DEAD SPACE

Αν είναι κάτι που δε λείπει καθόλου στο σύγχρονο gaming γίγνεσθαι, είναι τα remasters/remakes. Εδώ και πάνω από μια δεκαετία περίπου, διάφοροι εκδότες έχουν φορτώσει τον κατάλογό τους με παιχνίδια περασμένων γενεών, τα οποία έχουν υποστεί ένα ρετουσάρισμα για να στέκονται αξιοπρεπώς στην εκάστοτε γενιά που κυκλοφορούν. Η εν λόγω τακτική οικονομικά αποδίδει, αφού το ρίσκο είναι σχετικά μικρό σε σύγκριση με την ανάπτυξη ενός καινούριου τίτλου, ωστόσο ουκ ολίγες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες «αρπαχτών» από πολύ κακής ποιότητας επανακυκλοφορίες. Φυσικά, ένας κολοσσός όπως η EA δε θα μπορούσε να λείψει από το εν λόγω «πανηγύρι». Παρ’ όλα αυτά, η εταιρεία τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι βρίσκει τα πατήματά της, όσον αφορά την ανάπτυξη των single player τίτλων, οπότε τι προτιμότερο από το να κυκλοφορήσει μια νέα έκδοση του πολυαγαπημένου Dead Space;

Παρ’ όλο που χαρήκαμε στο άκουσμα της είδησης ότι η EA ασχολείται ξανά με το franchise, μετά το αμφιλεγόμενο Dead Space 3, η αλήθεια είναι ότι δεν έμοιαζε με ένα παιχνίδι που «διψάει» για ανανέωση. Η αρχική έκδοση του 2008 παίζεται άνετα ακόμα και σήμερα, οπότε υποθέσαμε ότι η EA απλώς προσπαθεί να συστήσει εκ νέου το ίδιο παιχνίδι στη νέα γενιά. Όμως, η ομάδα ανάπτυξης Motive που ανέλαβε το project είχε διαφορετική άποψη και παρουσιάζει ένα Dead Space, όπως θα κυκλοφορούσε για πρώτη φορά εν έτει 2023. Δηλαδή διορθώνοντας τα όποια προβλήματα είχε το πρωτότυπο παιχνίδι, αλλά και βελτιώνοντας αρκετά στοιχεία του, όπως η αφήγηση και οι μάχες, το… φετινό Dead Space είναι ίσως το πιο ισορροπημένο remake που έχει εμφανιστεί ποτέ.

Τι εννοούμε με αυτό; Κατ’ αρχάς, ο τρόπος παρουσίασης του νέου Dead Space ξεφεύγει λίγο από το πρωτότυπο, με τη βασικότερη διαφορά ότι ο πρωταγωνιστής Isaac Clarke έχει πρόσωπο και φωνή και αλληλοεπιδρά πλέον με τους συνομιλητές του. Εκτός αυτού, έχουν γίνει διάφορες μικροαλλαγές στο παρουσιαστικό και στην κατάληξη κάποιων χαρακτήρων, οι οποίες δεν επηρεάζουν μεν αξιοσημείωτα την πλοκή, αλλά δημιουργούν μια πιο, ας πούμε, “Hollywoodιανή” κατάσταση. Ως εκ τούτου, το remake ίσως να μην κατορθώνει να πιάνει τον μοναχικό παλμό του πρωτότυπου που δημιουργούσε η σιωπή του μηχανικού μας, ωστόσο το γεγονός ότι ο Isaac πλέον μιλάει και δεν είναι ένα άχαρο avatar, δίνει μια πιο πειστική προσέγγιση για τα τεκταινόμενα στο USG Ishimura.

Για όσους δεν είχαν επαφή με το αρχικό παιχνίδι, επιγραμματικά να αναφέρουμε ότι το Dead Space διαδραματίζεται στο μακρινό 2508, όπου η τεχνολογία έχει φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο που οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει τεράστια διαστημόπλοια, με δυνατότητα εξόρυξης ολόκληρων πλανητών. Κάτι απολύτως αναγκαίο, μιας και οι φυσικοί πόροι της γης έχουν προ πολλού στερέψει.

Ένα τέτοιο διαστημόπλοιο είναι το USG Ishimura, το οποίο σε μια εξόρυξη ρουτίνας, ξαφνικά άρχισε να εκπέμπει SOS. Ο μηχανικός Isaac Clarke, μαζί με άλλα τρία μέλη του πληρώματος του βοηθητικού σκάφους που επέβαιναν, στάλθηκαν εκεί προκειμένου να ερευνήσουν τα αίτια της εκπομπής. Αυτό που θα βρουν εκεί, θα ξεπεράσει και τους χειρότερους εφιάλτες τους. Σε γενικές γραμμές, η υπόθεση του Dead Space είναι άρτια υλοποιημένη, στα πρότυπα μιας καλής sci-fi ταινίας τρόμου, όπως το Alien και το Event Horizon. Δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, αλλά αυτό που παρουσιάζει το πράττει τόσο καλά, ώστε να θεωρείται πλέον παιχνίδι-σταθμός για το είδος.

Αναμφίβολα, ένας από τους λόγους που συνέβη αυτό ήταν η τρομακτική απεικόνιση των Necromorphs, δηλαδή των εχθρικών τεράτων που μας… συνοδεύουν σε κάθε μας βήμα, σε συνδυασμό με το υψηλής ποιότητας gameplay που ήταν σαφώς επηρεασμένο από το σχετικά πρόσφατο, για τότε, Resident Evil 4 (τι ειρωνεία όμως, φέτος να αναμένουμε και το remake του Resident Evil 4). Η ιδέα της εξουδετέρωσης των εχθρών βάσει του προσεκτικού ακρωτηριασμού των άκρων τους, ήταν ταυτόχρονα ανατριχιαστική, διεστραμμένη και ιδιοφυής. Κατά συνέπεια, το αίμα που χύνεται γεμίζει ολόκληρες… πισίνες και γενικότερα το στοιχείο του gore είναι τόσο διάχυτο, που μόνο το πρόσφατο Callisto Protocol κατόρθωσε να ξεπεράσει.

Το remake δε ξεφεύγει από τα στοιχεία που το έκαναν τόσο επιτυχημένο. Το σύστημα μάχης είναι εξαιρετικό, γρήγορο, απαιτεί στρατηγική και έξυπνη διαχείριση των πυρομαχικών μας, ενώ κατορθώνει πάντα να μας κρατά σε εγρήγορση, καθώς έχει υλοποιηθεί ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα ονόματι “Intensity Director”. Το συγκεκριμένο σύστημα «μαθαίνει» τον τρόπο παιχνιδιού μας, καθώς και πόσο καλά ή άσχημα τα έχουμε πάει, και προσαρμόζει ανάλογα τα εμπόδια ή/και το loot που θα παρουσιαστεί στη συνέχεια.

Έτσι μπορεί να μας την «πέσει» ξαφνικά ένα τερατάκι που… δεν ήταν στο σενάριο ή αν είμαστε ετοιμοθάνατοι, ο επόμενος Necromorph που θα καθαρίσουμε, να μας δώσει ένα πολύτιμο health kit. Το σύστημα λειτουργεί αρκετά καλά στο να μας κρατά συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια που διαθέτουμε σχετικά ελαφρύ εξοπλισμό και δεν είμαστε τόσο ανθεκτικοί στα χτυπήματα. Παρ’ όλα αυτά, δε λείπουν οι ενοχλητικές στιγμές, που μας έρχονται τέρατα ξαφνικά στην πλάτη, ενώ προηγουμένως είχαμε καθαρίσει το σημείο αυτό, γεγονός που οδηγεί σε μερικά «φθηνά» jump scares. Τουλάχιστον έχουμε τη μουσική και τα ουρλιαχτά των Necromorphs να μας προειδοποιούν.

Γενικότερα, το στοιχείο των μαχών είναι από τα δυνατότερα σημεία του παιχνιδιού, καθώς ταυτόχρονα έχει ενισχυθεί το στοιχείο των όπλων, αλλά και ο τρόπος αναβάθμισης αυτών. Ειδικά με τα διάφορα προαιρετικά upgrade kits που μπορούμε να βρούμε, μπορούμε να αλλάξουμε σημαντικά τη δύναμη πυρός τους, βάσει του γνωστού tree συστήματος με τα nodes αναβάθμισης. Ανέφερα «προαιρετικά», διότι το remake πλησιάζει αρκετά σε metroidvania μονοπάτια, εξαιτίας της δομής του Ishimura. Πλέον δεν υφίστανται loading screens, μπορούμε να επιστρέψουμε εύκολα σε προηγούμενες τοποθεσίες μέσω του τραμ, ενώ τα διάφορα δωμάτια ή/και σεντούκια που είναι κλειδωμένα πίσω από επίπεδα security (τα οποία ξεκλειδώνουμε στη συνέχεια), «φωνάζουν» για εξονυχιστική εξερεύνηση του διαστημόπλοιου.

Φυσικά, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε τον τίτλο χωρίς να ασχοληθούμε με την προαιρετική εξερεύνηση, κάθε άλλο. Ωστόσο, το παιχνίδι μας επιβραβεύει αν το επιχειρήσουμε, με περισσότερο loot (που γνωρίζετε πόσο πολύτιμο είναι σε ένα survival horror παιχνίδι) και credits για ξόδεμα στο store, ενώ μπορεί να ανακαλύψουμε και να αναλάβουμε ορισμένα side missions. Τα τελευταία έχουν κυρίως το ρόλο του εμπλουτισμού του lore, το οποίο γενικότερα έχει ενισχυθεί τόσο με τα δεκάδες text και audio logs που μπορούμε να συλλέξουμε, όσο και με την βελτιωμένη αφήγηση στα cinematic σημεία, όπως έχουμε ήδη ξαναγράψει.

Αν είναι κάτι που μας άρεσε ιδιαίτερα στον τομέα της εξερεύνησης είναι τα zero gravity sections, που πλέον λειτουργούν όπως στα επόμενα Dead Space και είναι απολαυστικά (βλέπε Leviathan boss), ενώ πολύ καλή ιδέα είναι ότι το παιχνίδι μας τοποθετεί συχνά στη δυσάρεστη θέση να κάνουμε επιλογές. Μπορεί π.χ. να βρεθούμε απέναντι σε έναν πίνακα που πρέπει να ενεργοποιήσουμε μια συγκεκριμένη διευκόλυνση, κάτι που όμως έχει ως συνέπεια να απενεργοποιηθεί μια άλλη. Ενδεικτικά, να χρειαστεί να ηλεκτροδοτήσουμε μια σημαντική πόρτα για τη συνέχεια της πορείας μας, θυσιάζοντας το φωτισμό ή το οξυγόνο της εκάστοτε περιοχής. Ως εκ τούτου, έγκειται καθαρά στο χέρι μας το πως θα κινηθούμε, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα τις συνέπειες της επιλογής μας. Ελλιπής φωτισμός σημαίνει ότι μπορεί να μη δούμε έγκαιρα Necromorphs να πλησιάζουν με άγριες διαθέσεις, ενώ έλλειψη οξυγόνου σημαίνει ότι θα έχουμε περιορισμό χρόνου στις κινήσεις μας. Διαλέγετε και παίρνετε.

Από εκεί και πέρα, οι μηχανισμοί του remake δεν παραστρατούν σημαντικά από το πρωτότυπο, γεγονός που μας φέρνει στο αρχικό συμπέρασμα του review, ότι ίσως πρόκειται για το πιο ισορροπημένο remake που έχουμε δει μέχρι τώρα. Διότι, δεν αλλοιώνει και σέβεται το χαρακτήρα που το έκανε διάσημο, το φέρνει ομοιόμορφα στη σημερινή εποχή χωρίς να φαίνεται πουθενά η ηλικία του, ενώ την ίδια στιγμή διορθώνει τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα «στραβά» που είχε το πρωτότυπο. Πραγματικά αξιέπαινη η δουλειά της Motive και εκτιμούμε ότι θα πρέπει να της δοθεί η ευκαιρία να αναπτύξει ένα μελλοντικό Dead Space 4.

Δεν αναφερθήκαμε καθόλου στον τεχνικό τομέα, ο οποίος είναι φυσικά εξαιρετικός. Ίσως να μη φθάνει το υψηλότατο επίπεδο του Callisto Protocol, αλλά είναι εντυπωσιακός, καλλιτεχνικά πανέμορφος, με τους φωτισμούς να δίνουν ρέστα και τη Frostbite Engine να αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι είναι μια από τις ισχυρότερες μηχανές γραφικών εκεί έξω. Οι δε απαιτήσεις βρίσκονται σε λογικά πλαίσια και δεν εντοπίσαμε ιδιαίτερα προβλήματα, είτε με την 1660 Ti που δοκιμάσαμε αρχικά (με αρκετούς συμβιβασμούς βέβαια) είτε με την 3060 Ti, που το «έβγαλε» άνετα στο ultra σε 1080p ανάλυση.

Εννοείται ότι στο ηχητικό κομμάτι, του Dead Space αποδίδει αυτό που οφείλει να διαθέτει ένα παιχνίδι τρόμου: περιβαλλοντικοί ήχοι που σηκώνουν την τρίχα, ουρλιαχτά και κραυγές που παίζουν με τα νεύρα μας, έγχορδα που ανεβάζουν παλμούς, όλα βρίσκονται στις προδιαγραφές ενός ΑΑΑ τίτλου.

Κατά συνέπεια, το remake του Dead Space είναι από εκείνα που έχουν λόγο ύπαρξης και προσφέρουν μια δυνατή εμπειρία στον παίκτη. Αν είστε νέος παίκτης και είναι η πρώτη φορά που ασχολείστε με το παιχνίδι, θα σας εντυπωσιάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, ενώ όσοι είχατε παίξει το πρωτότυπο Dead Space, θα νοιώσετε μεν οικεία, αλλά οι βελτιώσεις του είναι τόσο εύστοχες, έτσι ώστε να σας ωθήσουν να ξαναζήσετε τον εφιάλτη από την αρχή. Τολμάτε;

Ευχαριστούμε θερμά τη Bandai Namco Entertainment Hellas για την παροχή του review code.

Go to discussion...