REVIEWS

KAZE AND THE WILD MASKS

Κατά τη δεκαετία του 1990 ξεφύτρωσαν αρκετά mascot platformers. Titus the Fox, Jazz Jackrabit, Aero The Acro-bat, Gex, Crash Bandicoot, Zool, Rocket Knight Adventures κ.α. Κάποια γνώρισαν επιτυχία και αποδοχή από το κοινό, ενώ άλλα πέρασαν αργά ή γρήγορα στην αφάνεια. Στην πρώτη περίπτωση ανήκουν τα Donkey Kong Country της Rare. Η σειράς της πάλαι ποτέ μεγάλης εταιρίας από την Αγγλία αγαπήθηκε όσο λίγες, για το φοβερό οπτικοακουστικό τομέα, τον ακριβή έλεγχο χαρακτήρων και το άψογο gameplay της. Ένα από τα λίγα σύγχρονα παιχνίδια που έπιαναν σε κάποιο βαθμό αυτό το μαγικό vibe της σειράς ήταν το Yooka-Laylee and the Impossible Lair (ειδικά στο δεύτερο μισό του), οι δημιουργοί του οποίου είναι κατά διαβολική σύμπτωση πρώην μέλη της Rare. Επιστροφή στο σήμερα. Στο e-mail μας φτάνει κωδικός για το Kaze and the Wild Masks, παιχνίδι του οποίο τόσο τα trailers όσο και το demo παλαιότερα, μου είχαν δώσει την εντύπωση ότι οι άνθρωποι της PixelHive έχουν ως οδηγό τα DKC. Ήρθε η στιγμή λοιπόν, να δούμε πως χρησιμοποίησαν αυτές τις επιρροές στο παιχνίδι τους.

Η ιστορία στο Kaze and the Wild Masks ακολουθεί τη λογική των προαναφερθέντων platform games. Κοινώς, αν δε διάβαζες τις πληροφορίες στο εγχειρίδιο οδηγιών και δεν υπήρχε κάποιου είδους εισαγωγική σκηνή, προσπαθούσες να μαζέψεις τις πληροφορίες από τα ψίχουλα που σου πέταγε το ίδιο το παιχνίδι εδώ κι εκεί. Η Kaze μαζί με το φίλο της, Hogo, εξερευνούν κάποια αρχαία ερείπια σε ένα από τα ιπτάμενα νησιά στον κόσμο τους. Εκεί μια μυστηριώδης δύναμη παγιδεύει το φίλο της, ενώ η ίδια ανήμπορη να βοηθήσει μεταφέρεται σε ένα άλλο νησί. Και αυτό είναι το μόνο κίνητρο που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε την περιπέτεια. Πάντως υπάρχει background που εξηγεί κάποια πράγματα πριν από τα γεγονότα του παιχνιδιού, ακόμα κι αν αυτό γίνεται με art που… ξεκλειδώνει σταδιακά μέσω collectibles. Φυσικά από ένα παιχνίδι αυτής της κατηγορίας, σε άλλο τομέα περιμένεις να έχει δοθεί η δέουσα προσοχή.

A ναι, το παιχνίδι διαθέτει και επιλογή Ελληνικής γλώσσας, κάτι πρωτόγνωρο για indie παραγωγή! Τα DKC είχαν ένθερμο κοινό και στη χώρα μας.

Θα ξεκινήσω με τον ελέφαντα πίθηκο στο δωμάτιο, τις ομοιότητες με τα DKC, σε σχεδιαστικές ιδέες και gameplay:

  • κίνηση spin της Kaze που εξολοθρεύει εχθρούς και δίνει momentum και κίνηση αιώρησης στον αέρα με τα αυτιά που επιτρέπει πέρασμα πάνω από μεγάλα χάσματα, όπως με τη Dixie στο DKC 2
  • μάσκες που μεταμορφώνουν την Kaze σε άλλα πλάσματα με τις δικές τους ιδιότητες, animal buddies βαρέλια από DKC 2 και 3
  • μεγάλες σφεντόνες, περιστρεφόμενες, ακίνητες κλπ. που εκτοξεύουν την ηρωίδα προς διάφορες κατευθύνσεις, διάφορα blast barells από όλα τα DKC
  • βάζα που σπάνε πετώντας τα σε εχθρούς και κρύβουν collectibles, ξανά, διάφοροι τύποι kegs κλπ. από όλα τα DKC
  • γράμματα που σχηματίζουν το όνομα “KAZE” ως collectibles και bonus stage mini-games κρυμμένα μέσα στα επίπεδα, επίσης απ΄ όλα τα παιχνίδια της σειράς
  • περιβαλλοντικοί κίνδυνοι (οξύ, λάβα, κ.α.) που απλώνονται άνευ ελέγχου στο επίπεδο και μας αναγκάζουν να μη χρονοτριβούμε, συγκεκριμένα επίπεδα στα DKC 2 και 3, όπως Toxic Tower, Ripsaw Rage κ.α.
  • Φώτα, διακόπτες και λοιπά σημεία αλληλεπίδρασης που αν αποτύχουμε να ενεργοποιήσουμε, θα έχουμε μπλεξίματα, διάφορα επίπεδα απ΄ όλα τα DKC, όπως Stop & Go Station, Haunted Hall κ.α.

Νομίζω πιάσατε το νόημα μέχρι τώρα. Ας το προσεγγίσουμε και μεμονωμένα ως νέο 2d platform και τι έχει να προσφέρει. Το παιχνίδι χωρίζεται σε 4 κόσμους και απαριθμεί συνολικά 35 επίπεδα. Μέσα σε αυτά προσμετρούνται τα διάφορα bosses και τα «κρυφά» επίπεδα (από ένα σε κάθε κόσμο) που ξεκλειδώνουν αν βρούμε και ολοκληρώσουμε όλα τα bonus stage mini-games σε κάθε κόσμο. Απώλεια προόδου ή κάποιου είδους τιμωρία σε περίπτωση αποτυχίας δεν υφίσταται, θετικό για όσους έχουν λιγοστό χρόνο για gaming υπό τη φορτικότητα της ενήλικης ζωής. Από την άλλη, θα ήθελα να υπάρχει η επιλογή για ένα πιο δύσκολο mode με περιορισμένες ζωές – αν και ο τίτλος προσφέρει ανά στιγμές καλή πρόκληση – για όσους αποζητούν μια πιο old-school εμπειρία.

Νέο παιχνίδι το Kaze and the Wild Masks, αλλά κάποια σκηνικά έχουν αυτό το déjà vu και με το παραπάνω.

Ο χειρισμός της Kaze είναι καλός, προσφέροντας ακρίβεια στις κινήσεις χωρίς κάτι στραβό στη αίσθηση που θα αποκομίσει ο παίκτης. Το ρεπερτόριο της περιλαμβάνει τις κινήσεις που αναφέρθηκαν (συν το σκύψιμο για το οποίο δε βρήκα χρησιμότητα πέρα από κάνα δυο φορές και το stomp που χρησίμευε σε λίγες στιγμές), οι οποίες είναι διαθέσιμες από την αρχή της περιπέτειας. Αυτές εμπλουτίζονται με εκείνες που δίνουν οι 4 ομώνυμες μάσκες σε κάποια επίπεδα. Του καρχαρία επιτρέπει γρήγορη κίνηση και μανούβρες μέσα στο νερό και εξουδετέρωση κάποιων εχθρών. Του αετού επιτρέπει πτήση στον αέρα και εκτόξευση πυρών σε καμπυλωτή τροχιά. Του τίγρη (η αγαπημένη μου) δίνει τη δυνατότητα σκαρφαλώματος σε τοίχους και την κίνηση dash που μπορούμε να παρατείνουνε χτυπώντας διαδοχικά τους εχθρούς. Τέλος, η μάσκα της σαύρας μετατρέπει το gameplay σε runner, αφού ο χαρακτήρας κινείται αυτόματα μπροστά και έχει double jump κι ένα σχεδόν κάθετο charge (που φυσικά μπορούν να συνδυαστούν με οποιαδήποτε σειρά) για να περάσει τους κινδύνους που τον περιμένουν.

Χρησιμοποιώντας τις ικανότητες του τίγρη για να αντιμετωπίσουμε ένα από τα bosses

Τα γραφικά του Kaze ακολουθούν μια pixel art τεχνοτροπία που θυμίζει τα platform games της 16-bit εποχής. Τα χρώματα είναι θερμά και έντονα, ενώ τα περιβάλλοντα και τα διάφορα sprites έχουν αρκετή λεπτομέρεια. Γενικά υπάρχει μια καλή ποικιλία σε περιοχές κι έτσι δε θα δείτε assets να επαναλαμβάνονται συχνά. Επίσης, θα πρέπει να δοθούν εύσημα στο ζήλο με τον οποίο ακολουθείται η θεματική που έχει να κάνει με τα λαχανικά (όπως στα DKC ήταν οι κροκοδείλιοι εχθροί – ok, υπόσχομαι να σταματήσω με τις αναφορές). Η μουσική είναι πιασάρικη, με αρκετά ταιριαστά κομμάτια. Κάποια είναι εύθυμα, (μάλιστα ένα μου θύμισε κάτι από το θέμα του Monkey Island), ενώ άλλα προμήνυαν κάτι απειλητικό ή ήταν μελαγχολικά, κοντά στο ύφος των DKC (τελευταία φορά, αλήθεια!) χωρίς όμως να φτάνουν το επίπεδο εκείνων των soundtracks.

Τα περισσότερα περιβάλλοντα χαίρεσαι να τα βλέπεις.

Υπήρξαν στοιχεία του παιχνιδιού που αλλοίωσαν λίγο τη γεύση που μου άφησε. Ενώ είχα επιτύχει 100% ολοκλήρωση, δεν με περίμενε κάποια αμοιβή στο τέλος. Κάνα δυο πίστες, κάποιο έξτρα boss ή έστω ένα νέο mode. Τίποτα απολύτως. Για να είμαι αντικειμενικός, μετά από την ολοκλήρωση κάθε επιπέδου, μπορούμε να τα ξαναπαίξουμε σε time trial το οποίο μπορεί να είναι διασκεδαστικό αλλά όχι κάτι φρέσκο. Η διάρκεια του παιχνιδιού κυμαίνεται στις 5 με 6 ώρες και μόνο σε περίπτωση που κυνηγήσουμε όλα τα collectibles δύναται να ξεπεράσει τις 10. Βρήκα επίσης την ποικιλία των εχθρών σχετικά μικρή, τη στιγμή που π.χ. κάτι άλλα παιχνίδια με πρωτεύοντα είχαν μοναδικούς υδρόβιους εχθρούς αντί να ανακυκλώνουν εκείνους της ξηράς. Τέλος, το animation θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Αρκετοί εχθροί και bosses έμοιαζαν να στερούνται πολλαπλών καρέ κίνησης , που είχε αντίκτυπο στην ρευστότητα που θα έπρεπε να έχουν, ενώ και κάποιες μανούβρες της Kaze στο νερό φαίνονταν κάπως «χάρτινες». Αυτό μου γεννά την υποψία ότι ίσως να μην πρόκειται για παραδοσιακά pixelated sprites στο σύνολο τους αλλά για hand drawn καμουφλαρισμένα ως τέτοια (κάποια τμήματα σε περιβάλλοντα είναι παραπάνω από προφανές ότι είναι ζωγραφιστά). Φυσικά, μπορεί να κάνω λάθος και η εξήγηση για τα animations να βρίσκεται αλλού.

Ακούω από πίσω έναν ήχο σάουντ Kaze καλά ναούμ και αρχίζω και αγχώνομαι…

Το Kaze and The Wild Masks είναι ένα παιχνίδι που είναι ικανό να σας προσφέρει μερικές ποιοτικές ώρες διασκέδασης. Οι δημιουργοί του φαίνεται πως αγαπάνε τα Donkey Kong Country, παρόλο που η υλοποίηση χρίζει κάποιας βελτίωσης. Αν δαμάσετε τις προσδοκίες σας περί πνευματικού διαδόχου ή δεν είχατε επαφή με τα παιχνίδια που το επηρέασαν, θα βρείτε ένα πολύ αξιόλογο τίτλο που αξίζει να δείτε αν έχετε ενδιαφέρον για το είδος.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 79%

79%

Δεν πειράζει να παίξεις με τα λαχανικά σου

Ο ανταγωνισμός στα 2d platformers είναι δυνατός. Το Kaze and the Wild Masks δεν είναι από το ράφι των κλασσικών, αλλά δεν παύει να αποτελεί ψυχαγωγική ενασχόληση.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL