WATCH DOGS: LEGION

Η έως τώρα πορεία του Watch Dogs franchise (το οποίο πλέον αποκτά επιτέλους αυτό το απλό όνομα, χωρίς παρένθετες κάτω παύλες και κουραφέξαλα) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από την (υπερ)προσπάθεια της Ubisoft να αναιρέσει τα κακώς κείμενα του εκάστοτε προηγούμενου τίτλου. Ο άνοστος πρωταγωνιστής και η μέτρια πλοκή του πρώτου Watch Dogs, είχαν ως αποτέλεσμα ένα πλήρως extravagant cast χαρακτήρων στο Watch Dogs 2. Το 2, με τη σειρά του, προσέφερε μεν σαφώς πλουσιότερη ποικιλία στο gameplay του (και όμορφα γραφικά, σε σχέση με το downgrade που είχε υποστεί το 1 συγκριτικά με την αρχική του παρουσίαση στην Ε3 2012), αλλά η χιψτεριά, η δηθενιά, και η επιτηδευμένη απόπειρα να πλασαριστούν οι πολύχρωμοι edgelords πρωταγωνιστές του ως αξιομνημόνευτοι, έκαναν το game να μοιάζει σχεδόν με μια παρωδία, μια καρικατούρα, που δεν έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα. Παράλληλα, η χαρωπή φύση των πρωταγωνιστών ως φιλειρηνιστές hacktivists ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το ακραίο οπλοστάσιό τους και τη δυνατότητά τους να θερίσουν άπειρους αθώους πολίτες στο δρόμο χωρίς την παραμικρή επίπτωση. Και έτσι, έρχεται το Watch Dogs: Legion, το οποίο επιχειρεί με τον τρόπο του για ακόμη μία φορά να βρει την ισορροπία. Αφενός, η περιοχή δράσης μεταφέρεται από το fabulous San Francisco στο μουντό και σκοτεινό Λονδίνο. Αφετέρου, όπως θα διαβάσατε και στο hands-on preview του τίτλου πριν λίγες εβδομάδες, οι φανταχτεροί πρωταγωνιστές του 2 αντικαθίστανται από τους… απλούς, καθημερινούς κατοίκους του Λονδίνου.

Η εξέλιξη αυτή στο mondus operandi της χακεριστικής οργάνωσης DedSec επεξηγείται στα γεγονότα που εξιστορούνται στον πρόλογο του Legion. Μετά από μια επιχείρηση που πηγαίνει ριζικά στραβά, ο λονδρέζικος πυρήνας της οργάνωσης ξεκληρίζεται, με μοναδικούς επιζώντες μόνο ένα μέλος και την Α.Ι.-βοηθό ονόματι Bagley. Παράλληλα, ως αποτέλεσμα των γεγονότων του προλόγου, η DedSec αποκηρύσσεται ως τρομοκρατική οργάνωση, ενώ η εταιρεία security ονόματι Albion έχει αναλάβει τον πλήρη έλεγχο του Λονδίνου, δρώντας σχεδόν σαν παραστρατιωτική οργάνωση και στρατός κατοχής.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι επιζώντες της οργάνωσης αποφασίζουν να στρατολογήσουν τα νέα τους μέλη απευθείας από τους Λονδρέζους που περιφέρονται αμέριμνοι (ή και μη) στους δρόμους της πόλης. Έτσι, αυτή η ετερόκλητη λεγεώνα από απλούς πολίτες καλείται να χρησιμοποιήσει την ευρεία γκάμα από ξεχωριστά skills των άσημων Λονδρέζων προκειμένου να καθαρίσει το όνομα της DedSec, να γκρεμίσει την Albion, και να κυνηγήσει όλες τις άλλες οργανώσεις που φαίνονται να επωφελούνται από την ανελεύθερη δυστοπία που είναι πλέον το Λονδίνο.

Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, προς αποφυγήν spoilers, στο σενάριο και στην όλη δυστοπική ατμόσφαιρα του Λονδίνου έρχεται η πρώτη νίκη του game. Έχοντας παίξει το πρώτο WD απλά για να λέω ότι το τελείωσα, και παρατώντας το WD2 στη μέση λόγω της ανείπωτης βαρεμάρας που μου προκαλούσε το πλουμιστό ‘Frisco, η αδιάφορη πλοκή και οι εξίσου αδιάφοροι πρωταγωνιστές του, το Legion είναι ίσως το πρώτο game του franchise του οποίου η πλοκή με ωθούσε από την αρχή στο να θέλω να παίξω περισσότερο προκειμένου να δω τι θα συμβεί στην πορεία. Προφανώς συνέβαλλε τα μέγιστα και η εξαιρετική απόδοση του Λονδίνου, με τις ιστορικές συνοικίες του και τα γνωστά landmarks να δημιουργούν εξαιρετικό κοντράστ με τους πανύψηλους ουρανοξύστες και τις έδρες τραπεζών και high-tech κολοσσών, αποτελώντας ιδανικό setting για μια δυστοπική περιπέτεια.

Η παραπάνω νίκη οφείλεται σίγουρα και στο ότι, όπως αναφέρθηκε και στο preview, το Legion είναι μακράν το πιο “ενήλικο” μέλος του franchise ως τώρα. Εκτός από ζητήματα όπως η τρομοκρατία, η μετανάστευση, η αστυνομοκρατία αλλά και η υπερβολική διείσδυση της τεχνολογίας στο σύγχρονο τρόπο ζωής (ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάποιος ότι θα πραγματεύεται ένα game σχετικά με χάκερς, δηλαδή), η πλοκή του καταλήγει να πραγματεύεται μεταξύ άλλων θέματα όπως το δουλεμπόριο, η εμπορία οργάνων και ναρκωτικών, απαγωγές, βασανιστήρια και άλλα παραπλήσια “σκοτεινά” ζητήματα (ευτυχώς απεικονίζονται πάντα με τακτ και χωρίς να γίνονται αναίτια edgy απλά για να προκαλέσουν), τα οποία αποτελούν 100% ευπρόσδεκτη μεταβολή από τον ανούσιο social media χαβαλέ και τις σέλφι του WD2.

Πέραν των παραπάνω, το gameplay του Legion παραμένει ως επί το πλείστον πιστό στα επίπεδα που έθεσαν τα WD και WD2 (smartphones, κάμερες, χακαρίσματα, οδήγηση, drones, χρήση gadgets, open-world δραστηριότητες κτλ), με κάποιες αναμενόμενες προσθήκες/διαφορές. Κυριότερη εκ των οποίων είναι προφανώς το όλο σύστημα στρατολόγησης των NPCs, το οποίο η αλήθεια είναι με εξέπληξε με το βάθος του. Από τα trailers και τα previews είχαμε συμπεράνει πως η διαδικασία είναι αρκετά straightforward: εντοπίζεις τον NPC που θες, τσεκάρεις τα unique skills του ανάλογα με το επάγγελμά του, και αν “σου κάνει” τότε τον στρατολογείς και τον χρησιμοποιείς κατά το δοκούν σε όποια αποστολή θες. Αυτό ισχύει γενικά, αλλά είναι μόνο η μία όψη του συστήματος.

Σε πρώτη φάση, αρκετοί από τους NPCs του κόσμου έχουν ανεπτυγμένες σχέσεις μεταξύ τους. Αυτές οι σχέσεις μπορεί να είναι είτε φιλικές, είτε συγγενικές, είτε επαγγελματικές, είτε εχθρικές. Για παράδειγμα, αν ένας στρατιώτης της Albion συλλάβει έναν NPC διαδηλωτή ή τον πλακώσει στο ξύλο στο δρόμο, τότε αυτόματα σημειώνεται από το game ο στρατιώτης ως adversary του NPC. Έτσι, αν με τη σειρά μας πλακώσουμε στο ξύλο τον στρατιώτη σε ύστερο χρόνο, τότε σημειώνεται στο “προφίλ” του NPC πως “η DedSec πήρε εκδίκηση για τον ξυλοδαρμό”, με αποτέλεσμα ο NPC να αρχίσει να διάκειται φιλικά προς την DedSec και να μπορεί να στρατολογηθεί ευκολότερα! Παρόμοιο bonus λαμβάνουμε και από τους συγγενείς του NPC αν τον γλιτώσουμε από τον ξυλοδαρμό στο δρόμο – ή, ομοίως, ποινή στο rep από τους φίλους/συγγενείς κάποιου NPC τον οποίο ξυλοφορτώσαμε ή σκοτώσαμε εμείς.

Αυτό το reputation system είναι και η έτερη όψη του συστήματος που με εξέπληξε. Γενικά, δεν είναι όλοι οι NPCs εξ αρχής φιλικά διακείμενοι προς την οργάνωσή μας, κάτι το οποίο ισχύει εις διπλούν για τα μέλη των ευθέως εχθρικών οργανώσεων, όπως η Albion ή η περιβόητη συμμορία Clan Kelley. Όμως είναι απολύτως δυνατόν (και μάλλον απαραίτητο) να στρατολογήσουμε στη DedSec και τέτοια μέλη, αυξάνοντας το reputation μας μαζί τους μέσω της πραγματοποίησης αποστολών για λογαριασμό τους (οι οποίες αποστολές συνήθως αφορούν τη διείσδυση σε κάποιο εχθρικό μέρος ή την παροχή βοήθειας σε κάποιο φιλικό πρόσωπο του NPC).

Βοηθάει τα μέγιστα προς αυτό και ένα από τα διαθέσιμα Tech Upgrades του game, το Deep Profiler, το οποίο ουσιαστικά χακάρει το ημερήσιο πρόγραμμα των NPCs ώστε να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή της ημέρας σε ποιο σημείο του Λονδίνου βρίσκονται, και να μπορούμε αναλόγως να τους προσεγγίσουμε. Έτσι, αν πχ σταμπάρουμε ως επίδοξο μέλος της DedSec έναν νταή της Albion, αλλά δεν μπορούμε να τον προσεγγίσουμε επειδή εκείνη τη στιγμή φυλάει σκοπιά σε ένα “εχθρικό” μέρος, τότε τον σημειώνουμε στο log μας, χακάρουμε το πρόγραμμά του, βλέπουμε πως το βράδυ θα σχολάσει και θα πίνει ποτά στο τάδε μπαρ του Λονδίνου, οπότε και μπορούμε να τον προσεγγίσουμε προς στρατολόγηση!

Η πληθώρα από διαφορετικά επαγγέλματα που είναι διαθέσιμα προς στρατολόγηση στο παιχνίδι ουσιαστικά διαμορφώνουν και την αντίστοιχη ποικιλία από μεθόδους που μπορούμε να ακολουθήσουμε προκειμένου να ολοκληρώσουμε κάποια αποστολή. Χονδρικά, βέβαια, οι μέθοδοι αυτές εξακολουθούν να ομαδοποιούνται στις δύο κατηγορίες “Stealth” και “όχι Stealth”, αλλά καθεμιά εξακολουθεί να διατηρεί έναν μικρό η μεγάλο ξεχωριστό χαρακτήρα, ανάλογα με τα skills του πράκτορα που επιλέγουμε να χειριστούμε κάθε φορά.

Παρά την ύπαρξη NPCs με τρελό οπλοστάσιο στη διάθεσή τους (ένας στρατολογήσιμος Spy NPC διαθέτει μέχρι και… αμάξι που πετάει ρουκέτες, σαν άλλος James Bond), η αλήθεια είναι πως έχει δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στον τομέα του Stealth. Έτσι, σχεδόν κάθε αποστολή μπορεί να ολοκληρωθεί και με τη χρήση διαφορετικού Stealthy μονοπατιού. Χρήση Spiderbot για αθόρυβο infiltration από τους αεραγωγούς, χρήση κάποιου cargo drone για να μεταφέρουμε τον πράκτορά μας στην ταράτσα και από εκεί να ελιχθεί προς το objective του… ή στρατολόγηση και χρήση πρακτόρων που ανήκουν σε ομάδες όπως αστυνόμοι, γιατροί ή gang members, οι οποίοι μπορούν να μπουν σε συγκεκριμένες εχθρικές περιοχές χωρίς να “τραβάνε aggro” από τους εχθρούς, καθιστώντας τους ιδανικούς για stealthy εισχωρήσεις.

Με το σύστημα στρατολόγησης NPCs σχετίζεται έμμεσα και ο ίδιος ο χάρτης του παιχνιδιού. Η έκταση του Λονδίνου που περιλαμβάνεται στο game χωρίζεται σε 8 δήμους-boroughs, καθένας εκ των οποίων διαθέτει ξεχωριστό μετρητή “καταπίεσης” από την Albion. Η πραγματοποίηση διαφορετικών δευτερευόντων αποστολών στο εκάστοτε borough έχει ως αποτέλεσμα τη μετάβαση του borough από “καταπιεσμένο” σε “Defiant”, γεγονός που αυξάνει την υποστήριξη των κατοίκων του προς τη DedSec, κάνοντας τη στρατολόγησή τους ευκολότερη. Παράλληλα, μετά από την ανάδειξη κάθε borough σε καθεστώς “Defiant”, στρατολογείται στο ρόστερ μας ένας NPC με ιδιαίτερα αυξημένα skills (είτε αριθμητικά είτε ως ισχύ), ενώ ξεκλειδώνονται στον World Map και όλα τα Tech Points του borough (τα οποία χρησιμοποιούμε για το ξεκλείδωμα και την αναβάθμιση του τεχνολογικού εξοπλισμού της DedSec).

Περιττό να αναφερθεί πως, στα πλαίσια της τυπικής “openworldιάς” που διέπει τους τίτλους της Ubisoft, το κάθε borough είναι γεμάτο με πάσης φύσεως δευτερεύουσες δραστηριότητες που μπορεί να ακολουθήσει ο παίκτης. Solo ή co-op παιχνίδια με βελάκια στα μπαρ (ή μπυροποσία – και μάλιστα το game δίνει περισσότερους πόντους αν καταφέρουμε να παίξουμε βελάκια πιωμένοι!), παιχνίδι με μπάλες ποδοσφαίρου διάσπαρτες στο χάρτη, αφισοκόλληση υπέρ της DedSec, κλιμακούμενης δυσκολίας και πρόκλησης παράδοση πακέτων ως courier, συμμετοχή σε underground αγώνες πυγμαχίας… Συν τη συλλογή των πάσης φύσεως collectibles.

Καθίσταται σαφές πως το “make or break” στοιχείο του Legion είναι η επιτυχής ή μη υλοποίηση της πολύ φιλόδοξης, και αρκετά ανορθόδοξης για τα δεδομένα των σύγχρονων open-world παιχνιδιών η αλήθεια είναι, χρήσης τυχαίων NPCs σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Και, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, η υλοποίηση αυτή κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη. Επιχειρείται να αποδοθεί και μια εσάνς ξεχωριστής προσωπικότητας στον καθένα από τους εκατομμύρια (κυριολεκτικά!) διαθέσιμους NPCs μέσω της εφαρμογής ευρείας γκάμας voice-acting (τη στιγμή της συγγραφής, η ομάδα μου αποτελείται από 25 περίπου πράκτορες, και ο καθένας εξ αυτών έχει ξεχωριστή “φωνή” και κείμενο στους διαλόγους και τα cutscenes), και η προαιρετική ενεργοποίηση του παράγοντα Permadeath καθιστά το κάθε team member μας πραγματικά ξεχωριστό και εν δυνάμει αναντικατάσταστο.

Παράλληλα όμως ισχύει πως το όλο σύστημα ίσως και να ξενίσει κάποιον που έχει συνηθίσει στην ύπαρξη κάποιας ξεχωριστής μορφής στο ρόλο του πρωταγωνιστή, ο οποίος θα “κουβαλάει” στις πλάτες του την ιστορία του open-world παιχνιδιού, και με την προσωπικότητα, τις σκέψεις και τις επιδιώξεις του οποίου θα μπορούσε να ταυτιστεί ή μη ο παίκτης. Οι πάντες ταυτίζουν το Assassin’s Creed Odyssey με την ιστορία του Αλέξιου ή της Κασσάνδρας, στα Witcher games ο Γκέραλτ είναι ο Witcher, ενώ ακόμα και στα προηγούμενα WD games κάποιος θα μπορούσε να εκτιμήσει ή ακόμα και να ταυτιστεί με τον Aiden Pearce (ο οποίος κιόλας εμφανίζεται ως χαρακτήρας στα DLC του Legion) ή τον… πωστονλένε του WD2.

Στο Legion είναι απολύτως δυνατόν να έχει κάποιος 2-3 “αγαπημένους” πράκτορες τους οποίους χρησιμοποιεί συχνότερα, και μάλιστα το game αναγνωρίζει αυτήν την προτίμηση καθώς οι πιο συχνά χρησιμοποιημένοι πράκτορες είναι αυτοί που επιλέγονται αυτόματα για την ολοκλήρωση της τελευταίας αποστολής της κεντρικής ιστορίας. Ακόμα και έτσι όμως, οι τυχαίοι NPCs είναι αντικειμενικά αδύνατον να ξεχωρίσουν ως καλογραμμένοι πρωταγωνιστές στα χρονικά του gaming.

Επιχειρώντας να εστιάσω και σε άλλα πιθανά, υποκειμενικά ή αντικειμενικά ελαττώματα του τίτλου, διερεύνησα λίγο τον τομέα της AI που αναφέρθηκε ως ενδεχόμενο ζήτημα και στο Preview. Παίζοντας στο Normal επίπεδο δυσκολίας, παρατήρησα σε πρώτη φάση πως οι αντιδράσεις των αντιπάλων στις εχθρικές “κόκκινες” περιοχές ήταν ως επί το πλείστον σωστή, με τις κινήσεις των πρακτόρων, των drones ή των spiderbots μου να γίνονται έγκαιρα αντιληπτές από τους φρουρούς ή τα αντίπαλα drones (ακόμα και στο όριο του οπτικού τους πεδίου), και αν ο “μετρητής προσοχής” έφτανε στο κόκκινο, αμφότεροι κινούνταν προς διερεύνηση της ύποπτης κίνησης.

Τα πράγματα όμως είναι λίγο έως πολύ χειρότερα αν εστιάσουμε στο “bigger picture”. Έστω πχ ότι γινόμαστε αντιληπτοί από κάποιον αντίπαλο, ή αναισθητοποιούμε ένα φρουρό και οι σύντροφοί του εντοπίζουν το “πτώμα”, ή κάποιος εντοπίζει και καταστρέφει το Spiderbot μας, ή έστω ακόμα ότι σκοτώνουμε ευθέως 1-2 φρουρούς μπροστά σε άλλους, μετά τρέχουμε να κρυφτούμε, και καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από τους πιθανούς διώκτες μας. Για τα επόμενα 2-3 λεπτά θα είναι, ορθώς, όλη η περιοχή σε αναβρασμό και επιφυλακή (σε περίπτωση φόνου, μάλιστα, ίσως σπεύσουν και έξτρα ενισχύσεις προς την περιοχή), με τους φρουρούς να σπάνε τα patrol patterns τους προκειμένου να ξετρυπώσουν τον εισβολέα. Αν όμως παραμείνουμε κρυμμένοι, με την πάροδο των 2-3 λεπτών… όλοι επανέρχονται στην κανονική του ρουτίνα, σα να μη συνέβη τίποτα, και χωρίς να αυξάνεται η ευρύτερη επιφυλακή τους μετά την πρώτη συμπλοκή.

Πέραν των παραπάνω, εντόπισα θέματα και στο pathfinding αντιπάλων αλλά και φίλων. Οι μεν αντίπαλοι μερικές φορές (όχι πάρα πολύ συχνά, ευτυχώς) κατάφερναν να… σκαλώσουν σε κλειστές πόρτες, μένοντας βιδωμένοι ενώ περπατούσαν επιτόπου πάνω στο τζάμι. Οι δε φίλοι, σε αποστολές όπου πρέπει να διασώσουμε κάποιον αιχμάλωτο και μετά αυτός να μας ακολουθήσει, για κάποιο λόγο δεν κατάφερναν να διαβούν κάποια πόρτα την οποία περνάει ο πράκτοράς μας, σκάλωναν στην άλλη πλευρά της, και ξαφνικά δεν μπορούσαν να μας ακολουθήσουν.

Τέλος, θα μπορούσε να αναφερθεί ως “αρνητικό” η περιστασιακή επανάληψη των τοποθεσιών που πρέπει να επισκεφθούμε κατά τη διάρκεια αποστολών. Το ίδιο ισχύει και για την αργοπορημένη υλοποίηση του Online/Co-op παράγοντα, ο οποίος αναμένεται να εισαχθεί με update στις αρχές του Δεκέμβρη. Αναμφισβήτητα οι online δυνατότητες θα προσθέσουν έξτρα δραστηριότητες και τρόπους διασκέδασης στον τίτλο, αλλά προς το παρόν δεν είναι διαθέσιμες.

Τα παραπάνω όμως, αν και ενόχλησαν περιστασιακά, δεν κατάφεραν να κάμψουν αποφασιστικά την απόλαυση που άντλησα, αντλώ, και αναμένεται να αντλήσω από τον τίτλο. Το Watch Dogs: Legion είναι το καλύτερο Watch Dogs game που έχουμε δει ως τώρα, καταφέρνοντας να συμβιβαστεί μαεστρικά ανάμεσα στη σοβαρότητα του WD και την ανεμελιά του WD2, με σαφή κλίση προς τη σοβαρότητα ευτυχώς. Παράλληλα, διατηρεί και εμπλουτίζει την ποικιλία των gameplay επιλογών και των open-world δυνατοτήτων που εισήγαγαν τα προηγούμενα games του franchise, ενώ και η ποιότητα της οπτικής απεικόνισης στην in-game υλοποίηση του Λονδίνου είναι απλά μαγευτική. Μπορεί να πέρασαν 8+ χρόνια από την αρχική ανακοίνωση του WD, αλλά έστω και τώρα η Ubisoft φαίνεται πως καταφέρνει να παραδώσει ένα game που αποδίδει σχεδόν στο ακέραιο τη μαγεία που είχαμε βιώσει σε εκείνη την περιβόητη παρουσίαση της Ε3 2012.

Ευχαριστούμε θερμά την CD MEDIA για την έγκαιρη παραχώρηση του review code για το game.