CITIZENS OF EARTH

Ξεύρω, ξεύρω. Παραλυμένος, απατεώνας, μετεκλογικός Μποράτσος που όλο καταφέρεται λυσσαλέα ενάντια σε κάθε προϊόν Ιαπωνικής υποκουλτούρας και πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, όλο με κάποιο πλοκαμωτό JRPG ασχολείται. Ισχύει πως είμαι τεράστιο θύμα των “έξυπνων παρουσιάσεων”. Μπορεί να μην με ενθουσιάζουν οι μηχανισμοί των JRPG’s (ατελείωτο grinding random encounters για levelling, μεγάλες ανισορροπίες μεταξύ των δυνάμεων των μελών της ομάδας μου κ.ο.κ) αλλά αν χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για ένα χαριτωμένο και ευχάριστο RPG (βλέπε τα εξόχως διασκεδαστικά Penny Arcade) μπορώ να τους ανεχτώ.

Η ένδοξη αρχή του πολιτικού μας αγώνα

Το Citizens Of Earth με είχε κερδίσει από την πρώτη του παρουσίαση. Όμορφα και τσαχπίνικα καρτουνιστικά γραφικά πλαισιώνουν την πρώτη μας ημέρα ως δειλού και μικρόψυχου Αντιπροέδρου Του Κόσμου. Σηκωνόμαστε λοιπόν την επομένη της εκλογής μας και ένα μυστήριο πράγμα, ο κόσμος πηγαίνει κατά διαβόλου έξω από το παράθυρό μας. Επαφίεται στις στιβαρές, κοντοπίθαρες (αλλά με σένιο μαλλί) πλάτες μας, να στρατολογήσουμε τους κατάλληλους πολίτες, προκειμένου όχι μόνο να ξεδιαλύνουμε αυτό το μυστήριο κύμα καταστροφών που πλήττει την όμορφή μας πόλη, αλλά και να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε τον Σωστό, Παραδοσιακό και ‘Μιούρικα Φέρστ Φάκ Γιέα τρόπο ζωής. Όλα αυτά φυσικά σερβίρονται με τις απαραίτητες δόσεις σαρκασμού και το χιούμορ της περιπέτειας ουσιαστικά αποτελεί και τον κυριότερο λόγο για την ενασχόλησή μας με αυτή.

Οι μηχανισμοί του παιχνιδιού αποτελούν ουσιαστικά μια γερά εμπλουτισμένη παραλλαγή των κλασσικών “κανόνων” των JRPGS. Περιπλάνηση της ομάδας μας επάνω στον χάρτη του κόσμου και δυνατότητα εξερεύνησης αυτού για μυστικά και θησαυρούς και φυσικά άφθονες turn based μάχες με τους εχθρούς μας. Ευτυχώς, για την υγεία και την μακροημέρευση των φτωχών, κουρελιασμένων νεύρων μας, δεν υφίστανται random encounters στο παιχνίδι. Όλοι οι εχθροί εμφανίζονται ξεκάθαρα στο χάρτη και αρχίζουν να μας κυνηγούν εάν τους πλησιάσουμε αρκετά. Η συχνότητα της εμφάνισής τους είναι βέβαια τέτοια, που αν είχαμε και random encounters, θα το είχαμε κλείσει το μαγαζί.

Πολεμώντας τον τρομερό Dr. Mocha, το πρώτο ας πούμε “σοβαρό” boss του παιχνιδιού

Στις μάχες δεν συναντάμε κάποια σοβαρή διαφοροποίηση από την γνωστή JRPG φόρμουλα (δεν υφίσταται καν κάποιο σύστημα για interrupts). Κάθε μέλος της ομάδας μας επιτίθεται με την σειρά του και ορισμένες επιθέσεις “χτίζουν” την ποσότητα energy η οποία με την σειρά της ξεκλειδώνει ακόμη δυνατότερες επιθέσεις. Προσθέστε και ένα στοιχειώδες αλλά λειτουργικό σύστημα ζημιάς στηριγμένης στα στοιχεία της φύσης (ελληνιστί elemental damage) καθώς και τις αντίστοιχες αδυναμίες/αντοχές των εχθρών μας απέναντι σε αυτές και οι παλιότεροι θα βρεθείτε σε εντελώς οικείο έδαφος.

Εντύπωση προκαλεί ο κορμός του παιχνιδιού, που δεν είναι άλλος από την τεράστια πληθώρα διαθέσιμων προς στρατολόγηση χαρακτήρων, καθένας εκ των οποίων είναι προικισμένος με μια εντελώς μοναδική ιδιότητα. Ο καθένας μάλιστα ανταποκρίνεται σε κάποιο επαγγελματικό αρχέτυπο και προσθέτει τις αντίστοιχες χρήσιμες (ή όχι και τόσο χρήσιμες) δυνατότητες στην ομάδα μας. Για παράδειγμα, ο αδερφός μας, το πρώτο τάνκ που μπαίνει στην ομάδα μας, είναι υπάλληλος κούριερ και λειτουργεί ως “πανταχού παρόν μαγαζάκι”, ενώ ο συνομωσιολόγος του χωριού μπορεί να συλλέγει πληροφορίες αναφορικά με τις ειδικές δυναμείς αλλά και τις αδυναμίες των εχθρών μας. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να έχουμε τρία μέλη στην ομάδα μας και υφίσταται το γνωστό inventory με αντικείμενα που μπορούμε να χρησιμοποιούμε ως buffs, καθώς και κάποια μόνιμα αντικείμενα εξοπλισμού τα οποία ανεβάζουν τα στατιστικά συγκεκριμένων χαρακτήρων.

Το μαγικό μας tablet έχει όλες τις πληροφορίες που θα χρειαστούμε για την ομάδα μας

Σε γενικές γραμμές οι μάχες δεν πρόκειται να προβληματίσουν ούτε να δυσκολέψουν ιδιαίτερα τον παίκτη. Αντίθετα, με την ατελείωτη δυνατότητα παραμετροποίησής τους που παρέχει η School Mascot, μπορούν να γίνουν όσο δύσκολες ή εύκολες επιθυμεί κανείς και παραμένουν διασκεδαστικές σχεδόν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, όπου η διαρκής ανάγκη για αγωνιώδες grinding σε συνδυασμό με την φθίνουσα γοητεία των κειμένων, προκαλούν την υπομονή του παίκτη. Γρήγορα γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί απέτυχε το Kickstarter για την χρηματοδότηση του τίτλου. Τα γραφικά, ο ήχος και η παρουσίαση είναι ιδιαίτερα προσεγμένα και το σύστημα μάχης στιβαρό, αλλά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για κάτι καινοτόμο ή φοβερά διαφορετικό από αυτό που περιμένει κανείς. Ακόμη και η αρχική υπόσχεση για μια πιο βαθιά σάτιρα του “Αμερικάνικου Ονείρου” γρήγορα εξαντλείται σε κάποια εύκολα, εφηβικά κλισέ και χάνει την δυναμική της.

Με τον κύριο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πολιτικός πολιτισμός και τα σχετικά.

Ιδανική επιλογή για όσους αναζητούν ένα ανάλαφρο, χαλαρό και διασκεδαστικό JRPG, αλλά σίγουρα όχι ένας τίτλος που θα μνημονεύουμε τα επόμενα χρόνια. Οι fans του είδους, θα μείνουν σε κάθε περίπτωση πολύ ικανοποιημένοι, καθώς η παρουσίαση και μόνο, αποζημιώνει με το παραπάνω για το σχετικά επαναλαμβανόμενο gameplay.

Pros

Cons