REVIEWS

DETROIT: BECOME HUMAN

I, Android

Η Γαλλική Quantic Dream μας συστήθηκε πολλά χρόνια πριν και συγκεκριμένα με το υπέρ-φιλόδοξο και πειραματικό Omikron: The Nomad Soul (ή σκέτο The Nomad Soul) του 1999, όπου μεταξύ άλλων συμμετείχε ο αείμνηστος David Bowie, τόσο συνθετικά όσο και με την παρουσία του. Η επιτυχία του ήταν αρκετά μεγάλη έτσι ώστε ο ιθύνων νους της εταιρίας, David Cage, να συνεχίσει στο ίδιο μήκος κύματος με το εξίσου πολύ καλό Fahrenheit (Indigo Prophecy) έξι χρόνια αργότερα. Έκτοτε, η εταιρία υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας με τη Sony, με συνέπεια οι τρεις επόμενοι τίτλοι της εταιρίας (Heavy Rain, Beyond: Two Souls και Detroit: Become Human) να κυκλοφορήσουν αποκλειστικά στις κονσόλες της Ιαπωνικής εταιρίας, ένα συμβόλαιο που έπαψε να βρίσκεται σε ισχύ σχετικά πρόσφατα. Ως εκ τούτου, τα τρία προαναφερθέντα παιχνίδια κατόρθωσαν να βρουν το δρόμο τους και στα PC μας, μέσω της (προσωρινής;) αποκλειστικότητας του Epic Store. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια καλοδεχούμενη κίνηση, καθώς πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας τίτλοι που ναι μεν ανήκουν στη σφαίρα του «interactive movie», αλλά σαν όρος είναι λίγο περιοριστικός για την εμπειρία που παρέχουν. Και μάλιστα όταν μιλάμε για ένα τόσο προσεγμένο παιχνίδι όπως το Detroit: Become Human που παρουσιάζουμε εδώ.

Ο Markus δε μπορούσε να φανταστεί τι τον περιμένει, όταν ξεκινούσε εκείνο το πρωί να πάει στο κατάστημα…

Το Detroit: Become Human είναι ένα παιχνίδι που κατά κύριο λόγο ασχολείται με το θέμα της τεχνολογίας και το κατά πόσο αυτή επηρεάζει την καθημερινή μας ζωή. Όμως, κάτω από αυτό το πρίσμα, παρουσιάζονται και άλλες προεκτάσεις του θέματος, όπως είναι ο ρατσισμός (κοινωνικός και φυλετικός), τα ναρκωτικά και η βία (ως η τάση του ανθρώπου να υποτάσσει για να νοιώσει ανώτερος – βλέπε ενδοοικογενειακή), αλλά και το δύσκολο ερώτημα του κατά πόσο μια «μηχανή», που είναι ικανή να ενεργεί και να σκέφτεται στα πλαίσια του «ανθρώπινου», μπορεί να λογαριάζεται ως ένα ον που έχει δικαιώματα. Σίγουρα, τα ζητήματα που θίγει δεν είναι καινούρια (ο Philip K. Dick και ο Isaac Asimov είναι δύο συγγραφείς που μας έρχονται απευθείας στο μυαλό), εντούτοις ο David Cage έχει ενορχηστρώσει εξαιρετικά τον τρόπο παρουσίασης της ιδέας του, βάζοντας εύστοχα ερωτήματα, δίνοντας όχι τόσο ευχάριστες απαντήσεις, αλλά και θέτοντας πολύ δυσκολότερα διλήμματα.

Η ιστορία του παιχνιδιού διαδραματίζεται στο Detroit του όχι και τόσο μακρινού 2038, όπου τα ανδροειδή έχουν εξελιχθεί τόσο πολύ τεχνολογικά, όπου δύσκολα πια ξεχωρίζουν από τους ανθρώπους. Είναι τόσο ανεπτυγμένα που έχουν ενσωματωθεί κανονικά στην ανθρώπινη κοινωνία, καταλαμβάνοντας θέσεις κυρίως χειρωνακτικών εργασιών – ελαφριών και βαρέων. Τα βασικά ατού τους απέναντι στους ανθρώπους είναι αυτονόητα, εξ’ ου και η ραγδαία αύξηση του ποσοστού της ανεργίας, ενώ δε λείπουν και μερικά πιο «ιδιαίτερα» ανδροειδή, τα οποία είναι ικανά να ξεδιαλύνουν αστυνομικές υποθέσεις.

Ο “ψυχρός αναλυτής” Connor θα έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση με τα “πιστεύω” του.

Ένα τέτοιο ανδροειδές είναι ο Connor, ένα από τα τρία ανδροειδή που θα χειριστούμε στο παιχνίδι, ο οποίος αναλαμβάνει μαζί με τον detective Hank Anderson να ανακαλύψουν τι έχει συμβεί και παρουσιάζονται ολοένα και περισσότερες υποθέσεις deviant androids. Στον κόσμο του Detroit, «αποκλίνοντα» ανδροειδή αποκαλούνται εκείνα που εμφανίζουν σημάδια συνείδησης και ανεξαρτησίας, παύοντας να υπακούν στους ιδιοκτήτες τους – πολλές φορές προκαλώντας τους μεγάλο κακό. Έχοντας ως κινητήριο μοχλό της υπόθεσης τα αποκλίνοντα ανδροειδή, θα χειριστούμε (συνήθως εναλλάξ) την Kara, ένα μοντέλο «νταντά» για τη μικρή Alice ενός άξεστου μεθύστακα πατέρα, ο οποίος συμπεριφέρεται πολύ άσχημα τόσο στην ίδια όσο και στο κορίτσι του, και τον Markus, που φροντίζει έναν ηλικιωμένο καλλιτέχνη (τα χαρακτηριστικά του οποίου δανείζει ο πασίγνωστος Lance Henriksen) και αντιμετωπίζει την ακριβώς αντίθεση κατάσταση.  

Οι πρωταγωνιστές δεν έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, οι ιστορίες τους αναπτύσσονται παράλληλα, όμως οι καταστάσεις και τα γεγονότα θα αρχίσουν να συγκλίνουν τις γραμμές τους, οι οποίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές του παίκτη. Επιλογές που ισορροπούν συνεχώς μεταξύ λογικής και συναισθήματος, καθώς το παιχνίδι φροντίζει να αποτυπώνει σε τακτική βάση την κακομεταχείριση των ανθρώπων προς τα ανδροειδή, τόσο λεκτική όσο και σωματική. Κατά πόσο θα μπορεί να δεθεί ο παίκτης με τις καταστάσεις και πως θα επιλέξει να προχωρήσει την ιστορία, επαφίεται καθαρά στην ιδιοσυγκρασία του, ενώ πολλές φορές ακόμα και η πιο απλή χειρονομία ή η πιο αθώα κουβέντα μπορεί να έχει ισχυρό αντίκτυπο στην πλοκή, ακόμα και στην «υγεία» των πρωταγωνιστών.

Σωστό και αυτό. Αλλά απευθύνεσαι σε μια μηχανή που είναι προγραμματισμένη να κάνει κάποια πράγματα ή μήπως όχι;

Μη σας ξαφνιάζει αυτό, καθώς στο παιχνίδι είναι απόλυτα εφικτό ένας από τους πρωταγωνιστές να πεθάνει και να συνεχιστεί η ιστορία χωρίς αυτόν. Πόσο μάλλον όταν εμπλέκονται και αρκετά quick-time events, στα οποία πρέπει να πάρετε σημαντικές αποφάσεις μέσα σε απειροελάχιστα δευτερόλεπτα, όπως π.χ. ποια διαδρομή θα ακολουθήσετε ή αν θα πιέσετε τη σκανδάλη. Πάντως, η φαντασία του παιχνιδιού δεν περιορίζεται μονάχα στα quick-time events, τα οποία είναι κάμποσα και αρκετά απαιτητικά, εφόσον επιλέξετε υψηλό επίπεδο δυσκολίας, αλλά υπάρχει και ένα υποτυπώδες gameplay που χειρίζεστε κανονικά τους χαρακτήρες σε τρίτο πρόσωπο εξερευνώντας το περιβάλλον με το ποντίκι/χειριστήριο να εξομοιώνει κινήσεις, όπως το άνοιγμα μιας πόρτας ή τη συλλογή ενός αντικειμένου. Εκτός αυτού, κάθε χαρακτήρας έχει κάποιες μοναδικές ικανότητες, με τον Connor να συλλέγει στοιχεία και να αναδημιουργεί τον τρόπο που συνέβησαν κάποια πράγματα, τον Markus να υπολογίζει άμεσα το ποσοστό επιτυχίας οποιασδήποτε κίνησης και την Kara να σαρώνει το περιβάλλον για εύρεση αντικειμένων και προσώπων. Διαδικασίες που συνήθως έχουν ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν ακόμα περισσότερες επιλογές στους διαλόγους ή/και νέα μονοπάτια προς διερεύνηση.

Στην πράξη οι ανωτέρω μηχανισμοί δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, καθώς είναι μάλλον απλοϊκοί στην υλοποίησή τους, αλλά αυτό δεν ενοχλεί, καθώς η ουσία του Detroit βρίσκεται αλλού. Στα πραγματικά δεκάδες εναλλακτικά μονοπάτια που διαθέτει, τα οποία μάλιστα όσο προχωράει η ιστορία αυξάνονται εκθετικά, γεγονός που εκτοξεύει το replay value του τίτλου στα ύψη. Άλλωστε, μετά την ολοκλήρωση του κάθε κεφαλαίου, εμφανίζεται ένα διάγραμμα ροής που απεικονίζει τις επιλογές που κάνατε έως ότου φτάσατε στο τέλος του (κάνοντας και ένα ποσοστιαίο συγκριτικό με τους παίκτες ανά τον κόσμο) αλλά και τα διάφορα πιθανά παρακλάδια (κλειδωμένα φυσικά), που δείχνουν τον τιτάνιο όγκο δουλειάς που έχει πραγματοποιηθεί.

Δύσκολη η κατάσταση με την Kara.

Είναι σχεδόν απίστευτο, αλλά κάθε φορά που ξεκινάτε το παιχνίδι, είναι εφικτό να γίνετε μάρτυρες τελείως διαφορετικών καταστάσεων,  οι οποίες είναι σίγουρο ότι θα σας καθηλώσουν και θα σας προβληματίσουν σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και για τον ίδιο σας τον εαυτό. Αναμφισβήτητα είναι από τα παιχνίδια που δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, μη διστάζοντας να παρουσιάσει εικόνες «γροθιά στο στομάχι» και να σοκάρει, όχι προς χάρη εντυπωσιασμού, αλλά διότι αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο του κόσμου που ζούμε. Σκληρό, αδυσώπητο και αδιάλλακτο σε οτιδήποτε «φρέσκο» ή διαφορετικό. Εγγυημένα λοιπόν θα ζήσετε καταστάσεις που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη σας και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που κερδίζει το παιχνίδι: να καταφέρει να κάνει τον παίκτη να σκεφτεί κάποια πράγματα και πέρα από την game over screen.

Αρωγός σε αυτό το κατόρθωμα είναι ο καταπληκτικός τεχνικός τομέας του. Τα κοντινά πλάνα των χαρακτήρων αποδίδονται εξαιρετικά και είναι πολύ πειστικά σε εκφράσεις και αντιδράσεις, ενώ το περιβάλλον είναι απόλυτα ατμοσφαιρικό, πλούσιο και με τεράστια ποικιλία διαθέσεων. Αν είχατε παρακολουθήσει το παιχνίδι κατά το launch του στο Epic Store, θα γνωρίζετε ότι έπασχε από σοβαρά προβλήματα απόδοσης, ευτυχώς με το πιο πρόσφατο patch, πλέον είναι απόλυτα playable ακόμα και στα 60 fps. Ιδιαίτερη μνεία οφείλεται στο ηχητικό κομμάτι, με το soundtrack να είναι συγκλονιστικό (τρεις συνθέτες για κάθε πρωταγωνιστή, παρακαλώ) και φυσικά το voice over να ανταγωνίζεται στα ίσια τις ακριβότερες κινηματογραφικές παραγωγές, με δεκάδες ηθοποιούς να πλαισιώνουν τους εκάστοτε ρόλους που συμμετέχουν στο παιχνίδι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Detroit: Become Human περιλαμβάνει ελληνικά menu και υπότιτλους, κληρονομιά από την έκδοση για PS4, κάτι αρκετά ασυνήθιστο σε εμάς τους PC users, αλλά με τη μετάφραση να είναι επαγγελματικού επιπέδου και απόλυτα προσαρμοσμένη στις ανάγκες του παιχνιδιού.

Κάποιες φορές, τα αποκλίνοντα ανδροειδή ξεφεύγουν από τα όρια. Γιατί όμως;

Συνοψίζοντας, το Detroit: Become Human είναι ένα παιχνίδι που αξίζει να παίξετε, όποια και αν είναι η κατηγορία παιχνιδιών που προτιμάτε. Μπορεί να μη βρείτε όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει ή πιθανόν θέτετε εσείς, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη. Ίσως μάλιστα να θελήσετε να την ξαναζήσετε πολλές φορές. Από άλλη σκοπιά.

Ευχαριστούμε θερμά την IGE Group για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 90%

90%

Dream of Electric Sheep

Ίσως η κορυφαία στιγμή της Quantic Dream, ένα παιχνίδι που δίνει καινούριο νόημα στην έννοια "interactive movie game".

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

16 Comments

  1. Η λογική λέει ότι τόσο το Detroit όσο και τα άλλα δύο παιχνίδια της Quantic Dream θα εμφανιστούν και στο Steam μόλις λήξει η (γνωστή) ετήσια αποκλειστικότητα.

    Αν ισχύει ξεχωριστά για κάθε παιχνίδι, αυτό σημαίνει Ιούνιο για το Heavy Rain, Ιούλιο για το Beyond: Two Souls και Δεκέμβριο για το Detroit.

  2. Θα το πάρω σίγουρα σε κάποια έκπτωση στο Steam. Είχα παρακολουθήσει ένα playthrough στο Giant Bomb και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον με όλες τις εναλλακτικές πορείες της ιστορίας. Μου κάνει εντύπωση πάντως που τελευταία έχει αλλάξει εντελώς η άποψη του τύπου και μερίδας του κοινού για τον David Cage και τα παιχνίδια του. Κομμάτι αυτής της αλλαγής το αποδίδω στο ότι έχασε την “ασπίδα” του PlayStation exclusive, οπότε μια μερίδα κοινού και κριτικών ανακάλυψε ξαφνικά ψεγάδια που δεν πρόσεχαν νωρίτερα.

    Το υπόλοιπο θεωρώ πως έχει να κάνει με τον βαθύ κοινωνικό διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας. Συγκεκριμένα βλέπω πως ασκείται σκληρή κριτική στον Cage γιατί καταπιάστηκε με το θέμα του ρατσισμού με τρόπο χονδροειδή και άγαρμπο. Καμία αντίρρηση, όμως το ίδιο ακριβώς ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών και γενικώς των ψυχαγωγικών μέσων που έχουν στόχο να περάσουν κάποιο μήνυμα.

  3. [QUOTE=”Sephir, post: 532664, member: 102595″]
    Χμ, τι εννοείς ότι “καταπιάστηκε με το θέμα του ρατσισμού με τρόπο χονδροειδή και άγαρμπο”;
    [/QUOTE]

    Δεν το λέω εγώ Γιώργο. Λέω ότι του ασκείται κριτική για αυτό. Εγώ λέω ότι δεν βλέπω διαφορά με άλλα έργα παρόμοιας θεματολογίας.

  4. Αχά, ομολογώ ότι δεν είχα παρατηρήσει κάποια στροφή στην κριτική των παιχνιδιών του Cage.

    Η εντύπωση που έδωσε σε μένα το Detroit είναι ότι χειρίζεται το θέμα του ρατσισμού αρκετά απλά και εύστοχα (π.χ. το γεγονός ότι υπάρχουν ξεχωριστά λεωφορεία της γραμμής για τα ανδροειδή και τους ανθρώπους), αλλά ίσως κάποιοι να ενοχλούνται που πέφτουν από το συννεφάκι τους.

  5. [QUOTE=”Sephir, post: 532670, member: 102595″]
    Αχά, ομολογώ ότι δεν είχα παρατηρήσει κάποια στροφή στην κριτική των παιχνιδιών του Cage.

    Η εντύπωση που έδωσε σε μένα το Detroit είναι ότι χειρίζεται το θέμα του ρατσισμού αρκετά απλά και εύστοχα (π.χ. το γεγονός ότι υπάρχουν ξεχωριστά λεωφορεία της γραμμής για τα ανδροειδή και τους ανθρώπους), αλλά ίσως κάποιοι να ενοχλούνται που πέφτουν από το συννεφάκι τους.
    [/QUOTE]

    Ένα παράδειγμα για να πάρεις μια ιδέα:

    [URL unfurl=”true”]https://www.engadget.com/2018-05-24-detroit-become-human-ps4-review.html[/URL]

  6. Πολύ ωραίο κείμενο. Αυτά λατρεύω στο ρέηκουι. Review με ψυχή και ουσία. Μπράβο Γιώργο.

    Θυμάμαι πόσο είχα κολλήσει με το Fahrenheit, αν και κάμποσες φορές ετοιμαζόμουν να εκπαραθυρώσω το PC και για αυτό ευθύνονταν τα Quick Time events που ήταν σχεδιασμένα για gamepad και με το πληκτρολόγιο κατέληγαν σε μια μορφή κινέζικου βασανιστηρίου.

    Ήταν μεγάλο το ξενέρωμα όταν έμαθα ότι το Heavy Rain θα έβγαινε μόνο σε Playstation. Πολλές φορές σκέφτηκα να αγοράσω PS3 μόνο και μόνο για αυτό (εντάξει και το RDR) αλλά ποτέ δεν έσπασα. Το πήρα τελικά στο Epic (ναι, ναι) μόλις βγήκε (πρώτη day 1 αγορά από όταν έκοψα το WoW), αλλά για άλλους λόγους δεν το έπαιξα ποτέ και πλέον το βρίσκω δύσκολο να το πιάσω, ίσως το ξαναπροσπαθήσω.

    Με το Detroit δεν είχα ασχοληθεί ποτέ, ούτε σε φάση να διαβάσω review, αλλά φαίνεται, από το review, να έχει πολύ ενδιαφέρον. Μάλλον θα τιμηθεί σε κάποια έκπτωση στο Steam (φυσικά και ποτέ ξανά στο δωρεάν κατεβαστήρι του Epic).

  7. [QUOTE=”Hank Chinnaski, post: 532711, member: 104381″]
    Ήταν μεγάλο το ξενέρωμα όταν έμαθα ότι το Heavy Rain θα έβγαινε μόνο σε Playstation. Πολλές φορές σκέφτηκα να αγοράσω PS3 μόνο και μόνο για αυτό (εντάξει και το RDR) αλλά ποτέ δεν έσπασα.
    [/QUOTE]

    [IMG]https://media.giphy.com/media/qcZ1A1peO4u2c/giphy.gif[/IMG]

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL