τους. Ένα βίντεο από τον καθένα μου είναι αρκετό.

  4. Υπέροχο κείμενο Ναύαρχε, συμφωνω απόλυτα με τα γραφομενά σου, προσωπικά σπάνια παρακολουθώ παρουσιάσεις στο YT και αυτο μόνο οταν θέλω να δω κάτι που με ενδιαφέρει και περισσότερο κοιτάω για gameplay video, υφάκια και υποκριασία σαν αυτα που περιγράφεις μου φέρνουν αηδία.

  5. Μπορείς να μου πεις έτσι από απορία ναύαρχε ένα παιχνίδι που πήρε π.χ. κάτω από 5/10 (όπως ο ίδιος λέει ένα τέτοιο παιχνίδι είναι decent) από τον Angry Joe και να σου άρεσε? Δε ξέρω τι ακριβώς κάνει ο ΤΒ στα review του αλλά όπως προειπώθηκε είναι πολύ αναλυτικός και σου δίνει να καταλάβεις τι προβλήματα έχει με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Επιπλέον δείχνει δείγματα κατανόησης όσον αφορά τα περιορισμένα μέσα των indie developers, π.χ. το review του FTL.

    Κάτι που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση είναι αυτά περί προνομιών δημοσιογραφίας. Πάλι θα καταφύγω στον Angry Joe αλλά είναι το μόνο κανάλι που έχω παρακολουθήσει αρκετά για να έχω σχηματίσει μια άποψη. Ο συγκεκριμένος reviewer αν και από τους πιο γνωστούς έχει πολλάκις αναφέρει-παραπονεθεί πως και τα παιχνίδια του αναγκάζεται να αγοράζει και πως δύσκολα μπορεί να καταφέρνει να μιλήσει ή να θέσει ερωτήσεις σε εκπροσώπους της βιομηχανίας, ειδικά αν είναι μέλη κολοσσών όπως ΕA, Blizzard κλπ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, πολύ αμφιβάλλω ότι τέτοιου είδους reviewers αντιμετωπίζονται σαν κανονικοί δημοσιογράφοι από τη βιομηχανία.

    Μιλάς για τσουβάλιασμα ναύαρχε στο άρθρο σου αλλά πολύ φοβάμαι ότι στη προσπάθεια σου να προβάλλεις μια εναλλάκτική άποψη ή έστω έναν πρωτότυπο προβληματισμό αυτό καταλήγεις να κάνεις εσύ τώρα. Δε νομίζω πως ότι απέχει πολύ από το να αντιμετωπίζει (λανθασμένα, σαφώς) κάποιος το Ragequit ως άλλη μια σελίδα με φιλικά κείμενες βαθμολογίες σε μεγάλους developers όπως για παράδειγμα το IGN και το Gamespot, έτσι?

  6. Μπορώ να σου αναφέρω ως παράδειγμα το Sleeping Dogs, το οποίο βαθμολόγησε με 6/10. Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα καλύτερα open world games αν όχι το καλύτερο των τελευταίων 5 χρόνων. Διαφωνώ επίσης κάθετα με την βαθμολογία 4/10 του Risen 2, δεν έχω ιδέα πώς μπορεί κάποιος να βαθμολογήσει το συγκεκριμένο παιχνίδι με αυτό τον τρόπο. Διαφωνώ με το 4/10 του Duke Nukem. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα από την άλλη πλευρά της κλίμακας, π.χ. το 10/10 του Skyrim.

    Αυτά ως προς τις βαθμολογίες. Στο θέμα του ύφους δε χρειάζεται να προσθέσω κάτι το ιδιαίτερο, ο Angry Joe υιοθετεί πλήρως τη δημοφιλή “angry” περσόνα και αυτό είναι προφανές από τα videos του. Για το ζήτημα των προνομίων αναφέρθηκα συγκεκριμένα και ονομαστικά στον Total Biscuit, δεν είπα τίποτα για τον Angry Joe.

    Δεν πιστεύω επομένως οτι προέβην στο οποιοδήποτε τσουβάλιασμα, μάλιστα διευκρίνισα οτι δεν έχω ενστάσεις για την ποιότητα του περιεχομένου αλλά για το επιλεχθέν ύφος το οποίο κακώς έχει υιοθετήσει η πλειοψηφία των Youtube reviewers. Κατά συνέπεια το όποιο τσουβάλιασμα το έχουν προκαλέσει οι ίδιοι στον εαυτό τους, αφού προτίμησαν να ακολουθήσουν τη μόδα του “θυμού” αντί να ψάξουν για τη δική τους ταυτότητα και να προσφέρουν κάτι διαφορετικό.

Αφήστε μια απάντηση

Back to top button
elEL