LUNA: The Shadow Dust

Η παρουσίαση ενός παιχνιδιού σαν το LUNA: The Shadow Dust είναι μια δύσκολη υπόθεση. Ο λόγος είναι ότι πρόκειται εμφανώς για ένα παιχνίδι που έχει χτιστεί μέσα από το μεράκι και την αμέριστη αγάπη των δημιουργών του, από την άλλη το τελικό προϊόν αποτελεί μια σύντομη μεν, συναισθηματικά φορτισμένη δε εμπειρία. Και όταν στην εξίσωση εισάγεται ο άχαρος ρόλος του χρήματος, τα πράγματα δυστυχώς περιπλέκονται.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το LUNA είναι ένα παιχνίδι που πρωτίστως θέλει να πει μια ιστορία. Μία ιστορία που δεν περιέχει ίχνος κειμένου (ούτε καν τα menus δεν έχουν λέξεις), παρά μόνο με οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα, τα οποία υφίστανται σε έντονο βαθμό. Μέσω αυτών των ερεθισμάτων, όπως τοιχογραφίες, αρχιτεκτονικές διακοσμήσεις, εικονογραφημένα βιβλία, ακόμα και μουσικές μελωδίες, ο παίκτης καλείται να αποκρυπτογραφήσει την πλοκή της υπόθεσης, ενώ οφείλει να χρησιμοποιήσει εξίσου τη φαντασία του, η οποία καλείται να ξεμυτίσει από όποιο ανήλιαγο σπήλαιο βρίσκεται μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ομολογουμένως, η υπόθεση είναι λίγο δυσνόητη ή προτιμότερα όχι τόσο ξεκάθαρη όσο θα περίμενε κανείς, αν και είναι σαφές ότι διηγείται μια ιστορία της αέναης σύγκρουσης του Φωτός και του Σκοταδιού και το πόσο αλληλένδετα είναι αυτά μεταξύ τους. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του παιχνιδιού, το LUNA διαθέτει επιρροές από την τετραλογία βιβλίων «The Earthsea Quartet» της Ursula K. Le Guin, αν και προσωπικά θα προσέθετα ότι υπάρχει μια μικρή εσάνς και από τον αριστουργηματικό «Μικρό Πρίγκιπα».

Πιθανότατα ο εν λόγω συνειρμός να προέρχεται από το γεγονός ότι πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι ένα μικρό αγόρι. Ένα αγόρι που παρακολουθούμε να πέφτει στο κενό και να καταλήγει σε έναν άγονο πλανήτη, όπου εκεί στέκεται μόνο ένας πολύ ψηλός πύργος. Σε κάθε όροφο του πύργου, η πόρτα που δίνει πρόσβαση στον επόμενο μέχρι την κορυφή είναι κλειδωμένη. Προκειμένου λοιπόν να ανοίξει, θα πρέπει να λυθεί ένας γρίφος. Η επίλυση του εκάστοτε γρίφου εξαρτάται καθαρά από την αναλυτική σκέψη του παίκτη, παρατηρώντας το περιβάλλον και τις συνέπειες που έχει η αλληλεπίδραση του αγοριού με αυτό.

Αρχικά, οι γρίφοι του δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολοι και αρκεί μια ορθολογική εξέταση των αντικειμένων της οθόνης και στοιχειώδης χρήση των hotspots για να προχωρήσουμε στον επόμενο όροφο. Πολύ σύντομα όμως, ένα απροσδιόριστο μικρό ζωάκι θα μπει στη ζωή του αγοριού, το οποίο εκτός από το να του κάνει παρέα σε αυτή την ερημιά, διαθέτει ορισμένες μοναδικές δυνατότητες. Η μία είναι προφανής, δηλαδή το μικρό μέγεθός του, το οποίο του επιτρέπει να εισχωρεί σε μέρη που το αγόρι δε μπορεί. Η δεύτερη είναι η δυνατότητα να αναμειγνύεται με τις σκιές. Συνεπώς, η συνύπαρξη δύο διαφορετικών χαρακτήρων με τις ανάλογες ικανότητες (για παράδειγμα, το αγόρι μπορεί να χειριστεί τους διακόπτες των διαφόρων μηχανημάτων, το πλάσμα όχι) ανοίγει ορίζοντες για τη σύνθεση πολλών ευρηματικών puzzles και αυτό ακριβώς πράττει το LUNA.

Κατά κύριο λόγο λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα adventure/puzzle στα πρότυπα του Machinarium και των Samorost. Προφανώς inventory δεν υπάρχει, διάλογοι ούτε για δείγμα και το μόνο «όπλο» που διαθέτουμε είναι ο κέρσορας του ποντικιού, με τον οποίο θα εντοπίσουμε μόνοι μας τα κατάλληλα hotspots (εννοείται ότι δεν υπάρχει indicator) για την επίλυση των εκάστοτε γρίφων. Αναμφισβήτητα, οι δημιουργοί του παιχνιδιού είναι εξαιρετικά ικανοί… «γριφοπλάστες», καθώς όλα τα puzzles του παιχνιδιού βρίσκονται στις σωστές δόσεις: αυξανόμενης δυσκολίας και πολυπλοκότητας, ποτέ τόσο ακαταλαβίστικα για να αναγκαστεί κανείς να χρησιμοποιήσει λυσάρι αλλά ούτε και τόσο εύκολα ώστε να επιλύονται με την πρώτη προσπάθεια.

Ομολογουμένως, απόλαυσα την πλειοψηφία των γρίφων, ιδιαίτερα μερικοί προς το τέλος του παιχνιδιού θα τους χαρακτήριζα, εκτός από πανέμορφους, απόρροια της πανδαισίας χρωμάτων και κίνησης που τους διακατέχει, ως και ιδιοφυείς. Το μεγαλύτερο ελάττωμά του, το οποίο πιθανότατα να έχετε ήδη υποθέσει, είναι η πολύ μικρή διάρκεια του. Μετά βίας, χρειάστηκαν τρεις ώρες μέχρι το θεαματικό φινάλε, το οποίο αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και δημιουργεί πληθώρα σκέψεων, ακόμα και για αρκετή ώρα μετά τα credits.

Και επανερχόμαστε λοιπόν στον δεύτερο παράγοντα της εξίσωσης που αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Δηλαδή, το κόστος ενός παιχνιδιού που είναι εφικτό να το τελειώσει κανείς σε ένα απόγευμα. Για κάποιον που λαμβάνει σοβαρά υπόψη του την αναλογία κόστους/χρονικής διάρκειας και φυσικά του αρέσουν τα παιχνίδια του είδους, το LUNA καλό είναι να το τσεκάρει μόνο σε κάποιο πολύ σοβαρό discount ή αφού αναπόφευκτα αποτελέσει μέρος κάποιου bundle.

Από την άλλη, αν κάποιος προτιμά να στηρίξει ένα μοναδικό από κάθε άποψη παιχνίδι, δε θα τον απασχολήσει καθόλου το ποσό που ζητά, που αντιστοιχεί σε ένα σύγχρονο indie παιχνίδι (γύρω στα 20€). Και πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το LUNA πετυχαίνει το πολύ δύσκολο έργο του να ψυχαγωγήσει ουσιαστικά τον παίκτη με βομβαρδισμό συναισθημάτων από δεκάδες συνδυασμούς χρωμάτων, εντυπωσιακές εικόνες, cutscenes και ένα μαγευτικό soundtrack.

Ανάλογα λοιπόν σε ποια κατηγορία ανήκετε, επιλέγετε και αν θα ασπαστείτε την παρακάτω βαθμολογία.