REVIEWS

D4: DARK DREAMS DON’T DIE

Καιρό είχα να πάθω τέτοιο ρουαγιάλ χουνέρι, Τακτικέ Αναγνώστη.

Μια γρήγορη ματιά στις εικόνες που συνοδεύουν την παρουσίαση, δίνει ενδεχομένως την εντύπωση ενός άψογα στιλιζαρισμένου interactive movie, με ενδιαφέροντες και τρελούτσικους χαρακτήρες, κάποια σαγηνευτική αστυνομική/μεταφυσική πλοκή και μια γερή δόση γκάου-μπίου Λυντσικής ψυχασθένειας ώστε να δέσει το κοκτέηλ. Το δε όνομα του ιδιοσυγκρασιακού SWERY (ο άνθρωπος που μας έδωσε το εκπληκτικό cult διαμάντι, Deadly Premonition) στον σχεδιασμό του παιχνιδιού, σχεδόν εγγυάτο από μόνο του όλα τα παραπάνω.

D41Δείχνει cool, σκοτεινό, μερακλίδικο; ΜΠΟΥ-ΓΙΑ Τακτικέ Αναγνώστη, μόλις την πάτησες και ‘συ.

Σημάδια πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην όλη υπόθεση υπήρχαν φυσικά, από την αρχή. Ο τίτλος κυκλοφόρησε ως αποκλειστικότητα του Xbox One, με πλήρη ενσωμάτωση Kinect controls, τα οποία ο παίκτης χρησιμοποιούσε προκειμένου να εκτελεί σπουδαίες δράσεις,όπως κατάποση θανατερών σφηνακίων τεκίλας, άνοιγμα τυχερών μπισκότων και μονομαχίες μέχρι θανάτου με την ανθρωπόμορφη ξανθιά κουκλάρα/γάτα, η οποία ζει για μυστηριώδεις λόγους με τον εντελώς γιούχου αιώνιο μετα-έφηβο πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, Ντετέκτιβ (ο Θεός να τον κάνει) David Young. Έτριβα τα Μπορατσόχερά μου από ευχαρίστηση μόλις η Access Games, δημιουργός εταιρεία του παιχνιδιού, ανακοίνωσε την κυκλοφορία του για PC, μετά την όχι-και-τόσο-λαμπρή εμπορική πορεία του στο Xbox.

“Άλλος ένας αξιόλογος τίτλος έρχεται επιτέλους στο κοινό που του αξίζει” σκεφτόμουν όταν καπάρωνα αφελέστατα (και σαφώς μη δημοκρατικά) τον τίτλο για παρουσίαση. Και παρά το γεγονός ότι η πρώτη γεύση που αφήνει το παιχνίδι (ειδικά αν είσαι θετικά διακείμενος προς όλη την “περιεργάδα” που βγάζει) είναι ευχάριστη, γρήγορα τα πάντα καταρρέουν με τον χειρότερο τρόπο.

D42Όποιος αγαπάει, πονάει.

Υποδυόμαστε τον David Young, έναν πρώην αστυνομικό και νυν ντετέκτιβ, ο οποίος μέσα σε μια τραγική νύχτα, έχασε όχι μόνο την γυναίκα, αλλά και τη μνήμη του. Καθώς η Λατρεμένη του Πριγκήπισσα (δεν είναι φοβερό που στο 99% των video-games όλες οι σχέσεις είναι ευτυχισμένες, καταπληκτικές και μες το όνειρο;) ξεψυχούσε στην αγκαλιά του, άφησε τον εξής κρυπτικό χρησμό : “Look for D”.

Έκτοτε, ο David παράτησε τη δουλειά και αφοσιώθηκε στην εξερεύνηση του παρελθόντος, μέσω μιας ιδιαίτερης μεταφυσικής δύναμης που απέκτησε την νύχτα της δολοφονίας. Μπορεί, αγγίζοντας συγκεκριμένα αντικείμενα, να “βουτήξει” στο παρελθόν και να ζήσει πλήρεις αναπαραστάσεις παρελθοντικών γεγονότων, προκειμένου να εξάγει από αυτά συγκεκριμένες αλήθειες. Προσπαθεί απεγνωσμένα εδώ και χρόνια να ανακαλύψει την ταυτότητα του αινιγματικού (ή της αινιγματικής) D, προκειμένου όχι μόνο να ανακτήσει την μνήμη του, αλλά και να σταματήσει να βασανίζεται από οράματα της νεκρής γυναίκας του.

Η σεναριακή ιδέα, αν και χιλιοπαιγμένη σε παραγωγές του χώρου, αποτελεί σίγουρα ένα γερό θεμέλιο προκειμένου να αναπτυχθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία και χτυπα στην καρδιά κάθε αστυνομικού μυστηρίου που σέβεται τον εαυτό του. Και κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα του D4. Ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυστήριο, θα πρέπει να παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον σκηνικό, να εμπλέκει πολυεπίπεδους χαρακτήρες με πολλαπλά κίνητρα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και η δράση του να προχωρά μέσα από σταδιακή ανακάλυψη στοιχείων, τα οποία οδηγούν προς την λύση του μυστηρίου και την κλιμάκωση της δράσης.

D43Καλωσήρθατε στην Ιαπωνική άποψη για το “νορμάλ και υγιές φιλικό τραπέζι”.

Ένα υπερ-επιτυχημένο δείγμα interactive movie αυτού του τύπου, αποτελεί το πανέμορφο The Wolf Among Us της Telltale, την αισθητική του οποίου θυμίζουν σε αρκετά σημεία τα γραφικά του 4D. Οποιαδήποτε ομοιότητα όμως μεταξύ των δυο τίτλων, σταματά εκεί. Το Dark Dreams Don’t Die υποφέρει όχι απλώς από σύγχυση ταυτότητας, αλλά μας έρχεται πασαλειμένο με το φούμο του χειρότερου ίσως γραψίματος που έχουμε δει σε video game τα τελευταία χρόνια.

Πολύ θεωρητικά, ο τίτλος είναι interactive movie, στα πλαίσια των πρόσφατων κυκλοφοριών των Telltale και DONTNOD. Παράλληλα, σε μια κρίση Γιαπωνέζικου ενθουσιασμού, οι σχεδιαστές της Access Games αποφάσισαν να παραχώσουν όσο περισσότερους μηχανισμούς gameplay μπορούσαν στο παιχνίδι, ασχέτως χρηστικότητας ή εντελέχειας αυτών. Έτσι, ενώ έχουμε να κάνουμε με ένα τίτλο όπου απλώς εξερευνούμε κάθε έναν από τους λίγους χώρους που επισκεπτόμαστε μέχρι να βρούμε όλα τα αντικείμενα/στοχεία που χρειαζόμαστε (με λογική η οποία ισορροπεί μεταξύ Hidden Object παιχνιδιού για ηλικίες 5-7 ετών και ληθαργικό interactive movie από το B-reel της Telltale) είμαστε φορτωμένοι με μια μπάρα “Stamina”, η οποία εξαντλείται με κάθε ενέργεια που κάνουμε. Μιλάμε στον πρώην συνεργάτη μας, Forest Keysen (ω ναι, ο SWERY δεν έχει κανένα απολύτως θέμα να “διασκευάζει” τον ιδιαίτερο αυτό χαρακτήρα από το Deadly Premonition); Χάνουμε stamina. Διαβάζουμε ένα αθλητικό περιοδικό; Χάνουμε stamina. Πίνουμε ένα ποτήρι νερό; Άντε, εκεί ξαναγεμίζει λίγο η stamina.

D44Οι σκηνές δράσης είναι τουλάχιστον πλούσιες

Αν και διαρκώς βρίσκουμε αντικείμενα τα οποία αναπληρώνουν τις μπάρες life, stamina και vision (η μπάρα life είναι σχεδόν διακοσμητική, εκτός και αν αποφασίσουμε εσκεμμένα να αποτύχουμε σε όλα τα QTE’s του παιχνιδιού, οπότε και οδηγούμαστε σε game over) η διαδικασία και μόνο επίβλεψής τους, πραγματικά δεν έχει καμία θέση σε ένα παιχνίδι που στηρίζεται εξ’ολοκλήρου σε διαλόγους και -έστω περιορισμένη- εξερεύνηση. Γίνεται δηλαδή μια απόπειρα να ενσωματωθούν αυτά τα κατ’εξοχήν “παιχνιδένια” συστήματα, σε ένα τίτλο που θα έπρεπε να στηρίζεται εξ’ολοκλήρου στο γράψιμο και την ατμόσφαιρά του και όχι στο αγωνιώδες ψάξιμο για την επόμενη σακούλα με πατατάκια, η οποία θα μας δώσει τους είκοσι απαραίτητους πόντους stamina που χρειαζόμαστε, προκειμένου να ερευνήσουμε τα ίχνη αίματος στον τοίχο του μπάνιου.

Με εκείνα και με τ’άλλα, φτάνουμε στο, ας το πούμε…σενάριο του παιχνιδιού. Εδώ πραγματικά έχουμε να κάνουμε με έναν απερίγραπτο αχταρμά, προσβλητικό ως προς την εγγενή οτινανοσύνη του, ο οποίος φροντίζει να εξαφανίσει με συνοπτικές διαδικασίες το οποιοδήποτε ενδιαφέρον μπορεί να δημιουργεί η αρχική παρουσίαση του τίτλου. Ενώ δηλαδή βλέποντας τις εικόνες από το παιχνίδι και διαβάζοντας μια σύντομη περιγραφή κάποιος οδηγείται στο καταφανώς εσφαλμένο συμπέρασμα πως έχει να κάνει με ένα μεταφυσικό θρίλερ μυστηρίου με κάποιες ευπρόσδεκτες “τρελές” πινελιές, παίζοντας D4, θα έχει τις εξής φοβερές αλληλεπιδράσεις :

-Θα συζητήσει για faaaaaaaabulouuuuus μόδα με ένα πρασινομάλλη designer, αφόρητα ερωτευμένο με την πλαστική κούκλα που φέρνει παντού μαζί του και συστήνει ως μούσα του, γιατί γουήρντ φάση, ίντερνετ.

-Θα παίξει άγριο ξύλο με την πανέμορφη ξανθιά/πιθανή ανθρωπομορφική ενσάρκωση της γάτας του σπιτιού, γιατί έτσι.

-Θα παρακολουθήσει το Forest Keysen να τρώει οκτώ hot dog αμάσητα, σε στιγμιότυπο που θα ζήλευε και ο ήρως της νιότης μας, Καπαμαρού Ινγκάνο. Επειδή μαμ-μαμ, αααααα άντονιιιιιι, αλλά ποιός είναι ο Ντι; Δεν κάνω πλάκα. Αυτό είναι το επίπεδο της πλειοψηφίας των διαλόγων του παιχνιδιού.

-Θα μουρμουρίζει ανά πεντάλεπτο “But who is D?” συμπεριφερόμενος ως αυτιστικός 11χρονος προέφηβος και όντας λιγότερο πειστικός από οποιονδήποτε πρωταγωνιστή video-game, έβερ. Η μπόνους τρισάθλια απόπειρα για απόδοση Βοστωνέζικης προφοράς από τον πρωταγωνιστή θεωρείται πταίσμα.

D45Avant gaaaaaaaaaaarde, darling. Aβάαααααααντονιιιιιι, γκάρντ!

Η γενικότερη αθλιότητα του γραψίματος σκοντάφτει και επάνω στην “κληρονομιά” του Kinect. Ενώ ο χειρισμός της περιπέτειας δεν παρουσιάζει προβλήματα με χρήση ποντικιού και πληκτρολογίου, σχεδόν για κάθε ενέργεια που καλούμαστε να εκτελέσουμε, πρέπει να κάνουμε και την αντίστοιχη κίνηση του ποντικιού, εξομοιώνοντας τον χειρισμό στο Kinetic. Μέχρι να ανοίξουμε τα πρώτα τέσσερα ντουλάπια, έχει και ένα άλφα ενδιαφέρον. Όταν όμως για να κάνουμε το παραμικρό πρέπει να κάνουμε “swipe” το ποντίκι πάνω-κάτω-αριστερά-δεξιά, γιατί quick time events, ε όχι, εκεί αγανάκτησα ακόμη και εγώ. Ενώ σε σκηνές δράσης έχει νόημα και συνάδει σκηνοθετικά με τα επί της οθόνης τεκταινόμενα, το να μπαίνει εμβόλιμα κατά την διάρκεια της “ειρηνικής” εξερεύνησης, είναι απλά απαράδεκτο.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η διάρκεια του παιχνιδιού (η πρώτη “σαιζόν” αποτελείται από τον πρόλογο και δυο επεισόδια, τα οποία παρουσιάζονται σαν να πρόκειται για κανονική τηλεοπτική σειρά) μετά βίας αγγίζει τις πέντε ώρες και αυτό μόνο εάν κυνηγήσουμε τον πραγματικά τεράστιο αριθμό collectibles και εναλλακτικών κοστουμιών που βρίσκονται διάσπαρτα στο παιχνίδι καθώς και εάν επιδιώξουμε να ολοκληρώσουμε όσο περισσότερα “side quests” μπορούμε. Τα “side quests” μπαίνουν εντός εισαγωγικών, καθώς συνήθως αποτελούν επιλογές σε διαλόγους με χαρακτήρες, οι οποίες οδηγούν σε φαιδρά minigames του τύπου “Μάζεψε όλα τα τριφύλλια που πέφτουν στην οθόνη. Ποιά τριφύλλια; Αααα…τριφύλλια!” και “Μέτρα όλα τα παράθυρα του αεροπλάνου μέσα σε 20 δευτερόλεπτα”.

Σε ποιό κοινό απευθύνεται εν τέλει το D4; Έχουμε να κάνουμε με ένα ανολοκλήρωτο, ανομοιογενές, όχι-ακριβώς-παιχνίδι, το οποίο προϋποθέτει μεγάλη εξοικείωση με και ανοχή για τις ιδιατερότητες της anime υποκουλτούρας. Αν και έχω εγγενή αλλεργία σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το συγκεκριμένο ιδίωμα , πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχουν απείρως πιο καλογραμμένα, καλοσκηνοθετημένα και συναισθηματικά αιχμηρά anime από τον νερόβραστο εφηβικό αχταρμά που προσφέρει το D4.

Δεν είναι φυσικά τα πάντα μαύρα. Τα γραφικά του τίτλου είναι συμπαθητικά χωρίς να εντυπωσιάζουν, το soundtrack είναι ίσως το δυνατότερο σημείο του, με πληθώρα διαφορετικών και ευχάριστα ταιριαστών μελωδιών και η μηχανική της “παρατήρησης” αντικειμένων, όπου τοποθετώντας τον κέρσορα του ποντικιού επάνω σε ένα “σεσημασμένο” αντικείμενο λαμβάνουμε διαισθητικές πληροφορίες/σκέψεις του πρωταγωνιστή για αυτό, συνδέει απρόσμενα τον παίκτη με ένα περιβάλλον κατά τ’άλλα αδιάφορο. Λειτουργεί πολύ ουσιαστικότερα από μια απλή “Look” ενέργεια και θα ήταν εδιαφέρον να τη δούμε υλοποιημένη σε περισσότερα interactive movies στο μέλλον.

D46Κύριε SWERY, αφήστε το, το αεροπλάνο πέφτει.

Φυσικά, η καρδιά και η ψυχή ενός διαδραστικού φίλμ, είναι το σενάριο και οι χαρακτήρες του, δυο πράγματα που λάμπουν δια της απουσίας τους στο Dark Dreams Don’t Die. Οι πιο περιπετειώδεις ανάμεσά σας, μπορείτε να σκεφτείτε το ενδέχομενο απόκτησης του τίτλου σε κάποια γενναία έκπτωση. Αν έχετε έστω και αμυδρή συμπάθεια ως προς την anime κουλτούρα, προσθέστε δυο-τρεις μονάδες στην τελική βαθμολογία, αλλά ως εκεί. Ειδικά με την ολοκλήρωση της σειράς να φαντάζει ιδιαίτερα αμφίβολη, ο τίτλος συστήνεται μονάχα σε ατρόμητους cult-o-μαχητές και εκεί ακόμη, με ιδιαίτερες επιφυλάξεις. Όλη η “περιεργάδα” του Deadly Premonition, φαντάζει τυπική ως φορολογική δήλωση μπροστά στην ασυναρτησία-προς-χάριν-της-ασυναρτησίας, του Dark Dreams Don’t Die.

Pros

  • Καλοστημένες σεκάνς δράσης, εκρηκτικές και πλουσιότατες, ανώτερες εκείνων που εμφανίζονται στα παιχνίδια της Telltale
  • Άπειρα collectibles, κοστούμια και λοιπά μπλιτζιμπλόγκια για τον ψυχαναγκαστικό μέσα σας
  • Συμπαθητικά “περίεργο” soundtrack 
  • Ενδιαφέρουσα η μηχανική των “exclamation points” κατά τη διάρκεια των cutscenes
  • Εντελώς γκάου μπίου…

Cons

  • …σε βαθμό ασυναρτησίας που πραγματικά ενοχλεί, εκτός και αν έχετε πολύ πολύ εξεζητημένα γούστα
  • Πολύ σύντομη διάρκεια και πλήρες σεναριακό χάος, δίχως κάποια εγγύηση, ολοκλήρωσης, επίλυσης ή κάποιας έστω χαλαρής, αφηγηματικής συνοχής
  • “Γιαπωνέζικες” ασθένειες ως προς τον σχεδιασμό των χαρακτήρων και το -επιεικώς απαράδεκτο- γράψιμο.
  • Κουλά minigames που έρχονται και πάνε στο πουθενά, καταστρέφοντας οποιαδήποτε έννοια ρεαλισμού ή immersion. 
  • Προβληματικός χειρισμός
  • Η εντελώς εμβόλιμη μηχανική του “stamina”, η οποία δίνει την εντύπωση πως υφίσταται απλά για να υφίσταται.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 65%

65%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

6 Comments

  1. Αχαχαχα μα τι μίσος, τι μένος? Καθος σε διαβαζα όλο και μου δινόταν η εντύπωση πως ήθελες να εκτελέσεις -μετά από δημόσιο γιαούρτωμα- τους συντελεστές! Απολαυστικός ως συνήθως- κάπου μετά την χρήση του πρώτου γκάου-μπίου ήξερα ότι θα το καταδιασκεδάσω αυτό το ρίβιου.:D

    Ε λοιπόν, φαίνεται τόσο άκυρο και ηλίθιο το παιχνίδι που ο μαζοχιστής εαυτός μου αρνείται να μην το δοκιμάσει σε κάποια καλή έκπτωση. Ναι, ναι βλέπω άνιμε, ναι ναι μου αρέσουν και τα κωμικά του είδους ΟΜΩΣ γνωρίζω πως το “κακό” ιαπωνικό χιουμορ μπορεί να βράσει ανθρώπινο εγκέφαλο. Ας ελπίσουμε ότι έχω αναπτύξει αντισώματα!

  2. *γέλια*

    Σας μερσώ λίαν και ναι, πραγματικά, αν δεν γνώριζα πως η ζωή έχει ήδη γιαουρτώσει τους δημιουργούς άνιμε, θα έβραζα με ακόμη περισσότερο μίσος. Μα ξέρεις τί δράμα είναι να πρέπει να σταματήσεις το Γουίτσερ και αντί να το κάνεις για κάτι ποιοτικό και μερακλίδικο να σκας στο “Αααααα, άντοοοοοοοονιιιιιιιι, ομ νόμ νόστιμη πίτσα, νόμ νόμ, χότ ντόγκ, ΝΤΟΓΚ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΤΙ ΑΝΤΟΝΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!”

    Στο γκρεμό, ΧΘΕΣ!

  3. Όντως, τι Καμπαμαρού και βλακείες…
    https://www.youtube.com/watch?v=cOOPPuZsBg4

    Σε σύγκριση νομίζω με την επική σκηνή που ο York αλλάζει θέμα στο ξεκάρφωτο, για να επαινέσει τα μπισκότα του Thomas, εντάξει μέρα με τη νύχτα.:)
    Γενικά θέλει μαεστρία για να παίξεις μπάλα με το σουρεάλ, μπορεί να προκύψει κωμικό ή ψυχεδελικό, μπορεί όμως και να κάψεις το χυλό…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL