Η τριλογία Mass Effect της BioWare, ως συνολική κυκλοφορία και ιδωμένη ως μια ενιαία ιστορία, είναι ένα αστρικό ταξίδι επικών διαστάσεων που θα μνημονεύεται για πάντα. Ο πρωταγωνιστής της, το σκάφος SSV Normandy, οι εξωγήινες φυλές, οι ενδιαφέροντες companion NPCs, τα επικά setpieces δράσης, οι διάσπαρτες χιουμοριστικές ή δραματικές στιγμές, οι σεναριακές επιλογές, τα ρομάντζα, τα πολύ σημαντικά memes που ενέπνευσε, όλα είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος της συλλογικής gaming κουλτούρας. Και αυτό το γεγονός δεν μπορεί να αναιρεθεί ούτε από το “χρωματιστό” φινάλε και τις σεναριακές τρύπες του Mass Effect 3, ούτε από την, σε τελική ανάλυση, πλήρως άσκοπη πλοκή του Mass Effect 2, ούτε καν από το τσουνάμι μετριότητας που ήταν το Mass Effect: Andromeda, τσουνάμι το οποίο είχε ως αποτέλεσμα και το να πέσει σε πλήρη λήθαργο ολόκληρο το Mass Effect franchise… μέχρι φέτος. Φέτος, λοιπόν, και για την ακρίβεια πριν δύο εβδομάδες, επέλεξε η EA/BioWare να κυκλοφορήσει το Mass Effect Legendary Edition. Μία κυκλοφορία η οποία λειτουργεί ταυτόχρονα ως πακέτο που περιέχει όλα τα games της τριλογίας με τα DLC τους, τα οποία κιόλας τρέχουν όλα μέσα από έναν ενιαίο launcher, αλλά και ως remaster που επιχειρεί να εκσυγχρονίσει λιγότερο ή περισσότερο την τριλογία και να την φέρει στα σημερινά τεχνολογικά στάνταρτς.
Για τις ανάγκες του άρθρου, επιχείρησα ένα όσο το δυνατόν πληρέστερο νέο playthrough ολόκληρης της τριλογίας μέσα από την Legendary Edition (αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ανεβαίνει το review τόσο πολύ καιρό, για τα δικά μου στάνταρτς, μετά την κυκλοφορία της). Θεωρώντας ως δεδομένο πως τα αρχικά games έχουν αναλυθεί επαρκώς ως οντότητες πίσω στην εποχή της κυκλοφορίας τους, αρχική μου επιδίωξη για το παρόν άρθρο ήταν να εστιάσει κυρίως στη φύση του Legendary Edition ως remaster της σειρά – τι προσφέρει, τι αλλάζει, πού τα καταφέρνει και που… όχι τόσο. Αλλά, βλέποντας τους τίτλους τέλους στο φινάλε του Mass Effect 3, συνειδητοποιώ πως… αναπόφευκτα νιώθω την ανάγκη να (ξανα)κάνω και κάποια, πιο υποκειμενικά ίσως, σχόλια πάνω στην τριλογία.
MASS EFFECT
Το πρώτο Mass Effect είναι ίσως το μέλος της τριλογίας που λαμβάνει το σημαντικότερο “ρεκτιφιέ” στο πλαίσιο της Legendary Edition. Και αυτό γίνεται σαφές πρώτα στον οπτικό τομέα, ο οποίος είναι λογικό πως ήταν ο πλέον “γερασμένος” σε σχέση με τα επόμενα μέλη της σειράς. Μην περιμένετε, προφανώς, ΡΙΖΙΚΟΤΑΤΗ και next-gen οπτική αλλαγή που μετατρέπει το game σε ένα μικρό Red Dead Redemption 2 ή σε ένα Cyberpunk 2077. Aλλά όπως και να έχει, τα textures των χαρακτήρων και των περιβάλλοντων χώρων αναβαθμίζονται, οι φωτοσκιάσεις βελτιώνονται (όχι πάντα με 100% θετικά αποτελέσματα, η αλήθεια είναι), εισάγονται… lens flares σε πολλά σκηνικά, και τα γραφικά του game έρχονται τουλάχιστον στα στάνταρντς ενός ελαφρά πιο σύγχρονου Mass Effect 3.
Μια άλλη αλλαγή που εμπίπτει στον ευρύτερο τομέα των γραφικών είναι και το ότι η εξωτερική εμφάνιση αρκετών NPCs που εμφανίζονται και στα επόμενα μέλη της σειράς, αλλάζει και αντικαθίσταται από την εμφάνισή τους όπως αυτή ήταν στο ME3. Ελαφρώς άσκοπη αλλαγή, αν και υποθέτω πως βοηθάει με τον τρόπο της στη συνοχή της σειράς και στην αίσθηση πως, στο πλαίσιο της Legendary Edition, τα 3 games αποτελούν μια ενιαία ιστορία μέσα σε ένα πλήρες πακέτο. Σε γενικές γραμμές πάντως, από πλευράς γραφικών, η βελτίωση στην όλη εμπειρία σε σχέση με το αρχικό game είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.
Πέρα από τα γραφικά, βελτιστοποίηση υφίστανται και τομείς περισσότερο σχετικοί με το gameplay ώστε, ξανά, να φέρουν το ME τουλάχιστον στο αντίστοιχο επίπεδο των ΜΕ2 και 3. Ένας εξ αυτών των τομέων είναι το UI και η διαχείριση του inventory, ένας άλλος είναι ο ευρύτερος τομέας των μαχών όπου, αφενός η κίνηση του Shepard αλλά και οι μηχανισμοί cover ομαλοποιούνται αισθητά, αφετέρου τα όπλα του παιχνιδιού παύουν να είναι δεμένα με τις character classes και πλέον είναι δυνατόν όλοι οι χαρακτήρες να χρησιμοποιήσουν όλους τους διαθέσιμους τύπους όπλων. Επίσης διορθώνονται επιτέλους και ορισμένα από τα bugs που είχαν ξεμείνει στην αρχική έκδοση, αλλά προς το παρόν όχι όλα (πχ συνάντησα ΞΑΝΑ μετά από 10+ χρόνια ένα bug το οποίο muteάρει όλους τους ήχους του game μέχρι να γίνει save/reload, αλλά και ένα κλασικό bug κατά το οποίο ένα όπλο που γίνεται overheat σκαλώνει για πάντα έτσι και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέχρι να γίνει reload). Τέλος, προστίθεται επιτέλους η δυνατότητα να γίνουν skip οι κούρσες με τα περισσότερα ασανσέρ, εκτός από ένα, το ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΑ ΑΡΓΟ ασανσέρ μέσα στο Normandy, το οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο παραμένει εξίσου αργό όσο στην αρχική έκδοση.
Βελτίωση/ομαλοποίηση συναντάται και στην κίνηση του Mako, το οποίο πλέον κινείται στο χώρο με τρόπο που θυμίζει ελαφρώς λιγότερο κουτσή μαούνα… αλλά αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός πως οι αποστολές που αφορούν το Mako (και την πλανητική εξερεύνηση εν γένει) εξακολουθούν να είναι δραματικά βαρετές σε ποσοστό 91.8%, κυρίως λόγω του ακραία ορεινού ανάγλυφου που συναντάμε στους περισσότερους πλανήτες. Και αυτό είναι ένα γενικότερο συμπέρασμα που πρέπει να έχετε κατά νου: αν κάποια πτυχή του gameplay των ME1-2-3 σας εκνεύριζε στο αρχικό game, τότε σίγουρα θα σας εκνευρίζει και στην Legendary Edition.
MASS EFFECT 2
Πίσω στον καιρό της αρχικής κυκλοφορίας των games, η μετάβαση από το ME στο ME2 προκαλούσε ένα μικρό σοκ, κυρίως λόγω της αρκετά υψηλότερης ποιότητας των γραφικών αλλά και των μηχανισμών μάχης στο 2. Οι αναβαθμίσεις του ME κάνουν λιγότερο σοκαριστική την μετάβαση αυτή, αλλά η αλήθεια είναι πως ένα άλφα σοκ εξακολουθεί να γίνεται αισθητό, για άλλους λόγους όμως – more on that παρακάτω. Όπως και να έχει, ισχύουν και στο ME2 οι περισσότερες από τις αναβαθμίσεις που αναφέρθηκαν για το ΜΕ, κυρίως όσον αφορά το εικαστικό upgrade στους χαρακτήρες και τα περιβάλλοντα (lens flares για όλους), αλλά και την ομαλοποίηση των μηχανισμών cover και shooting. Ισχύει επίσης πως ούτε στο ME2 διορθώθηκαν όλα τα παλαιά bugs: συνάντησα ΠΑΛΙ ένα bug στο Lair of the Shadow Broker DLC το οποίο καθιστά αδύνατη την ολοκλήρωσή του, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως γινόταν και πριν 10 χρόνια.
Παρά τις αναβαθμίσεις όμως, εξακολουθούν να ισχύουν κάποιες σταθερές. Η πρώτη σταθερά είναι πως η φύση της πλοκής του ME2 (οι Loyalty Missions κυρίως, δηλαδή) δίνει σαφώς μεγαλύτερη βάση στις προσωπικές ιστορίες των companion NPCs, γεγονός το οποίο οδηγεί αναπόφευκτα στην μεγαλύτερη αλληλεπίδραση μαζί τους. Και, στα πλαίσια της αλληλεπίδρασης αυτής, ορισμένοι από τους NPCs πραγματικά λάμπουν. Έχουμε σύρει τα εξ αμάξης περιστασιακά στην BioWare (κυρίως των τελευταίων χρόνων) για τον ευρύτερο τομέα του writing, αλλά, διάβολε, κάποτε ήξερε να γράφει χαρακτήρες.
Άλλη σταθερά είναι το γεγονός ότι το ΜΕ2 είναι σαφώς πιο “streamlined” και action-y σε σχέση με το ME, που έγερνε σαφώς περισσότερο στον χαρακτηρισμό του “RPG”. Και, στο πλαίσιο αυτού του Action χαρακτήρα, το game καταλήγει στο μεγαλύτερο μέρος του ένα στυγνό, βαρετό και ξεδιάντροπο corridor shooter. Προφανώς είχε ήδη επισημανθεί και προ δεκαετίας αυτό το γεγονός, και είναι ένας από τους λόγους που το ΜΕ2 “ρίχνεται” σταθερά και διαχρονικά στη σύγκριση με το ME. Παράλληλα όμως έχουμε και την αρκετά αστεία εξέλιξη ότι, η οπτική αναβάθμιση του ME στο πλαίσιο της Legendary Edition καταφέρνει τόσο πολύ να φέρει τα δύο παιχνίδια στο ίδιο επίπεδο, που, λόγω της απουσίας του σοκ που προανέφερα κατά την παλαιότερη μετάβαση από το 1 στο 2, οι αρνητικές πτυχές του ME2 κάνουν πλέον σαφώς περισσότερη αίσθηση.
Ανάμεσα σε αυτές τις αρνητικές πτυχές θα μπορούσε να συμπεριλάβει κάποιος και εκνευριστικούς και πλήρως outdated μηχανισμούς όπως το hacking minigame ή το περιβόητο σκανάρισμα των πλανητών για resources (είπαμε να ξεφύγουμε από τη λαίλαπα των βουνών και των γκρεμών του ME, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά!). Όμως ειδικά οι ΣΥΝΕΧΕΙΣ μάχες στους διαδρόμους και η αντιμετώπιση wave after wave after wave των ΙΔΙΩΝ εχθρών (στη συντριπτική πλειοψηφία τους είτε μισθοφόροι είτε Geth) είχαν ως αποτέλεσμα το να βρίσκω συχνά τον εαυτό μου κυριολεκτικά να βαριέται κατά το νέο playthrough του ME2, και να ανυπομονεί να μεταπηδήσει επιτέλους στην εξίσου πονεμένη αλλά για άλλους λόγους ιστορία, δηλαδή το ME3.
MASS EFFECT 3
Φτάνουμε λοιπόν στο μεγάλο φινάλε. Ως το τελευταίο μέλος της τριλογίας, το ME3 από πλευράς gameplay και μηχανισμών ήταν ήδη αρκετά πλήρες σε σχέση με τα προηγούμενα games της σειράς. Συνεπώς οι όποιες αναβαθμίσεις περιορίζονται κυρίως στον αναμενόμενο εικαστικό τομέα, με υψηλότερης ανάλυσης textures και κατά τόπους βελτιστοποίηση του animation των χαρακτήρων. Άλλη αλλαγή της Legendary Edition είναι το ότι αφαιρείται η δυνατότητα για Multiplayer αλλά και η αναγκαιότητα αυτού για την απόκτηση επαρκούς War Readiness Score – το συγκεκριμένο score επηρεάζεται πλέον αποκλειστικά από τα War Assets που συγκεντρώνει ο παίκτης κατά τις περιπέτειές του. Περιττό να αναφερθεί επίσης πως διατηρούνται και στο ME3 Legendary αυτούσια τα bugs της αρχικής κυκλοφορίας, αλλά κάτι τέτοιο ήταν πλήρως αναμενόμενο πια ως αυτό το σημείο.
Νομοτελειακά, η όποια ανάλυση του ME3 καταλήγει, για ακόμη μία φορά, στους περισσότερο “φιλολογικούς” τομείς, στο δράμα γύρω από την αρχική του κυκλοφορία, αλλά και στα ευρύτερα θέματα με την πλοκή του. Σύμφωνα με τα αρκετά διαδεδομένα leaks που έχουν κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία, ο αρχικός σχεδιασμός της πλοκής των Mass Effect αφορούσε σε γενικές γραμμές την επιθυμία των Reapers να τιθασεύσουν την Dark Energy (η πηγή του ίδιου του φαινομένου “mass effect“) πριν αυτή οδηγήσει στην καταστροφή του σύμπαντος. Προς αυτό το σκοπό έκαναν harvest τους ανεπτυγμένους πολιτισμούς του γαλαξία μέχρι να βρουν κάποιον που θα θεωρούσαν ικανό να εκπληρώσει την αποστολή τους – προφανώς αυτοί θα ήταν οι humans, και αυτό εξηγεί και το όλο plotline με τους Collectors στο ME2. Όμως ο συγγραφέας της παραπάνω πλοκής έφυγε από την BioWare μετά την κυκλοφορία του ME2, και έτσι οι ιθύνοντες θεώρησαν χρήσιμο το να αντικατασταθεί η πλοκή από κάτι διαφορετικό. Και έτσι, εγένετο… διαγαλαξιακή εισβολή, βολικά αρχαία υπερόπλα, και… χρωματιστή space magic.
Κυριολεκτικά η πηγή όλων των κακών και των στραβών του ME3 μπορεί να εντοπιστεί σε αυτήν την απότομη αλλαγή πλεύσης ως προς το σενάριο. Ξαφνικά τα γεγονότα της πλοκής του ME2 δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο, οι πράξεις του παίκτη σε όλη την τριλογία αποδεικνύονται ασήμαντες μπροστά στην εμφάνιση ενός από μηχανής θεού ικανού να αντιμετωπίσει με μαγικό τρόπο τους από μηχανής θεούς Reapers, και η συντριπτική πλειοψηφία των επιλογών μας στη σειρά ως τώρα καταλήγει να επηρεάζει κυρίως μικρές διακυμάνσεις στο War Readiness Score: αν αφήσαμε έναν χαρακτήρα να επιζήσει στο ME1, κατά πάσα πιθανότητα θα τον δούμε στο ME3 ως War Asset που δίνει ένα ασήμαντο bonus 20-30 πόντων.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα, που αφορούν κυρίως τα plotlines του Genophage Cure και του πολέμου ανάμεσα στους Quarians και Geth. Δύο σεναριακά νήματα τα οποία, όλως τυχαίως, είναι με διαφορά τα καλύτερα σε όλο το παιχνίδι, τόσο από πλευράς των διαθέσιμων επιλογών μας σε αυτά, όσο και λόγω του πόσο καλογραμμένοι είναι οι χαρακτήρες που εμπλέκονται σε αυτά, αλλά και λόγω των επικών σκηνικών δράσης που βιώνουμε κατά τη διάρκειά τους.
Αυτή η αλλοπρόσαλλη διακύμανση ανάμεσα στο ΕΠΟΣ και το CRINGE είναι ίσως σε τελική ανάλυση το κυριότερο χαρακτηριστικό ολόκληρης της τριλογίας. Υπάρχουν πολλές στιγμές που σε κάνουν να θέλεις να σηκωθείς όρθιος και να χειροκροτάς, αλλά και πάρα πολλές πτυχές των τριών games που προκαλούν eyeroll τόσο απότομο που καταφέρνει να δημιουργήσει μικρά mass effect fields μέσα στο κρανίο. Κατά μία εγκληματική σύμπτωση, ίσως η χειρότερη από αυτές τις στιγμές αφορά την τελευταία σκηνή του ME3 και το φινάλε ολόκληρης της τριλογίας. Και είναι πραγματικά κρίμα που συμβαίνει αυτό, γιατί τις περισσότερες φορές η τελευταία εντύπωση είναι και αυτή που μένει, όμως το ME3 (και ολόκληρη η τριλογία) έχει τόσα πολλά περισσότερα να προσφέρει απ’ ότι ένα φινάλε που συνοψίζεται στο “διάλεξε το χρώμα σου”.
Αξίζει, λοιπόν, το Mass Effect Legendary Edition; Η διπλωματικότερη απάντηση είναι “και ναι, και όχι“. Τα ψεγάδια του όλου πακέτου αφορούν κυρίως το τι δεν περιλαμβάνεται σε αυτό. Αφενός, όπως αναφέρθηκε ήδη πολλάκις, είναι τουλάχιστον αστείο το ότι η Legendary Edition δεν συνεπάγεται και διόρθωση όλων των bugs των αρχικών εκδόσεων. Αφετέρου, αν αναλυθεί ως κυκλοφορία για τα PC, η αλήθεια είναι πως το remaster είναι αρκετά πτωχό με βάση τις δυνατότητες του μέσου. Υπάρχει προφανώς η ανανέωση του gameplay του ME1 κυρίως, και αναμενόμενη αναβάθμιση των textures και η υποστήριξη για αναλύσεις μέχρι και 4Κ, αλλά τα options που βλέπει κάποιος στο μενού των γραφικών είναι αδικαιολόγητα πτωχά. Σε σημείο που, ειδικά αν κάποιος έχει αγοράσει ήδη όλα τα ME games και τα DLC τους, ίσως να είναι προτιμότερο να εγκαταστήσει κάποια δωρεάν HD mods παρά να ξαναπληρώσει full price για να αποκτήσει εκ νέου όλα τα games μέσω της Legendary Edition.
Επίσης θα ήταν ιδανικές κάποιες πιο τολμηρές παρεμβάσεις που βλέπουν πέρα από την επιφάνεια, όπως η πλήρης αφαίρεση των αναχρονιστικών minigames ή και, γιατί όχι, η εισαγωγή cut content στο παιχνίδι, αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται να μην πέρασε καν από το μυαλό των δημιουργών.
Πέρα από τα παραπάνω, η Legendary Edition προφανώς αξίζει 100% ως αγορά για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί ως τώρα με το Mass Effect franchise. Κυριότερο redeeming factor της είναι το ότι πακετάρει με πολύ βολικό τρόπο όλα τα games της τριλογίας και τα λανσάρει ιδανικά ως μία ενιαία ιστορία, με κοινό launcher, κοινό σύστημα δημιουργίας χαρακτήρα, κοινής ποιότητας γραφικά, και, το κυριότερο, με όλα τα DLC τους. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας, καθώς τα DLC επηρεάζουν καθοριστικά το lore και την πλοκή του κόσμου, και είναι κυριολεκτικά ακρογωνιαίος λίθος εξέλιξης της σειράς. Για παράδειγμα, η εκκίνηση του ME3 έρχεται ως απευθείας αποτέλεσμα των πράξεων του Shepard στο Arrival DLC του ME2, ενώ το αρκετά Κθουλιάρικο Leviathan DLC εξηγεί λίγο-πολύ το ίδιο το υπόβαθρο της δημιουργίας των Reapers.
Ιδιαίτερη μνεία οφείλει να γίνει και στο Citadel DLC, για το οποίο έχουμε μιλήσει ήδη ως ημιθανής ιστότοπος, αλλά και στο From the Ashes, προσωπική καψούρα του γράφοντος, καθώς εισάγει ως διαθέσιμο companion NPC τον τιτανοτεράστιο Javik, τον τελευταίο εν ζωή Prothean. Η παρουσία του στο ME3, η αλληλεπίδρασή του με τα υπόλοιπα crew members που… αλλιώς φαντάζονταν τους Protheans και αλλιώς τους γνωρίζουν εν τέλει, αλλά και τα καυστικά σχόλιά του για τις υπόλοιπες φυλές του γαλαξία (τις οποίες θυμάται ο ίδιος ως πρωτόγονους μυγοχάφτες πριν 50.000 χρόνια αλλά τις βλέπει πλέον να ελέγχουν τις τύχες του κόσμου) είναι απολαυστικά. Σε σημείο που απορεί κανένας ως προς το γιατί δεν ήταν μέρος του βασικού game και έπρεπε να λανσαριστεί ως ξέχωρο DLC, αλλά δυστυχώς έτσι λειτουργεί ο κόσμος τα τελευταία 15 χρόνια, μετά την πηγή του κακού.
Ξεκίνησα επιδιώκοντας να γράψω το σύντομο review ενός remaster, και κατέληξα να αναλύω ξανά τα βαθύτερα συστατικά ολόκληρης της τριλογίας. Αυτό ίσως είναι ενδεικτικό του πόσο μεγάλη ιστορία είναι τελικά το Mass Effect franchise, και του πόσο ανάγκη είχα και εγώ ο ίδιος να επανέλθω σε αυτό μετά την ξενέρα του Andromeda. Κυκλοφορεί ένα meme/κλισέ που αφορά “τους φίλους που κάναμε κατά τη διαδρομή“, αλλά… αυτό ισχύει 100% όσον αφορά το Mass Effect Trilogy. 10 χρόνια μετά την κατάληξη της ιστορίας του Shepard, το μυαλό δεν εστιάζει στις ανέμπνευστες πτυχές, τις σεναριακές τρύπες και το μέτριο φινάλε, αλλά στον Wrex, τον Garrus, την Liara, τον Mordin, τον Javik, τους Quarians, τους Turians, τους Asari, και το πώς συνεργάστηκαν όλοι αυτοί για να αντιμετωπίσουν μία γαλαξιακή απειλή.
Μπορεί κατ΄ουσίαν το Mass Effect franchise να αποτελεί μια μίξη Star Wars, Star Trek, Battlestar Galactica και Babylon 5, και σίγουρα έχει τα ups και τα downs του, αλλά η Legendary Edition υπενθυμίζει πως η τριλογία παραμένει, όπως έγραψα και στον πρόλογο, ένα αστρικό ταξίδι επικών διαστάσεων. Μακάρι όμως να είχε τολμήσει να κάνει και μερικά περισσότερα βήματα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%
82%
"Shepard Out"
Ως remaster, και ειδικά στο PC, ίσως να μην είναι όσο πλήρες και τολμηρό θα το θέλαμε. Αλλά παραμένει ιδανικός τρόπος να βιωθεί ως ενιαίο πακέτο η επική Mass Effect τριλογία.
EL 
EN
Η συγκέντρωση όλων των DLC είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ενδιαφέρομαι, δεν έχω παίξει κανένα.
Ωραία παρουσίαση Κώστα, κάλυψες και τους λόγους για τους οποίους ως παλιός που έπαιξε το κάθε παιχνίδι και DLC στον καιρό του και χάρηκε (δίχως να τρελαθεί) το ταξίδι του Shepard, δεν έχω κάποιο λόγο να ασχοληθώ περαιτέρω.
Χαίρομαι πάντως να κυκλοφορούν τέτοιες remastered συλλογές, καθώς σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν νέους gamers να συμπληρώσουν ‘κενά’ της gaming παιδείας τους από προηγούμενες εποχές, με ευχάριστο τρόπο.
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα είναι που το ME3 κατηγορήθηκε για το τέλος του (που ουσιαστικά κάνεις μία επιλογή από τρεις διαθέσιμες), ενώ αυτό ακριβώς είναι και το τέλος όσων Deus Ex έχω παίξει (1, 2, ΗR)! Κι όμως αυτά (εκτός του 2, για άλλους λόγους) εκθειάζονται μονίμως!
Το τέλος κατηγορήθηκε επειδή Α) δεν βγάζει κανένα νόημα, Β) ήταν πλήρως ντεκαβλέ και underwhelming σε σχέση με το πώς χτιζόταν η τριλογία επί 5 χρόνια, Γ) πριν κυκλοφορήσει το δωρεάν Extended Endings DLC (που πρόσθεσε έστω ένα ending narration και κάποια ending slides), ουσιαστικά και στους 3 διαθέσιμους τερματισμούς παιζόταν αποκλειστικά και μόνο το ίδιο ακριβώς cutscene στο οποίο το μόνο που άλλαζε ήταν το χρώμα του φωτός που έβγαινε από το Citadel και τίποτε άλλο.
[QUOTE=”maximum armor, post: 571113, member: 104076″]
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα είναι που το ME3 κατηγορήθηκε για το τέλος του (που ουσιαστικά κάνεις μία επιλογή από τρεις διαθέσιμες), ενώ αυτό ακριβώς είναι και το τέλος όσων Deus Ex έχω παίξει (1, 2, ΗR)! Κι όμως αυτά (εκτός του 2, για άλλους λόγους) εκθειάζονται μονίμως!
[/QUOTE]
Σκέψου το δλδ σαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμα λαμπάκια αλλά τα δώρα που περιμένεις είναι mah.
Να πω την αμαρτία μου πάντως, ως διαστημοκάγκουρας που απλά χαβαλέδιαζε στο Normandy και φόρτωνε όποιο διαγαλαξιακό μαναράκι ανασαίνε σε ακτίνα ναυτικού μιλίου, δεν πολυσκοτιζόμουν για το όποιο ‘σενάριο’ και τάχα ‘συνοχή’ του Mass Effect, οπότε το καγκουροφινάλε διόλου δεν με χαλάσε. Κάνανε και την Extended Edition, μας δώκανε και το Citadel DLC, κυριλέ, ένιωσα έμορφα, συγκινήθηκα στο τέλος.
Αλλά καταλαβαίνω απόλυτα πως κάποιος που θα την πιστέψει και θα πάρει σοβαρά την όλη φάση ‘Φρεντοτσίνο-Όκλεϊ-Στη-Γέφυρα’, ενδέχεται να μπερδευτεί πως παίζει RPG και να ξενερώσει άσχημα.
[QUOTE=”maximum armor, post: 571113, member: 104076″]
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα είναι που το ME3 κατηγορήθηκε για το τέλος του (που ουσιαστικά κάνεις μία επιλογή από τρεις διαθέσιμες), ενώ αυτό ακριβώς είναι και το τέλος όσων Deus Ex έχω παίξει (1, 2, ΗR)! Κι όμως αυτά (εκτός του 2, για άλλους λόγους) εκθειάζονται μονίμως!
[/QUOTE]
Είχα γράψει ένα σχόλιο για το Mass Effect 3.
[URL unfurl=”true”]https://ragequit.gr/editorials/item/late-to-the-party-mass-effect-3-pc/[/URL]
Συνοπτικά, το πρόβλημα για μένα είναι δομικό και δεν εστιάζεται στο φινάλε.
[QUOTE]
ούτε από την, σε τελική ανάλυση, πλήρως άσκοπη πλοκή του Mass Effect 2,
[/QUOTE]
Πέστα χρυσόστομε!!
[QUOTE=”Admiral, post: 571134, member: 102598″]
Είχα γράψει ένα σχόλιο για το Mass Effect 3.
[URL unfurl=”true”]https://ragequit.gr/editorials/item/late-to-the-party-mass-effect-3-pc/[/URL]
Συνοπτικά, το πρόβλημα για μένα είναι δομικό και δεν εστιάζεται στο φινάλε.
[/QUOTE]
Παρα πολύ καλό κειμενο Admiral το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Εγώ απλά να προσθέσω πως έπαιξα το ΜΕ3 αμέσως μόλις κυκλοφόρησε μιας και το περίμενα πως και πως. Οπότε έφαγα την ξενέρα του αρχικού ending και όχι την Extended Cut έκδοση. Τωρα θυμάμαι ένα σημείο του τέλους το οποίο πραγματικά με είχε εξοργίσει πολύ.
[SPOILER]Μιλάω για το σημείο που o Shepard μαζί με δυνάμεις κάτω στη γη πραγματοποιεί την επίθεση και τρέχει στο beam που οδηγεί στην Citadel. Μαζί μου έχω την Liara και την EDI. Γινεται εκει ο χαμός και όλοι αποδεκατίζονται αφήνοντας τον Shepard τραυματισμένο να σηκώνεται εχοντας απλά το πιστόλι του. Τελιεώνω το παιχνιδι και παρακολουθώ το ηλιθιο χρωματιστό μου ending cinematic. Και βλέπω το Normandy να προσγειώνεται σε έναν άγνωστο πλανήτη και μεσα από το διατημόπλοιο να κατεβαίνουν ο Joker, η Liara και η EDI!! Τα 2 ατομα που είχα μαζί μου στην τελική αποστολή! Και έχω μείνει μαλάκας. [/SPOILER]
Το τέλος της τριλογίας αφηγηματικά δεν στέκει και έρχεται ενάντια στην προσωπικότητα και τις επιλογες του Shepard. Έχει τεράστια λογικά λάθη και κενά. Το Mass Effect 1 είναι το καλύτερο της τριλογίας με καλό stoty, αρχή, μέση και τέλος. Ακολουθεί το ME3 (με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού) και τελευταίο ερχεται το ME2 που απλά είναι filler, με άκυρη πλοκή.
ΠΑΡΑ πολύ σημαντικό mod.
[URL unfurl=”true”]https://www.nexusmods.com/masseffectlegendaryedition/mods/368[/URL]
Αν και φόρτωνα συστηματικά το απροσάρμοστο Τζακάκι, δεν μπορούσα παρά να χαιρετίζω συγκινημένος τις ΔΑΠίτισσες σημαιοφόρους Άσλεϊ-Μιράντα.
ΗΤΑΝΕ ΔΙΚΑΙΟ, ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ!
[URL unfurl=”true”]https://www.ea.com/games/mass-effect/mass-effect-legendary-edition/mass-effect-bonus-content-download?isLocalized=true[/URL]
Me Kunena αυτό θα ήταν κάποιο paid dlc
[QUOTE=”bald_killer_clone, post: 576908, member: 103348″]
Me Kunena αυτό θα ήταν κάποιο paid dlc
[/QUOTE]
Κανένα κρυμμένο Bitcoin miner θα έχει μέσα. ΕΑ και δωρεάν δεν πάνε μαζί!
[IMG]https://i.postimg.cc/J4JbB7jc/220976585-1270948579991737-1848433535008262299-n.jpg[/IMG]
Πως να μην αγαπάς την αυτόματη μετάφραση του youtube
[ATTACH type=”full”]3405[/ATTACH]
Ολοκλήρωσα το playthrough μου στην Legendary edition πιάνοντας και τα 3 παιχνίδια με τη σειρά. Πέρασα όμορφα αν και έχω ανάμικτα συναισθήματα. Υπάρχουν λίγα RPG παιχνίδια στο setting και το epicness των ME και θα θελα περισσότερα. Παίζονται και τα 3 παιχνίδια σήμερα χωρίς κανένα θέμα.
[B]MΕ1[/B] – Τέλειο, όπως το θυμόμουν πάνε 10+ χρόνια από τότε που το είχα πρωτοπαίξει. Από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Θυμόμουν τις επιλογές μου, αυτή τη φορά άλλαξα ελαφρώς κατάφερα και [ISPOILER]έσωσα τον Wrex και ξαπόστειλα το Council.[/ISPOILER]. Την πρώτη φορά είχα επενδύσει σε όλα τα επιθετικά skills και δεν είχα πάει μέχρι τέλους τα dialogues skills, επειδή το 1 είναι RPG δεν έπαιρνα free επιλογές όπως στα επόμενα games,
[B]ME2[/B] – Συνεχίζει να μη μου αρέσει, όμως αυτή τη φορά έπαιξα τα DLC και το ολοκλήρωσα για πρώτη φορά ανέβηκε λίγο στην εκτίμηση μου. Στην LE δεν υπάρχει τρόπος να ξεχωρίσεις τα DLC από τα side quests και έτσι βρέθηκα να κάνω τον πρόλογο του ME3 περίπου στην μέση της ιστορίας του 2. Εκεί που πήγα να κάνω μια random αποστολή διάσωσης, το παιχνίδι ήταν “οι Collectors έρχονται μεθαύριο” κι εγώ δεν είχα μαζέψει την ομάδα μου ακόμα.
Ως προς το gameplay, πολλά βήματα πίσω. H τεχνολογία πάει ανάποδα σε αυτόν τον κόσμο, τα όπλα από laser/cooldown τώρα θέλουν [S]σφαίρες [/S]thermal clips. Συστήματα που προυπήρχαν όπως Inventory/Mini map/crouch ξηλώθηκαν και είμαστε μόνο σε διαδρόμους στο 100% του παιχνιδιού. Αν θες να πηδήξεις πάνω από cover πρέπει υποχρεωτικά να μπεις σε cover πρώτα. Οπότε έχουμε το μόνιμο loop run-cover-jump. Πλέον διαλέγουμε loadout σε fix σημεία και όχι ανα πάσα στιγμή. Δεν γνωρίζω πως αυτά θεωρούνται “εξέλιξη στο gameplay”. Ξέρω πως το παιχνίδι αποφάσισε να φύγει από RPG και να ακολουθήσει Shooter μονοπάτια, όμως αν κριθεί μόνο σαν Shooter είναι μέτριο στην καλύτερη. Τα Halo έχουν καλύτερο gunplay και αισθητά ανώτερη AI. Κι αυτά είναι τα μικρά παράπονα.
Η κεντρική ιστορία είναι τέρμα βλακώδης και filler. Ο χειρότερος πρόλογος που έχω παίξει σε παιχνίδι που αναιρέθηκε στην αμέσως επόμενη σκηνή και είχε 0 επίδραση στην ιστορία. Δεν είχα κανένα θέμα το συμβάν να γινόταν στο τέλος του ME1, όμως όχι έγινε μόνο και μόνο για να δημιουργήσει WTF στιγμή και να με κάνει να αποσυνδεθώ με τον χαρ/ρα μου, μπράβο σε αυτόν που σκέφτηκε πως ήθελα να παίξω [ISPOILER]με τον κλώνο μου και να λογοδοτώ σε έναν τρομοκράτη[/ISPOILER]. Σε άλλα παράπονα, στο νέο council υπάρχει Admiral, μέλος της Alliance και δεν κάνει τίποτα. Που είναι η Alliance; Γιατί πάει μια τρομοκρατική οργάνωση να σώσει τις colonies;
Στα θετικά έχουμε σαφέστατα καλύτερους companiοns, περισσότερο backstory, ωραίες personal missions, καλύτερη ΑΙ (πεθαίνουν λιγότερο και αποφεύγουν το στόχαστρό μου που τους μαγνήτιζε στο 1o). Περισσότερο lore για τις φυλές, Quarians-Geth βγάζουν όλα τα σωστά BSG feels.Καλύτερες sides missions (ήταν λίγο χαμηλός ο πήχης που είχε θέσει το 1, να λέμε την αλήθεια). Η Suicide mission ήταν εξαιρετική, μια πρώτης τάξεως ευκαρία να δείξω στους companions πως ο Garrus είναι το Νο2. Η αποστολή μου θύμησε κι ένα άλλο RPG όπου το party έσπαγε στα 3 για να εισχωρήσει στην τελική βάση από 3 διαφορετική σημεία, σε εκείνο όμως έπαιρνες τον έλεγχο και των 3 ομάδων, δεν τους άκουγες μόνο στα comms.
[B]ΜΕ3[/B]- Για πρώτη φορά- αφού το ME2 μου είχε κάτσει πολύ βαρύ. Τόσα χρόνια μετά όλοι γνωρίζουν την αντίδραση των παικτών στο τέλος οπότε μπήκα με μικρό καλάθι, δεν ήθελα και πολύ προερχόμουν από το ME2. Μπορώ να πω πως διαψεύστηκα πανυγηρικά, από τον πρόλογο μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε το σωστό ύφος και ξεκίνησε κατά μέτωπο επίθεση χωρίς να καθυστερεί. Μου άρεσε πάρα πολύ που το council με αγνοησε εντελώς [ISPOILER]10/10 θα το σκότωνα ξανά[/ISPOILER], που όλος ο γαλαξίας ήταν εντελώς απροετοίμαστος και συνέχιζε να κοιτάει την πάρτη του. Μου άρεσε όλη η λογική των War Assets, μάζεψα τα πάντα. όλους τους στόλους που είχαν ξεμείνει σε τυχαίους πλανήτες, φίλιωσα τους [S]Humans -Cylons, [/S]Quarians – Geth (εξαιρετικό storyline) και κάθε πήγαινα και τους συστηνόμουν ως [U]Commander Shepard of the Alliance[/U]. Αφήσαμε πίσω τις ηλιθιότητες του ME2 που όλοι με κατηγορούσαν δικαιώς πως δουλεύω για έναν τρομοκράτη και εγώ απαντούσα να ξέρεις, όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις Alliance θέλω να είμαι αλλά δεν με αφήνει η Bioware γιατί έτσι.
Στα του gameplay δεν έχω να πω πολλά, κυρίως έχουμε να κάνουμε με τον κορμό του ME2 με το πιο σημαντικό downgrade, το journal. Πλέον όλες οι αποστολές main/sides/DLC είναι όλες μαζί πεταμένες σε 1 καρτέλα ενώ το codex είναι σε 2 ξεχωριστές καρτέλες δεν έχουμε quest steps ποιος τα χρειάζεται. Είναι τόσα πολλά τα sides της citadel που ανεβοκατεβαίνουμε 5 ορόφους να βρούμε ξανά τον quest giver που μπορεί να φαίνεται στον χάρτη μπορεί και όχι.
Η όλη κεντρική ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ και μου έβγαλε πολλά ME1 feels. Εκτός από τον επίλογο, από τις διαθέσιμες επιλογές καμία δεν με ικανοποίησε ως τελική έκβαση της ιστορίας. Είχα ένα μικρό απρόοπτο στο τέλος, λίγο μετά τον πρόλογο του παιχνιδιού καταλάθος έπαιξα το Leviathan DLC (thanks journal), εκεί μου αποκαλύφθηκαν σημαντικότατα κομμάτια της ιστορίας των Reapers, απόρησα πως είχαν τόσο σημαντικά πραγματα σε DLC. Ως επακόλουθο στο τέλος που είχαμε το 10 λεπτο exposition με άφησε λίγο αδιάφορη γιατί τα ήξερα ήδη. Όπότε όσο μίλαγε ο χαρ/ρας και εξηγούσε σκεφτόμουν αν μπορώ να τον πυροβολύσω, αν θα κάνει register το hit ή θα περάσει από μέσα. Μόλις τέλειωσε και μου έδωσε τις επιλογές τον πυροβόλισα στον κεφάλι και… έκανα trigger άλλο τέλος. Ουπς. Το ξαναέπαιξα και διάλεγα συτό που διαφωνώ λιγότερο, αφού όλα ήταν χάλια μαύρα. Το μόνο καλό σε όλο αυτό ήταν πως διάλεξα renegade επιλογές και πυροβόλησα τον μπιρμπιλομάτη. Που μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν στέκει ακόμα περισσότερο [ISPOILER]η ανάσταση μου από κάποιον που τον ελέγχουν οι Reapers, μόλις είχα σκοτώσει τον Sovereign [/ISPOILER] Όπως και να χει μου άρεσε πολύ όλο το υπόλοιπο παιχνίδι.
[ATTACH type=”full” alt=”ME.png”]3522[/ATTACH]
Από τα πιο αγαπημένα μου ach, μόνο στα Witcher το έχω ξανακάνει με 3 παιχνίδια.
Εγώ τα παίζω τώρα πρώτη φορά
Έχω τερματίσει τα 2 πρώτα και κάνω ένα διάλειμμα πριν μπω στο τρίτο.
Και εγώ φυσικά τον Garrus είχα σαν νούμερο 2
[USER=102655]@Myrmidonas[/USER] Αν θες γράψε εντυπώσεις όταν τα ολοκληρώσεις.
[QUOTE=”kara, post: 600906, member: 102802″]
Ολοκλήρωσα το playthrough μου στην Legendary edition πιάνοντας και τα 3 παιχνίδια με τη σειρά. Πέρασα όμορφα αν και έχω ανάμικτα συναισθήματα. Υπάρχουν λίγα RPG παιχνίδια στο setting και το epicness των ME και θα θελα περισσότερα. Παίζονται και τα 3 παιχνίδια σήμερα χωρίς κανένα θέμα.
[B]MΕ1[/B] – Τέλειο, όπως το θυμόμουν πάνε 10+ χρόνια από τότε που το είχα πρωτοπαίξει. Από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. Θυμόμουν τις επιλογές μου, αυτή τη φορά άλλαξα ελαφρώς κατάφερα και [ISPOILER]έσωσα τον Wrex και ξαπόστειλα το Council.[/ISPOILER]. Την πρώτη φορά είχα επενδύσει σε όλα τα επιθετικά skills και δεν είχα πάει μέχρι τέλους τα dialogues skills, επειδή το 1 είναι RPG δεν έπαιρνα free επιλογές όπως στα επόμενα games,
[B]ME2[/B] – Συνεχίζει να μη μου αρέσει, όμως αυτή τη φορά έπαιξα τα DLC και το ολοκλήρωσα για πρώτη φορά ανέβηκε λίγο στην εκτίμηση μου. Στην LE δεν υπάρχει τρόπος να ξεχωρίσεις τα DLC από τα side quests και έτσι βρέθηκα να κάνω τον πρόλογο του ME3 περίπου στην μέση της ιστορίας του 2. Εκεί που πήγα να κάνω μια random αποστολή διάσωσης, το παιχνίδι ήταν “οι Collectors έρχονται μεθαύριο” κι εγώ δεν είχα μαζέψει την ομάδα μου ακόμα.
Ως προς το gameplay, πολλά βήματα πίσω. H τεχνολογία πάει ανάποδα σε αυτόν τον κόσμο, τα όπλα από laser/cooldown τώρα θέλουν [S]σφαίρες [/S]thermal clips. Συστήματα που προυπήρχαν όπως Inventory/Mini map/crouch ξηλώθηκαν και είμαστε μόνο σε διαδρόμους στο 100% του παιχνιδιού. Αν θες να πηδήξεις πάνω από cover πρέπει υποχρεωτικά να μπεις σε cover πρώτα. Οπότε έχουμε το μόνιμο loop run-cover-jump. Πλέον διαλέγουμε loadout σε fix σημεία και όχι ανα πάσα στιγμή. Δεν γνωρίζω πως αυτά θεωρούνται “εξέλιξη στο gameplay”. Ξέρω πως το παιχνίδι αποφάσισε να φύγει από RPG και να ακολουθήσει Shooter μονοπάτια, όμως αν κριθεί μόνο σαν Shooter είναι μέτριο στην καλύτερη. Τα Halo έχουν καλύτερο gunplay και αισθητά ανώτερη AI. Κι αυτά είναι τα μικρά παράπονα.
Η κεντρική ιστορία είναι τέρμα βλακώδης και filler. Ο χειρότερος πρόλογος που έχω παίξει σε παιχνίδι που αναιρέθηκε στην αμέσως επόμενη σκηνή και είχε 0 επίδραση στην ιστορία. Δεν είχα κανένα θέμα το συμβάν να γινόταν στο τέλος του ME1, όμως όχι έγινε μόνο και μόνο για να δημιουργήσει WTF στιγμή και να με κάνει να αποσυνδεθώ με τον χαρ/ρα μου, μπράβο σε αυτόν που σκέφτηκε πως ήθελα να παίξω [ISPOILER]με τον κλώνο μου και να λογοδοτώ σε έναν τρομοκράτη[/ISPOILER]. Σε άλλα παράπονα, στο νέο council υπάρχει Admiral, μέλος της Alliance και δεν κάνει τίποτα. Που είναι η Alliance; Γιατί πάει μια τρομοκρατική οργάνωση να σώσει τις colonies;
Στα θετικά έχουμε σαφέστατα καλύτερους companiοns, περισσότερο backstory, ωραίες personal missions, καλύτερη ΑΙ (πεθαίνουν λιγότερο και αποφεύγουν το στόχαστρό μου που τους μαγνήτιζε στο 1o). Περισσότερο lore για τις φυλές, Quarians-Geth βγάζουν όλα τα σωστά BSG feels.Καλύτερες sides missions (ήταν λίγο χαμηλός ο πήχης που είχε θέσει το 1, να λέμε την αλήθεια). Η Suicide mission ήταν εξαιρετική, μια πρώτης τάξεως ευκαρία να δείξω στους companions πως ο Garrus είναι το Νο2. Η αποστολή μου θύμησε κι ένα άλλο RPG όπου το party έσπαγε στα 3 για να εισχωρήσει στην τελική βάση από 3 διαφορετική σημεία, σε εκείνο όμως έπαιρνες τον έλεγχο και των 3 ομάδων, δεν τους άκουγες μόνο στα comms.
[B]ΜΕ3[/B]- Για πρώτη φορά- αφού το ME2 μου είχε κάτσει πολύ βαρύ. Τόσα χρόνια μετά όλοι γνωρίζουν την αντίδραση των παικτών στο τέλος οπότε μπήκα με μικρό καλάθι, δεν ήθελα και πολύ προερχόμουν από το ME2. Μπορώ να πω πως διαψεύστηκα πανυγηρικά, από τον πρόλογο μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε το σωστό ύφος και ξεκίνησε κατά μέτωπο επίθεση χωρίς να καθυστερεί. Μου άρεσε πάρα πολύ που το council με αγνοησε εντελώς [ISPOILER]10/10 θα το σκότωνα ξανά[/ISPOILER], που όλος ο γαλαξίας ήταν εντελώς απροετοίμαστος και συνέχιζε να κοιτάει την πάρτη του. Μου άρεσε όλη η λογική των War Assets, μάζεψα τα πάντα. όλους τους στόλους που είχαν ξεμείνει σε τυχαίους πλανήτες, φίλιωσα τους [S]Humans -Cylons, [/S]Quarians – Geth (εξαιρετικό storyline) και κάθε πήγαινα και τους συστηνόμουν ως [U]Commander Shepard of the Alliance[/U]. Αφήσαμε πίσω τις ηλιθιότητες του ME2 που όλοι με κατηγορούσαν δικαιώς πως δουλεύω για έναν τρομοκράτη και εγώ απαντούσα να ξέρεις, όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις Alliance θέλω να είμαι αλλά δεν με αφήνει η Bioware γιατί έτσι.
Στα του gameplay δεν έχω να πω πολλά, κυρίως έχουμε να κάνουμε με τον κορμό του ME2 με το πιο σημαντικό downgrade, το journal. Πλέον όλες οι αποστολές main/sides/DLC είναι όλες μαζί πεταμένες σε 1 καρτέλα ενώ το codex είναι σε 2 ξεχωριστές καρτέλες δεν έχουμε quest steps ποιος τα χρειάζεται. Είναι τόσα πολλά τα sides της citadel που ανεβοκατεβαίνουμε 5 ορόφους να βρούμε ξανά τον quest giver που μπορεί να φαίνεται στον χάρτη μπορεί και όχι.
Η όλη κεντρική ιστορία μου άρεσε πάρα πολύ και μου έβγαλε πολλά ME1 feels. Εκτός από τον επίλογο, από τις διαθέσιμες επιλογές καμία δεν με ικανοποίησε ως τελική έκβαση της ιστορίας. Είχα ένα μικρό απρόοπτο στο τέλος, λίγο μετά τον πρόλογο του παιχνιδιού καταλάθος έπαιξα το Leviathan DLC (thanks journal), εκεί μου αποκαλύφθηκαν σημαντικότατα κομμάτια της ιστορίας των Reapers, απόρησα πως είχαν τόσο σημαντικά πραγματα σε DLC. Ως επακόλουθο στο τέλος που είχαμε το 10 λεπτο exposition με άφησε λίγο αδιάφορη γιατί τα ήξερα ήδη. Όπότε όσο μίλαγε ο χαρ/ρας και εξηγούσε σκεφτόμουν αν μπορώ να τον πυροβολύσω, αν θα κάνει register το hit ή θα περάσει από μέσα. Μόλις τέλειωσε και μου έδωσε τις επιλογές τον πυροβόλισα στον κεφάλι και… έκανα trigger άλλο τέλος. Ουπς. Το ξαναέπαιξα και διάλεγα συτό που διαφωνώ λιγότερο, αφού όλα ήταν χάλια μαύρα. Το μόνο καλό σε όλο αυτό ήταν πως διάλεξα renegade επιλογές και πυροβόλησα τον μπιρμπιλομάτη. Που μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν στέκει ακόμα περισσότερο [ISPOILER]η ανάσταση μου από κάποιον που τον ελέγχουν οι Reapers, μόλις είχα σκοτώσει τον Sovereign [/ISPOILER] Όπως και να χει μου άρεσε πολύ όλο το υπόλοιπο παιχνίδι.
[ATTACH type=”full” alt=”ME.png”]3522[/ATTACH]
Από τα πιο αγαπημένα μου ach, μόνο στα Witcher το έχω ξανακάνει με 3 παιχνίδια.
[/QUOTE]
Συμφωνώ 110% μαζί σου Kara. Σαν να το είχα γράψει εγώ είναι.
Το 1 καλύτερο σαν story/RPG (δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μ@@@ς, έμεινα με το twist 🙂 ), το 3 το καλύτερο συνολικά μείον το τέλος.
Δεν αναφέρεις τι χαρακτήρα/path διάλεξες, οποτε εάν δεν το έκανες έτσι, σου προτείνω ανεπιφύλακτα FemShepard+Renegade. Η Hale έχει πολύ ανώτερο voice acting και το renegate είναι πιο cool 😉 (+ ο renegade επίλογος ενός αγαπημένου companion στο 3, καλύτερη/δραματική στιγμή για εμένα στο παιχνίδι)
[QUOTE=”The Nameless One, post: 600930, member: 103605″]
Συμφωνώ 110% μαζί σου Kara. Σαν να το είχα γράψει εγώ είναι.
Το 1 καλύτερο σαν story/RPG (δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μ@@@ς, έμεινα με το twist 🙂 ), το 3 το καλύτερο συνολικά μείον το τέλος.
Δεν αναφέρεις τι χαρακτήρα/path διάλεξες, οποτε εάν δεν το έκανες έτσι, σου προτείνω ανεπιφύλακτα FemShepard+Renegade. Η Hale έχει πολύ ανώτερο voice acting και το renegate είναι πιο cool 😉 (+ ο renegade επίλογος ενός αγαπημένου companion στο 3, καλύτερη/δραματική στιγμή για εμένα στο παιχνίδι)
[/QUOTE]
Έπαιξα John Shepard (default εμφάνιση), soldier στο 1 και infiltrator στα 2,3. Paragon αν και μου “έφυγαν” κάποιες μπουνιές. Η Hale όντως έχει πλούσια καριέρα και πιθανόν να ήταν καλύτερη, όμως ο John ήταν εξώφυλο στην retail που είχα πάρει τότε, ενώ συνήθως προτιμώ να φτιάχνω male χαρ/ρες. Δύσκολο να τα ξαναπαίξω 3η φορά, δεν έχω τόσο χρόνο. Αν θες γράψε για τον companion στο 3 που λες.
Έχεις παίξει το Andromeda; Θα το βάλω κι αυτό κάποια στιγμή, όταν καταλαγιάσει η τριλογία. Δέθηκα με τους χαρ/ρες και η προοπτική να παίξω με νέους generic δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα.
Για αυτό είμαι περήφανη, έκανα ό,τι μπορούσα.
[SPOILER][ATTACH type=”full”]3524[/ATTACH]
[/SPOILER]
[QUOTE=”kara, post: 600932, member: 102802″]
Έπαιξα John Shepard (default εμφάνιση), soldier στο 1 και infiltrator στα 2,3. Paragon αν και μου “έφυγαν” κάποιες μπουνιές. Η Hale όντως έχει πλούσια καριέρα και πιθανόν να ήταν καλύτερη, όμως ο John ήταν εξώφυλο στην retail που είχα πάρει τότε, ενώ συνήθως προτιμώ να φτιάχνω male χαρ/ρες. Δύσκολο να τα ξαναπαίξω 3η φορά, δεν έχω τόσο χρόνο. Αν θες γράψε για τον companion στο 3 που λες.
Έχεις παίξει το Andromeda; Θα το βάλω κι αυτό κάποια στιγμή, όταν καταλαγιάσει η τριλογία. Δέθηκα με τους χαρ/ρες και η προοπτική να παίξω με νέους generic δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα.
Για αυτό είμαι περήφανη, έκανα ό,τι μπορούσα.
[SPOILER][ATTACH=full]3524[/ATTACH]
[/SPOILER]
[/QUOTE]
Και εγώ male/paragon 1ο playthrough αλλά το fem/renegade είναι καλύτερο και πιο διασκεδαστικό. Αν και καταλαβαινω ότι είναι “βαρύ” να ξαναπαίξει κάποιος καπάκι και τα 3 μαζί. Εγώ τα έπαιξα όταν βγήκαν οποτε μοιράστηκε το “φορτίο”.
Έχε το στο πίσω μέρος του μυαλού σου σαν στόχο για μελλοντικό revisit.
Κάτι που ξέχασα να σχολιάσω είναι ότι εσύ είχες την “τύχη” να δεις το extended ending, που παρόλο και αυτό είναι χάλια, δεν ηταν τα RGB σκατά που μας σερβίρανε εμάς που βιώσαμε το original. Μονο καλό ότι είχαμε την επιλογή να αδειάσουμε ολόκληρους γεμιστήρες σε συγκεκριμένο χαρακτήρα στο τέλος 😁, πριν το αλλάξει σε middle finger προς τον παικτη η Bioware .
Δες κανενα video σε tube εάν έχεις περιέργεια πως ήταν αρχικά.
Andromeda δεν έχω ασχοληθεί λεπτό. Περίμενα να “στρώσει” και να πέσει η τιμή του αλλά μέχρι να γίνει αυτό, εγκατέλειψε το project η bioware, οποτε δεν βρήκα ποτέ τον λόγο να ασχοληθώ. Προσωπικά θα σου πρότεινα να μην ασχοληθείς καθότι το θεωρώ χαμένο χρόνο, αλλά η άποψη κάποιου που το έχει παίξει, θα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την δική μου.
Το σκηνικό που αναφέρομαι με αγαπημένο companion
[SPOILER]
Αν και η βαρύτητα της σκηνής δεν είναι η ίδια εάν το βλέπεις σε σχέση με το να το κάνεις! Δεν πίστευα τον εαυτο μου όταν το έκανα στο παιχνίδι (Η ενεργητική συμμετοχή και ευνσυναισθηση που λέγαμε στο διπλά θέμα 😉 )
[MEDIA=youtube]b5MTPgjvaoA[/MEDIA]
[/SPOILER]
Πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Προσωπικά είχα αποτυπώσει τις σκέψεις μου για το Mass Effect 3 και γενικά για τη σειρά σε σχετικό editorial:
[URL unfurl=”true”]https://ragequit.gr/en/editorials/item/late-to-the-party-mass-effect-3-pc/[/URL]
Σαφώς συμφωνώ και εγώ ότι το Mass Effect 1 ήταν το καλύτερο της σειράς. Μακάρι η Bioware να ξαναβρεί την φόρμα της με το ME4 γιατί θα είναι πραγματικά κρίμα να έχει η σειρά ένα άδοξο τέλος.
[QUOTE=”Admiral, post: 600969, member: 102598″]
Πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Προσωπικά είχα αποτυπώσει τις σκέψεις μου για το Mass Effect 3 και γενικά για τη σειρά σε σχετικό editorial:
[URL unfurl=”true”]https://ragequit.gr/en/editorials/item/late-to-the-party-mass-effect-3-pc/[/URL]
Σαφώς συμφωνώ και εγώ ότι το Mass Effect 1 ήταν το καλύτερο της σειράς. Μακάρι η Bioware να ξαναβρεί την φόρμα της με το ME4 γιατί θα είναι πραγματικά κρίμα να έχει η σειρά ένα άδοξο τέλος.
[/QUOTE]
Δεν είναι έλλειψη φόρμας, έλλειψη ταλαντούχων στελεχών είναι που δεν βάζουν πρώτη προτεραιότητα το τι θα γράψει το ταμείο αλλά να παρουσιάσουν ένα ποιοτικό παιχνίδι. Το οποίο βεβαία θα οδηγήσει και σε καλές πωλήσεις αλλά…
Αμφιβάλλω επίσης εάν έχει παραμείνει από την ομάδα του MΕ1/DAO έστω και το παιδί που έφερνε τους καφέδες!
PS ξαναδιαβάζοντας το άρθρο σου Ναύαρχε, για πες μας. Ήταν το Andromeda η ονειρεμένη και μεγαλειώδης επιστροφή της Bioware? 😛
[QUOTE=”The Nameless One, post: 600987, member: 103605″]
PS ξαναδιαβάζοντας το άρθρο σου Ναύαρχε, για πες μας. Ήταν το Andromeda η ονειρεμένη και μεγαλειώδης επιστροφή της Bioware? :p
[/QUOTE]
[IMG]https://i.gifer.com/77SP.gif[/IMG]
Χμμ, νομίζω πρέπει να τα ξαναπαίξω κάποια στιγμή. Όπως τα θυμάμαι, για μένα η σειρά προτίμησης πήγαινε 2-1-3.
Ναι το σενάριο του 2 ήταν filler και ουσιαστικά σκαρφίστηκαν αυτό το random τέχνασμα για να μπεις ντε και καλά στη δούλεψη ενός τρομοκράτη.
Αλλά λάτρεψα τους χαρακτήρες και όλα τα sidequests, μου άρεσαν οι Collectors ως αρχετυπικοί κακοί και το action κομμάτι + inventory ήταν εμφανώς βελτιωμένα σε σχέση με το ME1. Αυτά βέβαια όταν πρωτοβγήκαν, γιατί στην LE άλλαξαν πράγματα στο gameplay και το interface του ME1 οπότε τώρα ίσως να αντιστράφηκαν οι ρόλοι.
Το ME3 ήταν μια χαρά αλλά το είχα βρει υπερβολικά… μιλιταριστικό να το πω; Η όλη αύρα του παιχνιδιού και ειδικά οι σκηνές στη Γη με τα οδοφράγματα και τους ντουκιασμένους στρατιώτες μου έβγαζαν περισσότερο Gears of War παρά Mass Effect και λίγο ξενέρωσα. Σημειωτέον ότι δεν έχω παίξει τα DLC εκτός από Shadow Broker στο 2 και τον Prothean companion στο 3 που ερχόταν ως Day 1 bonus ή κάτι τέτοιο. Το Leviathan το είδα στο YT, όντως πολύ ενδιαφέρον.
Όσον αφορά το Andromeda, πιστεύω δεν αξίζει τον (πολύ) χρόνο που ζητάει, [USER=102802]@kara[/USER]. Είναι οκ ως παιχνίδι αλλά κακό ως Mass Effect. Έκοψαν πάνω από τις μισές εξωγήινες φυλές που γνωρίσαμε στη διάρκεια της τριλογίας (και τις αντικατέστησαν με… μία καινούργια), οι περισσότεροι companions είναι από ξενέρωτοι έως εκνευριστικοί, το γράψιμο γενικά μέτριο, υπάρχει ΠΟΛΥ filler περιεχόμενο, και τα μόνα που βελτιώθηκαν αισθητά είναι τα γραφικά (μετά τα patches έστρωσαν και τις φάτσες) και η δράση, που επιτέλους είναι απολαυστική. Άσε που, όπως είπες κι εσύ, οι όποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις της ιστορίας θα μείνουν ξεκρέμαστες διότι το πείραμα απέτυχε και στο 4 θα επιστρέψουμε μάλλον στο Milky Way.