REVIEWS

HATRED

Μια αρνητική διαφήμιση παραμένει πάντα διαφήμιση. Η προαναφερθείσα φράση ταιριάζει γάντι στη περίπτωση του Hatred, ενός παιχνιδιού της (μέχρι πρότινος) άγνωστης Πολωνικής Destructive Creations, το οποίο ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, όταν εμφανίστηκε το περσινό φθινόπωρο στο Steam Greenlight, εξαιτίας του ιδιαίτερα αμφιλεγόμενου θέματος του.

Για όσους τους τελευταίους μήνες πέρναγαν το καιρό τους ανάβοντας φωτιές σε κάποια σπηλιά ή ήταν υπερβολικά απασχολημένοι στο να περιμένουν να παίξουν το Witcher 3 (ή και τα δυο μαζί) και δε γνωρίζουν τι εστί Hatred, συνοπτικά το παιχνίδι περιγράφεται ως ένα ισομετρικό twin-stick shooter, που ο σκοπός του (εμφανισιακά μόνο) χεβιμεταλλά αντι-ήρωα είναι να σκοτώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί μέχρι να πεθάνει ο ίδιος. Ετσι απλά. Για κανένα απολύτως λόγο.

Hatred Shot1Η υπόθεση του παιχνιδιού συνοψίζεται σε αυτές ακριβώς τις γραμμές!

Το θέμα του βέβαια δεν είναι πρωτότυπο (τους έχει προλάβει εδώ και χρόνια η σειρά Postal της Running with Scissors), αλλά αυτό δεν πτόησε ιδιαίτερα τους γνωστούς-άγνωστους angry internet men και το ακραία προκλητικό θέμα του άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με έντονες διαμαρτυρίες χρηστών που φώναζαν ότι “ένα τέτοιο σκουπίδι δεν πρέπει να κυκλοφορήσει ποτέ”. Δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστες ώρες, αφενός για να αφαιρεθεί το παιχνίδι από το Steam Greenlight κατόπιν “εσωτερικής” απόφασης της ομάδας του Steam (και των αντιδράσεων του κόσμου να προσθέσω) και αφετέρου άλλες τόσες για να επανέλθει, μετά από προσωπική παρέμβαση του Gabe. Υπάρχει καλύτερη διαφήμιση από αυτό;

Βέβαια, η κίνηση της Valve δεν ήταν καθόλου τυχαία. Το Steam είχε ήδη λερωμένη τη φωλιά του, φιλοξενώντας στη βιβλιοθήκη του τόσο τις τρεις εκδόσεις του Postal όσο και αυτή του Manhunt της Rockstar (ας μη μιλήσουμε για τα διάσημα Grand Theft Auto), κοινώς μερικά από τα βίαια παιχνίδια που έχουμε δει ποτέ στις οθόνες μας. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός τη πρόταση της Destructive Creations για τους συγκεκριμένους λόγους, οπότε κατέληξε (σωστά) να επιτρέψει το παιχνίδι να κυκλοφορήσει στη πλατφόρμα της, τονίζοντας του όμως τον ESRB “Adult Only” χαρακτηρισμό, που αποτελεί κόκκινο πανί για την Αμερικανική (και όχι μόνο) αγορά.

Hatred Shot2Burn it all!

Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί ότι η ενασχόληση του Hatred με ένα τόσο ακραίο και προκλητικό θέμα, θα του επέτρεπε να χαρακτηριστεί διαφορετικά. Για το αν όμως θα έπρεπε εντέλει να κυκλοφορήσει (ή να κυκλοφορούν γενικότερα τέτοιου περιεχομένου παιχνίδια) ή όχι, έγκειται στη προσωπική κρίση του καθενός. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι το GOG δεν συμφώνησε με τη πολιτική της Valve και δεν επέτρεψε την ύπαρξη του Hatred στη πλατφόρμα του. Τους ακριβείς λόγους δεν τους εξήγησε, αλλά ο νοών νοείτω.

Πέρα όμως από το αδιαφιλονίκητα αμφιλεγόμενο θέμα του, τι ακριβώς έχει να προσφέρει το Hatred; Οχι ιδιαίτερα εντυπωσιακά πράγματα αλλά ούτε και άσχημα. Η όλη υπόθεση του παιχνιδιού συνοψίζεται στο να σκοτώνετε έναν πεπερασμένο αριθμό αμάχων, βρισκόμενοι σε ένα σχετικά μετρίου μεγέθους χάρτη, μέχρις ώτου προσέλθουν οι δυνάμεις καταστολής, τις οποίες πρέπει εξίσου να ισοπεδώσετε. Αν τα καταφέρετε και βγείτε ζωντανός από το μακελειό, περνάτε στην επόμενη πίστα, σε περίπτωση που σκοτωθείτε και δεν έχετε στη διάθεσή σας Respawn Points, τότε ξεκινάτε από την αρχή της πίστας. Τα εν λόγω Respawn Points κερδίζονται εφόσον ολοκληρώσετε επιτυχώς κάποια προαιρετικά side-objectives του εκάστοτε χάρτη, τα οποία εμπεριέχουν (τι άλλο;) ως θέμα την εξολόθρευση ακόμα περισσότερου αθώου πληθυσμού. Στο σημείο αυτό εντοπίζονται και κάποια ψήγματα διεστραμμένου χιούμορ (πχ σκοτώστε όλο το πλήθος που περιμένει την άφιξη του καινούριου… A-Phone!), αλλά γενικά το όλο στήσιμο του Hatred, παρ’ όλο που ενίοτε διακατέχεται από μερικές ανεπαίσθητες πινελιές παρωδίας – οι ατάκες του ανώνυμου πρωταγωνιστή είναι επιτηδευμένα άθλιες – τείνει περισσότερο προς το «σοβαροφανές» παρά στο «καρτουνίστικο» που θα ελάφρυνε κάπως το ήδη βεβαρημένο κλίμα του παιχνιδιού.

Hatred Shot3Οι εκτελέσεις απεικονίζονται με ιδιαίτερη σκληράδα και κυνικότητα.

Αλλωστε η απεικόνιση της βίας δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη: το αίμα ρέει άφθονο, το gore σε αναμενόμενα υψηλά επίπεδα με αποκορύφωμα τις εν ψυχρώ εκτελέσεις, στις οποίες η κάμερα ζουμάρει χαιρέκακα για να αναδείξει ένα ακόμα πιο βίαιο παραλήρημα, ενώ αν τυχόν πιστέψατε ότι θα μπορούσατε να τις αποφύγετε επειδή νιώθετε τύψεις, γελιέστε. Οι εκτελέσεις είναι απόλυτα απαραίτητες αν θέλετε να έχετε ελπίδες επιβίωσης στο παιχνίδι, καθώς μόνο με αυτό το τρόπο ο πρωταγωνιστής θεραπεύεται από τα τραύματά του.

Μιας και θίξαμε το τομέα επίβιωση, το Hatred, όσο και αν δεν του φαίνεται αρχικά, είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, ακόμα και αν επιλέξετε να παίξετε στο Easy Mode. Μπορεί η εξόντωση του άμαχου πληθυσμού να είναι παιχνιδάκι (με κανά δυο τύπους ενίοτε να αντιδρούν αστεία), σύντομα όμως η αντίδραση των δυνάμεων καταστολής γίνεται σφοδρή: από τους απλούς αστυνομικούς με τα περίστροφα και τα shotguns, μέχρι τα SWAT και το στρατό με τις πολεμικές μηχανές, αντιλαμβάνεστε ότι η υπόθεση «γενοκτονία του ανθρωπίνου γένους» δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη.

Hatred Shot4Μια καφετέρια είναι ένας εξαιρετικά καλός στόχος.

Προκειμένου να ανταπεξέλθετε ενάντια στους ποταπούς ανθρώπους που θέλουν να σας σταματήσουν πριν ολοκληρώσετε το θεάρεστο έργο σας, ο ψυχασθενής αντιήρωας διαθέτει στο παλμαρέ του ένα σεβαστό αριθμό από όπλα (assault rifles, shotguns, flamethrowers, rocket launchers κλπ), όπου ταυτόχρονα μπορεί να βαστά μέχρι τρία, ενώ διαθέτει πρόσβαση σε χειροβομβίδες, flashbangs και μολότωφ. Αξιοσημείωτη είναι η δουλειά που έχει επιτευχθεί σχετικά με το ρόλο και τη συμπεριφορά του κάθε όπλου, όπου το καθένα έχει εντελώς διαφορετική αίσθηση και χρησιμότητα, με τα μικρά όπλα να είναι προτιμότερο να προορίζονται για τη γρήγορη εξολόθρευση των αμάχων, ενώ τα πιο βαριά ενάντια στους ένοπλους αστυνομικούς και το στρατό. Με την εξαίρεση του assault rifle που αποκτάτε ως “δωράκι” στο πρώτο level, κανένα όπλο δεν σας δίνεται εξ’ αρχής, αλλά θα χρειαστεί να τα ανακαλύψετε είτε κρυμμένα σε κάποια αποθήκη (ο χάρτης προσφέρεται για μικρές δόσεις εξερεύνησης) είτε από τα πτώματα των άτυχων φρουρών που έκαναν το λάθος να τα βάλουν μαζί σας.

Οντας twin-stick shooter που απαιτεί κάποιου είδους ικανότητες, το Hatred δεν αρκείται στο ανεγκέφαλο πάτημα του fire μέχρι να σπάσετε το δάκτυλό σας. Οφείλετε να σημαδεύετε σωστά με το ποντίκι (ή το gamepad) προς τη κατεύθυνση που επιθυμείτε να πυροβολήσετε (δεν υπάρχουν auto-aim βοήθειες), ενώ παράλληλα να αποφεύγετε τη βροχή πυρών που έρχεται προς το μέρος σας είτε εκτελώντας τούμπες είτε σκύβοντας διακριτικά για να είστε δυσκολότερος στόχος. Γενικά η τακτική “γιουρούσι” δεν προτείνεται, καθώς η AI κάνει πολύ καλή δουλειά στο να σας περικυκλώσει (=βέβαιος θάνατος), ενώ παραδόξως το περιβάλλον είναι σχεδόν ολοκληρωτικά καταστρέψιμο, οπότε δε μπορείτε να βασιστείτε στο ευγενές άθλημα του camping. Εκτός αυτού, υπάρχει η δυνατότητα να οδηγήσετε κάποια οχήματα (πχ περιπολικά ή οχήματα του στρατού), τα οποία βοηθούν μεν κάπως τη κατάσταση, προσφέροντας μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερες επιλογές τακτικής, αλλά δυστυχώς ο ανεξήγητα απαράδεκτος χειρισμός τους συχνά χαντακώνει τις προσπάθειες σας, οπότε μάλλον θα προτιμήσετε να ενεργήσετε πεζός.

Hatred Shot5Μόνο στάχτη και καταστροφή απομένει στο πέρασμα του ανώνυμου πρωταγωνιστή…

Συνολικά το gameplay του Hatred, χωρίς να σπάει το κατεστημένο των twin-stick shooters με τους μηχανισμούς του, στέκεται αρκετά ικανοποιητικά. Η δράση είναι έντονη και απαιτεί τακτικό σχεδιασμό κινήσεων για να προχωρήσετε, ο χειρισμός λειτουργεί ομαλά χωρίς αξιοσημείωτα προβλήματα, αλλά το μεγαλύτερο μειονέκτημα του παιχνιδιού είναι ότι πάσχει έντονα από το στοιχείο της επανάληψης: όσο και αν τα objectives προτείνουν να εκτελέσετε κάθε φορά και μια καινούρια ενέργεια, στην τελική ο πραγματικός στόχος του παιχνιδιού παραμένει η ανατριχιαστική αύξηση του bodycount του πρωταγωνιστή. Τα υπόλοιπα είναι απλά το περιτύλιγμα σε ένα μακάβριο δώρο.

Επίσης, ένα αρκετά ενοχλητικό φαινόμενο που ενδέχεται να προκαλέσει εκνευρισμό, είναι η “ασπρόμαυρη” άποψη που κυριαρχεί στον οπτικό τομέα. Αρχικά, η άποψη αυτή είναι εντυπωσιακά ψαρωτική, γεμάτη αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου να εμπλουτίζονται μονάχα με κάποιες πινελιές έξτρα χρωμάτων από τις εκρήξεις, τις φωτιές και τα φώτα των περιπολικών, συμβάλλοντας έτσι σε μια έντονα σκοτεινή ατμόσφαιρα. Στη πράξη όμως, η επιλογή αυτή των χρωμάτων δυσχεραίνει αρκετά τον εντοπισμό της θέσης τόσο του πρωταγωνιστή όσο και των εχθρών με συνέπεια κάμποσα άδικα gameover και τεντωμένα νεύρα. Πέρα από αυτό το καίριο για το gameplay του παιχνιδιού λάθος, το Hatred κάνει πολύ καλή δουλειά στο τεχνικό τομέα, με την Unreal Engine 4 να δείχνει αμυδρά τα δόντια της, έστω και σε ένα τόσο μικρής κλίμακας τίτλο, προσφέροντας εντυπωσιακότατες εκρήξεις, πρωτοφανή για το είδος καταστρέψιμα περιβάλλοντα και αξιοπρόσεκτο animation των χαρακτήρων. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε τα ίδια για τον ήχο, ο οποίος μάλλον είναι αδιάφορος και τετριμμένος τόσο στον τομέα της μουσικής όσο και των ηχητικών εφφέ.

Συνοψίζοντας, το Hatred είναι ένα αρκετά καλό twin-stick shooter, το οποίο όμως ξεχωρίζει από το σωρό πολύ περισσότερο για το επιτηδευμένα 18+ προκλητικό θέμα του παρά για τη ποιότητα του καθ’ αυτή. Αν για παράδειγμα στη θέση των ανθρώπων υπήρχαν zombies (που είναι και της μόδας) ή εξωγήινοι, κανείς δεν θα ασχολιόταν με την υπέρμετρη απεικόνιση βίας που το διακατέχει και θα έμενε στην ιστορία ως ένα απλά καλό shooter για να περνά η ώρα. Η επιμονή όμως της Destructive Creations να παραμείνει πιστή στο πλάνο της και να διατηρήσει το ξεπάστρεμα του ανθρώπινου πληθυσμού ως βασική ιδέα για το παιχνίδι της, της έδωσε το δικαίωμα να κάνει όλο το κόσμο να (παρα)μιλά γι’ αυτό, αλλά για τους τελείως λάθους λόγους που στη τελική το αδικούν ως video game. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να σκεφθεί πολύ στον επόμενο τίτλο που θα αποφασίσει να αναπτύξει…

Pros

  • Μαύρη, υποχθόνια και μακάβρια ατμόσφαιρα
  • Ικανοποιητικά καταστρέψιμο περιβάλλον με τη χρήση της Unreal Engine 4
  • Αρτιοι twin-stick shooting μηχανισμοί…

Cons

    • …με απαράδεκτο χειρισμό των οχημάτων
    • Επαναλαμβανόμενο gameplay, σε λίγη ώρα παιχνιδιού έχει δείξει όλα όσα έχει να προσφέρει
    • Επιλογή χρωμάτων που δυσκολεύει το ήδη ζόρικο gameplay του παιχνιδιού
    • Η ακραία θεματολογία του που εμφανώς επιλέχθηκε για να προκαλέσει τη κοινή γνώμη

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 70%

70%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

20 Comments

  1. Δεν αντιλέγω, αλλά δεν είναι και υπηρεσία που δείχνει να “φοβάται” τίτλους που προκαλούν.
    Βέβαια, εφ’ όσων δεν γνωρίζουμε επακριβώς τους λόγους που δεν συμφώνησαν για την διανομή GOG και Destructive Creations, το μόνο που έχουμε είναι υποψίες.
    Στα του review, όντως, ένα ακόμα πολύ καλογραμμένο και ευχάριστο στο διάβασμα review. Kαι συμφωνώ ότι η επιλογή της χρωματικής παλέτας πρέπει να προκαλεί προβλήματα, καθώς μου ήταν δύσκολο να βγάλω άκρη με το που βρισκότανε ο πρωταγωνιστής σε κάποιες screenshot. Που να παίζεις κιόλας.

  2. Stamatimene, στα αρνητικά γράφω “Η ακραία θεματολογία του που εμφανώς επιλέχθηκε για να προκαλέσει τη κοινή γνώμη”. Νομίζω ότι είναι σαφές, δεν είναι παιχνίδι για όλους και πρωτίστως σκοπεύει να τραβήξει τη προσοχή με το θέμα του παρά με την αξία του ως shooter (η οποία εντέλει δεν είναι τόσο κακή όσο παρουσιάζεται). Εκτός αυτού, ποιο χαρακτηρισμό θα έδινες εσύ στη θεματολογία του δηλαδή;

  3. Εγώ πάλι ομολογώ ότι δεν κατάλαβα καθόλου την ένσταση του Stamatimenos.
    Αν κατά τη γνώμη του συντάκτη η ακραία θεματολογία που επιλέχθηκε εν τέλει αποδεικνύεται ότι λειτουργεί περισσότερο εις βάρος παρά υπέρ του παιχνιδιού, πού έπρεπε να το αναφέρει;

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL