THE LEGEND OF TIANDING

Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο το γεγονός ότι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κυκλοφόρησαν δύο εξαιρετικά action παιχνίδια προερχόμενα από ομάδες ανάπτυξης της Άπω Ανατολής, που δείχνουν ότι έχουν αρκετά πράγματα να προσφέρουν. Το πρώτο ήταν το F.I.S.T. και το δεύτερο είναι το παιχνίδι που παρουσιάζουμε στο παρόν άρθρο, το επονομαζόμενο The Legend of Tianding της Ταϊβανέζικης Creative Games Computer Graphics Corporation. Κατά πάσα πιθανότητα, η μεγαλύτερη απορία που σχηματίζεται σε κάποιον μη γνώστη της ιστορίας της χώρας είναι ποιος είναι αυτός ο Tianding και βασίζεται ολόκληρο παιχνίδι σε αυτόν.

Πρόκειται μια αληθινή φιγούρα της Ταιβάν, τον Liao Tian-Ding, ο οποίος δρούσε με έναν τρόπο που θα τον παρομοίαζε κανείς ως τον Ρομπέν των Δασών του 20^ου αιώνα. Συγκεκριμένα, ο Tianding ήταν ένας αλτρουιστής «παράνομος», ο οποίος έκλεβε από τους πλούσιους και την αστυνομία της περιοχής και τα έδινε στους φτωχούς. Εξάλλου στην εποχή που διαδραματίζεται το παιχνίδι, δηλαδή το 1909, η Ταιβάν βρισκόταν ακόμα υπό την σκληρή κατοχή της Ιαπωνίας, μετά την επικράτηση της τελευταίας στον Πρώτο Σινοϊαπωνικό Πόλεμο (1894-1895). Συνεπώς, ο Tianding πολεμούσε εκ των έσω τις Ιαπωνικές κατοχικές δυνάμεις και τους εύπορους Ταϊβανέζους που πρόδιδαν τους συμπατριώτες τους για να κερδίσουν την εύνοια των Γιαπωνέζων, γεγονός που τον κατέστησε πραγματικό θρύλο.

Ένας θρύλος που ήταν αρκετός για να δώσει το έναυσμα ώστε να χτιστεί ένα αριστοτεχνικά στημένο 2D action/platform παιχνίδι, με έντονα αφηγηματικά στοιχεία και ελαφρές πινελιές Metroidvania. Το Legend of Tianding (LoT για συντομία) είναι ένα ανέλπιστα προσεγμένο παιχνίδι που πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό σε ό,τι επιχειρεί να πράξει. Είτε αναφερόμαστε στην ενδιαφέρουσα υπόθεσή του και στον τρόπο αφήγησης (που θυμίζει visual novel) είτε στο κυρίως πιάτο του gameplay.

Ένα gameplay που όταν δεν ασχολείται με το αφηγηματικό μέρος, όπου απλώς πατάμε το κουμπί (και – σπανιότερα- παίρνουμε κάποιες αποφάσεις) για να προχωρήσουμε στο επόμενο κομμάτι διαλόγου, εκπλήσσει με τη στιβαρότητα και τη σφιχτοδεμένη απόκριση που διαθέτει. Ο Tianding είναι απολαυστικός στον έλεγχό του, με τις δραστηριότητες του να κυμαίνονται από καθαρό brawling με τους Γιαπωνέζους αστυνομικούς και τους ντόπιους, σε διαδοχικές platform προκλήσεις μέχρι συνομιλίες με τους κατοίκους της περιοχής. Το τελευταίο δεν είναι διόλου διακοσμητικό στοιχείο, καθώς κατόπιν συζητήσεων ξεκλειδώνονται κάποια side quests (fetch ως επί το πλείστον και σχετικά απλά στην ολοκλήρωσή τους), τα οποία εφόσον ολοκληρωθούν, δίνουν ως ανταμοιβή πολύτιμα badges που προσδίδουν μόνιμα buffs στον Tianding.

Εκτός αυτού, παρέχοντας ελεημοσύνη στους άπορους της Ταιβάν ανταμειβόμαστε με ακόμα περισσότερα badges (τυχαίας επιλογής), ενώ με τα χρήματα που κλέβουμε, έχουμε τη δυνατότητα να αγοράσουμε από τους τοπικούς εμπόρους, αναβαθμίσεις για τον εξοπλισμό του Tianding. Οι διαθέσιμες επιλογές μας δεν είναι τεράστιες, αλλά είναι κυρίως πρακτικές όπως ένα καλύτερο βασικό όπλο ή περισσότερα buns που προορίζονται για την ανανέωση της υγείας του ήρωα. Πρόκειται για μια διαδικασία που πάση θυσία θα πρέπει να ακολουθήσουμε, καθώς οι μάχες αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού.

Μάχες που έχουν γρήγορο ρυθμό, γεμάτες με εντυπωσιακές κινήσεις, συνδυαστικά combos και πολλά, πολλά όπλα. Τόσα πολλά, που δύσκολα αποφεύγει κανείς το πειρασμό να τα κλέψει. Γι’ αυτό υπάρχει ένα ειδικό κουμπί «κλεψίματος», όπου ο Tianding με μια «φαντεζί» μανούβρα, αρπάζει το εκάστοτε όπλο του εχθρού που… περιποιείται εκείνη τη στιγμή και στη συνέχεια το χρησιμοποιεί κατά βούληση. Η ποικιλία τους, αλλά και οι διαφορές στη συμπεριφορά τους είναι αξιοσημείωτες: από απλά δοκάρια baboo και μαχαίρια μέχρι πυροβόλα και μπαζούκας, υπάρχει ένα όπλο για κάθε περίσταση (για crowd control, ενισχυμένο damage κλπ). Βέβαια, το καθένα έχει πεπερασμένο αριθμό χρήσεων (ο οποίος μπορεί να αυξηθεί με κάποιο badge που έχουμε συλλέξει), οπότε μόλις το όπλο που κρατάμε αχρηστευτεί, τίποτα δε μας εμποδίζει να κλέψουμε κάποιο άλλο και να συνεχίσουμε το μακελειό. Η’ εναλλακτικά να αρκεστούμε στις ικανότητες του ήρωα στις πολεμικές τέχνες, οι οποίες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες.

Εξάλλου, σε αυτές κυρίως θα βασιστούμε ενάντια στα διάφορα bosses που θα αντιμετωπίσουμε. Κατόπιν της μάλλον προσφιλούς τακτικής των παιχνιδιών που προέρχονται από την Άπω Ανατολή, τα boss fights δημιουργούν μεγάλα difficulty spikes, καθώς οι απαιτήσεις σε ανακλαστικά ανεβαίνουν κατακόρυφα. Από εκεί που το κουμπί του dodge ήταν απλή υπόθεση στις συμβατικές μάχες, στα boss fights γίνεται το άλφα και το ωμέγα της επιβίωσης μας στη σφοδρότητα των επιθέσεων τους. Παρ’ όλα αυτά, αν εξαιρέσει κανείς ίσως την τελευταία μάχη που είναι για γερά νεύρα, με προσεκτική παρατήρηση των μοτίβων των κινήσεων τους (σχεδόν κάθε επίθεση διαθέτει ένα προειδοποιητικό animation), η επικράτηση δεν είναι και τόσο ακατόρθωτη τελικά όσο φαίνεται στην αρχή.

Αν παρ’ όλα αυτά ακόμα δυσκολευόμαστε, μπορούμε να επιστρέψουμε στην πόλη και να ασχοληθούμε με λίγο farming χρημάτων και αντικειμένων σε αποστολές που έχουμε ήδη ολοκληρώσει μια φορά, ώστε να ισχυροποιήσουμε κάπως τον ήρωα. Κάτι που προτείνεται ανεπιφύλακτα όταν ο Tianding αποκτά μια νέα ικανότητα, ώστε να φτάσουμε σε μέρη που προηγουμένως δεν είχαμε πρόσβαση (οι Metroidvania πινελιές που λέγαμε προηγουμένως). Εκτός αυτού, υφίσταται ένα μαγικό amulet στο οποίο τοποθετούμε στις ειδικές προθήκες του sigils, με τα οποία αποκτούμε περισσότερες ευκολίες, όπως τριπλό άλμα, μεγαλύτερη ανθεκτικότητα σε συγκεκριμένου τύπου όπλα, γρηγορότερη ανανέωση του stamina για τις special κινήσεις κοκ.

Όπως γίνεται αντιληπτό, το LoT δίνει αρκετές δυνατότητες παραμετροποίησης του ήρωα προκειμένου να τον φέρουμε στα δικά μας μέτρα. Εντούτοις, αν και το σύστημα μάχης δεν είναι τόσο βαθύ όσο άλλα παιχνίδια του είδους (π.χ. Guacamelee) ή 100% ακριβές (π.χ. ορισμένες φορές το σύστημα “κλεψίματος” δε λειτουργεί σωστά), καταφέρνει να είναι άκρως διασκεδαστικό, συναρπαστικό και εθιστικό, σε σημείο που να αδημονεί κανείς να φτάσει για την επόμενη μάχη.

Κάτι που δεν αργεί πολύ βέβαια, ακόμα και όταν μεσολαβούν αρκετά platform τμήματα. Και εκεί όμως χρειάζεται η ανάλογη προσοχή και συγκέντρωση, ώστε να αποφύγουμε το θάνατο του ήρωα, ο οποίος μπορεί να μην κοστίζει σημαντικά στην πρόοδό μας, αλλά αφαιρεί ένα ποσοστό από τα χρήματα που έχουμε μαζέψει. Χάρη όμως στον άψογο χειρισμό και τον εξαιρετικό σχεδιασμό των levels, το platform στοιχείο δε θα ταλαιπωρήσει τον εκάστοτε παίκτη, ιδίως αν έχει πρότερη εμπειρία στο είδος (όταν έχεις παίξει Ori, ξέρεις).

Μιλώντας για τα levels, η δουλειά των ανθρώπων της CGCGS είναι για σεμινάριο. Αν και υπάρχουν ουσιαστικά μόλις έξι κεφάλαια, το καθένα είναι μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση. Είναι όσο πρέπει μεγάλα σε μέγεθος, δε φλυαρούν ώστε να κουράσουν με την επανάληψή τους, έχοντας το καθένα τις δικές του ξεχωριστές προκλήσεις και έξυπνα κρυμμένες διεξόδους. Εδώ βρίσκεται βέβαια και το μεγαλύτερο παράπονο που έχουμε για το παιχνίδι, το οποίο δεν είναι άλλο από τη μικρή διάρκειά του. Δύσκολα θα χρειαστεί κανείς περισσότερες από έξι με επτά ώρες για να δει τους τίτλους τέλους, ακόμα και για να κατορθώσει να δει το «καλό» τέλος του παιχνιδιού.

Σχετικά με το τελευταίο, είναι μάλλον περίεργη η απόφαση των δημιουργών ότι για να δούμε το true ending, θα πρέπει να ασχοληθούμε με την πλειοψηφία (αν όχι όλων) των side quests. Ίσως πρόκειται για μια απόπειρα τεχνητής επιμήκυνσης της διάρκειας του παιχνιδιού, αλλά αναλογιζόμενοι το πόσο διασκεδαστικό είναι το παιχνίδι σε σημείο που να μη θες να τελειώσει, θα λέγαμε ότι αυτό λειτουργεί μάλλον υπέρ του.

Εξάλλου, το LoT είναι φτιαγμένο σε κάθε πτυχή του με τόσο μεράκι που το νοιώθει κανείς στο πετσί του. Είτε με τις συχνές ιστορικές πληροφορίες για την κουλτούρα της Ταιβάν που παρέχονται σε ανύποπτο χρόνο είτε με το card game (!) που συμπεριλαμβάνεται είτε με τα διάφορα quality of life χαρακτηριστικά (π.χ. πόσα κρυφά αντικείμενα υπολείπονται σε ένα level για να το ολοκληρώσουμε στο 100%), το παιχνίδι ξεχειλίζει από μια ποιότητα που σπανίως βλέπουμε ακόμα και σε ΑΑΑ παραγωγές.

Ποιότητα που διατηρείται στο υπέροχο cel–shaded παρουσιαστικό του. Χωρίς να πρόκειται για τα καλύτερα γραφικά που έχουμε δει στο είδος, το LoT είναι μια λέξη πανέμορφο. Η Ταιβάν του 1909 (τουλάχιστον όσα χωριά επισκεπτόμαστε) είναι καταπληκτική, σχεδιασμένη στο χέρι και ο παίκτης αισθάνεται ότι αποτελεί κομμάτι της εποχής από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης με το παιχνίδι. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στην υλοποίηση των χαρακτήρων, κυρίως στον τομέα του animation που είναι χάρμα οφθαλμών. Γενικότερα το LoT παρουσιάζει μια κομψότατη καλλιτεχνική εικόνα, η οποία κερδίζει τον παίκτη χωρίς να ιδρώσει πολύ.

Σχετικά με την ηχητική επένδυση, οι μουσικές επιλογές του LoT κυμαίνονται σε φόρμες μάλλον παραδοσιακές του τόπου – αν γίνομαι αντιληπτός. Υπάρχει δε ολόκληρο τραγούδι γραμμένο για τα κατορθώματα του Tianding, αν και είναι (κυριολεκτικά) achievement να το ακούσει κανείς όλο μέχρι τέλους! Η αποικιακή αισθητική του 1909 συμπληρώνεται με τη συμμετοχή των Ταϊβανέζικων/Ιαπωνικών voice-over (μην ανησυχείτε, υπάρχουν κανονικά αγγλικοί υπότιτλοι), δίνοντας έναν ακόμη τόνο αυθεντικότητας στο παιχνίδι.

Συνοψίζοντας, το LoT είναι ένα παιχνίδι-έκπληξη που μας άρεσε περισσότερο απ’ ότι θα περιμέναμε. Το επίπεδο της παραγωγής είναι υψηλό, ενώ όλα τα επιμέρους στοιχεία του συνδέονται αρμονικά μεταξύ τους (brawling, platform, visual novel), συνοδεία μιας αρκετά ενδιαφέρουσας ιστορίας και ενός συμπαθέστατου πρωταγωνιστή. Για τους λάτρεις του είδους (και όχι μόνο) συνιστάται ανεπιφύλακτα.

Go to discussion...