REVIEWS

ANNO: MUTATIONEM

Disclaimer: το παιχνίδι που παρουσιάζουμε εδώ δεν πρόκειται για νέο μέλος της κλασικής σειράς strategy της Ubisoft. Πιθανότατα να το έχετε ήδη αντιληφθεί από την teaser εικόνα του άρθρου, αλλά καλό είναι να διευκρινίζουμε κάποια πράγματα ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Εξάλλου το Anno: Mutationem της κινεζικής ThinkingStars είναι ένα εντελώς διαφορετικό «φρούτο». Πρόκειται για ένα action/RPG, κάτω από το cyberpunk φίλτρο του Ghost in the Shell, ήτοι μια προσέγγιση Άπω Ανατολής και ουχί της δυτικοφερμένης τύπου Blade Runner. Συνεπώς, αν αρέσκεστε να βλέπετε πόλεις γεμάτα νέον φώτα, μυστήριους πρωταγωνιστές με extreme κομμώσεις, φαντεζί μάχες και δυσνόητα σενάρια, συνεχίστε την ανάγνωση.

Όσον αφορά βέβαια το τελευταίο χαρακτηριστικό, το Anno: Mutationem το παρακάνει. Ο λόγος είναι ότι η υπόθεση του παιχνιδιού πάσχει από παντού, αφήνοντας άπειρα ερωτηματικά και loose ends, ενώ σχεδόν σε κανένα σημείο δεν μας δίνονται επαρκείς εξηγήσεις για ποιο λόγο κάνουμε ό,τι κάνουμε. Επί της ουσίας, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την Ann Florez, μια κοπέλα με αρκετά ασυνήθιστες μαχητικές δυνάμεις, τις οποίες εκμεταλλεύεται ώστε να βοηθήσει το έργο της αστυνομίας της πόλης Skopp. Η Ann πάσχει από αμνησία, ενώ ταυτόχρονα νοσεί από μια ασθένεια ονόματι Entangelitis, η οποία σύμφωνα με τον γιατρό της, είναι θέμα χρόνου να φτάσει σε στάδιο θνητότητας. Παρ’ όλα αυτά, παρέα με την ΑΙ φιλενάδα της Ayane, φροντίζουν για όσο χρόνο της απομένει να παραμένουν απασχολημένοι με τις έρευνές τους, εκτός από τον αδερφό της Ryan.

Στο διαμέρισμα της Ann, για λίγες στιγμές ηρεμίας.

Ο Ryan, ο οποίος υπεραγαπά την αδερφή του, προσπαθεί να βρει μια λύση για την ασθένειά της, με τις έρευνές του να καταλήγουν στο φάρμακο N540. Ένα φάρμακο που κανείς δε γνωρίζει την προέλευσή του, όμως πίσω από αυτό, δεν κρύβονται και οι αγνότερες των προθέσεων. Δε θα αργήσει λοιπόν η υπόθεση να πάρει άλλη τροπή, με συμφέροντα μεγαλοεταιριών να εμπλέκονται, υπερφυσικά φαινόμενα να κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά και ένα ατέρμονο κυνηγητό της Ann προκειμένου τόσο να εντοπίσει τον Ryan που έχει σχεδόν εξαφανιστεί από προσώπου γης όσο και να ανακαλέσει το παρελθόν που δε θυμάται.

Σε γενικές γραμμές, αυτή είναι η ιστορία που προσπαθεί να διηγηθεί το Anno: Mutationem και τονίζουμε το ρήμα «προσπαθεί». Όπως αναφέραμε προηγουμένως, το παιχνίδι έχει σοβαρό πρόβλημα στον τομέα της αφήγησης, καθώς νοιώθει κανείς ότι διαβάζει ένα βιβλίο που λείπουν ολόκληρα κεφάλαια ανάμεσα στις σελίδες του, με συνέπεια να μην καταλαβαίνετε τίποτα και σύντομα να πάψει να σας απασχολεί η κατάληξη των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Για ένα παιχνίδι που κινείται σε action/RPG μονοπάτια, αυτό είναι ένα σοβαρό φάουλ που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Συνεπώς, αυτό που απομένει να κρίνουμε είναι αν το gameplay του παιχνιδιού καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη.

Το σύστημα μάχης είναι αρκετά φαντεζί, αλλά και αρκετά ρηχό.

Εκεί τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα και είναι πολύ κρίμα που δεν υπάρχει μια συμπαγής πλοκή για να το συνοδεύσει. Το παιχνίδι αποτελεί ένα ιδιόμορφο κράμα 3D και 2D απεικόνισης με pixelated γραφικά. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο (βλέπε Octopath Traveler), δε θυμόμαστε κάποια πρόσφατη indie παραγωγή που να έκανε κάτι παρόμοιο.

Το παιχνίδι χωρίζεται σε δύο τμήματα: αυτό της εξερεύνησης και των μαχών. Στην εξερεύνηση, η απεικόνιση παραμένει δύο διαστάσεων, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να κινηθούμε και στο βάθος. Σε αυτό το κομμάτι συνομιλούμε με NPC’s, αναλαμβάνουμε quests, διαβάζουμε emails, επισκεπτόμαστε καταστήματα για να ψωνίσουμε εξοπλισμό ή cosmetic αντικείμενα (όπως sexy φορεματάκια για την Ann), χακάρουμε συσκευές μέσω ενός εύκολου mini-game και μαζεύουμε αντικείμενα. Υπάρχουν τέσσερις περιοχές για να επισκεφτούμε, οι οποίες είναι μεν πολύ ζωντανές και καλοφτιαγμένες, αρκετά περιορισμένες σε έκταση δε, με πολύ λίγα σημεία ενδιαφέροντος.

Τα bosses, μπορεί να είναι μεγάλα, αλλά δεν αποτελούν ιδιαίτερα μεγάλη πρόκληση.

Το καλό είναι ότι σε αυτές υπάρχει πληθώρα side quests, τα οποία συχνά θα χρειαστεί να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας, ενώ δεν απαιτούν μονάχα τη χρήση των όπλων για να επιλυθούν. Υπάρχουν μερικά δε που θα πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, όπως η αποστολή να βρούμε το φονιά στην πολυκατοικία που κατοικούμε ή να καλούμαστε να πάρουμε κάποια απόφαση. Βέβαια, δε μαθαίνουμε ποτέ τις συνέπειες των αποφάσεων μας, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Πάντως, εκτός των side quests, αξίζει να ασχοληθούμε με τη συλλογή κάθε είδους… σκουπιδιού (καμένες motherboard, χαλασμένα ακουστικά, σπασμένα πληκτρολόγια κλπ), ξεψαχνίζοντας κάθε γωνία της πόλης, τα οποία μπορούμε στη συνέχεια να αποσυναρμολογήσουμε, ώστε να πάρουμε τα κατάλληλα υλικά για crafting. Το στοιχείο του crafting είναι αρκετά έντονο στο παιχνίδι και συχνά το παιχνίδι μας παροτρύνει να ασχοληθούμε μαζί του, αλλά υφίσταται θέμα ισορροπίας όσον αφορά το κόστος υλοποίησης των νέων όπλων. Η υλοποίηση ενός όπλου είναι πολύ ακριβή σε υλικά, αλλά και χρήματα, τα οποία αποκτώνται με πολύ κόπο (εκτός και αν έχετε όρεξη για grinding, σερβίροντας κοκτέιλ στο μπαρ της αδερφής της Ann), καθιστώντας τη διαδικασία ολίγον τι ευτελή για σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Δεν είναι τυχαίο ότι στο δικό μου playthrough, κατόρθωσα να φτιάξω ένα καινούριο σπαθί όταν έφτασα στα 3/4 περίπου του παιχνιδιού.

Καλό είναι να μη φάτε χτύπημα από αυτόν εδώ τον τύπο.

Μιλώντας για σπαθιά, το σύστημα μάχης του παιχνιδιού μας μεταφέρει σε καθαρά 2D περιβάλλον, όπου η Ann διαθέτει τρία είδη όπλων: το κλασικό σπαθί (μονό ή αργότερα διπλό), ένα greatsword και ένα πυροβόλο (αρχικά, πιστόλι με περιορισμένες σφαίρες), ενώ όλα επιδέχονται tweaking τοποθετώντας ένα chip στο σχετικό slot (αυξημένο critical, fire damage κοκ). Πατώντας το ανάλογο κουμπί, χρησιμοποιούμε το αντίστοιχο όπλο, ενώ συνδυάζοντας τα δημιουργούμε combos που προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά στους εκάστοτε εχθρούς. Φυσικά, υπάρχει κουμπί άμυνα που αν πατηθεί την κατάλληλη στιγμή, γίνεται parry και δημιουργεί άνοιγμα για counterattack, ενώ υφίσταται dodge που μας καθιστά και άτρωτους για όση ώρα διαρκεί η τούμπα.

Τίποτε το καινούριο ή ρηξικέλευθο και το σύστημα μάχης δουλεύει απλώς ικανοποιητικά. Δε δημιουργεί κάποια τρομερή έκρηξη αδρεναλίνης, καθώς η ενδεδειγμένη προσέγγιση σε όλες τις μάχες ανεξαιρέτως είναι το συνεχές dodge, ακολουθούμενο από πισώπλατα χτυπήματα τους εχθρούς. Είναι τόσο εύκολο να αποκρυπτογραφήσει κανείς τις κινήσεις των εχθρών, οι οποίες περιορίζονται σε δυο-τρία μοτίβα κάθε φορά, όπου το όλο σύστημα του parry καθίσταται αχρείαστο. Βέβαια, υπάρχουν και κάποια difficulty spikes που εντοπίζονται κυρίως σε ορισμένα bosses, όπου εκεί θα χρειαστεί να δουλέψουμε λίγο παραπάνω στα ανακλαστικά μας, αλλά τίποτε το πραγματικά δύσκολο. Τουλάχιστον οι μάχες καταλήγουν αρκετά διασκεδαστικές, γρήγορες και συχνά εντυπωσιακές, ιδιαίτερα όταν ισχυροποιήσουμε αρκετά την Ann. Αυτό επιτυγχάνεται τοποθετώντας τους πόντους που κερδίζουμε από τις μάχες ή/και την ολοκλήρωση αποστολών στο ανάλογο skill tree, ξεκλειδώνοντας έτσι νέα combos, περισσότερη υγεία, αυξημένη άμυνα κλπ.

Αν ξεμείνετε από λεφτά, υπάρχει πάντα η επιλογή να σερβίρετε κοκτέιλ, γεμάτο μπόλικο… button mashing

Και κάπως έτσι το παιχνίδι κυλάει για περίπου δώδεκα με δεκατρείς ώρες, λίγες παραπάνω αν θελήσετε να ασχοληθείτε με όλα τα side quests που έχει να προσφέρει. Ομολογουμένως, πέρα από την κακή αφήγηση, δεν μπορούμε να βρούμε κάτι πραγματικά άσχημο στο Anno: Mutationem, ενώ είναι σαφείς οι αγνές προθέσεις των δημιουργών του να φτιάξουν ένα όσο το δυνατόν καλύτερο RPG τους επέτρεπε το budget τους. Θα ήταν άδικο εκ μέρους μου να αναφέρω δεν διασκέδασα παίζοντας το παιχνίδι, εντούτοις όμως δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει σε κανένα σημείο.

Σχετικά με τον τεχνικό τομέα, η υλοποίηση του pixel-art είναι αρτιότατη και από τις καλύτερες που έχουμε δει. Σε στιγμές είναι τόσο ποιοτική που το ξεχνάς, αλλά παραμένει pixel-art, οπότε αν έχετε ενδοιασμούς για την εν λόγω προσέγγιση, το Anno: Mutationem δε θα σας αλλάξει γνώμη. Όσον αφορά το soundtrack, το παιχνίδι πετυχαίνει διάνα με τα πιασάρικα μουσικά θέματα του, που ανήκουν φυσικά στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, ενώ όσο αφορά το (αγγλικό) voice-over, όπου αυτό υπάρχει, οι εντυπώσεις μας είναι ανάμεικτες. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι ηθοποιοί κάνουν καλά τα δουλειά τους και τονίζουν τις λέξεις όπως πρέπει (κυρίως στο πρωταγωνιστικό δίδυμο Ann-Ayane), σε κάποιες άλλες απλώς διαβάζουν ξερά το κείμενο που έχουν μπροστά τους.

Υπάρχουν και δυο-τρεις platform γρίφοι, για να σπάει η μονοτονία.

Συνοψίζοντας, το Anno: Mutationem είναι μια συμπαθητική απόπειρα από τη ThinkingStars, η οποία σίγουρα έχει αρκετά πράγματα να βελτιώσει, εφόσον προχωρήσει σε κάποιο sequel, όπως αφήνει να εννοηθεί ο τερματισμός του παιχνιδιού. Αν είστε λάτρεις του cyberpunk ύφους που εκπροσωπεί και των action/RPG, με έμφαση στο action, ρίξτε του μια ματιά, αρκεί να κρατάτε μικρό καλάθι όταν το πράξετε.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 70%

70%

Annopunk

Ένα συμπαθητικό και με ιδιαίτερη προσωπικότητα action/RPG σε cyberpunk φόντο, με μια πλοκή όμως που χωλαίνει αρκετά.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL