SPECIALS
Trending

Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Adventure

Πολλά έχουν ειπωθεί για το είδος που σώνει και ντε θέλουν να βγάλουν “πεθαμένο”. Η πραγματικότητα έχει βέβαια διαψεύσει πάρα πολλές Κασσάνδρες αφού την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη να σταθούμε μάρτυρες της κυκλοφορίας πολλών ποιοτικότατων τίτλων, αλλά και μερικών που βρίσκονται στον αντίποδα… Μεγάλος υπεύθυνος για το τελευταίο φαινόμενο δεν είναι άλλος από τις πλατφόρμες χρηματοδότησης από το κοινό (ήτοι crowdfunding), δεδομένης της ανυπαρξίας ρυθμιστικών/ελεγκτικών μηχανισμών για τα παραδοτέα (και ο Tim Schafer μνημόνιο ήθελε…;).

Κατά τον γνωστό αφορισμό “τα πάντα ρεί” δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση τα adventure games. Η Telltale Games με μία ουσιαστικά κυκλοφορία σε μορφή επεισοδίων (The Walking Dead) έβαλε τη δική της σφραγίδα στο να μεταποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό η έννοια του adventure στο μυαλό του κοινού με αυτήν του narrative movie, πλοκής σιδηρόδρομου άνευ ουσιαστικών επιπτώσεων. Είχαμε επί της ουσίας, τη μεταστροφή από το είδος που μπορούσε με όλα τα κριτήρια να χαρακτηριστεί ότι αντιπροσωπεύει τα αγνά παιχνίδια (υπό τη πρίσμα του παιδέματος και αγωγής ψυχής του χρήστη) στην ταύτιση με ένα ρεύμα κυκλοφοριών που θέλει το χρήστη ημιπαθητικό δέκτη που πατάει ένα κουμπί και αποφασίζει την αφήγηση, χωρίς όμως να είναι ο ουσιαστικός καταλύτης της πλοκής που διαδραματίζεται εμπρός του.

Μία τάση που δεν είναι καινούργια αλλά συνεχίστηκε από την προ-προηγούμενη δεκαετία και επηρέασε ακόμα πια έντονα το genre ήταν η κυκλοφορία των παιχνιδιών… σε δόσεις. To episodic gaming επέδρασε ίσως περισσότερο από κάθε άλλο είδος στα adventure, με αρκετούς τίτλους να καθυστερούν και κάποιους άλλους να αγνοείται η μοίρα τους ή να εγκαταλείπονται.

Σημεία των χαλεπών καιρών της σύγχρονης φρενήρους καθημερινότητας; Ασυνείδητη αντίδραση/αντιγραφή της βιομηχανίας σε μία περίοδο που η μαζική κατανάλωση έχει σχεδόν ταυτιστεί με το Netflix; (Β)α(θυ)στόχαστα, ψευδορητορικά ερωτήματα για να γεμίζουμε αναίτια χώρο; Προχωράμε στις κλασικές πλέον διευκρινήσεις, προτού δεχτούμε τα οξυδερκή σχόλιά σας!

– Βάσει επιστημονικής ανάλυσης και προηγμένων μαθηματικών πρώτης γυμνασίου, το διάστημα μίας δεκαετίας ορίζεται ως αρχή γενομένης Ιανουαρίου 2010 και λήξη αυτής τον Δεκέμβριο του 2019. Όπως όταν σβήνετε κεράκια και λέτε πόσα κλείνετε και στα πόσα μπαίνετε. Ευγενική χορηγία του RQ προς όσους είχαν έτοιμη την ατάκα “η δεκαετία κανονικά τελειώνει στα τέλη του 2020 ρε αγύρτες”.

– Τα υπό συζήτηση games αντικατοπτρίζουν καθαρά τις υποκειμενικές απόψεις των συντακτών που συμμετέχουν στη συζήτηση, και παρατίθενται σε καθαρά τυχαία σειρά. Δεν βάζουμε σειρά προτίμησης γιατί τέτοιες πρακτικές κρίθηκαν δημοκρατικά ως clickbait παπάτζες. Ελπίζουμε επίσης έτσι να αποφευχθούν αντιδράσεις του στυλ “Βάλατε αυτήν την αηδία στο #1 αλλά την παιχνιδάρα που γουστάρω εγώ στο #12 ρε αλήτες? Η λίστα είναι αισχρή και εύχομαι να μαραθούν τα καλαμπόκια σας” κτλ.

– Τα interactive drama/storytelling παιχνίδια δεν λογίζονται ως παραδοσιακά, κλασικά adventure, άλλα επειδή έχουν τις ρίζες τους σε αυτά και είχαν σημαντική επίδραση στην πορεία του είδους τα τελευταία χρόνια, κρίθηκε απαραίτητη η συμπερίληψη μερικών εξ αυτών.

Broken Age (2014)

Γιώργος Δεμπεγιώτης: Adventure-απογοήτευση για τον πάλαι ποτέ “πολύ” Tim Schafer. Προϊόν μιας από τις πρώτες υπέρ-επιτυχημένες Kickstarter καμπάνιες, το αποτέλεσμα που παρουσίασε το Schafer δεν είχε ουδεμία σχέση με πρότερες παραγωγές του, δηλαδή επίπεδου Grim Fandango και Full Throttle. Προφανώς δεν είχε το κατάλληλο σχέδιο για κάτι τέτοιο.

Κώστας Καλλιανιώτης: Ενδεχομένως και να μείνει στην ιστορία περισσότερο επειδή ουσιαστικά λανσάρισε από μόνο του τη “μόδα” του να καταφεύγουν game developers στο Crowd-Funding, μόδα που χαρακτήρισε θετικά ή αρνητικά τη δεκαετία που μας πέρασε, παρά για την ποιότητά του ως τελικό προϊόν.

Μάνος Καρκαλέμης: Το παιχνίδι που απομυθοποίησε τον Schafer και απέδειξε περίτρανα ότι το κοινό δε πρέπει να δίνει σε κανέναν χρήματα με κλειστά τα μάτια. Το προϊόν που παρέδωσε ο πολύπειρος developer αποδείχθηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων, κερδίζοντας με κατεβασμένα τα χέρια τον τίτλο της μεγαλύτερης adventure απογοήτευσης της δεκαετίας.

Παύλος Γεράνιος: Ο τίτλος που έκανε το μεγάλο μπαμ και έφερε το Kickstarter στο προσκήνιο ως πλατφόρμα χρηματοδότησης “χωρίς μεσάζοντες” και ο πρώτος τίτλος “πρώτης γραμμής” που τελικά έδωσε περίτρανα πειστήρια ότι δεν υπάρχει ίχνος ελέγχου για την ποιότητα του τελικού προϊόντος από τους “χρηματοδότες” του. Ένα όνομα δεν φέρνει ποιότητα, και ο Schafer δυστυχώς έχει πλέον “φθαρεί”.

The Cat Lady (2012)

Παναγιώτης Μητράκης: Τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για το σκοτάδι των ανθρώπινων εξιστορήσεων της θεματικής τριλογίας “The Devil Came Through Here” του R. Michalski. Τόσο το Cat Lady όσο και τα παιχνίδια που ακολούθησαν (Downfall και Lorelai) ήταν βαθιά προσωπικές, και σε στιγμές, αλληγορικές ιστορίες που έθεταν ερωτήματα που «ενοχλούσαν». Το Cat Lady όμως ήταν εκείνο που πάνω στο μοτίβο της κατάθλιψης και της ματαιότητας της καθημερινής πάλης, με συνέτριψε και έκανε την πρωταγωνίστρια, Susan Ashworth, να μοιάζει τόσο αληθινή.

ΜΚ: Καμιά φορά οι δημιουργίες ενός και μόνο ανθρώπου είναι ικανές να ξεπεράσουν ολόκληρα studios. Δεν έχω δει το Lorelai, αλλά τα The Cat Lady και Downfall μεταφέρανε με μοναδικό τρόπο στις οθόνες μας τους εφιάλτες του Michalski, όπως αντίστοιχα συνέβαινε παλαιότερα με τις βασισμένες σε μυθιστορήματα του Stephen King ταινίες. Και μόνο ο παραλληλισμός νομίζω αρκεί…

Deponia (2012)

ΓΔ: Παρ’ όλο που η Daedalic Entertainment είχε ήδη στο παλμαρέ της αξιόλογα adventures (Edna & Harvey: The Breakout, Whispered World) η “επίθεση” της ξεκίνησε από αυτό το παιχνίδι, το οποίο ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία εκείνο το καλοκαίρι του 2012. Πολύ ιδιαίτερο χιούμορ, ένας απίστευτος γκαφατζής πρωταγωνιστής και μπόλικοι έξυπνοι γρίφοι, το Deponia ήταν η αρχή μιας τετραλογίας που έσβησε αρκετά τη δίψα μας για αξιόλογα point ‘n’ click adventures. Μπορεί μεν να το παράκανε λίγο στο Goodbye Deponia και το αχρείαστο Deponia Doomsday, αλλά η επιτυχία του δε, έριξε μια γερή ώθηση στην υλοποίηση περισσότερων κλασικών adventures, τόσο από την ίδια την Daedalic όσο και από άλλους developers. Έστω και προσωρινή.

Ηλίας Ιακωβόπουλος: Αν και άργησα να ζήσω την εμπειρία της τριλογίας, νομίζω ότι πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική στιγμή της δεκαετίας στον χώρο των adventures. Μία σειρά από γρίφους που δεν είναι πάντα προφανείς. Ένας γκαφατζής πρωταγωνιστής που βιώνει ένα διαφορετικό δράμα και πολλές όμορφες αλληγορίες για τον δικό μας κόσμο συνηγορούν σε έναν τίτλο που γιγάντωσε ακόμη περισσότερο την Daedalic. Παράλληλα είναι η σειρά με την οποία στο μυαλό μου τα adventures αναστήθηκαν πλήρως και σταμάτησε αυτή η φημολογία περί νεκρού είδους.

ΜΚ: Εδώ τα πράγματα είναι απλά: Tο Deponia έκανε τη σπουδαία αρχή και το Chaos on Deponia ήρθε να εκτοξεύσει τη σειρά σε στρατοσφαιρικά επίπεδα ποιότητας, περιλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων, τον πιο παλαβό γρίφο της δεκαετίας. Ωστόσο τα υπόλοιπα δύο μέρη της σειράς, όπως λίγο-πολύ είπε και ο Γιώργος, ήταν κατ’ εμέ τελείως αχρείαστα και θα ήταν προτιμότερο να παρέμεναν ως σκέψεις στο μυαλό του Michaelis.

ΠΓ: Το Deponia έβαλε για τα καλά την Daedalic στο χάρτη. Ο σύγχρονος Guybrush Threepwood που είχαμε ανάγκη να δούμε στις οθόνες μας, περπάτησε σε ένα μετα-αποκαλυπτικό, υστερικό περιβάλλον και οι Γερμανοί έδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι τα point-and-click adventures δεν πρόκειται να πεθάνουν, όσο και αν επιδιώκουν να το γράφουν μερικοί με βαρύγδουπους τίτλους.

ΠΜ: Το παιχνίδι με το οποίο γνώρισα την Daedalic. Με παλαβούς χαρακτήρες, γρίφους που ήθελαν σκέψη και κωμικές στιγμές που έπιαναν τον παλμό του Day of the Tentacle, η γερμανική εταιρία ήρθε ως άλλη LucasArts για να μείνει.

Night of the Rabbit (2013)

ΜΚ: Ένας ακόμη πολύ σπουδαίος τίτλος από την Daedalic Entertainment, η οποία άλλωστε κυριάρχησε στο genre τη δεκαετία που πέρασε. Μαζί με το Deponia μοιάζανε να είναι οι διόσκουροι της Γερμανικής εταιρείας, κυκλοφορώντας με μόλις έναν χρόνο διαφορά, αμφότεροι διαθέτοντας εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που επιζητούσε ο fan του είδους: Ανοικτό κόσμο, πλήθος (λογικών και αρκούντως δύσκολων) γρίφων, υπέροχους χαρακτήρες και σωστό user interface. Στην παρούσα περίπτωση κι ένα καταπληκτικό soundtrack! Το παραμύθι που σκέφτηκε και υλοποίησε ο Matthias Kempke έδειξε γιατί δε θα σταματήσουμε ποτέ να λατρεύουμε τα παραμύθια, όσο κι αν μεγαλώσουμε!

ΓΔ: Παρ’ όλο που μου αρέσουν τα περισσότερα adventures της Daedalic Entertainment, το Night of the Rabbit δεν κατόρθωσε ποτέ να με κερδίσει. Μπορεί να μην του έλειπε κανένα από τα συστατικά ενός καλού adventure, αλλά η ελαφρώς γλυκανάλατη “παραμυθένια” ατμόσφαιρά του και οι διάφοροι ζωόμορφοι χαρακτήρες του, δε με έπεισαν να ασχοληθώ τόσο ώστε να φτάσω μέχρι το τέλος του. Ίσως κάποια άλλη φορά.

The Book of Unwritten Tales 2 (2015)

ΠΜ: Πατώντας πάνω στις γερές βάσεις που είχε ήδη στήσει το πρώτο παιχνίδι, η KING Art Games έδωσε μία ακόμα πιο χορταστική περιπέτεια φαντασίας, γεμάτη παλαβούς χαρακτήρες και χιούμορ, που έβριθε easter eggs και αναφορών στην pop κουλτούρα. Από τα κορυφαία χιουμοριστικά adventure της δεκαετίας, πανάξιος απόγονος των Monkey Island.

ΓΔ: Η λέξη που χαρακτηρίζει καλύτερα το υπέροχο adventure της KING Art Games είναι αυτή ακριβώς που αναφέρει ο Πάνος παραπάνω: χορταστικό. Μεγάλο σε διάρκεια, με ιδιαίτερα μαγευτική ατμόσφαιρα, δεκάδες γρίφους και εμπνευσμένο χιούμορ, το Book of Unwritten Tales 2 ήταν σίγουρα μέσα στα top-5 adventures που παίξαμε μέσα στην προηγούμενη δεκαετία.

ΜΚ: Η King Art Games κατόρθωσε κάτι πρωτοφανές: Για δεύτερη σερί δεκαετία παρέδωσε το καλύτερο, πληρέστερο και μεγαλύτερο σε διάρκεια adventure game. Μία αληθινή απόλαυση, ένα πραγματικό έπος, μία όαση παραδοσιακής point ‘n’ click μαγείας, που έβγαλε, με τεράστια μαγκιά, τη γλώσσα σε όλους εκείνους τους developers που με περισσή ευκολία ασπαστήκανε τη μόδα των… interactive-narrative-story driven-choice making-walking simulators-προσθέστε κι ό,τι ακόμη εσείς αγαπάτε.
Η μεγάλη ειρωνεία βέβαια είναι ότι στη συνέχεια το ίδιο κάνανε και οι ίδιοι οι δημιουργοί του BoUT 2, με το ατυχέστατο reboot του Black Mirror. Μακάρι το πάθημα να τους έγινε μάθημα και να κατανοήσανε ότι μπορούν να διατηρήσουν για δεύτερη σερί δεκαετία τα σκήπτρα, παραδίδοντάς μας το The Book of Unwritten Tales 3.

Dreamfall Chapters (2014)

ΠΜ: Μία από τις περιπτώσεις που δεν μπορούμε να αποδώσουμε πλήρως τις ευθύνες στην τάση των διαδραστικών δραμάτων, αφού ο Tørnquist είχε δείξει ήδη πρόθεση να πειραματιστεί με την φόρμουλα της σειράς από το Dreamfall. Σίγουρα οι περισσότεροι θα προτιμούσαμε μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση (θα ήταν ένας καλός «συμβιβασμός» η κυκλοφορία του The Longest Journey Home, το οποίο πλέον φαντάζει εντελώς απίθανο να συμβεί), αλλά αν γνωρίζεις με τι έχεις να κάνεις, η ιστορία του Chapters δεν απογοητεύει ως φινάλε της τριλογίας.

Thimbleweed Park (2017)

ΚΚ: Νομίζω πως είναι από τα ελάχιστα “καθαρόαιμα” adventure games που έπαιξα αυτή τη δεκαετία, αν όχι το μοναδικό. Απολαυστικός Ransome the Clown, τριπαρισμένο φινάλε, και γενικά αρτιότατος φόρος τιμής στο gaming της νιότης μας.

ΓΔ: Adventure παλαιάς κοπής από τον μετρ του είδους Ron Gilbert, το Thimbleweed Park μπορεί να μην τράβηξε την προσοχή του κόσμου όσο του άξιζε, εξαιτίας των retro γραφικών του, μα στην ουσία επρόκειτο για ένα κορυφαίο adventure, ιδανικό για όσους μεγάλωσαν με παιχνίδια τύπου Maniac Manson και Monkey Island. Επίπεδο δυσκολίας αρκετά άνω του μετρίου, μοναδικοί από κάθε άποψη χαρακτήρες και ένα “γιούχου” φινάλε (παρόμοιο του Monkey Island 2), το Thimbleweek Park ήταν, κατά την προσωπική μου άποψη, το καλύτερο adventure της δεκαετίας.

Life is Strange (2015)

ΚΚ: Κλωτσιά απευθείας στα Feels. Από τα καλύτερα παιχνίδια της “walking simulator” εποχής των Adventures.

ΓΔ: Μη όντας ο ίδιος φίλος των “walking simulator”/decision making games, το πρώτο Life is Strange ήταν το μοναδικό παιχνίδι του είδους που μου άρεσε και θα πρότεινα σε κάποιον να ασχοληθεί με αυτό, μαζί με το Wolf Among Us της Telltale.

ΜΚ: Κανονικά δε θα έπρεπε να γράψω κάτι στην εν λόγω περίπτωση, μια και δεν έπαιξα ποτέ το Life is Strange. Θα το κάνω όμως, γιατί έχω μεγαλώσει αρκετά πλέον και έχω παραξενέψει ακόμη περισσότερο, οπότε δε θα χάσω την ευκαιρία να (ξανα)πω ότι είναι ένας από τους κύριους ενόχους που τα καθαρόαιμα adventure games βρίσκονται ξανά σε μεγάλο μαρασμό, ανεξαρτήτως της ιδίας της ποιότητάς του, η οποία και δε με απασχόλησε άλλωστε. Αν μπορούσα να κάνω load στην gaming ιστορία, θα πήγαινα στο σημείο όπου ήταν υπό σχεδιασμό και θα το διέγραφα μονομιάς και δια παντός. Δε θα σταματήσω ποτέ να το αντιπαθώ, σας το ορκίζομαι. Στην πυρά!

Σπύρος Μπλιάγκος: Παρότι το υβρίδιο αυτό έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια του κορεσμού και τις αδυναμίες του σχεδιασμού του, το Life is Strange δείχνει πώς μπορεί να πετύχει αυτό το είδος, όταν βασίζεται σε έναν σφιχτοδεμένο κόσμο και υψηλά production values. Μια αξέχαστη εμπειρία που χτίζουν το ολοζώντανο voice acting και οι μικρές λεπτομέρειες των ζωών των κατοίκων της σκοτεινής Arcadia Bay.

Primordia (2012)

ΠΓ: Πόση “ψυχή” και “ανθρωπιά” μπορεί να βρει κανείς σε ένα σενάριο του οποίου η θεματολογία πραγματεύεται έναν κόσμο όπου ο “Δημιουργός” έχει πεθάνει και μόνο τα πλήρως λογικά ρομπότ προσπαθούν να επιβιώσουν σχεδόν με τη συλλογική συνείδηση ενός νηπίου που ανακαλύπτει τον κόσμο; Την απάντηση μπορεί να τη βρει κανείς στο δημιούργημα της Wormwood Studios (με την pixel-art Wadget Eye Games στο ρόλο του παραγωγού). Ένα adventure-σφηνάκι με πολλά, πολλά μηνύματα.

Armikrog (2015)

ΜΚ: Μία ακόμη αξιομνημόνευτη περίπτωση, αλλά πραγματικά για τελείως λάθος λόγους. Μπορεί να ανήκω σε εκείνους που θεωρούν κάπως υπερεκτιμημένο το διάσημο The Neverhood του Doug TenNapel, δε μπορώ όμως να αρνηθώ ότι το κοινό επιζητούσε με λαχτάρα τον πνευματικό διάδοχο αυτού, εξ’ ου και προσέφερε μέσω Kickstarter σχεδόν 1.000.000$ στον Αμερικάνο developer και την Pencil Test Studios για να υλοποιήσουν την επιθυμία του. Κι εκείνος τι έκανε; Βιάστηκε, όπως αποδείχθηκε, να κυκλοφορήσει το Armikrog – πιθανώς έχοντας ξεμείνει από ρευστό – με αποτέλεσμα να μας δώσει ένα μικρό σε διάρκεια και γεμάτο bugs game. Κι αν το πρώτο θα μπορούσε να του το συγχωρήσει κάποιος, με το δεύτερο πραγματικά αδίκησε ο ίδιος τη δημιουργία του, που καιρό μετά την αρχική της κυκλοφορία έφτασε σε πολύ πιο αποδεκτή, σχεδόν αψεγάδιαστη, κατάσταση, οπότε και θα είχε εντελώς άλλη τύχη εμπορικά, αν κυκλοφορούσε εκείνη την περίοδο. Το ακόμη χειρότερο που έκανε όμως ο TenNapel ήταν να αρχίσει να πουλάει τρέλα δεξιά κι αριστερά, παριστάνοντας ότι δεν καταλάβαινε ούτε κατ’ ελάχιστον τι ακριβώς συνέβαινε, αφού ευχαριστούσε το κοινό για την υποδοχή που επεφύλαξε στο Armikrog (!), ισχυριζόμενος την ίδια στιγμή ότι το παιχνίδι του απλά είχε κάποια…. μικροπροβλήματα, που ασφαλώς θα διορθώνονταν στην πορεία. Απλά τραγικός…

1 2Επόμενη σελίδα

Team Ragequit

Semi Hardcore Gestalt Consciousness

17 Comments

  1. Χμμ… Αρκετά ασυνήθιστες επιλογές, κατά τη γνώμη μου, και δεν το λεω ως κοπλιμάν. Σχεδόν ολόκληρος ο κατάλογος της Wadjet Eye θα άξιζε θέση στη λίστα αλλά τελικά μπήκε μόνο το Primordia, για συναισθηματικούς υποθέτω λόγους. Unavowed, Blackwell saga, Technobabylon αποτελούν πολύ πιο ουσιαστικές προσθήκες στο genre από τα περισσότερα της λίστας (δεν λέω ότι έπρεπε να μπουν όλα, αλλά ένα ακόμα χωρούσε).
    Και ναι, κατανοώ ότι τα παιχνίδια που επιλέχθηκαν δεν είναι τα καλύτερα του είδους αλλά τα πιο επιδραστικά (κατά τη γνώμη του RQ crew) αλλά κι έτσι ακόμα θα έπρεπε να έχουν κοπεί αρκετά.
    Επίσης, πού είναι το Night in the Woods ρε βασιβουζούκοι;

  2. Το συζητήσαμε όντως για τα Wadget Eye και καταλήξαμε να βάλουμε μόνο ένα. Αν έμπαινε κάποιο πάλι ως επιδραστικοτερο θα έμπαινε το Gemini Rue ή Unavowed. Πάντως, να σημειώσουμε ότι αν δεν ήταν η WadgetEye μπορεί και να μην βλέπαμε ποτέ το Thimbleweed Park.

  3. Κι εγώ θα ήθελα παραπάνω Wadget Eye, θα ήμουν ευχαριστημένος με έστω Blackwell Epiphany, ως καταπληκτικό παιχνίδι αλλά και επιστέγασμα μιας σειράς που στην ουσία απέδειξε ότι το retro στυλ μπορούσε να δώσει διαμάντια που στέκονται και εμπορικά. Wadget Eye did it before it was cool…

    Maladroid, ως adventure afficionado είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη λίστα. Εντάξει, αν εξαιρέσεις την εναλλακτική του να παραθέσεις όλο το catalogue από Wadget Eye και Daedalic, εσύ τι θα πρότεινες;

  4. Κοίτα, περισσότερη Daedalic δεν θα ήθελα προσωπικά, δύο παιχνίδια φτάνουν.
    Από ‘κει και πέρα θα άφηνα απέξω αρκετά από την παρούσα λίστα:

    Π.χ. το Syberia 3 τι δουλειά έχει εκεί; Ακούστηκε κάπως στον mainstream τύπο λόγω κληρονομιάς και επιθετικού marketing αλλά τα reviews κυμάνθηκαν στο 5/10. Δεν νομίζω ότι είχε αρκετό αντίκτυπο ώστε να αντισταθμίσει τη χαμηλή ποιότητά του, όπως π.χ. συνέβη με το Broken Age (αν και το BA δεν συμφωνώ ότι ήταν τόσο κακό όσο το περιγράφουν τα παιδιά εδώ, anyway).

    Broken Sword 5: Θα το έκοβα με την ίδια λογική που κόπηκαν (υποθέτω) και το Tesla Effect ή το Obduction. Δεν καινοτόμησε, δεν ενθουσίασε, δεν αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη σειρά – απλώς υπήρξε και ήταν καλούτσικο.

    The Journey Down: Συμπαθητικός φόρος τιμής στα Grim Fandango και Monkey Island – τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Δεν πούλησε, δεν συζητήθηκε, δεν επηρέασε, απλώς άρεσε αρκετά στους λίγους που το δοκίμασαν, κι αυτό περισσότερο για λόγους νοσταλγίας.

    Armikrog: Μέτριας ποιότητας συνέχεια παιχνιδιού που ξέχασε ο χρόνος. No big deal, ανούσια η παρουσία του στη λίστα.

    Προσθήκες:
    Αν και δεν το έπαιξα κι ούτε σκοπεύω, θα έβαζα σίγουρα το The Witness. Έκανε πάταγο, πούλησε (τρέλα και αντίτυπα), συζητήθηκε, του αξίζει μια θέση εδώ (εκτός αν ετοιμάζεται ξεχωριστή λίστα μόνο για puzzle games οπότε πάω πάσο).

    Όπως είπα ήθελα οπωσδήποτε να δω στη λίστα το Night in The Woods. Σημαντικότατη κυκλοφορία, τόσο από πλευράς mainstream ενδιαφέροντος (αντικειμενικό κριτήριο) όσο και λόγω ποιότητας (υποκειμενικό). Ίσως δεν θεωρείται adventure από τους περισσότερους αλλά αφού χώρεσαν το Life is Strange και το Walking Dead, χώραγε κι αυτό.

    Papers, Please / Return of the Obra Dinn / Firewatch/ Soma / Οxenfree: Διάλεξε και πάρε. Σίγουρα δεν είναι παραδοσιακά adventures αλλά αν δεν ετοιμάζεται λίστα με assorted indies, έγκλημα να μείνουν όλα τους απέξω.

    Σίγουρα ξεχνάω κι άλλα.

  5. Πάντως πέρυσι η PR της Iceberg Interactive με είχε ενημερώσει για την καθυστέρηση του παιχνιδιού που ήταν να κυκλοφορήσει το ’19 (περίμενα ενημέρωση για κωδικό) και τελικά θα βγει φέτος – τουλάχιστον αυτό αφήνει να εννοηθεί ο Boakes – οπότε είμαι αισιόδοξος ότι δεν αργεί πολύ ακόμα…

    [USER=102613]@maladroid[/USER]
    Μερικά που γράφεις τα είχε παίξει ο Στέφανος (π.χ. Night in The Woods) οπότε αν συμμετείχε θα μπορούσε να δώσει προτάσεις και απόψεις. Το να βάλουμε κάποιο το οποίο, όσοι γράψαμε [B]δεν έχουμε ιδέα[/B] περί τίνος πρόκειται, δε θα είχε πολύ νόημα. Τα αφιερώματα αυτά είναι σε στυλ κουβέντα-roundtable, αντί για podcast τα κάναμε γραπτά. Αν έχεις δει και τις άλλες λίστες, οι επιλογές δεν είναι και τόσο ασυνήθιστες.

    Τώρα όσον αφορά κάποια συγκεκριμένα που μπορώ να απαντήσω:
    -Syberia 3 είχε θέση γιατί ανήκει σε μια σειρά που ξέρουν και οι πέτρες και δεν μπήκε (σωστά όπως λες) λόγω ποιότητας αλλά επειδή ήταν το κλείσιμο που περιμέναμε χρόνια, απογοήτευσε και συζητήθηκε.
    -The Journey Down επίσης έχει θέση γιατί σχεδόν παντού το ανέφεραν ως πνευματικό διάδοχο του Grim Fandago, ήταν καλό, και όσον αφορά τα indie adventure, έκανε περισσότερο αίσθηση από αρκετά άλλα ακόμα και της Wadget Eye π.χ. Shardlight και Resonance.
    -Broken Sword 5, δεν το έχω παίξει αλλά θα διαφωνήσω ότι δεν κίνησε το ενδιαφέρον μετά τα στραβοπατήματα των προηγούμενων.

    Σχετικά με αυτά που αναφέρεις στο τέλος, σωστά μάντεψες, κάτι ετοιμάζεται…

  6. [QUOTE=”Adhan, post: 527030, member: 102612″]
    [USER=102613]@maladroid[/USER]
    Τώρα όσον αφορά κάποια συγκεκριμένα που μπορώ να απαντήσω:
    -Syberia 3 είχε θέση γιατί ανήκει σε μια σειρά που ξέρουν και οι πέτρες και δεν μπήκε (σωστά όπως λες) λόγω ποιότητας αλλά επειδή ήταν το κλείσιμο που περιμέναμε χρόνια, απογοήτευσε και συζητήθηκε.
    -The Journey Down επίσης έχει θέση γιατί σχεδόν παντού το ανέφεραν ως πνευματικό διάδοχο του Grim Fandago, ήταν καλό, και όσον αφορά τα indie adventure, έκανε περισσότερο αίσθηση από αρκετά άλλα ακόμα και της Wadget Eye π.χ. Shardlight και Resonance.
    -Broken Sword 5, δεν το έχω παίξει αλλά θα διαφωνήσω ότι δεν κίνησε το ενδιαφέρον μετά τα στραβοπατήματα των προηγούμενων.

    Σχετικά με αυτά που αναφέρεις στο τέλος, σωστά μάντεψες, κάτι ετοιμάζεται…
    [/QUOTE]

    Δεκτό το επιχείρημα ότι δεν θέλατε να αναφερθείτε σε παιχνίδια που δεν έπαιξε κανείς από τους συμμετέχοντες στο roundtable.
    Διαφωνώ ως προς τα υπόλοιπα. Ειδικά η άποψη ότι το Journey Down έκανε αίσθηση μου φαίνεται εντελώς “εξ ιδίων”, δεν νομίζω να προκύπτει από αντικειμενικά κριτήρια (πωλήσεις, αριθμός reviews, γενικότερο buzz σε gamer communities κτλ). Τέλος πάντων, δική σας η λίστα, δικά σας και τα κριτήρια στην τελική.

    Αναμένω το follow-up αφιέρωμα με τα υπόλοιπα συγγενικά είδη.

  7. [USER=102613]@maladroid[/USER]
    The Witness σίγουρα θα ενσωματωθεί σε κατάλληλη λίστα. Για λόγους που μπορούμε να αναλύσουμε σε ξεχωριστό αφιέρωμα, θα έλεγα ότι είναι το Myst της σύγχρονης εποχής. Adventure δεν θα το έλεγα.

    Ούτε το Papers, Please θα το συγκατάλεγα σε μία λίστα για adventures (ή το SOMA). Τα υπόλοιπα συζητήσιμα.

    Η επόμενες λίστες (όχι πολλές ακόμη) θα έχουν μεγαλύτερο εύρος από τα αυστηρά κριτήρια ενός είδους (“abstract 3D-roguelike, unity engine coop games” είναι πολύ περιοριστική ταμπέλα αλλά σίγουρα το Risk of Rain 2 θα τα σπάει), οπότε θα προστεθούν αρκετά ονόματα.

  8. Πωλήσεις από τα παιχνίδια λίγο δύσκολο να βρεθούν αν δεν δώσουν οι ίδιοι οι devs και το steam spy δίνει μεγάλο εύρος για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Θυμάμαι όμως ότι ένα από τα επεισόδια το είχαν δώσει δωρεάν (το πρώτο νομίζω, κίνηση που δείχνει ότι έκανε ικανοποιητικές πωλήσεις γι’ αυτούς) και είναι από τα λίγα adventure μαζί με Thimbleweed Park και μερικά ακόμα που έχουν βγει για κάθε λειτουργικό και [B]κάθε κονσόλα[/B] που σημαίνει ότι τα έχουν δει περισσότεροι απ’ ότι θεωρούμε. Στο Switch ειδικά λόγω tablet-like χειριστηρίου έχουν κοινό.
    Και μιλώντας για ασυνήθιστες επιλογές, χεχ…
    [URL unfurl=”true”]https://wccftech.com/wccftechs-best-adventure-games-of-the-decade-unforgettable-journeys/[/URL]

    [USER=102742]@Bathory[/USER] ναι, αλλά πέρα από το ότι γενικά κι αόριστα φτιάχνεται (και ότι θα λέγεται The World Before 😉 ), δεν έχουμε δει απολύτως τίποτα.

  9. Καλά το Gone Home δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι βγήκε μέσα στη δεκαετία, για κάποιο λόγο νόμιζα πως ήταν παλιότερο. Για μένα ξεκάθαρα μπαίνει στα “Αξιοσημείωτα” ανεξαρτήτως ποιότητας (προσωπικά μου άρεσε αλλά δεν ξετρελάθηκα). Αντικειμενικά μιλώντας, έκανε τα walking sims μόδα και οδήγησε σε ένα σωρό διαμαντάκια, όπως Firewatch, Ethan Carter, και φυσικά την Editch Finch (την οποία μου θύμισε η λίστα που παρέθεσε ο Adhan – πολύ ωραίο διαδραστικό αφήγημα κι αυτό).

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL