SPECIALS

Whatever Happened To My Rock N’ Roll? : Watch_Dogs

Disclaimer : Με ρυθμούς Νεκροσαυρικής Τυρρανοχελώνας, το δεύτερο μέρος της εξαιρετικής μας σειράς, καταπιάνεται με άλλο ένα ιδιαίτερα over-hyped τίτλο που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Εμπεριέχονται βαρβάτα spoilers, οπότε, σε περίπτωση που σκοπεύετε να ασχοληθείτε στο μέλλον με τον τίτλο, καλό είναι να αποφύγετε το παρόν άρθρο, μέχρις ότου τα νεύρα σας σας επιτρέψουν να ολοκληρώσετε την περιπέτεια του Μπάμια Άιντεν. Μετά ελάτε πάλι, να βαρέσουμε τα κεφάλια μας στον τοίχο μαζί.

Θα ξεκινήσω με πλήρη και απερίφραστη παραδοχή του ότι μπούκωνα το hype της Ubisoft με την μεγάλη την κουτάλα, την στρατιωτική. Όχι τόσο γιατί πίστευα πως το Watch_Dogs θα έφερνε την υποσχόμενη επανάσταση στο είδος, αλλά γιατί το ποιοτικό στάνταρ που έχει καθιερώσει πλέον η Ubisoft, ελάχιστες φορές απογοητεύει. Προπαρήγγειλα μάλιστα και τη Βιτζιλάντε Εντίσιον, ώστε να χουχουτίζω υστερικά χακάροντας το εξομοιωμένο Σικάγο, φορώντας το κασκέτο και τη μάσκα του Άιντεν, να το ζω το όνειρο σωστά και ολοκληρωμένα.

Και το επήρα που λέτε και πάλαιψα λεβέντικα το backlog και κανένα μήνα μετά την επίσημη κυκλοφορία, κατόρθωσα να το ξεκινήσω. Και λέω ΟΚ, ας κάνουμε τα στραβά μάτια για το ανύπαρκτο optimization (πλέον τουλάχιστον η κατάσταση έχει στρώσει σε μεγάλο βαθμό αν και το ανεξήγητο stuttering σε ultra settings παραμένει) και ας δούμε περί τίνος πρόκειται.

Watch Dogs Screenshot1“Ξέρετε που πηγαίνω; Ούτε εγώ. Fun fun fun, press Q to haXX0rz!”

Σένια μενού, ωραίο αστικό beat-ιάρικο soundtrack, πρόλογος στο Wrigley Field (την unlicensed εκδοχή του εν πάση περιπτώσει), έχω αρχίσει να ζω το όνειρο και μουρμουράω για τους ζαβούς που δεν κατανόησαν τούτο το σύγχρονο διαμάντι του γκέημινγκ. Στριμώχνω εκεί που λέτε και το Μωρίς, σκάει και ο ντυμένος στην πένα Ιάπωνας συνεργός/προμηθευτής/σίγουρα-όχι-φίλος-μου, λέω γίναμε. Να τα μπλακάουτ, να ο πανικός του πλήθους, να οι χακεριές. Το σκάω και με το αμάξι για το ψυχασθενές κρησφύγετό μου σε λούμπεν μοτέλ, μπαίνω μέσα, να τα junk food, να το καταδρομικό κέντρο ελέγχου, λέω γίναμε, το όνειρο ζει.

Κάπου πέφτουν και οι φλου αναφορές στην Τραγωδία, δεν πολυπείθουν (η νεκρή ανιψιά του Pearce, της οποίας ο θάνατος υποτίθεται πυροδοτεί την απύθμενη δίψα του για εκδίκηση εμφανίζεται για 4-5 συνολικά δευτερόλεπτα στο παιχνίδι) αλλά λες, ΟΚ, όχημα είναι για να ξεκινήσει το πραγματικό σενάριο του παιχνιδιού.

Watch Dogs Screenshot2Κάπου εδώ εξαντλείται το αφηγηματικό βάθος του παιχνιδιού. Δεν είναι απλώς μια ατάκα στα πλαίσια διαλόγου, είναι ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ.

Και μετά ξυπνάς. Και βγαίνεις από την Τρύπα. Και ανοίγουν 3.204 markers στον χάρτη κόντρα σε ξεπλυμένα και αδιάφορα textures και ο πρωταγωνιστής κάτι μουρμουράει στο κινητό και αρχίζω να κοιτάω καλά καλά την οθόνη. Ανοίγω και το χάρτη και αντικρίζω το χάος. Αρχίζω να αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνω και ποιο είναι το θέμα του παιχνιδιού. Μη μπορώντας να δώσω κάποια ικανοποιητική απάντηση σε οποιοδήποτε από αυτά τα ερωτήματα, κάνω quit to desktop και uninstall.

Καμιά εβδομάδα αργότερα, κατατρεγμένος από τύψεις για ούλους τους παράδες που χαράμισα στο παιχνίδι, το εγκαθιστώ και πάλι, αποφασισμένος τουλάχιστον να κάνω κάποιου είδους απόσβεση και να σταματήσω τις φωνούλες στο κεφάλι μου που μου έλεγαν πως ήμουν ντιπ βλάκας με το pre-order μου. Συνεχίζω το παιχνίδι από εκεί που έμεινα. Οι φωνούλες εξακολουθούν να χαλάνε τον κόσμο. Αποφασίζω ηρωικά και τολμηρά να αγνοήσω ΚΑΘΕ side quest/marker και να επικεντρωθώ μονάχα στην campaign, μια τεχνική την οποία ως βέρος καΐλας rpg-άς, απεχθανόμουν παιδιόθεν. Ολόκληρη η χαρά του γκέημινγκ για μένα, έγκειτο πάντοτε στο χάσιμο και το ξεζούμισμα του εκάστοτε κόσμου.

Watch Dogs Screenshot3Υπάρχουν μικρές στιγμές που αφήνουν μια ελάχιστη γεύση από το τί θα μπορούσε να συμβεί…

Η κύρια ένστασή μου όσον αφορά στο Watch Dogs, είναι πως ενώ προσφέρει πολλούς άρτιους μηχανισμούς (διασκεδαστικές τροποποιήσεις του περιβάλλοντος, γουστόζικα mini games, κατανοητό και λιτό crafting, μπόλικες ευχάριστες χαζομάρες) δεν μου έδωσε ποτέ αφορμή ως παίκτη να ασχοληθώ με αυτούς, να πιστέψω τον κόσμο τους και να επενδύσω σε αυτούς.

Αντίθετα, καλούμαι να πιστέψω πως ένα σκηνικό που απλώς παρακολουθώ σε μια cut-scene για λίγα δευτερόλεπτα, έχει ένα κολοσσιαίο συναισθηματικό αντίκτυπο στον πιο-τυπικός-βασανισμένος-βιτζιλάντης-πεθαίνεις, Aiden Pierce. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο, πως ο Aiden δεν έχει το παραμικρό ίχνος προσωπικότητας. Δεν έχει χιούμορ, δεν έχει προτιμήσεις, φίλους, αναμνήσεις, άποψη, τίποτε. Θέλει απλώς να εκδικηθεί. Γενικά. Αόριστα. Εκείνους Που Του Κατέστρεψαν Τη Ζωή (;). Δείχνει να έχει εκπαίδευση Υπερκατασκόπου Των Πέντε Ηπείρων, αλλά αυτή ούτε επεξηγείται, ούτε δικαιολογείται. Είναι χακεράς μεγάλος και τρανός, αλλά φαντάζομαι αυτό το έμαθε στα διαλείμματά του από την εκπαίδευση καταδρομέα.

Watch Dogs Screenshot4Γιατί αρκούν δυο πατήματα στην οθόνη ενός smartphone για να γίνει ο κόσμος δικός μας.

Χωρίς πλάκα. Ο Aiden Pearce είναι το εφιαλτικό παιδί κάθε κακογραμμένου straight-to-video ημι-αστυνομικού φιλμ εκεί έξω. Μακράν οι ικανότεροι άνθρωποι που ανακατεύτηκαν στην υπόθεση Watch_Dogs, ήταν οι διαφημιστές του. Το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε ένας ευφυής promoter να μπορεί να δείξει ορισμένες φοβερά εντυπωσιακές φωτογραφίες, οι οποίες τείνουν να παραπλανούν τον διψασμένο για συγκινήσεις παίκτη και να τον κάνουν να πιστεύει πως όσα βλέπει συνδέονται και αποτελούν μια σαγηνευτική, ενιαία αφήγηση.

Αντ’ αυτού, και πέρα από έναν κόσμο πραγματικά φίσκα στις δραστηριότητες (παλιά καραβάνα σε αυτό η Ubisoft και την έχει μάθει την τέχνη εξαιρετικά), έχουμε οριακά ασύνδετες μεταξύ τους βινιέτες οι οποίες υποτίθεται πως αφηγούνται την ιστορία της Μεγάλης Εκδίκησης του Aiden. Ακόμη και όταν παρουσιάζονται κάποιες πραγματικά ενδιαφέρουσες ιδέες (το σκλαβοπάζαρο γυναικών ή η ατμοσφαιρική τελική μάχη στο Rossi-Fremont) και αρχίζεις να σκέφτεσαι πως ίσως τελικά δεν πέταξες τα χρήματά σου, ξεχνιούνται σχεδόν ακαριαία μετά τη λήξη τους. Άτομα και καταστάσεις που έδειχναν πως θα διαδραματίσουν κάποιο ρόλο στην περιπέτεια, εξαφανίζονται με συνοπτικές διαδικασίες.

Watch Dogs Screenshot5Τα minigames τείνουν να έχουν περισσότερο σασπένς από τον ίδιο τον τίτλο.

Ακόμη χειρότερα, οι μοναδικοί σχεδόν NPC’s που συντροφεύουν τον Aiden στην περιπέτειά του, είναι καρμπόν κλώνοι του Κοριτσιού Με Το Δρακοτατουάζ (sic) και του Rob Zombie, χωρίς φυσικά το παραμικρό ίχνος προσωπικότητας πέρα από το αναμενόμενο κλισέ. Ξεκίνησα να γράφω το παρόν άρθρο, τρομαγμένος με το πόσο πολύ με είχε κάνει να βαρεθώ το Watch_Dogs. Και επαναλαμβάνω, μηχανικά, είναι ένα συμπαθές παιχνίδι, που αξίζει ακριβώς την βαθμολογία που του έβαλε ο Ζωρζ. Το πρόβλημα είναι, πως όσο γεροπαραξενεύω και η ατμόσφαιρα ενός παιχνιδιού γίνεται όλο και πιο σημαντική για εμένα, μου είναι σχεδόν αφόρητο να ασχοληθώ με ένα τίτλο ο οποίος προσπαθεί συνειδητά να έχει μηδενικό συναισθηματικό αντίκτυπο.

Watch Dogs Screenshot6Mε την νέα κάρτα του ΗΣΑΠ στην τσέπη, ο Aiden είναι πραγματικά ασταμάτητος.

Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί το Watch_Dogs έχει μικρές, απειροελάχιστες στιγμές που αφήνουν να φανεί κάτι διαφορετικό. Όταν παγιδεύεις ολόκληρο το εγκαταλειμμένο αίθριο των Bricks και περιμένεις τους μπράβους του Iraq, οι Public Enemy που σκάνε στη διαπασών ενώ αρχίζεις να ανατινάζεις ένα-ένα τα αυτοκίνητά τους σε κάνουν πραγματικά να νιώθεις μέγιστο γκάνγκστα-νέρντ, γουστάρεις, το ζεις. Μετά καθαρίζει ο καπνός, σε παίρνει κάποιος άλλος άσχετος τηλέφωνο και όλα ξεχνιούνται ενώ πασχίζεις να ξεφύγεις από την αστυνομία μέσα σε αυτοκίνητο που κουμαντάρει ωσάν μαούνα στα τελευταία της. Για να πας να κάνεις κάτι άσχετο. Ξανά και ξανά μέχρι να φτάσεις σε ένα φινάλε το οποίο για λόγους μαζοχιστικούς, μυστηριώδεις και ανεξήγητους, προμοτάρει το επερχόμενο sequel λες και ολοκλήρωσε το παιχνίδι πάνω από ένα 10% των όσων ασχολήθηκαν μαζί του.

Νομίζω βαρέθηκα ακόμη και να γράφω για το πόσο βαρετό και άψυχο ήταν τελικά το Watch_Dogs. Όσο γοητευτικό ακούγεται επί χάρτου, άλλο τόσο ανατριχιαστικά off είναι η εκτέλεση. Ίσως σε κάποιο υπερ-sale των 5 ευρώ να προσφέρει κάποια ευχάριστα απογεύματα στον κατάλληλο παίκτη, αλλά πραγματικά έχω μια τεράστια περιέργεια να ακούσω και από εσάς, πόσοι καταφέρατε να ολοκληρώσετε το παιχνίδι δίχως να κάνετε rage uninstall μετά την 25η αποστολή καταδίωξης-αυτοκτονίας με κύριο αντίπαλο το αποτρόπαιο οδηγικό μοντέλο του παιχνιδιού.

Watch Dogs Screenshot10Θα χρειαστούμε ένα όπλο. Ένα ΜΕΓΑΛΟ όπλο.

Ορίστε, τα είπα και ξαλάφρωσα. Από το Assassin’s Creed III είχε να μου κάμει τέτοιο χουνέρι η Ubisoft. Τουλάχιστον, με το Unity στον ορίζοντα, έχω μια υποψία πως δεν θα μας λείψει η ποιοτική open world δράση…

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

14 Comments

  1. Εγώ βαριέμαι και να το αγοράσω, προς το παρόν. :p
    EDIT: Καλά μεταξύ μας τωρα, τα open world παιχνίδια που έχουν πραγματικά καλή ιστορία μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού αλλά τουλάχιστον περιμένεις να έχουν καλή παρουσίαση-σενάριο…

  2. Μεγάλη αλήθεια! Το Black Flag, άγγιξε ευαίσθητες πειρατικές χορδές μέσα μου και το έλιωσα σε βαθμό πρωτοφανή για τα δεδομένα μου κι ας είχε την “κλασσική” ιστορία των AC. Ήταν όλα θέμα παρουσίασης και εκεί το Watch_Dogs βάζει αυτογκόλ από τα αποδυτήρια….

  3. Rage Uninstall με σχεδόν το Act 1 ολοκληρωμένο, και πολύ του ήταν… το Watch_Dogs είναι το πιο βαρετό καλό παιχνίδι που έχω παίξει την τελευταία πενταετία.

    “κατατρεγμένος από τύψεις για ούλους τους παράδες που χαράμισα στο παιχνίδι, το εγκαθιστώ και πάλι, αποφασισμένος τουλάχιστον να κάνω κάποιου είδους απόσβεση”

    Sunk Cost Fallacy (”http://en.wikipedia.org/wiki/Escalation_of_commitment”)

  4. Αν πω ότι ασχολήθηκα πολλές ώρες επιπλέον, ακόμα και μετά το 100%, τι κερδίζω; Λόγω του μούλτι, δεν είμαι τόσο άρρωστος να κόβω βόλτες χωρίς λόγο. Αυτά μόνο στο GTA.

    Πραγματικά δεν την πάλεψα με την ιστορία του, να τερματίσω το campaign ήταν λίγο αγγαρεία κι ένα από τα τελευταία πράγματα που έκανα. Αλλά το υπόλοιπο game το γούσταρα μια χαρά.

  5. Το τερμάτισα, δεν είχα ιδιαίτερο παράπωνο απ’το campaign του… μπορώ να πω ότι το τελείωσα με σχετική ευχαρίστηση έχωντας καταλάβει βέβαια ότι πιο απλό και κλισέ σενάριο δεν γίνεται. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου και εκεί που ξενέρωσα τελείως ήταν σε κάποιους μηχανισμούς του όπως π.χ. την A.I. των πεζών, της αστυνομίας και το πως όλα όσα γίνονταν φώναζαν από μακρυά ότι ήταν scriptakia και δεν υπήρχε ίχνος αισθήματος ότι αυτό τον open-world κόσμο τον επηρεάζεις εσύ έστω και λίγο.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL