Borracho's CantinaEDITORIALS

#SinglePlayerEpic

Το έναυσμα για το παρόν κείμενο δόθηκε από την συζήτηση που ξεκίνησε κάτω από το εξαιρετικό πρόσφατο άρθρο του Ναυάρχου, αναφορικά με τον διαφαινόμενο «θάνατο» της παρδοσιακής single player εμπειρίας.

Αν και κατά κανόνα ο Μάνος είναι ο εντεταλμένος μας Steam-Spy-ο-βουτηχτής, απόψε μπαίνω στα νερά του, προκειμένου να ποσοτικοποιήσουμε μια από τις ανησυχητικότερες τάσεις που έχει εμφανίσει ο χώρος μας τα τελευταία χρόνια. Με την γιούχα της νεολαίας ήδη να δονεί την Σάλα Συγκεντρώσεων του Ragequit, να τονίσω πως βάσει μαθηματικών, το φαινόμενο όχι μόνο εξηγείται απόλυτα, αλλά δείχνει και το μέλλον του αγαπημένου μας χόμπι, ιδιαίτερα σκοτεινό.

Αυτή την στιγμή, το καλοντυμένο DayZ mod που ακούει στο όνομα «Playerunknown’s Battlegrounds» έχει, κρατηθείτε, 25 εκατομμύρια ιδιοκτήτες/παίκτες στο Steam. Αν δεχτούμε ως μέσο κόστος απόκτησής του τα 30 δολλάρια ή ευρώ, μιλάμε για έσοδα 750 εκατομμύριων δολλαρίων ενώ το παιχνίδι βρίσκεται ακόμη σε στάδιο Early Access. Αντί η ίδια η εταιρεία να πληρώνει beta testers/QA, τον ρόλο τον έχουν αναλάβει με τεράστιο ενθουσιασμό, εκατομμύρια πελάτες, κατά τα φαινόμενα πασιχαρείς για το προνόμιο να είναι…επί πληρωμεί δοκιμαστές ενός ημιτελούς προϊόντος. Αν υπολογίσουμε τώρα και τους νέους παίκτες που έρχονται από την μεριά του στρατοπέδου Xbox, έχουμε στην ουσία ένα τίτλο με ελάχιστο κόστος ανάπτυξης, ανύπαρκτη ιστορία, γραφή ή σκηνοθεσία (έλα τώρα, ποιός ασχολείται με διαλόγους και βλακείες, κοίταξε πόσο όμορφη έκανα αυτή την έκρηξη ντεπόζιτου) ο οποίος κυριολεκτικά σαρώνει τις πωλήσεις.

pubg bikeΜόλις 98 προβλήματα σήμερα.

Είναι το πλέον επιτυχημένο εμπορικά video game της χρονιάς που φεύγει και αναπόφευκτα, αποτελεί ήδη τον «φάρο» στον οποίο προσβλέπει κάθε μεγαλοεκδότης που σέβεται τον εαυτό του. Ελάχιστο κόστος ανάπτυξης, τεράστια βάση παικτών, μικρό κόστος συντήρησης/επέκτασης και έσοδα δίχως ταβάνι. Μαγεία, σωστά;

Αν το μαγαζί είναι δικό σου και σε ενδιαφέρει αποκλειστικά το ταμείο, προφανώς. Το τεράστιο πρόβλημα παιδείας της βάσης των παικτών φυσικά, ελάχιστους απασχολεί και θαρρώ φοράμε όλοι μια γιγάντια ταμπέλα γραφικού, βραχνού προφήτη, γύρω από τον κουρασμένο μας λαιμό. Μια φορά κι έναν καιρό, όταν οι δεινόσαυροι περπατούσαν τη Γη και το ευρυζωνικό Internet αποτελούσε τσαχπίνικη υποσημείωση αρκετών φιλμ επιστημονικής φαντασίας (αυτό και τα τρία όστρακα, προφανώς), τα video games αποτέλεσαν μια πραγματική επανάσταση.

Δίχως εκρήξεις και φτιασίδια, με πενιχρό τεχνικό τομέα, αποσκοπούσαν στο να ερεθίσουν την φαντασία του παίχτη. Να τον ταξιδέψουν σε άπειρα πολυσύμπαντα πιθανοτήτων. Να του δείξουν πως ναι, είναι μια καλή χαρά ένας πιτσιρικάς σε ένα αιώνια νυχτωμένο νησί της Καραϊβικής, να θέλει να γίνει πειρατής περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Πώς μπορούσε να κάνει επιδρομές στα κάστρα των υπόλοιπων ευγενών προκειμένου να συγκεντρώσει τα λύτρα για το βασιλιά Ριχάρδο. Η Καρδιά της Κίνας ξεχείλιζε από μυστικά και η Λαίδη Μάριον περίμενε στην άκρη του ξεφώτου.

DefenderOfTheCrown RobinHood.tft1Μερικά πράγματα, δεν ξεπερνιώνται ποτέ.


Κάθε παράγραφος κειμένου που μετάφραζες ως πιτσιρικάς με το λεξικό αγκαλιά, αποτελούσε μια ολόκληρη αποκάλυψη. Ξαφνικά καταλαβαίνες γιατί επί τόσους μήνες έβλεπες την ίδια οθόνη “Game Over” και η στιγμή που ξεπερνούσες τον εκάστοτε γρίφο, επειδή το θέλησες τόσο πολύ και δούλεψες τόσο σκληρά, δεν συγκρινόταν με τίποτε άλλο στην μικρή σου ζωή. Μπορεί στην πραγματικότητα να ήσουν ένα μικρό κι ασήμαντο, βολεμένο και προστατευμένο πιτσιρίκι στην άκρη της επαρχίας σου, αλλά στο κεφάλι σου, ήσουν ο Σεβάχ. Ο ανώνυμος Καρατέκα. Ατρόμητος κουρσάρος, μαθητευόμενος πειρατής, δολοφονικό κουνέλι με τον καλύτερο κώδικα εξωλεκτικής επικοινωνίας που (δεν) γνώρισε ποτέ κανείς.

Και δεν ξέρω για εσάς τους υπόλοιπους, αλλά προσωπικά, κρατούσα σημειώσεις. Δεν μου αρκούσαν οι περιπέτειες στην οθόνη. Ξεδιάλεγα τί ήταν εφικτό στον αληθινό κόσμο και ζούσα για την μέρα και την στιγμή που θα άνοιγα τα δικά μου φτερά, να ζήσω όσα ονερεύτηκα μικρός. Μηχανευόμουν πώς θα ξεκλείδωνα σπουδαιότερες περιπέτειες, μακρύτερα ταξίδια.

ThimbleweedPark Agents StreetΌταν το παλιό έγινε ξανά νέο.

Στην πορεία φυσικά, κάθε αναφορά ξεκλείδωνε σεντούκια πολιτιστικών θησαυρών. Συγκροτήματα, φίλμ, βιβλία, comics, έθιμα, ιστορικές αναφορές…μέσα από τα ποιοτικά αφηγηματικά παιχνίδια των δεκαετιών, λάμβανα μια διαρκή παιδεία, ένα βομβαρδισμό από ερεθίσματα που πάντα οδηγούσαν σε περισσότερες ερωτήσεις, σε ακόμη πιο μεγαλόπνοα σχέδια.

Και φτάνουμε που λέτε στο γέρμα του Σωτήριου Έτους 2017. Όπου το πιο μοσχοπουλημένο video game είναι εκατό άγνωστοι που πέφτουν με αλεξίπτωτο σε μια ερημιά και προσπαθούν να σκοτώσουν ο καθένας όσο περισσότερους μπορεί, πριν τον φάνε. Μια πικρά ειρωνική αλληγορία για την κατάσταση της κοινωνίας μας, ίσως. Είκοσι πέντε εκατομμύρια παίκτες δαπάνησαν και δαπανούν εκατοντάδες άχρηστες ώρες, «διασκεδάζοντας» στο Playerunknown’s Battlegrounds.

“Έχει πλάκα» μου λένε οι πιτσιρικάδες που ρωτάω, ενώ κακαρίζουν (κυριολεκτικά) ο ένας στον άλλο, στα ακουστικά τους. Junk food απλωμένο παντού τριγύρω τους, βλέμμα απλανές και τόσες ώρες δυναμικού χαραμισμένες. Ο εκδότης τρίβει τα χέρια του ενώ το πνευματικό επίπεδο των παικτών πιάνει νέο ναδίρ σε κάθε patch.

WROEF1Αυτές τις συναισθηματικές πλοκαμοβλακείες δεν τις θέλει ο κόσμος λέμε…


Προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, αλλά η μόνη αντίστοιχη εικόνα που έρχεται στο μυαλό μου είναι να κάθομαι με ζεστή σοκολάτα στο πλάι μου και ένα τεράστιο, δερματόδετο λεξικό Webster’s στην αγκαλιά , προσπαθώντας να καταλάβω τί ακριβώς σημαίνει “Undead Unguent” και στα καπάκια, τί διάβολο είναι η ρίζα του μανδραγόρα και εάν υπάρχει στην πραγματικότητα. Όταν οι δυο αυτές πληροφορίες έρχονται και «δένουν» μεταξύ τους και λύνω τον γρίφο-που-αν-θυμάσαι-ακόμη-είσαι-και-επίσημα-παλιόγερας, χοροπηδάω μέσα στο κεφάλι μου και παραμένω συγκεντρωμένος, καθώς η σωτηρία του Spielburg είναι δύσκολη υπόθεση και ο μεγάλος μου θρίαμβος δεν ήταν παρά ένα μικρό βήμα προς αυτή.

Φυσικά εξακολουθούν να κυκλοφορούν κάθε χρόνο, υπερ-αξιόλογες αφηγηματικές εμπειρίες. Το Assassin’s Creed: Origins αποτελεί ίσως το πιο εντυπωσιακό πείραμα ψηφιακού τουρισμού που έχει επιχειρηθεί μέχρι σήμερα. Περιμένω με ανυπομονησία και το επίσημο αντίστοιχο mode το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στη νέα χρονιά. Η αίσθηση παρουσίας στην Αίγυπτο των Πτολεμαίων είναι πρωτοφανής. Σχεδόν γεύεσαι την άμμο και ασυναίσθητα τραβάς το μαντίλι γύρω από το πρόσωπό σου, όταν παίζεις. Ιδιοκτήτες στο Steam; 433.000 και ας είμαστε γενναιόδωροι και ας προσθέσουμε ένα ή δυο εκατομμύρια ακόμη από το Uplay και τις κονσόλες.

ACO129 π. Χ, Αρματοδρομία. Έπρεπε να ήσουν εκεί.

Η επικολυρική, υπερβατική βία του Wolfenstein II: The New Colossus, ενός αριστουργήματος αφηγηματικής συνοχής και ψυχαγωγίας, θα μπορούσε να έχει σκηνοθετηθεί από τον Quentin Tarantino στα καλύτερά του. Με μια σπαρακτική ιστορία αγάπης στο επίκεντρό του, φροντίζει να κλείνει τσαχπίνικα το μάτι στον παίκτη, την ίδια στιγμή που ευαισθητοποιεί με τρόπο διαισθητικό, γύρω από ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα. Και διάβολε, για είκοσι περίπου ώρες, σου επιτρέψει να στοιβάξεις τόσα πτώματα ναζί τριγύρω, που δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί αγνά ψυχοθεραπευτικό. 298.000 ιδιοκτήτες στο Steam με πολλούς από αυτούς να το έχουν αγοράσει σχεδόν στην μισή τιμή, στην οποία έπεσε σχεδόν ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του.

To Prey, με το φάντασμα του Kubrick να πλανάται ηλεκτρικό πάνω από τους θανάσιμους διαδρόμους του Talos I, ένα παιχνίδι που σου επιβάλλει να ζήσεις με τους κανόνες του πριν φτάσεις στην εφιαλτική, δυστοπική κατάληξη, 455.000 ιδιοκτήτες, στην ίδια εκπτωτική μοίρα με το Wolfenstein II. Οι τρομεροί μικρομέγαλοι πιτσιρικάδες του South Park: The Fractured But Whole και οι περιβόητες Χρονοπορδές τους, ένας εικοσιπεντάωρος μαραθώνιος γέλιου και ένοχων απολαύσεων, μετά βίας ξεπέρασε τους 200.000 ιδιοκτήτες. Για το πιο-ατμοσφαιρικό-πεθαίνεις Dishonored: Death of the Outsider, ούτε λόγος. 97 χιλιάδες ιδιοκτήτες στο Steam και «εμπορική αποτυχία», η ανταμοιβή για το αρτιότερο αισθητικό σύνολο της χρονιάς.

Wolf2 Screen“Zis menu…it iz too…how should I zay…American?”

Τα νούμερα για το πανέμορφο What Remains of Edith Finch ή το διαβολικά ευφυές Thimbleweed Park, ας τα αφήσουμε καλύτερα.

Η κατάσταση έχει αρχίσει να θυμίζει, κατά θλιβερό τρόπο, την όλη «διαμάχη» μεταξύ πραγματικού κινηματογράφου και των εφηβικών demo reels ποικίλων studios δημιουργίας ειδικών εφέ. Όπως και με τον κινηματογράφο, δεν πρόκειται ποτέ να εκλείψουν τα ουσιαστικά, έμπλεα ψυχής παιχνίδια, για τον απλούστατο λόγο πως ο άνθρωπος αναζητά την δημιουργία, την σύνδεση με ένα αληθινό συναίσθημα είτε αυτό είναι χαρμόσυνο είτε στις εσχατιές της οδύνης.

Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την ανθρώπινη εμπειρία.

flat800x800070f.u2“So Guybrush, what did you learn from all this?”

Όπως σωστά έγραψε ο Αλέξανδρος στο κείμενό του, απομένει στο χέρι μας να στηρίξουμε τις παραγωγές εκείνες οι οποίες εκτιμάμε πως «μιλάνε» στην ψυχή μας. Μπορεί να γίνουν μικρότερες, λιγότερο φιλόδοξες και όχι τόσο καλοντυμένες όσο τα ατσαλάκωτα πλούσια ξαδερφάκια τους. Θα είναι όμως πάντα εκεί, ζωντανές. Στην κακόφημη μεριά της πόλης, να παζαρεύουν χύμα καπνό μέχρι να μπαρκάρουν. Θα κρατάνε τα μικρά, υπόγεια καπηλιά. Εκεί που μέσα σε νότες και ντουμάνια, ιχνηλατείται ακόμη η ματωμένη ιστορία του αληθινού.

Να το κρατήσετε και να το χαίρεστε το «ΠαμπΤζί» σας, κύριοι. Εδώ μιλάμε με τους Θεούς.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

6 Comments

  1. Τα λες όλα στην τελευταία παράγραφο, συνgamer Μποράτσο! Tο gaming δεν είναι ποια (εδώ και πολλά χρόνια) το καλτ χόμπι μιας “τρελής” μειοψηφίας, αλλά μια κανονική mainstream βιομηχανία ψυχαγωγίας όπως ο κινηματόγραφος ή η μουσική. Ζούμε το ποπ, το εύπεπτο, το αντερκράουντ, το ποιοτικό, την σαβούρα, τις αρπαχτές, την καινοταιμία, το τολμηρό κτλ. κανονικά όπως σε όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και τέχνης. Έχει μια περίεργη ομορφιά όλο αυτό, τουλάχιστον για εμάς που ζήσαμε όλην την εξέλιξη. Πάω να χαθώ στον εφιάλτη της Senua, μια ακόμη απόδειξη πως το single player gaming όχι απλά ζει, αλλά βασιλεύει κιόλας 😉

  2. Είναι μεγάλη κουβέντα το μέλλον του single player gaming. Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια για όλα τα γούστα και τόσες όμορφες νέες κυκλοφορίες, όπου είναι αναμενόμενο οι πωλήσεις να μοιραστούν στα νέα παιχνίδια. Κάποιος ας πούμε θα πάρει το Dishonored, ενώ κάποιος άλλος το assasins ή το το south park. Επίσης πόσοι θα αγοράσουν ένα single player day one από τη στιγμή που γνωρίζουν ότι λίαν συντόμως θα πέσει η τιμή του τουλάχιστον στο μισό; Εγώ πάντως σίγουρα όχι. Εκτός από παιχνίδια που θέλω απεγνωσμένα, και από το ψηφιακό ράφι θα βρεθούν αμέσως στον σκληρό προς χρήση. ( A ρε Lara θυσίες που κάνουμε για τα μάτια σου…. )

    Τι γίνεται όμως με κυκλοφορίες όπως το PUBG και τα άλλα παρόμοια του είδους ; Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τόσες αξιόλογες καινούριες κυκλοφορίες ώστε να μοιραστούν οι πωλήσεις και όπως είναι αναμενόμενο , τα νούμερα που χτυπάνε είναι αστρονομικά. όσο δε, χτυπάνε νούμερα, τόσο περισσότερους αγοραστές προσελκύουν αφού ώς γνωστών μεγάλες πωλήσεις άρα και καλό παιχνίδι(;) Όπως στα εστιατόρια όπου αν δεν γνωρίζεις θα κάτσεις να φας σε αυτό που σου φαίνεται ότι έχει τον περισσότερο κόσμο….

    Τι θα συμβεί όμως όταν όλοι οι Developers ενδώσουν στο φαινόμενο της αρπαχτής και αρχίζουν να βγαίνουν PUBG κλώνοι με μορφή καταιγίδας κάθε χρόνο; Κάποιοι θα πετύχουν στα σίγουρα, μιας και το κόστος που γλυτώνουν από το developing θα πέσει στην διαφήμιση. Τα υπόλοιπα θα πατώσουν… Οπότε σιγά σιγά θα αρχίσουν πάλι να αναπτύσσονται αξιόλογοι Single player τίτλοι. Πρόσφατο παράδειγμα το Fortnite όπου έχει “κλέψει” πελάτες από το PUBG επειδή είναι Free.

    Ευτυχώς οι pc gamers σαν τα μυρμήγκια έχουμε φτιάξει ένα γερό απόθεμα backlog που θα μας κρατήσει μέχρι να βγούμε και από αυτόν τον σκοτεινό μεσαίωνα… Εκτός αν βγει κάνα Star citizen και ξεκινήσει ο Armageddon….

  3. Εγώ πάντως πιστεύω ότι δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Περισσότερο είναι θέμα ευρώ/ωρών ψυχαγωγίας και φυσικά παίζει και το ρόλο της η πειρατεία. Τώρα αν είναι σωστό κριτήριο αγοράς αυτό αποτελεί ενδιαφέρον θέμα για άλλη συζήτηση.

    Αν πάρουμε σαν παράδειγμα/αυθαίρετο δείγμα το gaming περιβάλλον μου (σημειωτέον όλοι late 20s early 30s οπότε ακόμα χειρότερα σε νεότερες ηλικίες όσον αφορά την οικονομική άνεση) που όλοι λίγο πολύ πήραν το PUGB (ακόμα και εγώ και έπαιξα ούτε καν μισή ώρα) αλλά αγόρασαν κάνα δυο από του προαναφερθέντες SP τίτλους και κάποιους πήραν από το θείο δεν είναι δύσκολο να φανταστείς γιατί αυτά τα νούμερα.

    Όσο anticlimactic και αν ακούγεται θα το πω: Μη σκάτε! Όσο υπάρχει η ψηφιακή διανομή και το crowd funding το SP δε πρόκειται να πεθάνει.

  4. Η Άγια πένα του Ποράτσου για άλλη μια φορά μαγεύει τα πλήθη! Θα συμφωνήσω στις περισσότερες παρατηρήσεις.
    Αυτό που έχω να πω είναι πως όσο υπάρχουν ράντομ τυχαίοι πουθενάδες τύπου Team Cherry που μας δίνουν διαμάντια, δε φοβάμαι το μέλλον του γκέιμιν.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL