EDITORIALSWord of Manos

Εντάξει, τον θάψαμε επιτέλους τον νεκρό;

Είναι η πρώτη φορά που θα αναφερθώ μέσω του παρόντος site στο συγκεκριμένο θέμα και (οριστικά) η τελευταία, μια και θεωρώ ότι είναι πραγματικά αστείο να ασχολούμαστε με ένα ζήτημα, το οποίο είναι τουλάχιστον φαιδρό. Απλά νιώθω ότι κάποια πράγματα θέλω, αλλά και οφείλω, να τα πω. Είναι άλλωστε και το ότι κλείνει σιγά σιγά η χρονιά και θέλει ο καθένας να πει και το συμπέρασμά του (όπου συμπέρασμα = το μακρύ και το κοντό του…)

Δεν υπάρχει άλλο είδος παιχνιδιών που να το πεθάνανε τόσες και τόσες φορές, αλλά και να του αρνήθηκαν στη συνέχεια την ανάσταση, ακόμη κι όταν όλες οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα. Φυσικά και αναφέρομαι στα adventure games, ένα είδος που κανείς δε μας έχει εξηγήσει για ποιο λόγο έχει δεχθεί τέτοιο πόλεμο τα τελευταία χρόνια. Ναι, κάποτε πέρασε μία μεγάλη κρίση, για διαφόρους λόγους που είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλους μας και ναι, είχε εισέλθει σε μία πολύ ζόρικη περίοδο. Δε τα αρνείται κανείς αυτά. Από τότε όμως όχι μόνο έχει συνέλθει και επανέλθει στο προσκήνιο, αλλά ζει και βασιλεύει, ακόμη κι αν κάποιοι έχουν αποκτήσει επιλεκτική τύφλωση και κάνουν ότι δε το βλέπουν. Ξέρετε φαντάζομαι σε ποιους αναφέρομαι. Σε κάποιες βραβεύσεις και ετήσια φεστιβάλ, στις κατηγορίες των οποίων δεν υφίσταται πουθενά εκείνη των adventure games. Των adventures όμως και μόνο, κι όχι των action adventures, casual advetures, RPG adventures, football sim adventures ή “βάλε-τη-δική-σου-κατηγορία” adventures.

Να το προχωρήσω λίγο και να το πάω και παρακάτω; Πόσα παιχνίδια του είδους είδαμε μέσα στο 2012; Με μία πολύ πρόχειρη λίστα, θα αναφέρω τους εξής τίτλους: Hector Episodes 2-3, Jurassic Park (ο Θεός να το κάνει, αλλά υπάρχει λόγος που το συμπεριλαμβάνω), The Dream Machine, Dead Mountaineer’s Hotel, A Stroke of Fate: Operation Valkyrie, Metal dead, John Yesterday, Captain Morgane and the Golden Turtle, The Walking Dead (να ο λόγος) , What Makes You Tick: A Stitch in Time, The Journey down Episode 1, Miskatonic Episode 1, Shadows on the Vatican Episode 1, Resonance, Hoodwink Episode 1, Anna, The Dark Eye: Chains of Satinav, 1953-KGB Unleashed, Deponia, Oz Orwell and the Crawling Chaos, J.U.L.I.A, Doc Apocalypse, Secret files 3, The Testament of Sherlock Holmes, Harvey’s New Eyes, Chaos on Deponia, Cognition Episode 1, Lucius, Primordia, ενώ έχουν ήδη κυκλοφορήσει και τα Book of Unwriiten Tales-The Critter Chronicles, Haunted, The Lost Chronicles of Zerzura (δε συμπεριλαμβάνω τα Memento Mori Enhanced και A New Beginning Final Cut, μια και είναι re-releases). Είμαι βέβαιος μάλιστα ότι κάποια άλλα μου έχουν διαφύγει και η παραπάνω λίστα δεν είναι 100% πλήρης (τα λαγωνικά μπορούν, μέσω των comments, να με συμπληρώσουν).

Πιθανόν τώρα να σκεφτεί κάποιος από εσάς «ναι, αλλά ορισμένα είναι σε μορφή επεισοδίων, κάποια άλλα προϋπήρχαν στη Γερμανική έκδοση και απλά προέκυψε φέτος η αγγλική, ενώ αναφέρεις και μερικές μικρές παραγωγές». Δεκτά όλα αυτά, αλλά θα απαντήσω κι εγώ ότι και οι μικρές παραγωγές δε παύουν να είναι εμπορικά παιχνίδια, ενώ τα episodic games έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας (μη ξεχνάμε άλλωστε ποιο ψηφίστηκε και GOTY, αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε παρακάτω, για άλλους λόγους). Όσο για εκείνα που απέκτησαν μετάφραση από την Γερμανική γλώσσα την τρέχουσα χρονιά, μήπως κι αυτό σημαίνει κάτι άραγε; Όπως και να έχει πάντως, η λίστα δεν είναι απλά μεγάλη, είναι τεράστια και δε νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι αρκετοί εκ των παραπάνω τίτλων ήταν κορυφαίας ποιότητας.

MI picΑν και το έχω λατρέψει, πολύ φοβάμαι ότι το φάντασμά του έχει κάνει κακό σε πολλά άλλα αξιόλογα παιχνίδια

Ας δούμε όμως και –μερικά από- τα παιχνίδια του “ταλαίπωρου” αυτού είδους που αναμένουμε εντός του 2013: 1954-Alcatraz, A Rabbit’s Apprentice, Cognition Episode 2-The Wise Monkey (λογικά θα έχουμε κι άλλα επεισόδια εντός του 2013), Moebius, The Journey Down Episode 2, Broken Sword 5, The Serpent’s Curse, Project Fedora, Shadows on the Vatican Episode 2, Cradle, Asylum, The Raven, Jack Keane 2, The Mystery of the Wicked Village, The Last Crown: Haunting of Hallowed Isle, Memento Mori 2, Beneath a Steel Sky 2, Quest For Infamy, Murder in Tehran’s Alleys 1933, Goodbye Deponia και βέβαια το περιβόητο adventure της Double Fine Productions. Πολλά sequels και kickstarter χρηματοδοτούμενα παιχνίδια, ε; Σύμφωνοι, αλλά δε νομίζω ότι σημαίνει κάτι αυτό. Άλλωστε την τρέλα του kickstarter την ξεκίνησαν οι κύριοι Schafer και Gilbert. Χώρια που και αυτή η λίστα δεν περιλαμβάνει αρκετούς ακόμη τίτλους που, εκτός απροόπτου, θα δούμε εντός του ερχόμενου έτους (π.χ. Day One, της Pendulo Studios).

Πού θέλω να καταλήξω λοιπόν; Όταν ένα είδος γνωρίζει τέτοια άνθηση, έχει τόσες πολλές κυκλοφορίες (γιατί αν πάμε και πιο πίσω, στα έτη 2009-2010-2011, πάλι ήταν περισσότερες από αρκετές), με ουκ ολίγες εξ’ αυτών να διαθέτουν καθολικά αναγνωρισμένη ποιότητα, πώς λέμε ότι το συγκεκριμένο είδος έχει περιέλθει σε παρακμή, δε γνωρίζει τις δόξες του παρελθόντος, αργοπεθαίνει ή κι εγώ δε ξέρω τι άλλο; Η απάντηση, κατά τη δική μου γνώμη, είναι απλή και διπλή. Αφ’ ενός, όπως ανέφερα παραπάνω, τα adventure games είναι σαν να μην υπάρχουν στο χάρτη. Εδώ στα VGA Awards κέρδισε τον τίτλο του GOTY το The Walking Dead, προερχόμενο από την κατηγορία…”Best adapted game”, όπου αντιπάλους είχε τα Epic Mickey 2, Lego Batman 2 και Transformers!!! Καλά, αυτά τα παιχνίδια ΔΕΝ έχουν κατηγορία όπου ανήκουν; Όχι, εγώ δε θα πω –με αφορμή τη βράβευσή του- ότι το The Walking Dead είναι adventure. Το είχα πει άλλωστε πριν πάρει τον τίτλο, ότι μπορεί να μην είναι αυτό που αποκαλούμε “παραδοσιακό, καθαρόαιμο, adventure game”, αλλά, πώς να το κάνουμε, στη συγκεκριμένη κατηγορία εντάσσεται. Δεν είναι δα και ντροπή λοιπόν να αναφερθεί ότι κέρδισε τον GOTY τίτλο ένα παιχνίδι προερχόμενο από το συγκεκριμένο genre! Τι, κάνει “τζιιιζ” και δεν το ήξερα; Αφ’ ετέρου –και για να επανέλθω στους φταίχτες- την άλλη μισή ευθύνη την έχουμε εμείς οι ίδιοι οι παίκτες. Γιατί αν εξακολουθούμε, εν έτει 2012, να λιβανίζουμε κάθε τρεις και λίγο, και κατά συνεχή και κουραστική εξακολούθηση, τίτλους 15ετίας ή 20ετίας, λέγοντας «τίποτα δεν είναι σαν κι εκείνους, κανένα παιχνίδι δε ξεπερνά τα τότε αριστουργήματα», ε, συγνώμη ρε παιδιά, αλλά καλύτερα να μας έχουν οι υπόλοιποι gamers στο περιθώριο, για να μη βγαίνουν και πολύ παραέξω οι αρλούμπες μας. Είναι άλλο να θυμάσαι και να τιμάς κάποια εξαιρετικά παιχνίδια του παρελθόντος, κι άλλο να μένεις αρτηριοσκληρωτικά προσκολλημένος σε εκείνα. Έχει τεράστια διαφορά…

BouT picΑν είχε κυκλοφορήσει προ 15ετίας, κι εγώ δε ξέρω τι θα λέγαμε περί αυτού…

Το δικό μου συμπέρασμα, το οποίο πιστεύω και ελπίζω να ασπάζεστε και πολλοί από εσάς που διαβάζετε το παρόν κείμενο, είναι ότι τα adventure games είναι εδώ, έχουν επανέλθει για τα καλά στο προσκήνιο του PC gaming, άσχετα αν επισκιάζονται από τα fps, MMOs, RPGs και τις διάφορες άλλες κατηγορίες. Η ουσία –και η μόνη αλήθεια τελικά- είναι ότι και καλά πουλάνε και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες διανομής παιχνιδιών μπήκανε και συνεχώς προκύπτουν νέοι τίτλοι, είτε από παλιές καραβάνες του χώρου, είτε από νέους και φιλόδοξους δημιουργούς. Αν είναι έτσι οι νεκροί και οι πεθαμένοι, αν σημειώνουν τέτοια άνθηση και δραστηριότητα, πώς και γιατί να φοβάσαι μετά τον θάνατο;      

σ.σ.: Φυσικά και ΔΕΝ είναι τυχαία η φιγούρα του Manny Calavera ως header του παρόντος άρθρου…

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

18 Comments

  1. Aκόμα και παλιότερα που είχαν αραιώσει, θεωρούσα λίγο κουραστικό να ακούω συνέχεια ότι το genre πεθαίνει. Μια χαρά δείγματα είχε και τότε, το ότι δεν έγινε σούπα σαν τα πιο δημοφιλή είδη, κάποιοι το έβλεπαν ως κακό. Πλέον φαίνεται να προχωράνε με τα χίλια και πάλι, πολλά και ποιοτικά adventures, δεν νομίζω να έχει κάποιος φαν του είδους παράπονο.

  2. Τα μεγάλα gaming ΜΜΕ κατά τη γνώμη μου επιμένουν να αγνοούν τα adventures για διάφορους λόγους.
    α) Είναι είδος που ανθεί στα PC/Mac ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των retail πωλήσεων γίνεται στις κονσόλες.
    β) Ακόμα και στα PC που το digital download ανθεί, η δημογραφία λέει ότι οι περισσότεροι παίζουν ΜΜΟ. Φυσικά και τα adventures έχουν το κοινό τους αλλά το γεγονός ότι άλλοι τίτλοι είναι πιο εμπορικοί μας οδηγεί στο επόμενο σημείο…
    γ)…που λέει ότι οι μεγάλες εταιρείες του χώρου ,παντοδύναμες σε marketing και ΜΜΕ πρακτικά δεν ασχολούνται με τα adventures.Blizzard,Activision,EA,SquareEnix,Ubisoft κλπ έχουν την επιρροή στα μέσα και ο κατάλογός τους δεν δείχνει σγάπη για τα adventures…
    δ)…όση δείχουν οι Γερμανοί. Πολλά εκατομμύρια ο γερμανόφωνος κόσμος αλλά δεν συγκρίνεται σε μέγεθος ,σημασία και ακτινοβολία τους βορειαμερικάνους και τους Ιάπωνες.

    Τα adventures σφύζουν από υγεία οπότε το σημαντικό,το να υπάρχουν δηλαδή παιχνίδια να παίζει ο κόσμος είναι εξασφαλισμένο. Άσε τα βραβεία να κουρεύονται.

  3. Μπράβο Μάνο,

    Για μία ακόμη φορά το άρθρο σου είναι καταπληκτικό. Και καλά που βάζεις τα πράγματα στην θέση τους. Εμένα προσωπικά ότι και να λένε για τα adventure παιγνίδια είτε έρχονται πρώτα ή τελευταία για εμένα θα είναι πάντα πρώτα στην καρδιά μου. Με αυτά άρχιζα να παίζω και να βυθίζομαι σε κόσμους εκπληκτικούς και με αυτά θα τελειώσω;)

  4. ποτε δε θεωρησα οτι το ειδος ειναι νεκρο η αργοπεθαινει η ψοφαει. ειμαι στη μειοψηφια που δεν την χαλανε καθολου τα myst clones, αρα σε καθε εποχη εβρισκα ενα η και περισσοτερα καλα adventures να παιξω.
    θα επεκτεινω λιγο το συλλογισμο του κουιβάμα και θα πω οτι τα adv. δεν ευνοουν τα πρηόρντερς, ουτε τα dlc, ουτε βγαινουν σε 15 διαφορετικες εκδοσεις ξερω γω την day one, οπως το ασασινς κρηντ 3 που γελαγε ο κοσμος. αρα δεν εχουν περιθωριο για χρηματικο αρμεγμα του κοινου τους εκ μερους των μεγαλων εταιρειων.
    επισης, κι ας ακουστει ελιτίστικο η ρατσιστικο, το κυριο χαρακτηριστικο τους ειναι οτι δεν χρειαζονται γρηγορα ρεφλεξ η δαχτυλα χταποδιου η το τελευταιο direct x, αλλά μονο iq, ηρεμια και ανεση χρονου. αρα πως ν ανθισουν στην αμερικη και την γιαπωνία?
    το 2013 προβλεπεται λαμπρο, οχι απλα ενδιαφερον. μονο τo broken sword και το fedora να βαλεις, αντε και το moebius λογω προτερου βιου, με φτανει. ποσο μαλλον που ερχονται και τοσα αλλα μαζι.
    σε καποια γωνια της αθηνας (ελπιζω), ο αντβεντσουρινακης χαιδευει ικανοποιημενος τη γενειάδα του.

  5. θεωρώ οτι τα advetures ανήκουν σε μια ειδική πλέον ομάδα gamer,παραδοσιακοί,λογικά με υψηλό iq και εκλεκτούς.
    Το ρέυμα της σημερινής εποχής των games όμως δεν τα αφήνουν να εξαπλώθουν όπως έκαναν παλιότερα στην χρυσή εποχής τους.
    Άντε να πείσεις ένα παιδί που ξεκινά το άθλημα να ασχολήθεί με αυτά όταν οι φίλοι οτυ παίζουν τα γνωστά άλλα games.
    Ανεκάθεν τα advetures ήθελαν χρόνο καθαρό μυαλό για να τα νιώσεις και να τα τερματίσεις.
    Προσωπικά εδώ και 1/2 μήνα με εχεί πιάσει μια νοσταλγία και αποτοξίνωση ταυτόχρονα,και έχω ξεκινησεί το Loom,ένα παιχνδίδι που με σημάδεψε στην παιδική μου ηλίκία.
    Φανταστείτε το Loom direct x 3d κτλ.
    Ακομά και τώρα παίζεται άνετα δίπλα στο τζάκι με την εκπληκτική μουσική του και το απίστευτο αγνό εκείνο αγόρι.
    Δάκρυσα τότε στα 13 δακρύζω και τώρα στα 36.

  6. Μάνο συμφωνώ με τα χίλια και με σένα και με τα παιδιά από πάνω. Πιστεύω είναι η καλύτερη εποχή για να είναι κανείς αντβεντσουράς και αν συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς σε αυτή την ποιότητα, ίσως ξεπεραστεί και η “χρυσή” εποχή των Mid-90’s.

  7. Φίλτατε Μάνε, μαζί σου! 100% συμφωνώ. Στην άποψη, σε αυτά που εννοείς, σε αυτά τα κατηγορώ που σωστά αποδίδεις. Δεν παρακολουθώ την Adventure σκηνή, είμαι πιο πολύ RPG, αλλά τα adventure είναι για μένα μια κατηγορία που είναι βαθιά στην καρδιά μου και ας μην έχω παίξει πολλά. Πάντα τα γούσταρα !!
    Νομίζω ότι τα adventure είναι σαν μια ανεξάρτητη φάση από τα games. Δλδ στέκονται μόνα τους. Μόνα τους την “περνάνε” δύσκολα, μόνα τους “επιβιώνουν” και μόνα τους αναγεννιούνται. Και το καλό είναι ότι εν έτη 2012, οι indie κατασκευαστές βοηθάνε πολύ την adventure σκηνή προσφέροντας αριστουργήματα και συνεχίζουν !!!

    Πιστεύω ότι τα adventure μπαίνουν στο περιθώριο γιατί απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό. Δε νομίζω δλδ ο casual games να πιάσει ποτέ adventure. Υπάρχουν τόσα FPS, RPG και RTS εκεί έξω που δύσκολα ο άλλος φτάνει στα adventure. Σε αυτό ΔΕΝ βοηθάει και η διαφήμιση που πέφτει για όλα τα άλλα genre με την τραμπάλα να μην ισορροπεί ποτέ και τα adventure να είναι πάντα στον αέρα.

    Μια ερώτηση μόνο, αν θες το συζητάς. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτός ο “πόλεμος”, αν τον πούμε έτσι, προς τα adventure που έφτασαν να τα ονομάσουν και ”Best adapted game” προκειμένου να μη μολύνουν το στόμα τους αποκαλώντας τα με το όνομά τους;

  8. Πέστα ρε Μάνο!! 🙂

    Και με τα υπόλοιπα παιδιά συμφωνώ. Θέλω να θίξω όμως και κάτι άλλο.
    Αν εξαιρέσουμε τους φανατικά κολλημένους, οι περισσότεροι που αναπολούν τις “χρυσές” εποχές δεν είναι φανατικοί του είδους. Έπαιξαν κάποια adventures τότε που ήταν στα πάνω τους (ή στη μόδα αν θέλετε) τους άρεσαν, κράτησαν τις αναμνήσεις και παρασυρόμενοι από τον εν γένει κλίμα που καλλιεργήθηκε αλλά και τα λάθη των adventure εταιριών άκουγαν adventure και το έριχναν στο πυρ το εξώτερο πριν καν το δουν.
    Για να μην παρεξηγηθώ, δεν τους κατηγορώ καλά έκαναν. Όταν όμως ο άλλος σου πιπιλά πέθανε και πέθανε…. το πιστεύει ο άλλος.
    Μην ξεχνάμε βέβαια και την μεγάλη κάμψη το 2002-2008…

  9. Εδώ ρε συ Μάνο, βλέπεις σε άλλα sites (κυρίως εγχώρια αλλά και ξένα), χρήστες (μειοψηφία συνήθως που κάνει σαματά) να “κλαψουρίζουν” και να βγάζουν μεγαλειώδη διαγγέλματα για το πόσο νεκρό είναι το είδος και το πόσο ωραία ήταν τότε στα ’90s. Αμφιβάλλω δε, αν αυτοί έχουν παίξει έστω 10 από τους τίτλους που κυκλοφόρησαν την τελευταία 5ετία. Ας μείνουν στην κοσμάρα τους και ας σκούξουν δυνατότερα.
    Η care police ίσως νοιαστεί..

  10. Η “Best adapted” κατηγορία υπήρχε και άλλες χρονιές -μάλιστα πέρσι περιελάμβανε το “Back to the future”-, οπότε δεν έγινε για να μην αναφέρονται τα adventures. Η εθελοτυφλία από μέρους των διοργανωτών όμως και η πλήρης απουσία της μεγάλης αυτής κατηγορίας παιχνιδιών πλήττει ανεπανόρθωτα το κύρος της διοργάνωσης.

    Σε κάθε περίπτωση, δε μπορείς να έχεις κατηγορίες που συνολικά περιλαμβάνουν 7-8 τίτλους όλη τη χρονιά και να κλείνεις τα μάτια εκεί που υφίστανται 25. Οι λόγοι που γίνεται αυτό, αναφέρθηκαν παραπάνω από τα παιδιά. Τα adventure games δεν είναι της μόδας, δεν είναι multi-platform, δεν είναι της εύκολης και της γρήγορης κατανάλωσης. Τώρα αν αυτό τα καθιστά ακατάλληλα προς βράβευση, μάλλον και πάλι -τουλάχιστον για μένα- δείχνει κάτι για τη νοοτροπία, αλλά και για τη σημασία, βράβευσης των υπολοίπων παιχνιδιών…

  11. Φυσικά και υπήρχε μεγάλη κάμψη, είπαμε, αυτό δε το αρνούμαστε.
    Επίσης συμφωνώ και στα υπόλοιπα που λες, καθώς όποιος παίζει adventure games και σήμερα, δε μπορεί να μην έχει αναγνωρίσει την ποιότητα αυτών των παιχνιδιών στις μέρες μας.
    Για να μη πω για τη λατρεία κάποιων τίτλων, περασμένων ποχών, που ο κακός σχεδιασμός τους -και η ύπαρξη dead ends- δείχνει να έχει ξεχαστεί εντελώς από τους αθεράπευτους εραστές περασμένων εποχών…

  12. Η αλήθεια είναι ότι πρώτα απαντάω και μετά βλέπω τα σχόλια των υπολοίπων, για να είναι πιο προσωπική η απάντηση, γιατί επηρεάζομαι εύκολα 🙂

    Προφανώς δλδ πάλι το μάρκετινγκ είναι ο ιός που γίνεται αιτία για όλο αυτό. Οι εταιρίες και οι κολλημένοι με τις παλιές εποχές. Ο συνδιασμός είναι θανατηφόρος για το genre…

  13. Εμένα ρε Άλκη με ενοχλεί κιόλας ότι πολλοί από τους νεκροθάφτες του είδους, δε βγήκαν ποτέ μετά να πουν ότι “τα adventure games είναι και πάλι εδώ, ξεπέρασαν την κακή εποχή τους”.
    Αντιθέτως, για κάθε νέο τίτλο της κατηγορίας βλέπουμε και κάποιες χτυπητά κακές κριτικές, σε βαθμό που σε κάνουν να απορείς για τα αν α) αυτός που έγραψε την κριτική πραγματικά έπαιξε το παιχνίδι και β) αν όντως το έπαιξε, τι σχέση έχει με την εν λόγω κατηγορία παιχνιδιών.
    Γιατί όταν βλέπω τίτλους σαν τα Resonance, Deponia, Chains of Satinav, Cognition, Testament of Sherlock Holmes, The Journey Down κτλ, να παίρνουν 50άρια και 60άρια ως βαθμολογίες, ε, κάτι δε μου πάει καλά…

  14. Οι ίδιοι άνθρωποι που γκρινιάζουν για την έλλειψη φρέσκων ιδεώ, καταδικάζουν αντβεντσουρικά διαμάντια στην αφάνεια. Το μόνο που θέλει μεγάλο μέρος του Ειδικού Τύπου και των εταιρειών ανάπτυξης, είναι στην παιγνιδοσκηνή να κυριαρχεί μόνο η γνωστή, ανεγκέφαλη μετριότητα. Εύκολο χρήμα βλέπετε. Το καλό με τα αντβέντσουρ, είναι το γεγονός ότι αποτελούν το μόνο είδους που στηρίζεται στο σενάριο, στο μεράκι, στο πνεύμα. Και αυτό, ενοχλει! Εξαιρετικό άρθρο!

  15. Πραγματικά, αυτά τα reviews γράφονται από ανθρώπους που είτε είναι βαθιά προκατειλημμένοι ενάντια στα adventures, είτε δεν έχουν ιδέα για το τι είναι. Συνήθως και τα δύο. Με μια μικρή ένσταση για το Testament of Sherlock Holmes που ούτε εμένα μου άρεσε καθόλου! (puzzle-wise) 😮

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL