SMOKE AND SACRIFICE

Το Smoke and Sacrifice μου θύμισε έστω και για λίγο πως είναι να παίζεις ένα παιχνίδι χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια και να πειραματίζεσαι συνεχώς ώστε να ανακαλύπτεις πως λειτουργούν τα διάφορα αντικείμενα, να βρίσκεις αλληλεπίδραση των σημείων ενδιαφέροντος με αυτά κ.α. Ακόμα κι αν το ήθελα, δε μπορούσα να ανατρέξω σε κάποιο οδηγό για τις όποιες αμφιβολίες μου, καθώς το είχα ξεκινήσει αρκετές μέρες πριν την κυκλοφορία του. Μπορώ να πω ότι σε αρκετές στιγμές σε κάνει να λες “α, ώστε έτσι λειτουργεί” κάτι που δείχνει πως ο κόσμος που έχει δημιουργήσει η Solar Sail Games έχει μία λογική και μια συνοχή σχετικά με τους μηχανισμούς του gameplay και πως αυτό που συνήθως υποψιάζεσαι, αυτό γίνεται.

Η ιστορία αν και παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον αρχικά, χάνει τη δυναμική της στα μισά περίπου, κι αυτό διότι έχω την εντύπωση πως μπήκε ως “όχημα” που θα μας πάει στο επόμενο quest, θα μας στείλει να βρούμε το τάδε αντικείμενο (πιθανότατα από περιοχή που έχουμε ήδη περάσει) και ούτω καθεξής. Στην αρχή του παιχνιδιού βρισκόμαστε σε ένα  φανταστικό οικισμό χτισμένο με ανατολίτικη τεχνοτροπία και γεωγραφία που φέρνει στα υψίπεδα του Νεπάλ. Οι κάτοικοί του προσπαθούν να επιβιώσουν με τα αγαθά από τα γιακ και τη γεωργία. Ο κόσμος έχει σκεπαστεί από μια απέραντη παγωνιά και λίγες μόνο κοινότητες που εξασφαλίζουν την εύνοια της λεγόμενης Sun Tree θεότητας, συνεχίζουν να έχουν την απαραίτητη ζέστη, να κρατάνε μακριά τα άγρια πλάσματα και γενικά, να ευημερούν. Για να γίνει αυτό όμως κάθε χρόνο, επιλέγεται μία μητέρα που θα προσφέρει το πρωτότοκο παιδί της στο βωμό του Sun Tree. Στο Smoke and Sacrifice ελέγχουμε τη Sachi, η οποία με βαριά καρδιά συνοδεύεται από τους τοπικούς ιερείς στο ναό για να θυσιάσει το Lio. Περιθώρια για αμφισβήτηση στη σοφία των γερόντων και στην παράδοση δεν υπάρχουν, και έτσι, το μωρό της τοποθετείται πάνω στο βωμό, και εξαϋλώνεται με μια ακτίνα που προέρχεται από ένα μηχάνημα της θεότητας (περίεργο που σε ένα μέρος που οι άνθρωποι χτίζουν με ξύλο τα σπίτια τους, να υπάρχει τεχνολογία, έτσι;), με τους ιερείς να την διαβεβαιώνουν πως “έχει πάει σε ένα καλύτερο μέρος”.

Τα χρόνια έχουν περάσει, η ζωή συνεχίζεται και μία αποφράδα ημέρα, οι πυλώνες του Sun Tree που έκαναν το περιβάλλον βιώσιμο αρχίζουν να δυσλειτουργούν, με αποτέλεσμα περίεργα πλάσματα να βρουν ευκαιρία να επιτεθούν στον οικισμό. Όσο μερικοί από τους συντοπίτες μας προσπαθούν να αμυνθούν, η Sachi σπεύδει στο ναό για να συμβουλευτεί τους σοφούς. Χωρίς να βρει ψυχή, θα σκαλίσει το μαραφέτι που χρησιμοποιείται για τις θυσίες και θα μεταφερθεί σε ένα νέο κόσμο. Σίγουρη πλέον ότι ο γιος της βρίσκεται κάπου εκεί έξω, θα ξεκινήσει την αναζήτησή της. Σχεδόν άμεσα θα συναντήσει ένα από τους κατοίκους (Drear) αυτού του κόσμου, οι οποίοι είναι αρκετά φιλικοί αν και εμφανώς δυστυχισμένοι. Πρώτο μας μέλημα να φτιάξουμε μια πηγή φωτός που θα μας προστατεύσει την Ώρα του Καπνού που έρχεται.

Με το καλημέρα λοιπόν, το παιχνίδι μας εισάγει σε 2 βασικούς μηχανισμούς του. Την ανάγκη ύπαρξης μιας φωτεινής πηγής για να μας προστατέψει από τον επιβλαβή, σαν μαύρη ομίχλη καπνό, και την κατασκευή αντικειμένων (οι σπουδαγμένοι το λένε και crafting). Για το πρώτο δεν έχω να πω πολλά καθώς λειτουργεί επί της ουσίας ως κύκλος μέρας-νύχτας σε άλλα παιχνίδια (π.χ. Don’t Starve) και πέρα από περιβαλλοντικός κίνδυνος, κάνει πιο επιθετικά τα εχθρικά πλάσματα, συγκεκριμένοι εχθροί εμφανίζονται μόνο με το πέπλο του καπνού κ.α. Στην πορεία θα φορτίσουμε και το μενταγιόν της Sachi με ενέργεια, οπότε θα έχουμε και μια εναλλακτική πηγή φωτός, που με το πάτημα ενός πλήκτρου, μπορεί να δράσει για λίγο κι ως ενεργειακό πεδίο-ασπίδα απέναντι στα χτυπήματα των αντιπάλων.

Το δε crafting, έχει στηθεί με αρκετό μεράκι και σκέψη. Συνταγές υπάρχουν διάσπαρτες στο χάρτη, σε σβησμένες επιγραφές σε μέταλλο, πέτρα κτλ. φθαρμένες από το περιβάλλον και τα χρόνια, και με το κατάλληλο σετ εργαλείων μπορούμε να διαβάσουμε και να καταγράψουμε. Αυτές μπορεί να αφορούν σε φαγητά-ποτά, όπλα, πανοπλίες και διάφορα εργαλεία όπως απόχη για έντομα, μυστρί για να ξεθάβουμε πράγματα κ.α. Ένας μικρός ίλιγγος έρχεται στον παίκτη με τον αριθμό των διαθέσιμων υλικών που μπορεί να μαζέψει από δέντρα, φυτά, πλάσματα, πετρώματα κτλ. τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν πεπερασμένη διάρκεια ζωής. Αυτό στην αρχή θα αποτελέσει πιθανό πρόβλημα, καθώς θα μαζεύετε διάφορα υλικά, τα οποία δεν ξέρετε σε τι χρησιμεύουν και με το πέρασμα του χρόνου θα χαλάνε (μπορούν να καταναλωθούν και άμεσα για να μην πάνε χαμένα, δίνοντας κάποιο μικρό bonus, healing effect κ.α.). Το ότι διατηρούνται επ’ αόριστον αν τα βάλετε σε κάποιο container είναι μία από εκείνες τις στιγμές που ανέφερα στην πρώτη παράγραφο και το παιχνίδι περιμένει από εσάς να ανακαλύψετε. Αυτό λύνει βέβαια και το θέμα του περιορισμένου inventory, τουλάχιστον για αρκετό διάστημα στο παιχνίδι, καθώς ξανατονίζω, πως τα αντικείμενα είναι τόσα πολλά από κάποιο σημείο κι έπειτα που πάνω σας θα κουβαλάτε μόνο τα απολύτως απαραίτητα.

Αυτό που δε λύνει όμως είναι το θέμα του backtracking. Είτε επιλέξουμε να farmάρουμε, είτε να πάρουμε μικρές ποσότητες, είναι τέτοια η ποικιλία των αντικείμενων και η παρουσία αρκετών σε περισσότερες από μία συνταγές, που θα μας αναγκάσει να κάνουμε πολλές διαδρομές. Φυσικά η ύπαρξη teleporters και η αποθήκευση σε πολλά stashes (δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι teleporters κάποιο δίπλα) εξομαλύνει λίγο την κατάσταση αλλά και πάλι, ανεξαρτήτως ψυχαναγκασμού, συσσώρευση σε υλικά για συγκεκριμένα πράγματα, όπως τα σκευάσματα που επιδιορθώνουν τα όπλα, είναι αναγκαία. Χρόνος επίσης καταναλώνεται στο inventory management, τόσο αυτών που κουβαλάμε όσο και των αντικειμένων στα containers που αφήνουμε. Παρόλο που έχω καλή μνήμη, μου ήταν αδύνατο να θυμάμαι πάντα (τουλάχιστον μέχρι τα μισά του παιχνιδιού) τι έχω αφήσει που, κι έτσι μεταπηδούσα από τον ένα σεντούκι στο άλλο, είτε για να αφήσω πρώτες ύλες, ή για να βρω κάτι που χρειαζόμουν για crafting κτλ. Μέσα σε αυτό προσθέστε την απουσία οποιασδήποτε κατηγοριοποίησης σε αυτά αλλά και το ότι υπάρχουν διαφορετικοί χώροι εργασίας-πάγκοι, τουλάχιστον για την κατασκευή όπλων και πανοπλιών, αναλόγως του πόσο εξελιγμένα είναι, και καταλαβαίνετε…

Πέρα από τις πρώτες ύλες για φαγώσιμα, φθείρεται και ο εξοπλισμός μας και τα εργαλεία, από τη χρήση φυσικά. Καλό είναι πάντα να έχουμε το νου μας στην κατάσταση τους, για να μη βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Ευτυχώ, το παιχνίδι μας προειδοποιεί εδώ, και όταν κάτι που κρατάμε/φοράμε βρίσκεται στα τελευταία του, το βλέπουμε να αναβοσβήνει με κόκκινο χρώμα. Πέρα από επισκευή, ο εξοπλισμός επιδέχεται κι αναβάθμισης έτσι ώστε να γίνει πιο ανθεκτικός και επιπλέον, στην περίπτωση των όπλων, να προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά (hint: καλό είναι να γίνεται όταν είναι αρκετά φθαρμένο το αντικείμενο, καθώς αποκαθιστά πλήρως και την υγεία του). Η μάχη του Smoke and Sacrifice αν και λειτουργική, δεν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πρότυπα των action-adventure. Με το δεξί ή αριστερό κλικ επιτεθόμαστε και με το Space κάνουμε ένα μικρό άλμα αποφυγής προς την κατεύθυνση που θέλουμε.  Εκτός από αυτά, το κάθε όπλο δίνει στη Sachi, ξεχωριστό set κινήσεων, τα οποία είναι λίγο-πολύ κοινά για όπλα της ίδιας κατηγορίας. Πέρα από melee όπλα, έχουμε και το απαραίτητο οπλοστάσιο για μάχη εξ αποστάσεως, με βόμβες, πιστόλια, βαλλίστρες κλπ. Η μάχη απέναντι σε συγκεκριμένα πλάσματα μπορεί να αποδειχτεί δύσκολη, αλλά συνήθως είναι θέμα του τι όπλο χρησιμοποιώ σε ποιον (βοηθάνε αρκετά βέβαια και τα buffs από τα αναλώσιμα).

Όσον αφορά στην εξερεύνηση, το παιχνίδι αρκετά ξεγελά πως είναι open world, αλλά με εξαίρεση μερικές προαιρετικές περιοχές (biomes), είναι γραμμικό. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ο χάρτης είναι ουσιαστικά ένα μωσαϊκό από διαφορετικά biomes, το καθένα με τη δική του πανίδα και τις δικές του κλιματικές συνθήκες και περιβαλλοντικούς κινδύνους (ραδιενέργεια, ψύχος κ.α.). Για να διαβούμε τις περιοχές αυτές χρειαζόμαστε το κατάλληλο σετ αρματωσιάς που μας προστατεύει από το εκάστοτε environmental hazard. Στο δρόμο μας θα αναλάβουμε και διάφορα side quests από τους Drear, τα οποία ως επί το πλείστον, δυστυχώς, έχουν σχεδιαστεί με τη λογική fetch quest 101. Έτσι, τα περισσότερα από αυτά, αφορούν την ανεύρεση ή την κατασκευή, κάποιου αντικειμένου, ενώ κάποια έχουν να κάνουν με το να βρούμε και να μιλήσουμε σε κάποιον χαρακτήρα.

Το Smoke and Sacrifice οπτικά και τεχνικά είναι άρτιο. Για το εικαστικό δε χρειάζεται να πω πολλά, οι εικόνες τα λένε όλα. Πέρα από αυτή την ωραία παρουσίαση των δισδιάστατων (;) ζωγραφισμένων χαρακτήρων σε τρισδιάστατο πεδίο δράσης, εξαιρετικής αισθητικής είναι και το art direction του τίτλου. Τα τεχνικά θέματα του τίτλου περιορίζονται κυρίως στις φτωχές επιλογές στα μενού (για παράδειγμα δεν υπάρχει δυνατότητα remapping των εντολών) και στο ότι δεν αναγνωρίζονται κάποια χειριστήρια, ακόμα κι αν χρησιμοποιούν DInput/XInput API. Το παιχνίδι βέβαια παίζεται άνετα με mouse και keyboard. Η κίνηση γίνεται με τα WASD ή το αριστερό πλήκτρο του mouse, και θα πρότεινα να θέσετε το δεξί πλήκτρο για επίθεση (μία από τις λίγες επιλογές του παιχνιδιού), γιατί αν αφήσετε τις default ρυθμίσεις, θα αντιμετωπίσετε εκνευριστικές καταστάσεις όπου κατά λάθος κινηθήκατε ή κάνατε κλικ σε κάποιο point of interest αντί να επιτεθείτε και το αντίστροφο. Τέλος, πιστεύω θα βοηθούσε πολύ τη μάχη, το κλείδωμα του στόχου που χτυπάμε ή έστω ένας καλύτερος, πιο ευδιάκριτος κέρσορας από αυτό των Windows (!) ώστε να μη χάνουμε τον προσανατολισμό μας όταν γίνεται χαμός από εχθρούς.

Στην περίπτωση του Smoke and Sacrifice θα έλεγα πως ισχύει το “ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός”. Σίγουρα μπορεί να γίνει διασκεδαστικό και εθιστικό κατά τις πρώτες ώρες ενασχόλησης, αλλά η αίσθηση που μου άφησε είναι ότι οι πραγματικές μοναδικές στιγμές ήταν λιγοστές. Είτε αυτές αφορούσαν σε κάποιο έξυπνο quest, σε κάποιο μοναδικό εχθρό (π.χ μετά την 5η φορά που σκοτώνεις ένα τεράστιο ακανθόχοιρο, ή ένα raptor, παύει να εντυπωσιάζει) ή ακόμα και στην τοπογραφία του κόσμου του και την εξερεύνηση, με την απουσία εσωτερικών περιοχών-dungeons να τονίζουν την επιπεδότητα του και να ενισχύουν την αίσθηση πως από κάποιο σημείο και μετά έχουμε δει σχεδόν τα πάντα από μηχανισμούς και είμαστε υποψιασμένοι για το τι θα ακολουθήσει. Από περιεχόμενο δε θα αφήσει κανένα παραπονεμένο, απλά του έλειπαν μερικά μερεμέτια ώστε να είναι πιο ανταγωνιστικό στην κατηγορία του. Ως έχει, σε μια έκπτωση αξίζει να επενδύσετε.

Pros

Cons