ENSLAVED: ODYSSEY TO THE WEST

Το 2013 μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως η χρονιά των υπερβολικά καθυστερημένων ports. Φαίνεται ότι κάποιοι δημιουργοί παιχνιδιών, αναπολώντας σε κάποιο καναπέ τις παλιές δόξες τους, διαπίστωσαν ότι μερικοί τίτλοι τους δεν έχουν PC έκδοση. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, είδαν ότι η μεταφορά τους είναι θα ήταν απλή υπόθεση, το κόστος μικρό, τα κέρδη μάλλον πολλαπλάσια, ενώ η διανομή μέσω Steam θα τους απάλλασσε από τα περιττά έξοδα των retail διανομών. Οσο αληθές ή μη και αν είναι κάτι τέτοιο, στη τελική δεν ενόχλησε καθόλου εμάς τους PC users, καθώς είδαμε στις οθόνες μας παιχνίδια που πάντα θέλαμε να παίξουμε, αλλά κανείς δεν μας έκανε το χατήρι μέχρι σήμερα (εκτός του Red Dead Redemption που ακόμα αντιστέκεται σθεναρά). Η αρχή έγινε με το υπέροχο Brutal Legend, συνεχίστηκε με τα εξίσου κορυφαία Mortal Kombat και Castlevania: Lords of Shadow και ολοκληρώνεται (;) με ένα από τα πιο παραγνωρισμένα παιχνίδια του 2010, το Enslaved: Odyssey to the West της Ninja Theory.

Τι είναι το Enslaved; Πρόκειται για ένα έντονα story-driven παιχνίδι δράσης τρίτου προσώπου, με μπόλικα platform στοιχεία και ενδιαφέροντες πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που εύκολα θα μπορούσαν να είχαν ξεπηδήσει από μια προσεγμένη Hollywoodιανή ταινία. Πρωταγωνιστές τις περιπέτειας είναι η Trip και ο Monkey, δύο μέχρι πρότινος άγνωστοι και προερχόμενοι από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους τύποι (η πρώτη είναι μια πιτσιρίκα “από σπίτι” με εκτεταμένες γνώσεις hacking, ενώ ο δεύτερος είναι “μοναχικός λύκος” και βασίζεται στην ωμή δύναμη για να επιζήσει), οι οποίοι βρίσκονται κλεισμένοι ως σκλάβοι σε μια υψίστης ασφαλείας ιπτάμενη φυλακή σε ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, όπου οι μηχανές δείχνουν να έχουν το πρώτο λόγο. Μετά από μια επεισοδιακή απόδραση, όπου είχε ως κατάληξη τη συντριβή της ιπτάμενης φυλακής αλλά και του escape pod που φιλοξενούσε (κατά κάποιον τρόπο) και τους δυο, η Trip φοράει, παρά τη θέλησή του, στον Monkey ένα χακαρισμένο headband που της δίνει τη δυνατότητα να τον υπακούει σε κάθε της εντολή. Κάθε ανυπακοή στις επιθυμίες της έχει ως αποτέλεσμα ένα αφόρητο πονοκέφαλο για το Monkey (χμ, αυτό δεν χρειάζεται ειδικό headband για να συμβεί σε έναν άνδρα…), ενώ σε περίπτωση που η ίδια πάθει κάτι, τότε αυτομάτως πεθαίνει και ο Monkey.

Χμ… εσείς θα της λέγατε όχι;

Η δικαιολογημένη οργή του Monkey καταλαγιάζει όταν μαθαίνει ότι η Trip θέλει απλά να τη βοηθήσει να φτάσει στο σπίτι της, καθώς διαφορετικά δεν θα είχε καμία ελπίδα απέναντι στα mechs που έχουν κατακλύσει τη περιοχή, ενώ ταυτόχρονα η υπερβολικά σέξι εικόνα της δύσκολα θα μπορούσε να αφήσει αρσενικό ασυγκίνητο… Οπως και να’χει, τελικά η περιπέτεια ξεκινά και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάζει σε μεγάλο βαθμό με την ποιότητα του σεναρίου της. Χωρίς να είναι τρομερά πρωτότυπη, η πλοκή του ξετυλίγεται μαεστρικά, με τους χαρακτήρες να αναπτύσσονται πολύ όμορφα με τις συνεχείς συζητήσεις τους και τους αμέτρητους κινδύνους πρακτικά να τους δένουν ακόμα περισσότερο από μια σχέση «αφέντρας (sic) -σκλάβου», ενώ αργότερα θα προστεθεί στη παρέα ένας ακόμη τύπος, ο Pigsy, που διαταράσσει τις ισορροπίες και προσφέρει μερικές πολύ αξιομνημόνευτες στιγμές. Πολλά μπράβο στη Ninja Theory για το τρόπο που επέλεξε να διηγηθεί την ιστορία της.

Στα του παιχνιδιού τώρα, το Enslaved χωρίζεται σε δύο τομείς: στο platforming και στο…ξυλίκι. Στο platforming το παιχνίδι ακολουθεί τα πρότυπα των console games τύπου Uncharted, καθώς ο ήρωας σκαρφαλώνει μόνο σε προκαθορισμένες πλατφόρμες, ενώ η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσετε σας κοινοποιείται φωσφορίζοντας τα ανάλογα αντικείμενα (σωλήνες, βράχια κλπ) και πλην λίγων εξαιρέσεων, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να φθάσει κανείς στον εκάστοτε προορισμό του. Παρ’ όλο το απλοϊκό σύστημα και τη γραμμική προσέγγιση που υιοθετεί, το platform στοιχείο δε γίνεται σχεδόν ποτέ βαρετό ή επαναλαμβανόμενο, καθώς φροντίζει συχνά να το εμπλουτίζει με απλούς γρίφους, οι οποίοι, ευτυχώς, δε γίνονται κουραστικοί ή ξεκάρφωτοι και δίνουν ένα τόνο «εξυπνάδας» παραπάνω στο τίτλο.

Μιλάμε για σκαρφάλωμα, όχι αστεία…
    
Το beat’ em up στοιχείο από την άλλη διαθέτει λίγο μεγαλύτερο βάθος και στρατηγική: ο Monkey κραδαίνει ένα κοντάρι που είναι αρκετό για τις μάχες εκ του συστάδην, ενώ μετατρέπεται και σε βαλλιστικό όπλο με περιορισμένα πυρομαχικά, που εκτοξεύει plasma ή stun bullets που έχουν εφαρμογή ανάλογα με τη περίσταση (π.χ. το stun είναι χρήσιμο ενάντια σε shielded mechs). Οι μάχες είναι αρκετά έντονες και σε τακτική βάση, αλλά το απλό κοπάνημα των πλήκτρων δεν αρκεί για να τη βγάλετε καθαρή: η εκτέλεση κινήσεων αποφυγής ή άμυνας είναι απολύτως απαραίτητες για να μη τρώτε παραπάνω ξύλο απ’όσο αντέχετε, ενώ κάποια combos και ειδικές κινήσεις καλό είναι να χρησιμοποιούνται εύστοχα και με φειδώ. Σε περίπτωση μάλιστα που έχετε να αντιμετωπίσετε turrets ή mechs με πυροβόλα, τότε θα χρειαστείτε τη βοήθεια της Trip, η οποία διαθέτει ένα decoy μαραφέτι που σας δίνει το κατάλληλο χρόνο για να τα πλησιάσετε και να τα βγάλετε εκτός μάχης.

Η βοήθεια της Trip όμως δε σταματάει μόνο στο decoy, καθώς έχει τη δυνατότητα να σας θεραπεύσει από μακριά (με πεπερασμένο αριθμό «θεραπειών»), να προκαλέσει ένα breakdown που κάνει stun όλα τα mechs για λίγη ώρα, ενώ τέλος μπορεί να αναβαθμίσει τις ικανότητες του Monkey σε τομείς όπως υγεία, μάχη (κοντινής και από απόσταση) και ασπίδα με αντάλλαγμα κάποια tech-orbs που μαζεύετε κατά τη περιπλάνησή σας (μοιάζουν με κόκκινες φούσκες). Pro-tip: αναβαθμίστε όσο το δυνατό πιο γρήγορα το health regeneration, με ευγνωμονείτε αργότερα.

Φυσικά από το παιχνίδι δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ευμεγέθη bosses που τσακίζουν κόκαλα σε κάθε τους χτύπημα, αλλά μάλλον είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα άπαξ και μάθετε το μοτίβο επιθέσεων που ακολουθούν, ενώ σε αρκετά από αυτά θα χρειαστείτε το gadget Cloud, μια ιπτάμενη «σανίδα», η οποία εφαρμόζεται μόνο σε προκαθορισμένα από το παιχνίδι σημεία, και σας επιτρέπει να αιωρείστε λίγο πάνω από το έδαφος αναπτύσσοντας έτσι αρκετά μεγάλες ταχύτητες και…δυνατές περιπετειώδεις σεκάνς!

Απευθείας επίθεση σε turret=θάνατος. Η Trip όμως μπορεί να σας βοηθήσει.

Γενικά το «πάντρεμα» platform και action στοιχείων έχει επιτευχθεί αναπάντεχα καλά σε σημείο που δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι τα παιχνίδια που τα έχουν καταφέρει εξίσου επιτυχημένα όσο το Enslaved είναι μετρημένα. Το παιχνίδι, εκτός των πρώτων λιγουλάκι βαρετών levels, είναι πολύ διασκεδαστικό και μόλις αφεθείς και σε συνεπάρει στο κόσμο του, δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου. Βέβαια τα προβλήματα δε λείπουν, με αυτό της κάμερας να αποτελεί με διαφορά το μεγαλύτερο μειονέκτημα του παιχνιδιού, καθώς σε στιγμές μάχης πραγματικά είναι εκτός τόπου και χρόνου και αποπροσανατολίζει το παίκτη, ενώ ευτυχώς κάποια bugs και glitches στη μηχανή γραφικών που αντιμετώπισα κατά τη διάρκεια της περίπου 8ωρης ενασχόλησής μου με το παιχνίδι, ήταν ήσσονος σημασίας.

Αυτό που δεν είναι ήσσονος σημασίας όμως είναι η παντελής απουσία ρυθμίσεων στα γραφικά, αποτέλεσμα του κακού port που έχει πραγματοποιηθεί από τους ανθρώπους που ανέλαβαν τη PC έκδοση. Ο μόνος τρόπος για να προσθέσει κανείς αυτονόητες ρυθμίσεις όπως VSync, SSAO, Anisotropic Filtering κλπ είναι να ανοίξει το αρχείο BaseEngine.ini με το Notepad και να διορθώσει μόνος του τα αντίστοιχα πεδία! Πραγματικά απαράδεκτη η τεμπελιά των ιθύνοντων και ακόμα πιο απαράδεκτο είναι το γεγονός που ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο patch που να προσθέτει ingame τη δυνατότητα αλλαγής των ρυθμίσεων αυτών, παρ’ όλο που υφίστανται κανονικά, και αφήνουν εώς τώρα το χρήστη να «παίζει» μόνος του με το ini αρχείο. Προσωπικά έκανα τις περισσότερες ρυθμίσεις που γράφει το συγκεκριμένο post στο forum του Steam και δεν αντιμετώπισα το παραμικρό πρόβλημα, με την εικόνα του παιχνιδιού να βελτιώνεται σημαντικά χωρίς πτώσεις στο frame rate, αλλά όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν αποτελεί ουσιαστική λύση.

Ο Monkey, παρά το γελοίο όνομα, είναι πρώτος στο κομμάτιασμα τενεκέδων.

Αν λοιπόν «φροντίσετε» την εικόνα του Enslaved, τότε το παιχνίδι θα σας ανταμείψει με αρκετά όμορφα γραφικά, τηρουμένων των αναλογιών (μη ξεχνάτε, μιλάμε για παιχνίδι του 2010) και πλούσια περιβάλλοντα σε χρώματα και λεπτομέρεια, αρκεί να μην έχετε υψηλές απαιτήσεις. Οι χαρακτήρες πάντως, ακόμα και τώρα, παραμένουν εντυπωσιακοί σε κίνηση και σχεδίαση, με αποκορύφωμα τον Monkey, τον οποίο έχει αναλάβει εξ’ ολοκλήρου ο γνωστός Βρετανός ηθοποίος Andy Serkis (my preciouuuuus…) τόσο σε motion capture όσο και σε voice acting. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί κάνουν εξίσου πολύ καλή δουλειά, νιώθουν στο «πετσί τους» το ρόλο τους και συνοδεύουν επάξια τον Andy, ενώ όσον αφορά το soundtrack, αυτό μάλλον περνά σχετικά απαρατήρητο, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις.

Συνοψίζοντας, το Enslaved: Odyssey to the West είναι μια αξιοπρεπέστατη πρόταση για το είδος των action/platform και προσωπικά, παρ’ όλο που δείχνει οπτικά τα χρονάκια του, θεωρώ ότι είναι καλύτερη από πολλά σύγχρονα παιχνίδια εκεί έξω. Το σενάριο και οι χαρακτήρες του αποτελούν γερά χαρτιά για τους λάτρεις των single-player εμπειριών, ο συνδυασμός platform/fighting είναι χορταστικός και όσο πρέπει «έξυπνος» χωρίς να γίνεται φλύαρος και η διάρκειά του είναι σχετικά ικανοποιητική για παιχνίδι του είδους, αν συνυπολογίσει κανείς ότι στη τιμή συμπεριλαμβάνεται και το DLC Pigsy Perfect 10 που προσθέτει μερικές ώρες παιχνιδιού ακόμη. Αν μάλιστα ήταν και πιο ολοκληρωμένο port, θα ήμασταν περισσότερο χαρούμενοι…

Pros

Cons