Στην προσπάθεια να φτιάξω μια λίστα ταινιών για το ragequit.gr και με κανόνα να μην αγγίξω πληκτρολόγιο πριν πρώτα δω (και ξαναδώ) κάθε μια από αυτές, έπεσα πάνω σε πολλά outsider, πολλές καμένες αλλά και πολλές ταινίες σταθμός. Με το χαρακτηρισμό να είναι υποκειμενικός, προσθέτω στη λίστα των must-see ταινιών του ragequit.gr το WarGames.
Ταινία παραγωγής ’83 με τον Matthew Broderick και την Ally Sheedy σε σκηνοθεσία John Badham. Πριν μπούμε όμως στο ενδότερα χρειάζεται να κάνουμε μια μικρή αναφορά στο background της εποχής. Ψυχρός πόλεμος, πυρηνική απειλή, συνωμοσιολογία, κατασκοπεία και υπολογιστές με πράσινη οθόνη, γραμμή εντολών (που όποιος την κατέχει τώρα κάνει παπάδες by the way), μαλακές δισκέτες και λαμπάκια.
Πρόεδρος της Αμερικής είναι ο Ρόναλντ Ρίγκαν και έχει μόλις αποκαλέσει τη σοβιετική ένωση “αυτοκρατορία του κακού”.
Ο πλανήτης ζει με την αγωνία ότι το πάτημα ενός κόκκινου κουμπιού μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο και το παραμικρό μπορεί να σκορπίσει τον πανικό. Κυριολεκτικά όμως.
Ψυχρός πόλεμος. Με ποιόν είστε;
Κάπου εκεί λοιπόν εμφανίζεται το WarGames. Ταινία σταθμός που μέσα από ένα απλοϊκό και έξυπνο σενάριο χλευάζει τον παραλογισμό της εποχής αλλά και ταυτόχρονα αναδεικνύει τη δύναμη της τεχνολογίας (βλέπε υπολογιστής) και της γνώσης στα χέρια του αδυνάτου.
Ο 17χρονος David Lightman προσπαθεί να εντυπωσιάσει την ομορφούλα Jennifer μπαίνοντας μέσα στο δίκτυο του σχολείου του και αλλάζοντας τους βαθμούς τους (πόσες φορές το έχω σκεφτεί… μα πόσες).
Κάτσε να περάσω κάτι μαθηματάκια… με έναν IMSAI 8080!
Προσπαθώντας να παίξει ένα ακυκλοφόρητο καινούργιο παιχνίδι προσπαθεί να μπεί στον υπολογιστή μιας εταιρείας video game. Αντί αυτού όμως συνδέεται με τον υπέρ-υπολογιστή WOPR (War Operation Plan Response) που ελέγχει τα πυρηνικά όπλα. Η συνέχεια δική σας…
Παίζουμε Global Thermonuclear War;
Το WarGames είναι μια από τις ταινίες που ανέδειξαν το είδος και έκαναν τα geeks cool. Μέχρι και ο συνιδρυτής της Google Sergey Brin έχει δηλώσει fun της ταινίας, με την εταιρεία να διοργανώνει επίσημη προβολή στην 25η επέτειό της.
Στην ταινία θα συναντήσετε όρους όπως back door και system vulnerability ενώ το τερματικό του Lightman είναι ο θρυλικός Imsai 8080 (κάντε μια αναζήτηση αξίζει).
Κορυφαίες και οι ατάκες του τύπου “I don’t believe that any system is totally secure”…
Πρέπει βέβαια να αναφέρουμε ότι το κέντρο ελέγχου που φαίνεται στην ταινία ήταν το πιο ακριβό σκηνικό που είχε κατασκευαστεί με κόστος ένα εκατομμύριο δολάρια και ότι η ταινία προτάθηκε για τρία όσκαρ μεταξύ των οποίων και αυτό του καλύτερου σεναρίου.
EL 
EN
Παρόμοια ταινία αν και λιγότερο γνωστή το “Electric Dreams”
….”Dedicated to the memory of the UNIVAC I”
Περιττό να σου πω ότι έπαθα ενα μικρό σοκ οταν συνειδητοποίησα ότι οι μικρότεροι σε ηλικία αναγνώστες οντως δεν έχουν ιδέα από την ψυχροπολεμική ατμοσφαιρα-και γω στα τελειώματα την έζησα άλλωστε. Πριν 7-8 χρόνια όταν ειχα πραγματοποιήσει επίσκεψη με το πανεπιστήμιο στο μουσείο Vapriikki, στην πτέρυγα τεχνολογίας (http://tampere.fi/cimuset2012/local_museums.html) διαπίστωσα ότι ο έφορος ήταν φανατικός οπαδός της ταινίας επίσης.
Την είχα δει 7-8 χρονών, κατάλαβα ελάχιστα πράγματα, αλλά ένα από αυτά ήταν το πόσο απίστευτα κούλ θα ήταν να γίνω χάκερ όταν μεγαλώσω. Χίλια χρόνια και όλες τις λάθος αποφάσεις αργότερα, να που είμαστε κύριοι 🙂
Κλασική ταινία, είμαι σίγουρος οτι πολλοί μεγάλωσαν με αυτή 😀
Κι εγώ την είχα δει σε πολύ νεαρή ηλικία (χρόοονια μετά την κυκλοφορία της, εννοείται – κάποιοι δεν είχαμε γεννηθεί καν το 1983 :p ) αλλά έπρεπε να περάσουν εξίσου πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω εν τέλει πως “αυτή η ταινία που είχα δει παλιά” είναι το περίφημο Wargames στο οποίο αναφέρονταν όλοι. Πώς τα φέρνει η ζωή…
Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να βυθιστείς λίγο στο ψυχροπολεμικό κλίμα για να νιώσεις την ταινία. Το μουσείο δέιχνει σούπερ πάντως
Από το Hackers που ασχολήθηκε στη πρώτη της εμφάνιση η στήλη είναι κλάσεις ανώτερω το Wargames. Τη θυμάμαι αμυδρά να την βλέπω μικρός. Πόσο δελεαστικό μου είχε φανεί να διεισδύεις σε ένα υπερυπολογιστή, αλλά και τρομακτικό αφού μπορούσες να συνομιλείς μαζί του και χωρίς να το καταλάβεις να καλύψεις την υδρόγειο με φωτεινά πυρηνικά μανιτάρια. Ίσως γι’ αυτό χρόνια μετά από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Dr Strangelove or how i learned to stop worrying and love the bomb και στα παιχνίδια το Fallout. Μου είχε περάσει από τα μικράτα μου στο ασυνείδητό μου.
πολύ κλασική και καλή ταινία, ανά διαστήματα την ξαναβλέπω.
Ταινία που με την βαθειά εϊτίλα της και την ωραία και σωστή απεικόνιση του χακέματος της εποχής αξίζει να την βλέπεις ξανά και ξανά. Υπάρχει και straight-to-DVD sequel που βγήκε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ψιλοφτωχομπινεδιάρικο, το οποίο, αν και σαφώς πολλές κλάσεις πιο κάτω από το αυθεντικό, δείχνει ότι οι σεναριογράφοι είχαν τουλάχιστον καλές προθέσεις για tribute.
Την κατεβασα και την ειδα.Ομολογω να πω οτι αναφωνησα ΝΑΙ ΡΕ Matthew Broderick εισαι μορφη του αγωνα.Ταινια που μυριζει δεκατια 80′.Ταξινομητε στις old time classic movies.